De ongeschoolde Mariam is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven.
In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.
Duizend schitterende zonnen is het tweede boek dat ik van Khaled Hosseini gelezen heb. Na zijn roman De Vliegeraar was ik meteen verkocht voor zijn eerlijke en o zo doordringende manier van schrijven. Het zijn twee boeken waarvan de nasleep nog dagenlang blijft zinderen door je hoofd. Je maakt het leven van de hoofdpersonages van zo dichtbij mee, dat je je echt bent gaan inleven. Je kan niet anders dan sympathie en medelijden voelen met Mariam door de vele tegenslagen die ze in het leven al heeft meegemaakt. Je voelt je zo machteloos wanneer het wankele geluk dat ze heeft kunnen opbouwen opnieuw dreigt in te storten. Elke keer opnieuw wil je dat er iets aan haar situatie verandert, wens je haar voor één keer wat geluk en liefde toe in het leven, maar telkens weer staan de oorlog en de strenge wetten van de taliban dat in de weg. Dit alles zou niet zoveel indruk nalaten moest Khaled Hosseini niet zijn wie hij is. Door zijn Afghaanse afkomst weet hij als geen ander de sfeer en de bewogen geschiedenis van zijn vaderland te beschrijven. Hij laat je als westerling binnen in het hart van de Afghaanse cultuur en zorgt ervoor dat je er niet meer van los komt.
Kortom, Duizend schitterende zonnen is een boeiend, beroerend en ontroerend boek over de kracht van de vrouw in een wereld die eigenlijk te hard voor haar is.
