Er zijn leuke en minder leuke dingen die we van onze ouders erven. Die vieze oude kast, die niet in je interieur past, die eigenaardige mopsneus van je vader, de niet zo rijzige gestalte van je moeder (én vader), ... zijn voorbeelden van het laatste. Die vieze oude kast blijkt niet zo'n probleem. Je hebt daar tegenwoordig websites voor: hebbes of e-bay. Probleem in 1-2-3 opgelost en je hebt ook nog eens wat meer cash in je portemonnee. Voor die andere karakteristieken heb je wat meer inventieve oplossingen nodig. Je kan bijvoorbeeld bij tieten-Jef langsgaan om die extreem aanwezige neus wat poezeliger te laten maken. De wat klein uitgevallen postuur kan wat verlengd worden door prachtige high heels (goed doel voor het kastgeld en een excuus om een keertje vaker te gaan shoppen). Dus al bij al schijnt het negatieve nog al mee te vallen.
Nu naar het positieve erfgoed. Nee geen 2 miljoen euro op de bank, geen villa aan de Côte d'Azur, geen vette mercedes in de garage, MAAR ... er jonger uitzien dan je bent!!!!!!!! Mensen betalen tonnen om er jeugdig uit te zien. Ik echter hoef gene euro te spenderen aan  rimpelcrème of kapper (voor dat funky kapsel, alhoewel ik dat lekker toch doe, puh!). Mensen schatten mij altijd jaren jonger dan ik ben. Ik hoor de commentaar al, daar moet je toch niet over klagen. Doe ik ook niet MAAR sommige mensen overdrijven in hun taxatie.
Het begon al tijdens mijn kinderjaren. Zesdeklasser en de mensen vroegen aan mijn ouders hoe het kleintje het deed op het 1ste leerjaar. 19 jaar en de identiteitskaart moest steevast getoond worden aan de overijverige leeftijdspolitie op fuiven. Die meid 16, no way!!!!! Ga maar gauw terug naar huis naar mammie en pappie. Nu kan ik er mee lachen, maar toen was het minder vermakelijk! De rode kaken waren niet het resultaat van overdadig rougegebruik. 21 jaar en trotse hoofdleiding van de plaatselijke meisjeschiro. Op kamp vroeg een vriendelijke politieagent naar de hoofdleiding. Ging ik die man eens toeschietelijk te woord staan, begon hij mij in mijn gezicht uit te lachen. "Hé meisje, ga eens vlug jouw leiding roepen?" Het heeft mij heel veel overtuigingskracht gekost om meneer agent van mijn functie te persuaderen. 24 jaar en klaar om als tijdelijke te starten aan een school van het buitengewoon secundair onderwijs (BUSO). De eerste dag startte al goed. Ik werd omringd door een aantal 16-jarige mannelijke pubers, die zeer geïnteresseerd vroegen of ik een nieuwe leerling was. Dat ik geen medescholier maar een juf was, werd niet echt geloofwaardig bevonden.
Eén incident, slaat echter alles. Tot ongeveer mijn dertigste was ik samen met mijn man lid van de plaatselijke drumband. Elk jaar moest de drumband met de schutterij deelnemen aan het OLS. Nee, dit is niet één of andere geheime samenkomst van dubieuze schuttersvrienden, maar het Oud Limburgs Schuttersfeest. De schutters strijden om de begeerde 'Um' binnen te rijven. De 'Um' kan je het best omschrijven als een trofee in de vorm van een ventje. Ook de drumbands moeten hun beste stokje (beentje) voorzetten. 28 jaar, getrouwd en pas moeder van een prachtige spruit, ging ik samen met mijn 1 jaar jongere echtgenoot op weg naar dit prachtige evenement. Iedereen, die 18 plus was, moest 50 frank inkom betalen (toen was het nog frank en niet euro). Niet zo'n groot bedrag, dus we waren er klaar voor. Aan de ingang werd er vlug en met een glimlach 100 frank aan de sympathieke, wat oudere heer overhandigd. "Ach meisje, loop jij maar vlug door. Jij bent nog lang geen 18!" (dit werd niet in onze mooie Nederlandse taal gezegd, maar in een sappig Limburgs dialect). Mijn man kreeg mooi 50 frank terug en voilà we stonden perplex (en dan moet al veel gebeuren). Er zat niets anders op dan dank je wel te zeggen en door te lopen.
In deze blog wil ik die man danken voor zijn verjongingskuur van wel 10 jaar. Toch wil ik één ding benadrukken: ik was én ben nog steeds blij 18 plus te zijn!!!!!


Miss C.