alle economie, public management en ontwikkelingsstudies ten spijt, komt de antropoloog in mij nog af en toe naar boven en ook dan blijkt NZ een fijne case te zijn!
lange tijd was NZ voornamelijk bevolkt met Maori`s enerzijds (de autochtone bevolking, die tss. 500 en 1200 na Chr. richting NZ kwamen) en - sinds 1800 - Europese (in essentie Britse) kolonisten anderzijds. in grote lijnen had je daarbij een onderscheid in de samenleving tussen de blanke `kiwi` cultuur en de autochtone Maori-cultuur, wat min of meer redelijk stabiel en werkbaar was (in de academische volksmond ook wel eens het `biculturele model` genoemd); over de tijd heen hebben die twee groepen een soort van `samenlevingscontract` uitgewerkt, waarbij de Maori`s een aantal speciale rechten kregen. in belangrijke mate zie je het onderscheid tusse beide groepen ook vandaag nog (fysiek, natuurlijk, maar ook op andere vlakken: Maori is bijvoorbeeld naast het Engels een officiele taal)
relatief recent (vooral sinds eind jaren tachtig, o.a. tengevolge van een actieve strategie van NZ om geschoolde arbeiders via migratie aan te trekken) is er echter een grote instroom van Aziatische immigranten op gang gekomen, wat de demografische statistieken redelijk door elkaar heeft geschud: ongeveer 70% is nu van Europese afkomst, 15% Maori, 7% Pacific en 7% Aziatisch.
naast deze migratietendens heb je de voorbije decennia een soort van revival van de Maori-cultuur en van Maori-people die hun speciale positie binnen de NZ samenleving willen benadrukken (als autochtone bevolking en dus als een minderheid met een aparte status). ze hameren op hun rechten als autochtone minderheid (wat zich bijvoorbeeld vertaalt in toegang tot bepaalde subsidie-kanalen), en willen zich duidelijk onderscheiden van andere minderheden.
als gevolg van die twee tendensen is er nu een boeiend debat aan de gang, over waar het nu naartoe moet met dat `biculturele` NZ-model en of het nu niet tijd is voor een `multi-cultureel` model (waarbij men dan wel eens wil verwijzen naar hoe dat in Europa allemaal in z`n werk gaat) en er wordt de vraag gesteld hoe ver de integratie/assimilatie van de nieuwkomers moet gaan (er zijn een paar interessante cases, o.a. van een vrouw die weigerde haar boerka af te doen tijdens haar getuigenis in een rechtzaak en de tegenpartij die dat niet pikte..).
net zoals in Europa gaat heel het immigratie- & minderhedendebat ook hand in hand met verontrustende statistieken mbt scholingsgraad, sociaal-econmische positie en criminaliteit van bepaalde minderheden
NZ (en zeker steden als Wellington en Auckland) willen zich tegenwoordig graag als cosmopolitisch profileren, maar dat belet niet dat er behoorlijk wat druk op de ketel staat.. decennia lang heeft NZ in grote mate geisoleerd geleefd tov dit soort maatschappelijke debat, maar die tijd lijkt nu defintief voorbij...
leuk weetje: tussen Australiers en NZ`ers bestaat er een soort rivaliteit, die vergelijkbaar is met die tussen Nederlanders en Belgen; de beste quote die ik tot hiertoe gehoord heb (ttz, eigenlijk is het gewoon de waarheid) en die NZers gebruiken om van zich af te bijten tov Australiers en hun underdog-positie in perspectief te zetten, is "op z`n minst zijn wij vrijwillig naar hier gekomen, Australiers zijn gewoon afstammelingen van Britse gevangenen die naar de andere kant van de wereld werden gestuurd met een ticket enkele reis.."
zoals eerder aangegeven, is de gemiddelde leeftijd van een PhD student van de School of Government waar ik hier zit, merkelijk hoger dat de gemiddelde KUL-doctoraatsstudenten. ondertussen heb ik - denk ik - de jongste collega geïdentificeerd hier, zijnde mijn bureaugenoot, die toch ook al vlot 36 lentes telt.. (kortom, de leeftijd waarbij je bij ons van het FWO zelfs geen postdoc beurs meer krijgt...). de andere PhD'ers zijn met gemak veertigers, vijftigers, of zelfs meer, wat toch weer een heel nieuwe invulling aan het begrip 'student' geeft!
wel boeiend om te zien hoe anders het principe van een doctoraat ingevuld wordt (vaak mensen die dit als een soort 'reflectiemoment' in hun carrière inbouwen)
dit alles heeft zo z'n voor- en nadelen: spreek de eerste de beste doctoraatsstudent aan en je hebt een vat vol wijsheden tegenover je zitten, met járen praktijkervaring... wat wel handig kan zijn.. anderzijds, het serieux van de mensen hier, ligt soms verontrustend hoog.. om maar iets te zeggen, het principe van een gezellige collectieve lunch is hier ongekend, denk ook niet de ze hier ping pong of badminton tornooien organiseren, samen een dagje gaan skiën, 's avonds eens afzakken richting de plaatselijke 'Dirk' of een paninio-plakboek-annex-jaarverslag-limited-edition maken voor collega's die zich aan - wat zij noemen - de Overseas Experience wagen..
vriendelijk zijn ze wel, die NZers -inclusief de academici - al is het een hele opgave om ze altijd te verstaan en jezelf verstaanbaar te maken: had er daarnet nog een discussie over met iemand, schijnbaar bestaat er niet echt een equivalent van ons - min of meer gekuist - AN. NZ-accenten zijn echt wel een uitdaging van formaat, soms lijkt het wel of je een andere taal spreekt.. vorige week een amerikaans koppel gesproken, het was een verademing om engels te kunnen spreken en mensen zonder meer te kunnen verstaan.. maar wie weet, wat de komende 12 weken va nintegratie/assimilatie nog allemaal te weeg brengen, misschien krijg ik wel wat kwi-taalgevoeligheden onder de knie (zou alvast handig zijn voor mij interviews hier..)!
terwijl het bij jullie eindelijk winter is, was het hier de voorbije dagen super-zomer! maar daar heeft een mens natuurlijk niet superveel aan als je op bureau zit.. ondertussen is het weer echter omgeslagen, we'll see wat het weekend brengt en welke leuke dingen er te doen vallen..
en jawel, na een tiental dagen NZ de eer en het genoegen gehad om de aarde te voelen trillen. op zich is dat niet echt een verdienste: NZ kent tussen de 10.000 en 15.000 aardbeving per jaar, waarvan er 100-150 `groot genoeg` zijn om ook effectief gevoeld te worden
epicentrum: zo`n 40 km ten NW van wellington wanneer: rond kwart voor twee deze namiddag kracht: 4.8 op de schaal van richter waarneming: ik zat op mijn bureau op het 8ste verdiep en `t was niet echt spectaculair, dankzij de `pads` waarop het gebouw staat, wordt sowieso een belangrijk deel van de trillingen geabsorbeerd en wiebelt/trilt het gebouw in slow motion wat heen en weer (wat een beetje het effect van een wiebelende boot geeft..)
aangezien dit land gekenmerkt wordt door breuklijnen, vulkanen & aanverwanten, is het niet meer dan logisch dat het af en toe eens rommelt en ach, de fijne keerzijde van die medaille is dat het allemaal een prachtig landschap oplevert! een mens moet er iets voor over hebben he..
om maar even aan te tonen dat niet alle creaturen in NZ even lieflijk zijn.. zie hier mijn nieuwe 'roomie', alleszins dan toch in de badkamer! ongevaarlijk, eh doch, kan redelijk groot worden (naargelang de soort kan het lijf tussen de 4 en 10 cm worden) en ziet er niet echt mega-sympathiek uit..
