De stad waar ik mensen uit alle landen ontmoette en rugby leerde spelen en kijken
16-10-2009
Een groene campus
Vandaag kreeg ik deze mail, en ik vind het mooi dat ze zich hier bekommeren om de natuur op de campus. Even terzijde: de plaats waar het nieuw gebouw komt is aan de overkant van de campus, dus van de werken heb ik eens géén last.
Mesdames, Messieurs,
Le chantier de la construction de lInstitut de Recherche et de rénovation de lENSCMu débutera le lundi 19 octobre 2009. Les nouveaux bâtiments seront implantés entre lEcole de chimie et le Restaurant Universitaire à lemplacement du « petit bois ».
Pour compenser la disparition des arbres coupés à cette occasion, une opération de réaménagement des espaces verts du campus a été engagée depuis le début de lannée. Au printemps dernier, une soixantaine darbres a déjà été plantée sur le Campus Illberg, en respectant la topographie du lieu et larboretum existant, des épicéas seront plantés prochainement. Enfin, à la fin du chantier, il restera une vingtaine darbres à planter, qui agrémenteront les aménagements extérieurs des bâtiments réalisés.
Ainsi, lUniversité sinscrit dans la démarche environnementale de protection de la biodiversité urbaine avec le concept « un arbre coupé, un arbre planté ».
Cordialement,
Alain Brillard
Président de l'UHA
10-10-2009
Rugby
Omdat er een aantal mensen zijn die interesse tonen in mijn rugbyavonturen, zal ik een poging doen om de basisprincipes uit te leggen. Tijdens de voorlaatste Franse les op donderdagnamiddag vroeg Susan uit Duitsland (een andere dan Susann uit Zweden!) me of ik geen zin had die avond mee te doen aan de rugbytraining voor studenten van de UHA. Aangezien ik toch niets van plan was die avond, hooguit wat studeren, besloot ik eens langs te gaan om te zien wat dat rugby inhield. Rugby leek me wel tof, lekker ruw, en dus niet voor doetjes. En sinds kort een Olympische Sport na jaren afweizgheid. Lang leve nonkel Jacques! En goud voor Frankrijk??? Neen, doe mij toch maar de Engelsen met Wilkinson. De trainer is een vriendelijke man, Mark. Helaas versta ik hem absoluut niet goed omdat hij met een zuiders accent spreekt (volgens Susan). Het heeft een tijdje geduurd eer ik doorhad dat 'Dousemang' niet de naam was van een Noord-Afrikaanse speler, maar 'Doucement' betekent, 'Zachtjes aan'. Die training waren er 4 meisjes en ruim 30 jongens. Het was lastig, aangezien mijn conditie slecht is door de afwezigheid van de dagelijkse 8 km fietsen naar de les en dan terug. Met soms een fietstochtje, eens zwemmen of schaatsen gaat mijn altijd-al-slechte-conditie toch achteruit. Maar ik heb wel een aantal keer het ei in handen gekregen en dat snel doorgepast, zodat ik niet het gevaar liep al van bij het begin omver gelopen te worden. Bijn rugby zijn er een aantal basisregels die ervoor zorgen dat rugby toch niet de chaos is die het soms lijkt te zijn. De belangrijkste regel is het spelen op een schuine lijn, waarbij je altijd naar een speler schuin achter je moet passen. Bij een aanval moet er dus naar voor gelopen worden op een schuine lijn. Die lijn kan ook een V zijn, of een mislukte V met ongelijke benen. Want de speler met de bal moet de voorste zijn. Afhankelijk van zijn positie ziet de lijn er dus anders uit. Bij ons zijn die lijnen niet altijd even duidelijk, maar we zijn dan ook amateurs. Een tweede regel is het tackelen/plaquer. De bedoeling is dat je met je schouder ter hoogte van de taille van de andere speler (met het ei) duwt, hem vastneemt, en op de grond duwt. Bij ons gaat het er iets anders aan toe, en is het veeleer gewoon duwen en soms trekken, wat niet mag. En een derde regel is dat wanneer de speler met de bal vastgelopen is op de tegenstand, je de bal eigenlijk zo snel mogelijk op de grond moet duwen. Eens de bal de grond raakt, mogen er geen spelers extra op de hoop gaan liggen. Neen, dan moet je beginnen duwen om de tegenstand weg te krijgen van boven de bal. Er is normaal gezien een 'déroulleur' die klaarstaat om de vrijgekomen bal te nemen. Hij/zij kijkt dan even rond en past dan de bal schuin achter zich, waarna het spel van lopen en duwen terug kan beginnen. Schoppen hebben we nog niet gedaan, vooral omdat we in kleinere groepjes op een kleiner terrein spelen. Als er dan op de bal geschopt zou worden, dan ligt het spel stil omdat er iemand de bal moet gaan halen, en dat is niet de bedoeling. De training vorige donderdag was in de regen, waardoor sommigen niet zijn afgekomen (flauw hoor, echte rugbyspelers kunnen toch tegen een beetje regen?). Er waren 23 jongens en ik als enige meisje. Maar ik heb mijn best gedaan. Helemaal op het einde heb ik zelfs een jongen kunnen tegenhouden. Hehe! Voorlopig ben ik nog heelhuids. Er is wel iemand op mijn tenen gaan staan en ik heb ook enkele blauwe plekken, maar dat is allemaal niet erg. Voila, tot daar mijn rugbyavonturen. Eind juni, als ik definitief terugkom, kan ik dan trainer worden van de Belgische Nationale ploeg, met als doel een selectie voor de Olympische Spelen. Zeker werk, ondanks de crisis!
05-10-2009
Hoe sterk is de eenzame fietser?
Het voorbije weekend was een heeeeeeel tof weekend. Want Thomas is zowaar met zijn fiets naar Mulhouse gekomen (il est vraiment fou). 110 km op zaterdag, en deze ochtend vertrokken voor 110 eenzame kilometers terug. Als hij te moe blijkt te zijn, kan hij wel altijd de trein nemen. Zaterdagnamiddag ben ik met 5 andere E-Teammeisjes (Laura, Sofie, Susann, Sheilla en Migle) naar Parc Expo geweest. Dat is vergelijkbaar met de Gentse Floraliën. Er is een grote overdekte hal met kraampjes, waaronder eten (worst, kaas, chocolade, patisserie, brood, Turkse gebakjes (mmmm)), drinken (thee, wijn, bier). Ik heb er natuurlijk van geprofiteerd en een bruin biertje gedronken, l'Alsacienne, van de brouwerij van Gambrinus hier in de streek. Het was lekker en er waren bierviltjes, die stiekem verdwenen zijn toen ik wegwas... Er was ook een kraampje met truien en vestjes in lamawol, zodat ik echte lama's heb gezien (op foto, en in kledijvorm). Maar ik vond het niet zo mooi en te duur. Simon moet daar zeker goedkoper aan kunnen geraken! Het tweede deel was deels binnen, deels buiten en stond in het teken van groente en fruit. Allerlei firma's/bloemschikkers uit dorpjes in de buurt van Mulhouse hadden een standje. Sommige dingen waren vrij gewoon, andere origineel, zoals de fontein met gieters en de slaapkamer met planten in het bed en in de ladenkast (zie foto's). Er was ook een wand met allerlei appelsoorten, maar helaas is die foto mislukt. Even nadat we teruggekeerd waren, belde Thomas. Hij was wat te vroeg aangekomen en had dan eerst in het centrum een biertje gedronken. Oh, wat deed het deugd hem na een maand terug te zien! 's Avonds zijn we erg lui geweest, en hebben we een Dr. Oetker pizza in de oven gestoken na ze eerst wat extra belegd te hebben. Het smaakte! Zondagmiddag hebben we dan het Musée EDF Électropolis (zie foto's) bezocht. Ik kon gratis binnen met mijn Carte Culture, Thomas met een gratis bon van de burgemeester. Het was een vrij modern museum, mooi opgebouwd en met heel veel toestellen van vroeger. De uitleg was goed opgebouwd, zodat je bleef lezen. Er was ook een illustratie van statische elektriciteit, waarbij de animator onze haren heeft doen rechtstaan (letterlijk). Helemaal op het einde zagen we dan een reusachtige stoommachine van 169 ton. Vroeger werkte die in een textielfabriek, waarbij stoom in elektriciteit werd omgezet. Er is o.a. een groot rad van diameter 6m dat ronddraait. Er zijn heel veel oliereservoirtjes, en de machine verbruikt 100l olie per week. Toen de machine stilgelegd was in de fabriek, is ze een tijdje later verhuisd naar het museum. Elk onderdeel is gerepareerd, en nu werkt de machine nog steeds, vrijwel geluidsloos. Eens terug heeft Thomas mijn band geplakt, en heb ik aandachtig gekeken, zodat ik nu nog beter weet hoe het moet (in theorie uiteraard). 's Avonds hadden we met alle E-Teammers afgesproken om pannenkoeken te bakken. Rebecca, die niet in ons gebouw zit, had nog een Finse vriendin, Vera, meegenomen. Met Thomas erbij waren we met 10. Er was niet zoveel deeg, zodat er 2 (dikke) pannenkoeken per persoon waren. Rebecca had ook een chocoladetaart gebakken, die helaas niet helemaal gaar was. De chocolade was nog wat slapjes, maar de smaak was heerlijke pure chocolade! Na een lekker smullen deden we de afwas en hebben we het overschot aan ingrediënten verdeeld. Zo heb ik 1 ei en de rest van het cacaopoeder gekregen. Vandaag, maandag, had ik gelukkig slechts 4u les. Geen uitslapen, maar wel een middag om eens te vegen in mijn kamer, mijn blog bij te werken, en te studeren. Vanavond staat er rijst met maïs, kip en ananas op het menu. Een eenvoudig recept uit het boek dat ik gekregen heb in augustus. A la prochaine!
02-10-2009
Over kapotte lampen, platte banden en rugby
Hoi luitjes (zoals onze beste vriend de Laat de les steevast begon), Salut, Selem, alles goed hier in Mulhouse, op enkele kleine dingen na. Laat ik met de slechte dingen beginnen, om te eindigen met de leuke. Eerst en vooral heeft mijn achterband van mijn gewone fiets het begeven ter hoogte van het voetbalstadion, waardoor ik dus mijn fiets de hele heuvel op heb mogen sleuren. Ik was aan het fietsen op het brede en mooie fietspad, toen ik plots een luid sssssssssst hoorde, en mijn band voelde leeglopen. Ik zal dit weekend eens zien of ik het kan plakken zonder mijn wiel uit mijn fiets te halen. In theorie lukt dat zeker! Tweede slecht nieuws is dat mijn bureaulamp het na jaren trouwe dienst heeft begeven. Vermoedelijk is het lampje kapot, en ik weet niet direct hoe het te vervangen, als dat al mogelijk is. Gelukkig heb ik hier nog een bureaulamp, maar met ongezellig wit licht. Tijd voor de leuke dingen. De lessen deze week vielen mee. Bij rhéologie, waar de prof alles dicteert, zet ik mij nu naast of tussen klasgenoten, waarbij ik dan overschijf op een moment van rust. Deze week was het trouwens een stukje herhaling van wat ik al gezien heb. In Gent worden tijdens andere vakken delen van rhéologie aangehaald indien nodig, maar ik vind het wel handig om nu eens een overzicht te krijgen. Al blijft de prof (ouder dan 40) een ongezellige Mademoiselle. De prof van "Décider, Diriger, Déleguer, Encadrer" die na elk stuk vraagt of er 'Questions? Réflections?' zijn, is deze week om 17.30u gestopt omdat we maar met 4 waren. De les Engels was grappig (How to order chicken and wine in the restaurant, and how to buy a sweater?, but also technical English), en de prof van non-tissés (non-wovens of vliesstoffen), die op Facebook zit, had een hemd aan om scheel op te kijken (wit met zwarte stipjes). Aangezien de meeste mannelijke proffen lesgeven in kostuum, heb ik dus voldoende gelegenheid om dassen te keuren. O lalalala! Woensdagavond ben ik gaan zwemmen in het indoor 50m bad (er is hier ook een outdoor 50m bad, maar dat is nu toe). Mannen en vrouwen hebben aparte douches en kleedkamers, die me eerder aan een concentratiekamp dan aan een zwembad deden denken, en er was vrij veel volk. Toch was er voldoende plaats om te zwemmen in het zwembad, dat wel modern was, met tribunes. Ik heb 1500m gezwommen, en het was lastig omdat je pas om de 50m even kan ademhalen voor je terug afstoot. Maar het deed wel deugd. Donderdagnamiddag had ik Franse les, en op het einde vroeg Suzanna uit Duitsland me of ik niet die avond naar de rugby training wou komen. Zij doet sport aan de universiteit. Voor 15 kan je een heel jaar lang allerlei sporten doen, maar voor paardrijden bvb moet je extra betalen, en het zijn bovendien beginnerslessen. Om 19u begon het rugby, en ik ben er dus naartoe geweest. Ik loop dan wel niet graag, maar dat is enkel bij atletiek. Als het voor bvb voetbal, rugby, handbal, korfbal of hockey is, zie ik dat wel zitten. De training duurde 2u en er waren 4 meisjes en meer dan 30 jongens. Gezien mijn erbarmelijke conditie (het lesgebouw is 2 minuten stappen ipv 30 min fietsen), was het wel lastig, maar we kregen voldoende pauzetjes. Het was erg plezant, en ik denk dat ik dat zal blijven doen. Aangezien de meesten nog nooit rugby gespeeld hebben, gaat het er vrij rustig aan toe. Op een schuine lijn spelen, en 'plaquer' met de schouder ter hoogte van de taille is belangrijk. Eens de spelers op een hoop liggen, moet je de bal snel op de grond leggen. Want dan mag er niemand meer bij komen liggen, maar kan het duwen beginnen om de tegenstanders weg te duwen van de bal. Schoppen doen we nog niet, voorlopig moeten we passen. Vrijdag heb ik niet veel gedaan. Ik heb een recept uit mijn kookboekje van de humanioravrienden gemaakt, en het was lekker en eenvoudig. Salut! Selem!
27-09-2009
Burgemeesterbezoek
Ook deze
week was een week met veel les. Dagen van 8u les zijn blijkbaar doodnormaal. Ik
heb dan ook besloten de Franse cursus op maandag in het 2e semester
te doen, omdat ik steeds moet kiezen tussen verplichte lessen Frans en
verplichte lessen textiel. En dat is verre van evident. Op donderdagnamiddag,
de enige vrije namiddag in de week, volg ik een andere cursus Frans. Daar zit
ik met een man uit El Salvador, John de Schotse doedelzakspeler en 6 Duitse
meisjes, waaronder een Christine, een Eva, een Annette en een Susanna. Zij
nodigden me uit op een feestje in hun kot op vrijdagavond. Het was een feestje
met iedereen die een kamer heeft in het huis, en iedereen had mensen
uitgenodigd, met als gevolg dat iedereen maar enkele mensen kende. Maar daar
hadden ze een oplossing voor voorzien: iedereen moest toe hij/zij toekwam een
vraag trekken, en die gedurende de hele avond zien op te lossen. Mijn vraag was
hoeveel talen er in totaal op de avond gesproken konden worden. 9 was het
vermoedelijke antwoord (Nederlands, Frans, Duits, Engels, Arabisch, Malgesh
(Madagaskar), Italiaans, Spaans en Elzassisch). Er waren veel Noord-Afrikanen
uit Marokko en Tunesië, iemand die bij Bordeaux woont, maar geboren is in
Nieuw-Caledonië en ook een meisje uit Antwerpen dat nog een jaar in Antwerpen
gewoond heeft. Er was nog een Waal uit de buurt van Luik, die in Freibourg
werkt en geen woord Nederlands spreekt. Er waren heel veel hapjes voorzien,
zoals brownie, fruitsatés, vleesballen, eieren, pastasalade (niet voor mij),
fruitsalade, enz. Om middernacht begon de verjaardag van Christine, dus hebben
we in het Frans, Duits, Engels en enkelen in het Arabisch Happy Birthday (eppy
burrex ;-)) gezongen.
Op
zaterdag verwachtte de toeristische dienst en de burgemeester ons,
Erasmusstudenten, in het centrum van Mulhouse. Odile Pons stond ons op te
wachten aan de tramhalte, waarbij zij voor ons betaalde. Ze overliep de namen,
en ik heb haar toch even gezegd dat het niet Rodgé is, maar Rogge. Maar ze wist
wel mijn naam nog toen ze me zag!
In het
centrum kregen we een rondleiding in het Engels of het Frans. Ik heb Frans
gekozen, omdat er 1 van de Duitse meisjes van vrijdagavond was, en die kende
niemand anders en haar Engels is redelijk maar haar Frans zeer goed. Ook
Ludi(vine), mijn buurvrouw van kamer 115, was aanwezig in onze groep. De gids
was een kleine, oudere man, die echter heel goed kon vertellen. Het viel me op
dat bij zijn verhalen over de geschiedenis iedereen heel aandachtig luisterde
en stil was. Na de rondleiding van een kleine 2u sprak de burgemeester ons toe.
Hierna kregen we fruitsap/wijn en kougelhoph/cake. Kougelhopf is een soort cake
die noten bevat en niet echt zoet is, maar naar kruiden smaakt. Zeker niet
slecht! De burgemeester kwam ook met iedereen (50 studenten) even praten,
informeren vanwaar we kwamen. Ik heb ontdekt dat hij ook Duits en Engels kan.
Hij kende Gent niet (schande), maar wel Diest. Hij is er deze zomer geweest
voor een trouw, want zijn schoonzus is getrouwd met een Vlaming.
Als
afscheid kregen we een zakje met cadeaus. Een balpen, post-itjes, brochures
met openingsuren van zwembad, ijspiste, Romeinse baden en ook gratis
toegangstickets voor musea (o.a. het automuseum, dus dat ticket geef ik
misschien weg), een zwembeurt, een schaatsbeurt, een Romeinse badbeurt, de Expo
(gratis voor 2 personen), een operaconcert, toneelvoorstelling, orkestvoorstelling
en de zoo. Met de Carte Culture kan ik gratis binnen in de musea van Mulhouse
(en Colmar, behalve het automuseum), dus als Thomas komt kunnen wij samen
gratis naar het museum. Ik heb eens snel gerekend, en samen zouden die bonnen toch
ruim 100 waard zijn. Wow!
s Avonds
zat ik op mijn kamer te studeren toen ik gitaar hoorde. Ik ging kijken, en in
de keuken zaten 2 mensen te spelen. Jessica uit Venezuela was pizza aan het
maken (de deeg maakte ze zelf). Toen ik een uur later nog eens ging kijken, was
ze een soort pitabroodje aan het maken (zon plat ding), waartussen ze kaas en
hesp stak. Ik moest en zou proeven, en het was lekker. Er was ook een grote
fles Elzassisch bier en een fles Grimbergen. Ik heb dan getrakteerd op een
Westmalle. En Bartira uit Brazilië zorgde voor dessert met een soort fruitpasta
(gelei, maar gestold), met veel suiker en roodkleurig, gemaakt van een vrucht
die ginder groeit zoals appels hier. Ik ben helaas de naam vergeten, maar het
zou ook in Peru moeten groeien. Wat wij aten, had ze meegenomen uit Brazilië.
Op zondag
is er niet veel gebeurd. In de namiddag heb ik op NOS naar het WK wielrennen
gekeken, met het geluid uit om zo de commentaar op Radio 1 te volgen. Helaas
zat de NOS 10 achter, en nog meer helaas won de renner die ik het meest
verafschuw, nog meer dan Landis, Cunego, Di Luca en Valverde. s Avonds hebben Sofie, Laura, Susann, Migle
en ik samen gegeten in de keuken.
24-09-2009
Studentenrestaurant
Het studentenrestaurant, hier Resto U genoemd, bevindt zich naast het ENSISA gebouw en het chemiegebouw, en recht tegenover de bibliotheek, die er heel wat modernet uitziet dan de S2. Op de eerste verdieping is het eigenlijke restaurant, dat eruit ziet als de Brug en de Astrid. Qua grootte is neigt het naar de Astrid. Je kan er 's middags eten tussen 11.15u en 13.30u. Op het gelijkvloers is het Cybercafé (siebercafé zoals de Fransen zeggen). Dat is open van 8u tot 20u, behalve op vrijdag, dan sluit het om 18u. 's Avonds kan je daar eten, behalve op vrijdag. Er zijn ook computers waar je op internet kan. handig als het internet hier nog eens niet zou werken. In het restaurant wordt een menu aangeboden voor 2.90. De keuze in hoofdgerechten is wel minder dan in Gent. Er is steeds 1 soort groente, 1 soort aardappel of rijst of pasta en 3 soorten vlees. De porties zijn te vergelijken met de Brug. Verder heb je recht op een pistolet, een stuk fruit (appel/banaan/sinaasappel) of kaas (smeerkaas/voorverpakte kleine andere kaasjes) en dan nog voor 2 'punten' in de desserten- en voorgerechtentoog. Er zijn grotere voorgerechtjes voor 2 punten, maar de meeste dingen zijn 1 punt. Hiervoor krijg je bvb 2 stukjes tomaat, wat sla en wat kool. Of wat tomaat en wat pasta. Allemaal niet zo veel, maar beter dan niets. De desserten zijn voorverpakte puddingetjes, yoghurtjes en er is soms ook chocolademousse. Maar vermoedelijk is die populair en dus snel op.
Ik heb nog maar 2 keer in het studentenrestaurant gaan eten, omdat ik geen zin heb om er alleen naartoe te gaan. Vorige vrijdag waren het frieten. De frieten waren naar Franse normen heel lekker, naar Belgische normen vielen ze best mee (vergelijk met de Brug). Bovendien is het gezellig koken op de gang, er zijn altijd wel andere mensen met wie je dan wat kan babbelen. Helaas slaag ik er niet in alle Noord-Afrikaanse namen te onthouden. John de Schot, Jessica de Venezolaanse, Ludivine en Wesley uit Frankrijk, Susann uit Zweden, dat gaat.
21-09-2009
Een leuk weekend na een lange lesweek
Eindelijk laat ik weer eens iets van me horen na twee dagen geen internet op de kamer (is er nog steeds niet). De voorbije lesweek was erg druk, want we hadden 30u les. Ik heb ook testen afgelegd voor de cursus Frans voor buitenlanders op maandag en het leren schrijven van teksten op donderdag. De test op maandag was erg eenvoudig ik zit in het hoogste niveau. De test op donderdag was voor Franstaligen en buitenlanders, en we moesten zowaar een verhandeling schrijven.
Sommige lessen zijn al begrijpelijker dan andere. De les rhéologie was onmogelijk. Het enige wat we gekregen hebben van de prof is een blad met een hoop miniminimini figuurtjes, zonder ook maar iets van uitleg. Enkel de titel van de wet en enkele formules.
De overheads verschaften geen extra verduidelijking, en dus dicteerde de prof alle uitleg die opgeschreven moet worden. En dat is (nog) te hoog gegrepen voor me. Als zij aan sneltempo dingen dicteert met woorden die ik half of niet begrijp, dan is het resultaat op mijn blad bijna nihil. Mijn zinnen bestaan uit enkele woorden in het Frans, en enkele snel vertaalde woorden in het Nederlands.
Op woensdagmiddag hadden we 4u les met over vervuilende stoffen (Polluants) zoals CO2, SO2, Nox, enz. Interessant en niet te moeilijk (een klein deel is herhaling van een vak uit 3e Bachelor), ware het niet dat de prof oersaai is (kenners: vergelijk met G. Van Oost of G. Schoukens). Bovendien besloot hij om donderdagmiddag, ons enig vrij moment, ook 4u les te geven. En vrijdagmiddag was het ook die prof. Trop is te veel!
Vrijdag ben ik na lang skypen met Thomas laat in bed gekropen, en omdat mijn kamer erg donker gemaakt kan worden, heb ik geen besef van de tijd zodat ik lang slaap.
Ik lag dus nog steeds in bed toen ik plots doedelzak hoorde. Mijn eerste reactie was natuurlijk Ik droom nog, maar neen, het geluid was echt. Ik dus uit bed gesprongen en in de gang gekeken. Aangezien een doedelzak erg luid is, kwamen nog wat andere mensen kijken wat er gaande was. Ik ben dan de deuren langs gegaan om te luisteren waar het geluid vandaan kwam. Er ging iemand kloppen om te klagen, maar uiteraard hoorde de speler het niet. En dan stopte het helaas. Ik zag Susann in de gang, en we zijn in de stilte op de deur gaan kloppen om te kijken naar de doedelzak. Een grote jongeman deed open in zijn boxershort, en hij toonde ons met plezier zijn doedelzak en zijn kilt, vestje en kousen. Hij zei dat hij al 10 jaar speelde zonder oordoppen.
Toen vroegen we of hij iets wou spelen voor ons, zodat we het konden opnemen, en dat was geen probleem. Hij is dan in de deuropening beginnen spelen, en hup, daar kwam iedereen weer kijken wat er aan de hand was.
In de namiddag zijn Sofie, Laura, Susann en ik naar het Musée de lAutomobile gegaan, een enorm museum met 400 autos, voornamelijk oude. De grote hal was echt indrukwekkend. De oudste autos waren van rond 1900, en haalden maximaal 20 km/u. Het waren allemaal cabrios en leken meer op een koets met motor ipv paarden. Sommigen hadden een parasol en anderen zetels tegen de rijrichting in (je zit dus met je rug naar de rijrichting). Er was een auto die niet zo goed kon remmen, dus had de passagier ook een rem. Sommigen reden op stoom, anderen op brandstof.
Het was interessant om te zien hoe op een twintigtal jaar de maximale snelheid van 20 naar 80 à 100 ging. In het begin waren er ook geen sturen zoals wij ze kennen, maar hendels.
Geleidelijk aan werden de autos overdekt en bereikten we de meer recente autos zoals de geit, de trabant en de bollo van Fiat. Er waren ook veel Porsches, Ferarris, Bugattis, Mazeratis en Rolls Royces. De reeks raceautos van vroeger was schattig. Smalle autootjes zoals uit de boekjes die dan toch 100 km/u of meer zouden moeten kunnen gehaald hebben. Vroeger moesten de raceautos in Frankrijk verplicht blauw zijn.
Na het museum hebben we dan samen gekookt. Sofie was om boodschappen gegaan, en we hebben dan met 5 (Laura, Susann, Sofie, Migjla (ik weet nog steeds niet hoe je haar naam schrijft) en ik) quiche gemaakt met spek, bloemkool en brocolli. Het was heel lekker, en Sofie had als dessert nog (gekochte) chocolademousse voorzien. Migjla had een fles wijn (ik heb zowaar een beetje meegedronken), en het was heel gezellig. We hebben besloten elk weekend een avond samen te koken. Op die manier is het weekend dan toch iets specialer dan de weekdagen, en zien we wat mensen ipv alleen op de kamer te eten.
Zondag begon rustig met wat studeren (lees: vertalen). In de namiddag stond ik met Susann op de gang te praten, toen Ludivine, mijn vriendelijke buurvrouw, erbij kwam staan. Een jongeman wiens naam ik alweer vergeten ben (Arabische namen zijn verschrikkelijk om te onthouden) kwam vragen of we niet mee thee wouden drinken in de keuken. Hij is van Marokko en had thee gemaakt en Marokkaanse koekjes voorzien om het einde van de Ramadan te vieren. De thee was zoet, zoals de koekjes. Andere koekjes waren met amandel. Er was ook een Jessica uit Venezuela aanwezig. Het gesprek verliep niet zo vlot, omdat Susann geen Frans kent en Jessica totaal geen Engels. Dus er werd heel wat vertaald door Ludivine, die Engels gestudeerd heeft. Ik heb ook fotos genomen van ons allemaal, en van de koekjes en thee.
Na de thee wou Susann naar de bioscoop die films toont in de originele versie. Die cinema bleek vlakbij te zijn, dus zijn Ludivine, Susann en ik er eens naartoe gewandeld. Het programma is helaas een alternatief programma, met meer diepgaande films met een debat erna. Dus niet echt het soort films dat wij willen zien. Ludivine heeft gezegd dat we eens het programma moeten opzoeken van de andere 3 cinemas in Mulhouse, en kijken of er geen niet-gedubde films zijn. Zij is van mening dat die moeten bestaan.
s Avonds hebben Susann en ik samen gegeten in de keuken. Toen ik mijn sleutel op de tafel legde, moest ik die van haar direct wegnemen. Sleutels op tafel leggen zorgt voor ongeluk, zoals een zwarte kat die op vrijdag de 13e een spiegel breekt. Oh ja, ze kan schoen correct uitspreken! Geschikt is voorlopig nog te moeilijk, met 2 gs in 1 woord.
11-09-2009
De Franse manier van les volgen en geven
Bonjour à tous
Ondertussen is het vrijdag en dus weekend want geen lessen meer.
De voorbije week was er een van over en weer lopen tussen gebouwen om
te proberen alle papieren in orde te brengen, maar was er ook een van
kennismaking met de Franse manier van les geven en les volgen.
Zo zouden we woensdag 8u les hebben. Om 7.55u stipt kwam ik aan in de
ENSISA. Om 8.05u gingen we dan eens naar de leszaal om te kijken of de
prof er was. Die was er nog niet, dus hebben we een half uur gewacht.
Daarna zijn we gaan vragen waar de prof bleef, en oh, wat bleek, hij
kwam niet vandaag.
Conclusie: 4u les minder, tijd tot 13u en vroeg opgestaan voor niets.
Maar niet getreurd, ik wou toch al postkaartjes kopen, dus ben ik naar het centrum gegaan om kaartjes en postzegels.
Toen ik aankwam op het grote plein was het daar een drukte van
jewelste, met tractoren, mensen met fluovestjes en securité. Ik ging
eens nader kijken, en wat bleek, ze waren een tuin aan het aanleggen.
Veel kleurrijke bloemen, mooi geschikt, en een vijvertje met
fonteintje. 's Avonds is het zelfs belicht tot rond 22u. Bovendien
speelt er relaxerende pianomuziek. Na een vijftal minuten begint de
muziek wel opnieuw.
Ik heb eens op de site van de stad Mulhouse gekeken, en blijkbaar is er
elk jaar iets dergelijks voor enkele weken. Elk jaar mag een andere
firma tonen wat ze kunnen.
In de namiddag was er les om 13u, Chimie verte.
In de pauze had ik een sms van Laura, die zei dat prof. Kiekens
iedereen had uitgenodigd om in zijn hotel iets te komen drinken om 20u,
en hij had expliciet gevraagd of ik ook wou komen. Natuurlijk zag ik
dat zitten!
Maar eerst had ik om 16u nog 2u Engelse les. De gemakkelijkste Engelse
les ooit voor mij. We hebben geleerd om een auto te huren en een kamer
te reserveren (rent a car, book a room), en dan het gebruik van 'Once
this has been made', 'After', 'A pen is an instrument whereby you can
write/whereby a text can be written' en zo.
Ik heb me erover zitten verbazen dat sommige studenten en uiteraard de
prof echt goed Engels spreken, en dat sommige anderen zich
waarschijnlijk voelen zoals ik in de humaniora.
Conclusie van de Engelse les: ik leer Franse woordjes via de Engelse, terwijl de andere studenten het omgekeerd doen.
's Avonds vertrokken we dan met z'n allen (8 meisjes) naar Hotel du
Parc, een sjiek viersterrenhotel in centrum Mulhouse. Prof. Kiekens
wachtte ons op in de hal, en dan gingen we in de bar zitten. De zetels
waren zacht en groot, en er was een man piano aan het spelen. Er zaten
nog twee zakenmensen in kostuum. We kregen de kaart en ik kon mijn ogen
niet geloven: voor een pintje van 25 cl vroegen ze bijna 6! Ze hadden
trouwens ook Kriek, welke weet ik niet, en Delirium Tremens (9). Ik
heb het dus op een pintje gehouden.
Bij de mensen die wijn dronken werd er gevraagd of de wijn 'sucré'
moest zijn. Ik vraag me nog steeds af of ze dan gewoon suiker bij de
wijn doen. In ieder geval waren het maar kleine wijnglaasjes.
Het was best gezellig praten, waarbij gebleken is dat in Duitsland ook
alle films gedubd worden. Het is wel telkens dezelfde persoon die een
bepaalde acteur dubt. Dus steeds dezelfde man voor Brad Pitt. In
Litouwen worden ze soms wel, soms niet gedubd.
Uiteindelijk heeft prof. Kiekens alles betaald, en zijn we terug naar huis gegaan.
Op donderdag was ik opnieuw op tijd in de ENSISA, en toen we om 8.20u
nog steeds op de prof zaten te wachten, is er iemand van het
secretariaat komen zeggen dat er geen les was. Maw, slechts 2u les die
dag en opnieuw voor niets te vroeg opgestaan. Om 10u was het dan les
over kleuren. Hier leggen ze de nadruk anders dan in Gent. In Gent is
de historiek (natuurlijke kleurstoffen uit bvb de Middeleeuwen) van
ondergeschikt belang, en is het vooral de chemie die belangrijk is.
Hier is de chemie blijkbaar minder belangrijk, maar wel de
interpretatie van kleuren en de historiek.
De manier van lesgeven is ook anders dan in Gent. Hier moet je
verplicht aanwezig zijn, en laten proffen een blad rondgaan waarop je
je naam en handtekening moet zetten. Bovendien zijn de lessen meer een
gesprek tussen prof en studenten. De studenten aarzelen niet om vragen
te stellen, of te reageren op iets wat de prof zegt. In Gent is dat
ondenkbaar in de eerste jaren. Vanaf het 3e jaar kan dat wel eens, en
in 1e Master natuurlijk wel omdat we maar met 3 waren.
In de namiddag heb ik een siësta gehouden, en dan ben ik naar het
Maison de l'Etudiant geweest voor extra geld van Frankrijk. Vanaf
oktober krijg ik elke maand een bedragje dat nog bepaald moet worden.
Ttz, ik krijg het niet, maar ik moet gewoon minder betalen voor mijn
kot.
Even op een rijtje: ik betaal per maand 140 voor het kot en 10 voor
internet. Ik krijg van België 280 per maand (eerst was 210 gezegd,
maar de bedragen zijn nog gestegen), en dan ook nog een bedrag van
Frankrijk. Op den duur maken we nog winst ;-)
Vandaag, vrijdag, was er wel les om 8u, milieurecht. Het is voorlopig
nog te begrijpen want het is nog maar inleiding. De volgende les recht
zou pas begin oktober zijn. Nadien ben ik me in CLAM gaan inschrijven
voor een gratis Franse cursus voor Erasmusstudenten. Maandag moet ik
een test gaan doen om mijn niveau te weten. Die test is in de
voormiddag, of je nu les hebt of niet, je moet dan komen.
Ik ben ook nog naar ENSISA gegaan om te vragen hoe het zit met mijn
studentenkaart en cultuurkaart, maar 3x hebben ze me weggestuurd wegens
'geen tijd'. Ik zal dat dan maandag ook maar proberen te regelen.
In de namiddag was er dan les non-tissés (non-wovens). In het begin
verstond ik het nog wel, maar dan begon de prof, die erg snel praat, te
smijten met voor mij onbekende Franse woorden en was ik niet meer mee.
Dit weekend zal ik eens beginnen vertalen, en dan zal het wel
begrijpbaar zijn.
In de lessen die gemeenschappelijk zijn voor alle 3e jaars
textielstudenten zit ik samen met Clémence, een vriendelijk meisje dat
duidelijk en traag praat, en in de Master zit maar ook nog vakken volgt
in de Bachelor (ik snap het niet helemaal). Als ik een woord niet weet, helpt ze me,
of als ze iets zegt dat ik niet begrijp, dan probeert ze het uit te
leggen of te tekenen (tijdens de les).
Vanavond is er nog een party in het centrum voor alle Erasmusstudenten,
en ik ga er naartoe met de E-Teamers. Hopelijk valt de muziek wat mee!
Nieuwe foto's staan online.
A la prochaine!
08-09-2009
Twee dagen de 'eerste schooldag'
Maandag 7 september Vandaag begonnen de lessen voor de Textile Engineering meisjes. Zij hebben elke week een andere prof, en deze week is dat prof. Kiekens uit Gent. Aangezien ik geen les had, besloot ik met hen mee te gaan. Eerst kregen we om 11u met alle textiel-Erasmussers een rondleiding in het gebouw. Het lijkt een even grote doolhof als op Zwijnaarde, maar net niet zo erg als de Plateau (erger kan gewoon niet). Het gebouw is in goede staat, en er zijn enkele grote auditoria, wat betekent dat er toch wel 100 man binnen kan. Misschien 150. Alle andere lokalen zijn klaslokalen zo groot als in de humaniora. Naast de E-teamers (textile engineering) zijn er nog 3 andere Erasmusmeisjes. 1 uit Spanje en 2 uit Duitsland (Miriam en Andrea). Zij volgen alledrie de 'snit-en-naad' opleiding. Er zijn een aantal gemeenschappelijke vakken. Bij E-team is er nog een Litouws meisje (haar naam klinkt als Mijeila). Een Pakistaan is nog op komst, maar die heeft visumproblemen. In de namiddag was er dan les. Prof. Kiekens was aangenaam verrast mij te zien. De cursus die hij geeft is de Engelse (kortere) versie van wat wij gezien hebben in 3e Bachelor. Na 2u inleiding (lessen zijn in blokken van 2u, pffft), was er een uur pauze. En daarna heeft prof. Kiekens, geheel naar zijn gewoonte, geen les meer gegeven. 2u is meer dan genoeg op een middag. Daarna zijn Susann, Sheilla, Laura en ik naar de winkel gegaan met de auto, en dan hebben we samen in het keukentje gegeten. Sheilla had iets gemaakt op keniaanse wijze, en we moesten allemaal proeven. Mmmmm! Het was een soort stoofpotje. Sofie had nog wafels liggen, gebakken door haar zus, en die smaakten ook zeker. Het was een gezellige avond, en we hebben besloten ooit eens een Belgische, Zweedse, Nederlandse, Keniaanse, Litouwse, Duitse en misschien Pakistaanse avond te houden!
Dinsdag 8 september Vandaag was het dan voor mij de eerste schooldag. Om 9u werden het 2e en 3e jaar textiel en mechanica verwacht voor een inleidende uitleg. Prof. Schacher vond er niet beter op dan ons, Erasmusstudenten, aan te wijzen. Dus iedereen keek ons plots aan alsof we van Mars kwamen. Om 10 was er dan les in non-tissé, non-wovens of vliesstoffen. Ik heb er vorig jaar niet echt les over gehad, juist die taak over de theezakjes. De prof vertaalde af en toe iets in het Engels, maar het eerste uur verstond ik ongeveer niets. Hij babbelde, babbelde en zweeg nauwelijks. En iedereen zat te noteren bij de slides (die we op papier gekregen hebben). Het tweede uur was dan meer echt theorie, en daar verstond ik wel wat van omdat het begin van de productie lijkt op het begin van het spinproces, en dat heb ik gezien. Oef! Na 2u ononderbroken les en 1u middagpauze, begon om 13u in het chemiegebouw de les 'Chimie verte', dus milieuvriendelijke chemie: biodegradeerbare producten, betere en milieuvriendelijkere productiemethoden, enz. Hier zat ik samen met alle studenten die de richting Ecoconception volgen. We zijn met 6, waaronder 3 mensen uit Tunesië. Ik kan dus al mijn eerste woordje Arabisch: Selem! (Goedendag). Zij kunnen al 'Hallo', 'Goedendag', 'Hoe gaat het?' 'Goed!'. De G komt er behoorlijk uit, net zoals bij Susann uit Zweden! Er waren ook nog chemiestudenten. Ondertussen had Riem, 1 van de Tunesische meisjes, me uitgelegd dat je hier eerst 2 jaar voorbereiding op de universiteit volgt, en dan 3 jaar bachelor. Hun 3e bachelor (waar ik bij zit), is dus onze 2e Master. Als je hier dan nog een Master van 2 jaar wil volgen, moet je toegelaten worden obv je punten. Studeer je dan af na 7 jaar, heb je het diploma van ingenieur plus dat van master. De prof, Stephanie Freitag, babbelde ook snel, maar ik begreep het redelijk. Ze gaf ons een blad met de lesuren, en ik begon me al zorgen te maken omdat het erg veel les was, en overlap met andere lessen. Op het einde van de les vroeg Riem of al die uren voor ons waren, maar neen, enkel een paar lessen moeten we volgen. Zij geeft 4u les, dan een andere prof, en dan iemand van buitenaf. Ook het examensysteem is helemaal anders dan in Gent. In Gent duurt elk vak een semester, soms een jaar. Van alle vakken is er dus examen in januari. Hier zijn er veel korteren vakken, slechts enkele weken les. De prof kan dan kiezen of er een examen is of niet, en indien ja, dan kiest hij een datum nog tijdens het jaar. Prof. Freitag vertelde dat zij geen vragen zou stellen op het examen, maar misschien wel de volgende prof. Door dit systeem vermoed ik dat je meer tijdens het jaar moet studeren, en in januari dan minder examens hebt (hoezee!). Nu zou je kunnen denken dat als er toch geen toest/examen/... is over bepaalde lessen dat je die kan gaan brossen, maar dat is niet aangeraden aangezien alles lessen 'obligatoire' zijn. Nuja, ik was toch niet van plan te brossen.
Vandaag had ik dus 4u les, morgen zijn dat er 8. In de voormiddag 4u Milieurecht, in de namiddag 2u Chimie verte en 2u Engels (prof. Bachschmidt). Beginnen om 8u, stoppen om 18u, met 2 keer 1u pauze ertussen. Pffft. Gelukkig heb ik donderdagmiddag vrij! Door al die kleinere vakken varieert het lessenrooster elke week. Je moet dan op een uithangbord gaan kijken hoe de komende week eruit ziet.
04-09-2009
Een drukke dag
Salut! Vandaag was echt een drukke dag. Om 10u was er in het Maison de l'université een bijeenkomst voor alle Erasmusstudenten, en ook voor de mensen van E-team, de Engelstalige internationale textile engineering opleiding. Want de studenten die dit beginnen te volgen, hebben het eerste semester les in Mulhouse, erna in Slovenië, Turkije en een stad naar keuze. Mevrouw Odile Pons verwolkomde ons en vroeg onze namen. De mijne wist ze nog: Eva Rogé, met de g zoals in Roger Federer. Het is dus alweer anders. Ik vond al snel Sofie, het Belgisch meisje dat ik gisteren toevallig tegenkwam, en natuurlijk begonnen we Nederlands te praten. Toen zagen we Laura, een Nederlands meisje, dat blij was Nederlands te kunnen praten. Na wat algemene uitleg, een petit déjeuner (er ware croissants ed voorzien) en een wandeling langs de gebouwen in de regen, belandden alle ingenieursstudenten samen aan het ENSISA gebouw. Er is 1 student die in het andere ENSISA gebouw zit, omdat die geen textiel studeert. Ik ben de enige textiel-Erasmusser, en dan zijn er voorlopig 6 E-team meisjes. Er zouden nog 2 studenten moeten bijkomen. Er is Sofie, uit Lommel, Laura uit Nederland, Rebecca en Suzann uit Zweden, Vivienne uit Duitsland en Sheilla uit Kenia. Laura heeft zich aan de UGent ingeschreven voor die opleiding, omdat dat veel goedkoper was. In Zweden is het gratis om naar de universiteit te gaan. Ze krijgen zelfs een beurs van de overheid om hun kot te betalen. Wij betalen 500, in Duitsland 1200 en Nederland 1500 voor ene jaar studeren.
Aangezien het al 13u was, zijn we met z'n allen naar het centrum gegaan met de tram, en daar in een restaurant iets gaan eten. Aangezien de Zweden, Sheilla, Vivienne en Laura geen Frans spreken, en Sofie en ik wel, hebben wij de menu wat vertaald, want de bedienster sprak geen Engels. En daarna begon het grote winkelavontuur. Sommigen hadden nog een internetkabel nodig, dus wij naar het shoppingcenter aan Porte Jeune, naar de Saturn. Eerst de internetkabel, waarbij ik (mijn Frans is het beste) ben moeten gaan vragen hoeveel een bepaalde kabel kostte, want het was nergens aangeduid. Dan voor Sheilla een kaartlezer gaan vragen om foto's van haar fototoestel op haar laptop te krijgen. Ze wou eigenlijk zo'n kabeltje als we thuis hebben, dus vroeg ik dat. Maar blijkbaar was dat erg duur, en dus werd het een kaartlezer. In diezelfde winkel verkopen ze ook SIMkaarten, voor 15 heb je een kaart en 5 belwaarde. Ik was er niet bij toen ze het gaan vragen zijn, dus hadden de anderen het in het Engels gevraagd. De verkoopster sprak gelukkig wat Engels, en ik zei dan af en toe iets in het Frans. Ze moest ons identiteitskaart kopiëren, en vroeg ons adres. Pffft. Ondertussen kwam Suzann afgelopen met oortjes die ze wou kopen. Maar zou wou gele, en het laatste gele setje, daar was de verpakking open en iets verdwenen dat niet noodzakelijk was. Dus moest ik gaan vragen of ze dat niet met wat korting kon kopen. En oef, dat was mogelijk.
Hierna zijn we met de tram teruggereden tot de supermarkt. Het is een andere dan de Match, er vlakbij, groter en ik denk iets goedkoper. Iedereen had andere dingen nodig, dus schipperden Sofie en ik tussen iedereen om te vertalen en te helpen. Keukengerief, kuisproducten, wcpapier, drinken, alles moesten ze hebben. We hebben aangetoond waar de boter was (mensen, beurre is butter!), wat de volle melk is (neen, dat is géén lait demi-écrémé). Ikzelf heb een grote pluchen ooievaar gekocht voor amper 4. Ik kon het niet laten. Hij wacht nog steeds op een naam.
Eens terug op kot moest ik de internetkabels gaan uittesten, en Sheilla helpen haar logementpapieren in te vullen. Want die zijn natuurlijk volledig in het Frans, dus moest ik vertalen. Gelukkig kan ik met Sofie en Laura Nederlands praten. Dat doet toch eens deugd. Oh ja, ik heb ze ook verteld wat Kiekens' naam betekent (chickens, dat vonden ze hilarisch) (sssst) en gezegd dat hij de belangrijkste dingen herhaalt. Laura en Sofie kunnen altijd mijn Nederlandstalige cursus over hetzelfde lenen.
Ondertussen staan mijn schoenen te drogen, heb ik gegeten, werk ik mijn blog bij, is mijn GSM getest, en moet ik nog wat opruimen.
Morgen ga ik naar de markt. Met of zonder de anderen.
03-09-2009
De heenreis en de verkenning
1 september Op dinsdagochtend 1 september, de dag dat alle Belgische kinderen naar school moeten, stond ik thuis op om 4.15u. Rond half 6 pikten we Thomas op, die zou meerijden tot in Mulhouse. Vandaar wou hij doorreizen naar Zürich om een kot te vinden. En zo vertrokken 2 monovolumes vol bagage richting Brussel. Na wat drukte in Affligem (werken) bereikten we via Namen en Aarlen de Franse grens. De tocht ging verder via Metz, Nancy en Epinal. Het was niet druk op de baan, en een route zonder péage. Helaas mochten we slechts 110 km/h en stonden er overal flitspalen. Het deed wel deugd verlost te zijn van alle 'bullebakken', die jeepachtige auto's die veel verbruiken en die snob-mensen kopen om de stad te doen stinken naar hun uitlaatgassen. Ik heb nog steeds bijna geen zo'n auto's gezien. De laatste 60-70 km was geen snelweg meer, maar een mooi traject in de Vogezen. De Ballon d'Alsace en de Grand Ballon waren vlakbij. De haarspeldbochten in de afdaling vond ik minder leuk, ik werd er als chauffeur misselijk van. Ook schoot het niet goed op door de vele dorpjes, en de tragere vrachtwagens. Af en toe voelde ik me meer in Duitsland dan in Frankrijk doordat de plaatsnamen vrij Duits klinken. Rond 12.30u waren we dan op Place Franklin, een parking bij het centrum. Toen we een parkeerticket wilden kopen, bleek dat je er gratis mocht parkeren tot 14u. Dat was een meevaller! Mama had ondertussen in mijn Trotter gezocht naar een restaurantje dat tof leek, en zo kwamen we terecht in Zum Saüdwadala. Dat is een naam in het Elzassische dialect. Dit dialect is een Duits dialect, vandaar de Duits aandoende naam. Zum Saüdwadala betekent 'Het varkensstaartje'. Het was een schattig restaurantje met erg vriendelijke mensen. Ze zagen dat we een reisgids vasthadden, en omdat we zo bij hen terecht waren gekomen, kregen we allemaal een kir van het huis aangeboden. Het viel me al direct op dat de mensen erg vriendelijk zijn. Zo zeggen ze spontaan bonjour, of vragen ze spontaan of ze je kunnen helpen. De lompe Belgen kunnen er wat van leren, maar ook de Mulhousers kunnen natuurlijk (nog?) niet tippen aan de Peruvianen. Na het eten reden we door naar Illberg, de wijk waar de universiteit is. Voor zover ik weet liggen, net als in Piura, alle faculteiten op 1 terrein, behalve enkele gebouwen. Ook de homes/pedas/studentenlogementen liggen op hetzelfde domein. Hierdoor is het voor mij 50 m tot het gebouw van de ingenieurs. Al snel vonden we Odile Pons, een heel vriendelijke mevrouw die echter niet kon zwijgen en doorrettelde in het Frans. Zij nam ons mee naar mijn kamer. Het gebouw heeft betere tijden gekend, men wil het dan volgend jaar ook renoveren. Mijn kamer is vrij klein, maar bij nader inzien is er wel veel ruimte om gerief weg te steken. Mijn schoenen zitten onder mijn bed, mijn cursussen van de UGent staan op de kast, en mijn kledij is allemaal in de kast, net zoals al mijn keukengerief (en dat is veel). Enkel mijn stereo is terug naar huis. Het was veel over en weer geloop met gerief. Mama, papa, Thomas: bedankt voor de hulp! Ondertussen kreeg Thomas bericht dat hij een kot had, op 11 km van de lokatie van de lessen, maar het is beter dan niets in het kotarme en dure Zürich. Wat later was ook Marine Boyer, mijn buddy, aanwezig. Zij toonde waar we mijn kot moesten betalen. Vrijdag is er een algemene infovergadering voor alle Erasmussers, dus dan zal ik wel vernemen hoe het zit met mijn studentenkaart en de resto's. Er is 1 resto op de campus, waar je 's middags en 's avonds kan eten. Je moet er betalen met een kaart die je eerst moet opladen, dus voorlopig gaat dat nog niet. 's Avonds zijn we nog ergens een kleinigheid gaan eten. Ook hier waren de uitbaters heel vriendelijk. Ik heb zelfs van alle bierviltjes die ze hebben er 4 nieuwe gekregen! En dan zijn we allemaal moe in bed gekropen. Mama en papa in een hotel in Rixheim, een buitenwijk van Mulhouse, en Thomas en ik op mijn kot.
2 september Thomas en ik stonden vroeg op, want papa kwam ons halen om te ontbijten in het hotel. Na enkele croissants, appelmousse (bij het ontbijt???) en andere dingen, werden we afgezet in het cetrum. Mama en papa vertrokken naar huis, Thomas en ik bezochten het centrum. De huizen zijn mooi geschilderd en onderhouden (wat een contrast met het Oostblok, bvb Bulgarije), en velen hebben luikjes voor de ramen. Er zijn ook verschillende huisjes met vakwerk, en de restaurants hebben geregeld mooie uithangborden. De Place de la Réunion is het centrale plein. Daar staat de 'kathedraal', die de Temple Saint-Étienne genoemd wordt. De hoge toren staat in de stellingen, en binnenin is het geen kerk, maar een tentoonstelling. Het orgel wordt gerestaureerd. Blijkbaar worden er elke zaterdag om 17u gratis concerten gegeven, dus zal ik zaterdag eens gaan kijken. Typisch Fransen is de lange middagpauze, waardoor deze Temple en het Musée historique (ook op het plein) gesloten zijn tussen 12 en 14h. In het historisch museum waren oude wapens, meubelen, weefgetouwen, speelgoed... te zien. Er zijn ook nog 2 torens overgebleven van de oude stadsmuren. In de namiddag hebben we dan de moderne en snelle tram genomen naar mijn kot. Wegens nog geen internet zijn we in het Maison de l'Etudiant een computer gaan lenen. Normaal moet je daar je studentenkaart voor tonen, maar die heb ik nog niet. De vriendelijke mevrouw had natuurlijk direct door dat we geen Fransen waren, en liet ons zo de computers gebruiken. 's Avonds hebben we dan de keuken uitgetest. We hebben een kalkoenburger met rauwe wortels en tomaat, en aardappelen klaargemaakt. De kookplaat werkt goed, de microgolf vermoedelijk ook. De oven leek wat vuil, maar zou door CLOUS (de huisvestingsmaatschappij) zelf elke dag proper gemaakt moeten worden. Aangezien Thomas een Eurolinesbus naar Zürich had om 6.45u, zijn we op tijd in bed gekropen.
3 september Aangezien de Eurolinesbus volgens de toeristische dienst moest vertrekken aan de Gare Centrale en die bus in geen velden of wegen te bespeuren was, heeft Thomas om 7.22u de trein genomen. Voor maar liefst 28.40 enkele reis moet hij ondertussen aangekomen zijn na een overstap in Basel (Bâle in het Frans). Daarna ben ik met de tram terug naar mijn kot gegaan. Dan heb ik een boodschappenlijstje gemaakt en ben ik in de Match dichtbij met de auto boodschappen gaan doen. Ik heb eten mee voor 4 dagen, ontbijtgranen, druiven, water, thee, broodbeleg (kaas), yoghurtjes en natuurlijk 2 baguettes. De mevrouw aan de kassa heeft me een gratis klantenkaart gegeven, en als je x punten verzameld hebt, krijg je 10 korting.
Ondertussen is het wat opgeklaard, maar het waait. Ik zal nog zien wat ik doe vandaag. Misschien gaan schaatsen, de piste is vlakbij. Misschien naar een museum. Maar alleszins doe ik zeker iets, nu ik nog vakantie heb!
DE EERSTE FOTO'S
De eerste foto's staan online: http://foto.zita.be/1651834248
Ik heb ze daar gezet omdat ik via deze blog er niet in slaag alle foto's bij mijn tekst te plaatsten. Vreemd.
02-09-2009
Alles in orde
Hallo
even een stand van zaken. Ik heb nog geen internet op mijn kot, maar in het 'Maison de l'Etudiant' zijn er enkele computers. Uiteraard moet je je studentenkaart tonen om ze te gebruiken, maar Thomas en ik zijn erin geslaagd om ze zo te mogen gebruiken. Want de mensen zijn hier vriendelijk. Ik ben steeds aangenaam verrast als mensen in musea, restaurants en kerken spontaan bonjour zeggen. Ook het onthaal was prima in orde. Vriendelijke mensen. Gisteren in het restaurant 's middags kregen we allevier een kir van het huis, omdat we door de Trotter aan hun adres waren geraakt. Enkel de naam 'Rogge' is blijkbaar een probleem. Ze denken hier nl.3 dat dat uitgesproken moet worden als 'Roger', van Roger De Vlaeminck.
Mijn kot is eerder klein, maar uiteindelijk blijken er meer lades en planken te zijn dan gedacht, dus kan al mijn gerief weggestoken worden. Enkel mijn stereo is terug mee naar huis. Mijn frigo die eerst niet leek te werken, had gewoon tijd nodig om een echt warme (gisteren was het 35°C buiten) frigo af te koelen, maar nu werkt hij redelijk. Hij zal traag blijven, maar de ruimte is nu ten minste koel.
Gisteren hebben mama en papa me gebracht, vandaag zijn ze naar huis vertrokken en hebben ze toch wel een ooievaar gezien?! Thomas en ik hebben wat rondgewandeld in het centrum, de kathedraal en het musée de l'histoire de Mulhouse bezocht. We hebben ook een kabel voor internet gekocht, en een verdeeldoos om zo meer stopcontacten te hebben. We hebben vers brood met camenbert gegeten, vanavond eten we rauwe groeten met een kalkoenburger. Maw, we zullen het keukentje op de gang uittesten.
Morgen breng ik Thomas met de tram naar het station, want daar vertrekken de Eurolinesbussen. Om 6.45u vertrekt hij naar Zürich. Gelukkig heeft hij ondertussen al een kot, helaas 11 km van de lokatie van de lessen, maar beter dan niets. Misschien ga ik morgen naar een museum, of gaan schaatsen, of gaan fietsen... En op tijd in bed.
Foto's komen online zodra ik internet heb op mijn kot.
A la prochaine!
28-08-2009
Een laatste keer...
Het vertrek naar Frankrijk nadert, en dus is er voor alles een voorlopige laatste keer. Vorige zondag de laatste keer paardrijden, en oh, grote verrassing en ontgoocheling, geen laatste keer Thorgil of Ruhni, maar Olympic. Een veelbelovende naam, maar een eerder sloom paard. Maar eens wakker geschud werkt hij wel goed mee. Thorgil en Ruhni moeten het nu vier maanden stellen zonder hun tweewekelijkse koekjes en worteltjes. Schatjes, poepietjes, Petat en Petot, ik zal jullie missen. Blijf gezond, zodat jullie er nog steeds zijn als ik terug kom met Kerstmis.
Een laatste keer mijn vrienden zien. Op 16 augustus waren ze allemaal uitgenodigd om desserten te komen eten. Er was natuurlijk veel dessert over, dus heb ik nog 3 dagen erna tiramisu, wortelcake en fruitsla gegeten. Maar dat gaf natuurlijk niet. Toch bedankt om te komen!!! Ik vond het gezellig en leuk jullie nog eens te zien. En bedankt voor alle cadeautjes. Die zullen zeker van pas komen. Maar ook morgen en overmorgen zie ik nog enkele vrienden. Ook jullie zal ik missen. Zeker en vast op elke 1e vrijdag van de maand. Dan drink ik een Westmalle en denk aan jullie, beloofd! Als jullie zin hebben om langs te komen, zeker welkom! Het is ongeveer 600 km, en geen péage.
Een laatste keer bierviltjes sorteren. Eindelijk is alles gesorteerd en zijn de dubbele de deur uit. 6700 heb ik er, alfabetisch gerangschikt en netjes weggestoken in dozen. Vermoedelijk zal de vangst in Frankrijk eerder mager zijn.
Een laatste keer vakantiejob, morgen. Een laatste keer rijden met de witte golf nr. 2. Medekoeriers, het was leuk bij jullie te zijn. Jammer dat ik deze job niet eerder ontdekt heb. Ik heb het Vlaamsche Land leren kennen. Misschien tot ziens Rose, Rosette, Iris, Ethelka, Bart, Eric, George, Filip, Martine, Els, Edith, Annelies, Ketty, Sabine en de anderen die ik minder vaak gezien heb. Bedankt voor de uitleg en tips, in ruil probeer ik morgen 'den 7' te wassen als ik tijd heb.
Een laatste keer oma bezoeken, dat moet ook nog gebeuren. Helaas in het ziekenhuis, door een pijnlijke knie en nog wat dingen. Hopelijk is die knie snel wat beter, maar ik denk dat het nog wel even kan duren. Ik hoop dat alles snel geregeld is, zodat mama en papa toch kunnen genieten van een deugddoende vakantie in de Provence. Lekker eten, goede pastis drinken, uitrusten, eens fietsen (papa, de Mont Ventoux wacht op je), genieten van de mensen ginds en van de rust en de natuur.
Een laatste keer Thomas zien in Gent, voor hij in Zürich zit (hopelijk komt dat kot snel in orde!) en ik in Mulhouse. Gelukkig is dat slechts 200 km, ipv 600 km tot in Gent.
Een laatste keer harp spelen, al is het er de laatste weken niet van gekomen. Schande. Anderzijds, wat heb ik nu aan oefenen op een nieuw stuk als ik toch geen harp heb in Mulhouse? Een laatste keer mijn harp stemmen, en dan hopen dat er geen snaren springen tot ik terug ben. Harp, ik zal je missen, mijn lief luidruchtig zwart harpje (hmmm, harp).
En dan, na al die laatste keren, op naar Mulhouse!!!!! Dinsdagochtend 1 september vertrek ik, vroeg genoeg om voor de files Brussel te passeren. De bedoeling is om rond de middag in Mulhouse city te zijn, en om 14u is er afgesproken met mijn buddy Marine Boyer. Zij zal dan uitleg geven. En dan kan ik mijn kot inrichten. Ik kijk er zeker en vast naar uit!
Au revoir. Bonne nuit!
19-08-2009
Voorbereidingen
Zoals alle grote gebeurtenissen moet ook mijn Erasmusavontuur wat voorbereid worden. Allereerst moet er een bilateraal akkoord zijn tussen 2 universiteiten om een uitwisseling mogelijk te maken. In
de vakgroep Textielkunde zijn er niet echt bilaterale akkoorden met
andere universiteiten. Maar prof. Kiekens, de vakgroepvoorzitter, heeft
een internationale opleiding uit de grond gestampt (E-Team of Textile
Engineering), waardoor er goede contacten zijn met alle universiteiten
die meedoen aan dat programma. En een van die universiteiten is de
Université de Haut-Alsace (UHA). Na wat over en weer gemail is het
bilateraal akkoord snel getekend, speciaal voor mij.
Eens dat in
orde, moet een programma samengesteld worden dat in grote lijnen
overeen komt met het UGent studieprogramma. Uiteraard is dat niet
altijd evident, aangezien de vakken van een semester in Gent in andere
landen in verschillende jaren en verschillende semesters gegeven worden
(als ze al gegeven worden). Verder is het ook handig als je een
lessenpakket samenstelt met zo weinig mogelijk overlap in het
uurrooster. Een oplossing voor deze uitdaging/rompslomp/urenlange
zoektocht op slechte websites werd al meteen gegeven door de Ecole
Nationale Supérieure d'Ingénieurs de Sud-Alsace (ENSISA), de
Ingenieursfaculteit in Mulhouse. Zij stelden direct voor om een
volledig lessenpakket met een groep studenten te volgen. Ze gaven
verschillende mogelijkheden, waaruit ik het programma Eco-conception
gekozen heb. Naast de klassieke textielvakken komt ook de
milieuproblematiek van de textielindustrie ruim aan bod, net zoals het
milieubewust produceren. En aangezien in de tweede Master aan de
UGent er veel keuzevakken voorzien zijn, werd mijn programma zonder
problemen goedgekeurd door de UGent.
Eens het programma
samengesteld, moeten enkele formulieren ingediend worden bij de UGent.
En ook voor Mulhouse kreeg ik een hoop papieren om in te vullen. Hierbij
beging ik de stommiteit om op het Accomodation Form de home van onze
voorkeur (de enige met kamers i.p.v. studio's) te vergeten invullen. Ik
vind het wel enorm positief van de UHA dat ze buitenlandse studenten
aan een kamer in een home helpen.
Na enkele weken, zelfs
maanden, kreeg ik bevestiging van de UGent dat alles goedgekeurd was.
Maar zoals te verwachten was, moesten er nog steeds papieren
ondertekend worden. Hiervoor moest ik eerst naar het FSA op de Plateau
om 2 documenten, waarmee ik naar het AIB (Onderbergen) kon om mijn
Erasmuscontract te ondertekenen. Uiteraard hebben beide diensten andere
openinguren... Maar ook dat is in orde geraakt.
Vanuit
Mulhouse kreeg ik dan nog een fiche d'arrivée, die ik moest invullen.
Hiermee willen ze voor elke buitenlandse student een onthaal voorzien.
Chapeau! Ik heb ook een buddy, Marine Boyer. Toen ik mailde met vragen,
mailde ze nog dezelfde dag heel vriendelijk terug. Mijn indruk
totnogtoe is dat de universiteit van Mulhouse enorm openstaat voor
Erasmussers, en dat alles goed geregeld en georganiseerd is! Dat
belooft!
Alles leek goed te gaan, tot ik te horen kreeg dat er
studio van 405 per maand ipv een kamer van 140 per maand gereserveerd
was. Paniek alom, en ik moet toegeven dat het mijn eigen schuld was.
Had ik alle ingevulde documenten beter nagelezen, dan zou ik gezien
hebben dat ik de voorkeurshome was vergeten invullen. Papa heeft dan
getelefoneerd en alles uitgelegd. En oef, er was een student die zijn
kamer wou ruilen voor een studio, waardoor alles in orde is gekomen.
Maar ik was toch wel even erg zenuwachtig en er niet gerust op.
Naast al die paperassen ben ik ook thuis voorbereidingen aan het treffen. Ik
heb een wegenkaart van de streek gekocht, een reisgids, een Swiffer om
af te stoffen (ik haat stof) en woordenboeken. Mijn Grammaire Trajet
uit de SLC periode is uitgehaald en zal eindelijk eens van pas komen. Om zeker niets te vergeten heb ik een lijst gemaakt met alle dingen die meemoeten. Enkel mijn bak Westmalle Dubbel ontbreekt er nog op ;-)
10-08-2009
Mulhouse, een stad in de Elzas
Aangezien ik begin september op Erasmus vertrek naar Mulhouse, lijkt het me nuttig eerst wat meer te vertellen over de stad.
Mulhouse (spreek uit als 'Muloeze' ) is een stad met 110 000 inwoners en ligt in de Elzas, in departement 68 'Haut-Rhin'. De stad ligt dicht bij het drielandenpunt Frankrijk-Duitsland-Zwitserland. Veel mensen werken in Basel, dat op slechts 30 km ligt.
De stad Mülhausen wordt voor het eerst vermeld in 803. In het Heilige Roomse Rijk was de stad een vrijstad. Wat later behoorde Mulhouse tot de Tienstedenbond van de Elzas. Dat was een politiek en commercieel verbond van tien rijke en vrije steden in de Elzas. Later maakte het deel uit van het Zwitserse Eedgenootschap. Daardoor bleef Mulhouse zo goed als onafhankelijk tot de vrijwillige annexatie door Frankrijk in 1798. In 1746 werd een fabriekje opgericht waar katoen bedrukt werd met oosterse motieven. Het katoen kwam uit het Midden-Oosten en later uit Louisiana en werd geweven in de valleien van de Vogezen, dicht bij Mulhouse. Dat was het begin van de grote textielbedrijven die fabrieken in de buurt van Mulhouse vestigden. Mulhouse wordt vaak het Manchester van Frankrijk genoemd. Hierbij wordt verwezen naar de industriële geschiedenis die zeker op het vlak van de textielindustrie belangrijk was. In de 19e eeuw was de stad volgebouwd met fabrieken. Er werden arbeiderssteden gebouwd voor de duizenden arbeiders die in miserabele omstandigheden leefden.
Van 1871 tot 1918 en van 1940 tot 1945 was Mulhouse Duits, net zoals de rest van Elzas-Lotharingen. Tijdens WO II zijn er ook in Mulhouse zware jodenvervolgingen geweest. Vanaf 1941 werd de stad gebombardeerd door de vliegtuigen van de geallieerden. 500 burgers stierven.
Nu is de industriële activiteit in Mulhouse wat minder geworden. Toch is er nog chemische- en automobielnijverheid. De PSA Peugot-Citroën fabrieken produceren de 206, 307 en de C4.
1 september
Hallo
Het vertrek naar Frankrijk nadert, en dus is er voor alles een voorlopige laatste keer.
Aangezien ik begin september op Erasmus vertrek naar Mulhouse, lijkt het me nuttig eerst wat meer te vertellen over de stad.
) is een stad met 110 000 inwoners en ligt in de Elzas, in departement 68 'Haut-Rhin'. De stad ligt dicht bij het drielandenpunt Frankrijk-Duitsland-Zwitserland. Veel mensen werken in Basel, dat op slechts 30 km ligt.
