Met het goede weer van gisteren in ons achterhoofd vertrekken we
vanmorgen heel vroeg, om toch volop van deze dag te kunnen genieten.
Bestemming: Perpignan en aansluitend de Méditerranée, zon en strand. Bij het
ochtendgloren liggen de wegen nog nat, het heeft vannacht opnieuw geregend,
maar we laten ons nu niet uit ons lood slaan. Om 11u zijn we al ter plaatse:
eerste stop traditioneel office du tourisme. Daarna beginnen we onze
stadswandeling om die na 15 minuten te staken, want we hebben allemaal een
reuzehonger. Tweede poging: een half uurtje later. We wandelen tot Palais des
Rois de Majorque en terug. Hier en daar doorlopen we mooie, pittoreske
straatjes. Opvallend zijn de oranje-gele tinten en de grote fontein. Van
Perpignan rijden we naar Le Barcarès, waar de Middellandse Zee in een stralende
zon van 28° baadt: de zomer is dan toch begonnen in onze regio. We genieten op
het strand: Ik plons, naar aloude gewoonte, even in de zee, maar kan de
zoutsmaak niet verdragen. Ik hou me liever bezig met onnozele spelletjes op het strand. Estée zwemt, heeft koud, maar keert dan toch terug en
zet zich dan een hele tijd in de branding. s Avonds eten we even verderop in
het enige (?) restaurant dat le Barcarès rijk is (mosselen!) en we kerenlangs de donkere en bochtige wegen van de
D117 terug naar Quillan, waar we om 23.15 aankomen. Morgen volgt een rustdag =
een dag op het park en hopelijk houdt het goede weer aan, zodat we eens het
buitenzwembad en zwemmeer kunnen uittesten (met de boot van meter Nele).
Vanmorgen ziet er opnieuw weinig hoopvol uit, je ziet
de regen voor de bergen wegwaaien, maar tegen de middag is het enigszins opgeklaard
en als de zon schijnt, is de warmte ook onmiddellijk te voelen. We houden ons
rustig: papa en ik gaan wat tafeltennissen, mama en Estée doen een beetje
was. Deze namiddag wordt drukker, want papa en ik gaan raften. Om 15.00
moeten we aan de receptie staan, want de bus van sudrafting komt ons ophalen.Mama en Estée rijden mee met de
auto, want zij moeten kiekjes maken. Het is wel even wachten aan sudrafting (in
de regen!), waarschijnlijk zijn er boten tekort en ondertussen geraken mama en papa aan de praat
met enkele West-Vlamingen. Dan kunnen we eindelijk vertrekken (in de zon), maar
papa en ik kunnen niet zoals voorzien samen raften (ik zou 2km voor einde
van de boot gehaald worden omdat dan het moeilijkste begint, dat was de afspraak): het water staat te hoog en is te wild.
Ik protesteer aanvankelijk en wil capituleren, maar dan helpt een beetje
vaderlijke overtuigingskracht en ik zie het toch zitten. En gelukkig, want ik heb me geamuseerd!! Mijn begeleider was een plezante. Telkens hij Bonzai zei,
moesten we ons in de boot zelf (in plaats van op de rand) zetten, want dan was het gevaarlijk. En splash
betekende zoveel als de andere boot nat spetteren! Papa heeft ook een goede
tijd gehad: vooral het défilé de Lys had enkele stroomversnellingen in petto
(des rapides) en de natuur oogt natuurlijk ook indrukwekkend vanuit het
kikkerperspectief (zegt hij). Eenmaal terug in het park (zonnig en warm) is het de
beurt aan het pleziertje van Estée: zij mag immers een half uurtje
poneyrijden. Ze kiest vanzelfsprekend de witte poney (Amika). Die werkt
aanvankelijk gewillig mee, tot hij wil eten en papa en mama dit niet direct verbieden
(wat kennen zij daar nu van?) Dit is zoveel als die
malign carte blanche geven en hij wordt de baas. We hebben ettelijke keren
moeten wachten tot die veelvraat terug wilde vertrekken, Estée krijgt het
natuurlijk ook op haar heupen. Maar ze heeft toch van de Amikarit genoten. We
eten vlug iets in de snack van het park (dat met het goede weer nu, samen met
het restaurant, tamelijk vol zit en de voorbije dagen slechts een troosteloze indruk
gaf/ Mama en papa eten iets kleins, maar Estée een ik krijgen een groot bord met frieten/croque
en frieten/kip), want we willen de cérémonie douverture van Le festival
international de folklore en Pyrénées Audoises niet missen. 8 volksdansgroepen
nemen deel: Rusland, Brazilië, Indonesië, Oezbekistan, Turkije, Mexico, Zimbabwe
en de Republiek Kalmoukie (deel van Rusland). Om 21.30 staat dit aangegeven,
maar als we om 22.00 aankomen, hebben we nog niks gemist. Er is wel een massa
volk op de been. De groepen worden voorgesteld door een optocht door de
hoofdstraat van Quillan die zon 400 meter lang is (schat papa), hel verlicht is
en waar het volk aan beide zijden is opgesteld (zittend of rechtstaand): het
wordt een hele mooie en kleurrijke optocht, Estée, die een plaatsje heeft weten
te veroveren op de eerste rij, ziet alles met de mond open aan en geniet volop.
Ik heb me vooral beziggehouden met het briefje dat we vooraf gekregen hadden met de info over de groepen, maar ik vond het ook wel mooi. Eenmaal de stoet voorbij acht ze haar moment gekomen en heeft ze nog een kwartiertje
het beste van zichzelf op de deuntjes van het plaatselijke muziekkorps. We zijn
halfweg onze vakantie en we hebben de indruk dat we met een dag als vandaag
vertrokken zijn voor nog beter!!
Met al het slechte weer van de voorbije dagen, zijn we vanmorgen
in ons bed blijven liggen. Het heeft ons wel allemaal deugd gedaan, we moesten
de batterijen eens opladen. We hebben gewoon voor middag gegeten en dan nog had
niemand van ons zin om iets te doen. Of nee: in het programmaboekje stond dat
er deze namiddag een tafeltennistornooi werd georganiseerd, daar wilde ik
wel eens aan deelnemen. Papa zou ook meegaan. Met dit regenweer trok dit
tornooitje in een overdekte ruimte natuurlijk aan. Ik heb twee
wedstrijden mogen spelen en heb ze jammer genoeg allebei verloren. Papa heeft
één gewonnen. Papa en ik hebben dan nog een beetje onder elkaar gespeeld, papa
was onder de indruk van mijn spel. En ondertussen maar regenen We zijn dan
alle vier nog eens gaan zwemmen, het was zoals gewoonlijk druk in het (binnen)zwembad.
Toch vinden we de plaats om naar een euromunt te duiken. Estée heeft genoeg van
haar zwemvestje en wil het wel eens zonder proberen. En warempel, ze kan bijna
al even goed zwemmen als ik. t is wel nog precies als een hondje,
peddelen met de voeten en handen, maar ze blijft boven water en ze gaat
vooruit. s avonds pikken we nog een filmpje mee en dan onder de wol. En hopen
dat we met een stralende zon kunnen ontwaken, want we hebben heel veel plannen
voor dekomende dagen.
Vanmorgen waren we opnieuw in retard, maar zo gaat dat op
vakantie. Bovendien nodigde het weer niet echt uit om erin te vliegen, want het
was ontwaken met de regendruppels op ons dak. Mama en papa hebben echter hun eerste idee gevolgd en zo zijn we op weg naar Mirepoix, in de Arriège. Het marktje en marktpleintje van Mirepoix lonen inderdaad de
moeite: het ziet er allemaal oud maar knus uit, maar de regen verknoeit een
heleboel. Die valt immers met bakken uit de hemel: o Zuiderse zon, wo bestu bleben? Het marktje zelf is gelukkig grotendeels overdekt (onder de huizen): normaal
zijn er ook een soort middeleeuwse feesten, maar de ridders zijn blijkbaar
gevlucht in hun tenten, de mietjes. Estée en ik kopen een kneedballetje (gezichtje,
soort ballon met bloem in) en Estée ook nog een set armbanden, waarmee ze naar hartelust schudt. Papa koopt een
worst waar we nog een tijdje zullen van genieten, want hij kost maar liefst 28 ,
het zal niet zijn om dit in één keer te consumeren. We drinken nog iets, eten
onze picknick in de auto (!) en besluiten dan maar terug te keren (eventjes
wordt gedacht aan Vals en de Chateau de Chalabre, maar met dit weer worden beide voorstellen afgeschoten) Met
opnieuw K3 en Alice in Wonderland op de achtergrond en alle meezingers rijden
we terug. Papa, Estée en ik wagen nog een duik in het water (we duiken naar een stuk van 20C), dan eten we en
bekijken we de originele tekenfilm van Alice en welterusten.
Quote van de dag: "hij heeft dat in het Frans gezegd, niet in het Nederlands, dus wist ik het niet" (jaja, alweer Estée, wanneer haar kneedgezichtje in bed openscheurt omdat ze een zonnetje wilde maken en dus de zonnestralen moest uittrekken.allemaal bloem op bed!!!)
Ons eerste marktje wenkt op deze dag des heren, ik heb mijn
piratengeldzakje mee, want ik zal waarschijnlijk wel iets kopen. De marktkramers
verpatsen hun waar in het naburige Esperaza, een mooi dorpje aan de Aude. Het
is zonnig maar winderig (ik heb het niet over mezelf) en niet zo heel warm, dus het verliest al een deel van
zijn charme. Estée heeft een paar haarbandjes gekocht, ik denk alleen
maar aan geld en heb 2 slips gekocht waar eurobiljetten op staan: één van
2500 en één van 20.300 euro. Mama en papa zeggen al van mij te gebruiken als ze geen geld meehebben, maar dat zal geen waar zijn. We rijden door naar Alet-Les-Bains om naar het
avonturenpark (accroparc) te gaan, eindelijk, maar we moeten een uur wachten en dan beslissen mama en papa om toch naar La Forge de Quillan te gaan, want dit park hier valt
nogal duur uit (17 voor kinderen en 20 voor volwassenen). In La Forge is
het goedkoper, maar alles wordt hier begeleid: ikmoet dus het tempo van de anderen volgen ('t zijn allemaal kleine), Estée doet ook mee en doet het goed, maar bij
sommige spelen heeft ze het lastig, ze moet echt met de armen reiken, maar gelukkig helpt papa haar. Mama legt alles vast op de digitale plaat. We mogen het parcours maar 1 keer doen, dat is ook de eerste keer dat dit zo is. We hebben geen boodschappen gedaan, dus gaan we vanavond uit eten (na een plons in het zwembad), maar we gaan niet ver: het wordt le Brantalou, het restaurant hier op het domein. Met de lerarenkaart van mama hebben we wat krediet op een kaart van het park (10% van de huurprijs) en daarmee kunnen we al het één en ander doen. We nemen het avondmenu, ik vind het wel lekker. Daarna gaan we naar ons huisje en spelen we nog enkele spelletjes.
foto's
