het zijn die kleine dingen die soms zo anders zijn...
naast de fijne bezigheden in het weekend vul ik de rest van mijn dagen hier natuurlijk met minstens even boeiende activiteiten, zij het van een iets andere soort.. hoewel ik jullie vooral niet wil vervelen met de boring details van 'longitudinaal en internationaal vergelijkend empirisch onderzoek naar onderliggende determinanten van veranderende coördinatie-initiatieven' - zijn er toch een paar details die ik even wil delen..
aangezien een belangrijk deel van mijn onderzoek er hier in bestaat mensen uit de administratie en de politiek te gaan interviewen, kom je dus wel eens op een paar plaatsen in 'officiële settings' en het is fascinerend te zien hoe in die formele, op het eerste zicht toch erg westerse aangelegenheden plots een heel exotisch tintje krijgen. om twee voorbeelden te geven:
- twee weken was ik op een symposium rond 'good governance' waar het officiële diner 's avonds werd ingeleid met een toespraak van de governor general (de officiële vertegenwoordiger van de Britse kroon hier in NZ). na de toespraak van de governor general die - toegegeven - erg boeiend en inhoudelijk sterk was, stonden er plots spontaan een vijftiental mensen recht van tafel en gingen rond de governor staan om als een soort van spreekkoor in het maori een lied te zingen. dit blijkt een spontane, traditionele manier te zijn om appreciatie en respect uit te drukken voor de bijdrage van de spreker. een beetje raar om zien als buitenstaander, vooral omdat het een context is waar je zoiets niet direct verwacht (blanke mannelijke veertigers in maatpak die plots exotisch uit de hoek komen...)!
- vandaag had ik samen met een japanse prof die hier een weekje op werkbezoek is vergadering bij het ministerie van social development. in plaats van het doordeweekse 'handje schudden' werden we vergast op een traditioneel welkom dat bestond uit een welkomstgroet in het maori, een lied en een begroeting dmv het tegen elkaar drukken van de neuzen (een beetje zoals het neuze-neuze van de eskimo's, maar dan zonder de links-rechts beweging..). ook hier nemen de mensen van 'pakeha' (westerse) afkomst deel aan zo'n maori ritueel en voelen zich daar schijnbaar heel comfortabel bij.
queen charlotte track: met enige vertraging, het verslag..
de fototjes staan al een paar dagen op de blog, bij deze dus ook het bijhorende verslagje!
zaterdag in alle vroegte (zo rond een uur of half zeven 's ochtends) vertrokken richting ferry om tegen achten 'uit te varen'. droog , maar bewolkt weer om te vertrekken, ideale omstandigheden om de camera in de aanslag te houden bij een opkomende zon drie uur varen richting het zuidelijke eiland van NZ, waarvan ongeveer anderhalf uur op open zee, maar die was zo rustig als maar kon zijn, dus dat viel reuze mee. de wereld is klein, en zeker in en rond wellington, want op de boot kwam ik een paar mensen tegen die vorige week op de kleine ferry naar eastbourne zaten, dus met wat social talk was de reis riching "het zuiden" snel voorbij, en zeker het laatste uur van de trip (waar je door de 'uitlopers' van het zuidereineiland vaart) was meer dan de moeite om volop van te genieten. de aankomst in picton (wat de officiële 'hub' is via de ferry tussen noord en zuid eiland) was simpel: het dorp (want meer is het niet) was hoop en al vijf straten groot, een fijne baai met een park/grasperk, and that's it. klein, maar wel fijn. in de namiddag dan een 'opwarmertje' voor de wandeling van zondag gedaan in de omgeving van picton. 's avonds dan richting backpackers hotel getrokken (voor de sympathieke prijs van 12 eur krijg je daar een proper bed en douche..), wat wel even raar was, aangezien ik me nu echt een beetje 'toerist voor een weekend' voelde, maar 't was best wel gezellig. zondagochtend terug vroeg uit de veren (wat een mens zichzelf allemaal al niet aandoet..) om tegen acht uur met een klein, maar snel bootje een uurtje te varen, om dan gedropt te worden in één van de vele baaien, met de mededeling "het wandelpad is naar links, en om kwart over vier deze namiddag komen we je 25 kilometer verderop terug oppikken". [de queen charlotte track is een 71 kilomter lang wandelpad, dat je ofwel volledig kan doen in 3 à 4 dagen, of waarvan je een deel kan doen op basis van een dagwandeling waarbij de afstand kan variëren tussen 7 en 25 kilometer, naargelang gewenst] al bij al had ik dus een dikke 7 uur om die 25 km rond te krijgen, wat me wel een haalbare kaart leek. wat ik echter niet had meegerekend, was dat op de plaats waar ik afgezet was, de aanduiding van het pad iets minder duidelijk was dan ik had gehoopt, wat resulteerde in een ' lusvormige omweg' van een paar kilometer (ofte, even verkeerd gelopen..), wat maakte dat ik om tien uur nog steeds 25 km moest zien te overbruggen tegen 4 uur 's namiddag en wetende dat de route allesbehalve vlak ging zijn, begon ik even te rekenen en me stilaan zorgen te maken over de timing van de geplande pick-up.. resultaat: er dan maar (zeer stevig) de pas ingezet.. gezien het mooie, maar ook erg warme weer was dat behoorlijk heavy (heb er op één dag 4,5 liter water doorgejaagd..). de 'verplichte' fotostops boden achter af en toe een pauze. resultaat was niettemin dat ik een uur te vroeg (silly me...) op de pick up arriveerde, maar geen nood, aangezien dat dan weer een fijne baai was met strandje, was dat nu ook weer niet zo erg moe maar voldaan 's avonds dan terug op de ferry, waar ik aan de praat raakte met een nederlandse familie. wat wel fijn was , zo drie uur aan een stuk nederlands te horen en te spreken...
het was dus een geslaagd weekend en dit vraagt naar meer van hetzelfde.. staan nog op het verlanglijstje : vulkanisch landschap van de centrale regio van het noordereiland, auckland, de gletsjers aan de westkust van het zuidereiland en whale watching aan de oostkust..
ondertussen zit ik hier een dikke maand, dus is het stilaan tijd voor een nieuwe tussentijdse balans.. enkelen onder jullie hebben me al de vraag gesteld "en, zou je je kunnen voorstellen daar 'permanent' te wonen/werken?"
to be perfectly honest, I don't know.. 't is te zeggen, kunnen wel - er zijn véél slechtere plaatsen te bedenken - willen, daar zou ik toch nog even moeten over denken..
wat de omgeving betreft, is er geen twijfel: vergeleken met het volgebouwde België is dit zeker en vast heaven on earth.. zoals de voorbije weken al aangehaald (en visueel getoond), is het verbazingwekkend hoe groen het hier is, wat elke dag een plezier is om te ervaren. ook het feit dat er 'water' in de buurt is (wat trouwens het geval is voor de meeste steden in NZ, aangezien ze quasi allemaal aan de kust liggen) is een absolute plus (één van de dingen wat voor mij ook de absolute charme van antwerpen garandeert, zoals de meesten ondertussen wel weten...).
verder is het op een bepaalde manier ook wel fijn dat wellington zo 'kleinschalig' is: je kan hier quasi alles te voet doen, de invalswegen zitten hier tijdens de spits nog niet volledig volgepropt (hoewel er sprake is van beginnend file-leed) etc. en het gaat er op een bepaalde manier allemaal heel gemoedelijk aan toe, no stress, one happy family.. het cliché dat NZers echt vriendelijke mensen zijn, is ook echt waar (met uitzondering van de buschauffeurs, om de één of andere duistere reden..)
maar dat cosy gedoe is dan ook meteen de keerzijde van de medaille: door de band genomen is het hier toch allemaal redelijk provinciaal.. ben op dat vlak benieuwd om Auckland te zien (hopende dat ik er één dezer in het weekend kan geraken..): veel groter dan wellington, en naar het schijnt de enige NZse stad 'op wereldformaat'!
voor de rest zijn er ook nog wel wat kleine kantjes aan onze NZse vrienden (met het risico om in stereotypen te vervallen..):
hoewel het grootste deel van de inwoners hier relatief recent zijn aangekomen is het verbazend te zien hoe hard ze op NZ zelf gericht zijn.. enerzijds zou je het chauvinisme kunnen noemen (wat op zich wel sjiek is, dat je op één of enkele generaties tijd echt een band opbouwt met het land en je een soort van NZ-identiteit creëert), anderzijds denk ik af en toe toch ook wel eens 'h-e-l-l-o welcome to the globalised world..'. soms zijn ze nogal freaky (ze hechten bijv. enorm veel belang aan lokale producten etc.), terwijl ze toch ook redelijk veramekaniseerd zijn (fastfood, televisie) en in TV commercials constant verwijzen naar 'european standards' (en dan hebben we het zowel over energiezuinige ovens als yoghurt met koffiesmaak...). heb soms de indruk dat ze een ietsiepietsie schizofreen zijn op dat vlak..
een tweede freaky aspect is toch wel de 'vermarkting' van alles en nog wat (de IOers onder jullie zien hier meteen het overheidsmanagement-lichtje flikkeren..): vooral op het werk is dat soms hilarisch (en soms ook gewoon ergerlijk), en bovendien op een bepaalde manier gaat het ook samen met een redelijk wantrouwen in de goedheid van de gemiddelde mens... om enkele voorbeelden te geven: als je hier iets kopiëert op het werk, verschijnt er telkens de kostprijs van de gemaakte kopies op de copier (het is me nog niet helemaal duidelijk of ik op het einde van mijn verblijf hier ook de rekening ga gepresenteerd ga krijgen, of dat het louter 'sensibilisering' is). een ander - pijnlijker - voorbeeld: op mijn bureau kan ik met mijn telefoon enkele lokale nummers bellen (die gratis zijn): gsm-nummers, nummers buiten wellington etc. zijn geblokkeerd. bij enige navraag was het antwoord: 'ah sorry, maar daar kunnen we niks aan veranderen (wat redelijk lastig is als je mensen moet bellen om afspraken te maken voor interviews...), want je zit op een bureau met PhD students en daar is de telefoon geblokkeerd, om misbruik te vermijden...' tot zover een werkrelatie die gebaseerd zou zijn op vertrouwen.. et pour la petite histoire, moet je weten dat mijn twee PhD-collega's de respectievelijke leeftijd van 36 en 71 (!!!) hebben, waarbij je zou denken dat men er gerust op zou zijn dat die geen puberaal-belgedrag meer zullen vertonen..
anyway, so far dus voor de mindere kantjes in Kiwi-land. gelukkig slaat de algemene balans zeker naar de positieve kant over!!
see you on monday, met foto's van de noordelijke regionen van het Zuidereiland..
vandaag richting eastbourne gegaan, ttz de twintig minuten ferry-varen vanuit wellington; dorpje van twee keer niks, ligt in een baai recht tegenover wellington; met wederom een fijne kustlijn.. na vier weken heb ik ondertussen de beste plekjes van wellington en omgeving gezien; volgend weekend begint het grotere werk.. zaterdag de ferry richting zuidereiland (drie uur varen) om op zondag een stuk van de 'queen charlotte track' te gaan stappen (in één van de vele natuurparken die NZ rijk is), beeldmateriaal volgt...
- zijn er toch een paar details die ik even wil delen..
