Hersenspinsels en gedachtenkronkels van Miss C Iedereen op deze prachtige blauwe planeet heeft wel eens de behoefte om zijn gedachten op een rijtje te zetten. De wirwar van gedachtenkronkels in mijn hersenpan lijkt soms op een doolhof, waar je zeker en vast zonder de plattegrond het midden niet kan vinden. Om die gedachten op een rijtje te zetten is deze blog ontstaan. Sommige verhalen zijn zeker gebaseerd op persoonlijke verhalen. Andere schrijfsels behoren eerder tot de categorie fictie. Ik daag jullie uit om in al die hersenspinsels en gedachtenkronkels het midden van mijn hersenen te vinden. Waarlijk een 'mission impossible'. Laat me weten als je erin geslaagd bent de zin (of de onzin) van mijn gedachtenkronkels te achterhalen.
05-05-2011
Viva Espagna!
Mijn gezinnetje en ik zijn fervente reizigers. Elk jaar trekken we er zeker een keer of 4 op uit om een stukje van dit aards paradijs te verfraaien met onze aanwezigheid. Je mag er zeker van zijn dat wij een blijvende indruk achterlaten. Ook dit jaar tijdens de paasvakantie hebben we ons beste beentje (een beetje letterlijk zal je wel merken) voorgezet om een plaatsje te verdienen in de harten van de toch al vurige spanjaarden. Inderdaad, bestemming van dit jaar was Spanje, nl. Santa Susanna! Normaal zijn we frequente bezoekers van het pittoreske Rosas, maar we wouden dit jaar een beetje dichter bij Barcelona zijn. (Dat we op eigen houtje én met de trein bezochten). We zijn niet éénkennig hoor, alhoewel Spanje in de paasvakantie een lichtelijke voorkeur heeft. Waarom? Verschillende redenen, bijna leeg strand, geen dronken op seksbeluste tieners, ... maar bovenal weinig zonnenkloppers. Een enkeling waagt zich met gevaar voor eigen leven in badpak op het strand en zelfs in de ijskoude (volgens mij dan toch) Middellandse Zee. Nu hou ik wel van een beetje zon, zee en strand, maar niet om mijn lichaam te showen aan Jan en alleman. Mijn figuur is immers niet meer zo badpakproof. De kids zijn fanatieke strandscheppers en kunnen zich uren amuseren met water naar de zee dragen. Papa knapt dan meestal een welverdiend uiltje en mama wijdt zich (degelijk gekleed en met zonnebril) aan hoogstaande literatuur (lees liefdesromannetje). Klinkt dit niet idyllisch.
Jammer genoeg is dit jaar de vakantie een beetje in mineur geëindigd. Om alle misverstanden uit de weg te ruimen: het was zeker een te gekke vakantie MAAR de voorlaatste dag beslistten we om het binnenland te verkennen en waagden dan ook een tripje naar Olot (95 km van onze uitvalbasis) om er een prachtige, niet meer werkende vulkaan te bezoeken. De kids blij, mama en papa blij. TOP STEMMING!!!!!! Boven op de vulkaankrater (met een beetje gepuf) bewonderden we het prachtige uitzicht. Er stond ook nog een pracht (euhum) van een oude uitkijktoren. De mannen waren natuurlijk niet te houden en wilden dit niet te evenaren bouwwerk beklimmen. Stoere mama's willen hun kids niet ontgoochelen DUS deze mama raapte haar moed bijeen en tartte met grote zelfzekerheid haar hoogtevrees. Jammer genoeg was dit van korte duur, want boven op de toren moest de stoere vader vrouwlief met enige dwang weer terug naar onder praten. Tot zover niks aan de hand. Dappere mama had zonder kleerscheuren het laatste trapje bereikt en stapte (met enige opluchting) terug op vaste bodem. En daar geschiedde het kwaad. Mama C. stapte op een niet zo netjes liggend steentje en verstuikte haar kleine enkeltje. Dit ging gepaard met veel gevloek. Al bij al leek het mee te vallen. Op eigen kracht werd de voet van de vulkaan bereikt. Even bekomen op een terrasje. Terug naar de auto ging minder gezwind. Zoonlief was zeer bezorgd en probeerde zijn mammie te ondersteunen. Na een uurtje in de auto werd er een plaspauze ingelegd (je kent dat wel). Daar bleek dat mijn bezeerde voet had besloten dat het welletjes was geweest. Terug in het hotel werd er aan de receptie gevraagd naar een betrouwbare dokter. Dat ging niet zonder problemen, probeer maar eens 20 trappen op te huppen op één been! Niet zo simpel. Bij de dokter aangekomen bleek die gast alleen Spaans te brabbelen. Gelukkig is mijn ventje een talenknobbel en in zijn beste Spaans probeerde hij de toch wel genante gebeurtenis te omschrijven. Verstuikt, niet gebroken was het verdict. Maar met een kruk lopen werkte niet (gezien het gemis van een bepaald lichaamsdeel dat daarbij toch wel nuttig is). Terug in het hotel werd er dus snel een rolstoel gezorgd. De intapetechniek van de Spaanse dokter was nogal opvallend. Mijn been zag eruit als het toch wel zeker één of misschien wel 2 breukjes had. Ik werd de bezienswaardigheid van het hotel. Hoe vaak ik mijn verhaal niet heb moeten vertellen in alle talen (zelfs gebarentaal) die ik machtig ben.In het restaurant werd er zelfs een plaatsje voor ons gereserveerd zodat mevrouw fatsoenlijk haar bordje kon leegeten. Ik werd letterlijk en figuurlijk in de watten gelegd. (Wat ik allemaal niet moet doen om in de schijnwerpers te staan.) Ongelukkigerwijze deed het ook nog eens goed pijn MAAR dat weerhield de familie K. niet om een stapje in de wereld te zetten. Gewapend met een pakje UNO, 2 kids, vader en mama in rolstoel trokken we naar ons stamkroegje van de vakantie (een pub uitgebaat door vrolijke Britten)! Daar natuurlijk ook eerst het verhaal doen. Gelukkig in het Engels en niet in het Spaans! Overal hadden we bekijks, want je weet het misschien niet, maar Santa Susanna is geen skioord, dus mensen met rolstoel en been ingetaped waren daar een rariteit. De weg naar huis was wat minder. Elke keer moest mijn ventje zijn vrouw begeleiden naar het toilet. Want probeer maar eens op een 5cm dik verband fatsoenlijk te lopen. Maar we zijn er geraakt. De huisarts had de boel met een bescheidener tapeke ingetaped. Dus toen kon ik al beter waggelen. Lange afstanden (lees meer dan 10meter) werden met de rolstoel afgelegd. Dat veroorzaakt soms ruzie tussen mijn zonen, want ze wilden allebei met mama in de rolstoel een toerke maken.
Goddank heb ik gemerkt dat ik geen geboren zeurkous ben en zelfs in die niet zo aangename omstandigheden kan blijven lachen. Ook de laatste dagen en de terugweg hebben van deze vakantie geen ramp gemaakt. Wie het nog niet wist, mijn leuze is: 'Always look at the bright side of life'. En het noodgedwongen extra weekje vakantie hebben we er met een glimlach (af en toe met wat gejengel en gezanik, dat is toch wel het voorrecht van een vrouw niet waar) bijgenomen.
