Ik ben evy meuleman, en gebruik soms ook wel de schuilnaam evai.
Ik ben een vrouw en woon in mere (belgie) en mijn beroep is vrijwilliger.
Ik ben geboren op 23/03/1987 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: akabe, plezier maken, films (gaan) kijken.
deze week was voor mij een speciale week. dit omdat ik van project ben verandert. nu werk ik voor 2 weken in het rehabilation centre in edwenase. dat is een center waar mensen met een handicap wonen en werken. ik ben daar de eerste vrijwilliger dat daar echt verblijft en de tweede vrijwilliger dat daar werkt. ik moet zeggen het bevalt mij daar enorm goed. vanaf het eerste moment was ik al onder de indruk van alles.
het is wel grappig. toen ik daar toekwam en ze mij mijn kamer lieten zien, stond daar nog niets in. het was gewoon een lege kamer. maar ze zouden alles in orde brengen zodat ik daar maadagavond al kon verblijven. dat is gewoon hier in ghana. ze geloven pas dat je komt als je er bent. maar in de middag was alles al geregeld dus dat is geen probleem meer.
de eerste dag heb ik gewoon wat rondgekeken in de klassen en voor de rest wat op mijn kamer gezeten. ik kreeg onmiddellijk bezoek van sarah. dat is een meisje dat daar woont. ze was een truitje voor een baby aan het haken. ze was enorm lief voor mij. onmiddellijk heeft ze een armbandje gemaakt voor mij.ik heb haar gezegd dat ik het altijd zou dragen.
rita is de opzichter voor de meisjes. zij kookt voor mij. enorm lekker maar enorm pikant. zeker in het begin maar nu ben ik er al aan gewend. ze is zo een lieve vrouw. fantastisch gewoon. het enige dat ik een beetje jammer vind is dat ik niets mag doen. ze komt iedere morgen mijn kamer vegen, als ik mijn bord wil afwassen zegt ze dat ze zelf afwast. enorm lief is dat maar ik voel mij daar eerlijk gezegd niet zo goed bij omdat ik dat allemaal zelf kan doen. maar het is maar voor twee weken. als ik haarop andere manieren kan helpen zal ik dat zeker doen. ik heb zelfs fufuo gegeten. dat is een typisch ghanees gerecht waar ik absoluut niet van moet weten. op zich is de smaak wel lekker maar de structuur is heel vies. het is precies een kauwgom waar je op aan het kauwen bent. maar uit respect heb ik het gegeten. hier leer ik echt eten want ook mijn bord eet ik vollediog leeg omdat ik het zelf opschep. ik ga dat thuis proberen verder te zetten.
er zijn verschillende workshops dat de mensen daar doen. er is een weefshop, een shoenenshop, een naaishop, een haarshop en een shop waar ze vanalles in riet maken. iedereen doet de dingen die ze het liefst doen. de mensen hebben verschillende soorten handicaps. sommigen zijn blind en doof, anderen hebben fysieke problemen en een paar hebben ook mentale problemen. het jammere is eigenlijk dat ze niet genoeg materiaal hebben voor alles deftig te kunnen doen en te kunnen aanleren. er is niemand die hen orders geeft om te maken en van de overheid krijgen ze ook geen steun. de overheden zijn overal hetzelfde. je zou hen gewoon de rug toe keren want ze helpen je toch niet. ik ga proberen iemand te vinden die daar wil komen kijken en eventueel orders geven aan de kinderen zodat ze dingen kunnen maken. alks ze een keer iets kunnen verkopen zijn ze vertrokken want dan kunnen ze materiaal aankopen en dan kunnen ze voort.
voor de rest is het daar fantastisch. ze zijn allemaal volwassen en kunnen eigenlijk nog heel veel zelf doen. ik ga daar per fiets naar toe. dat is lang geleden dat ik gefietst heb. iedereen vind het zo grappig een obruni op de fiets. ze zijn dat niet gewoon om dat te zien iemandop de fiets en zeker geen obruni. in het weekend heb ik wat geknutseld voor in edwenase en ben ik naar het stad gegaan
