Hersenspinsels en gedachtenkronkels van Miss C Iedereen op deze prachtige blauwe planeet heeft wel eens de behoefte om zijn gedachten op een rijtje te zetten. De wirwar van gedachtenkronkels in mijn hersenpan lijkt soms op een doolhof, waar je zeker en vast zonder de plattegrond het midden niet kan vinden. Om die gedachten op een rijtje te zetten is deze blog ontstaan. Sommige verhalen zijn zeker gebaseerd op persoonlijke verhalen. Andere schrijfsels behoren eerder tot de categorie fictie. Ik daag jullie uit om in al die hersenspinsels en gedachtenkronkels het midden van mijn hersenen te vinden. Waarlijk een 'mission impossible'. Laat me weten als je erin geslaagd bent de zin (of de onzin) van mijn gedachtenkronkels te achterhalen.
12-05-2011
Het stond in de sterren (euh in het rood) geschreven
Er was eens een 15-jarig meisje dat één grote droom had, namelijk zangeres worden. Ze had alles mee: grote stem (vooral in volume), lenige maar kleine gestalte (vooral verkregen door haar 3 grote broers in toom te houden), ... MAAR het stond niet in de sterren geschreven. Ze wist het toen nog niet, maar ze was voorbestemd om juffrouw te worden. Op dat moment stond voor haar 'onderwijzeres' synoniem voor het beroerste, ondankbaarste, meelijwekkendste beroep ter wereld. Stel je voor dat je later zo'n vervelende snotneus als jezelf in de klas zou krijgen. Dat zou je je ergste vijand nog niet willen toewensen!!!!!!!!!!!!!! Je merkt duidelijk dat dit snoezige meisje geen gebrek aan verstand had. Nee hoor, ze had het allemaal op een rijtje. Zingen was het enige wat voor haar in aanmerking kwam. Ze kweelde, jodelde en galmde de ganse dag (tot afgrijzen van haar ouders en haar 3 kwelgeesten). Haar grote zus vond haar toekomstdroom prachtig (ze vond trouwens alles wat haar kleine zusje deed meesterlijk). Om de tijd te doden tot haar grote droom eindelijk in vervulling zou gaan, was ze lid bij verschillende muziekverenigingen: de fanfare, het koor, de blokfluit, de drumband. Om haar grote broer een pleziertje te doen, viel ze af en toe in bij een drumband van een naburig (wat minder ontwikkeld) dorpje. Nu vond deze jongedame jongens nog vervelende wezens en had ze niet zoveel aandacht voor de mannelijke leden van dit korps. (Ze had namelijk genoeg ervaring met het andere geslacht door de 3 kwelduivels die haar thuis het leven zuur maakten.) Eén van die kerels vond het kleine zusje van de grote baas wel boeiend en deed verwoede pogingen om haar aandacht te trekken. Deze inspanningen leverden jammer genoeg voor hem geen resultaten op. Er zat maar één ding op: een liefdesbrief schrijven. Deze brief werd door postbode Big Brother afgeleverd aan de dame in kwestie. Het schrijfsel werd met rode kaken gelezen en haar verontwaardiging steeg met elke letter die ze las. Hoe durfde die kerel haar zo'n brief te schrijven? Ze nam terstond een rode pen bij de hand, want wat stoorde haar ... Er stonden wel meer dan 25 schrijffouten in dit epistel. Vol ijver werd er doorstreept en verbeterd. Het nu foutloze exemplaar werd terug in een briefomslag gestopt en aan de arme jongen terugbezorgd. Geen haar op haar hoofd dat er aan dacht om die gast een kans te geven. Een ventje met zo'n zwakke spelling kwam niet in aanmerking om haar vriendje te worden.
Als deze nu al wat oudere dame terugdenkt aan dit moment in haar leven, komt er heel even een gevoel van schaamte opzetten. Heel even maar ... want nu weet ze wat het is BEROEPSMISVORMING! Het stond in de sterren (euh in het rood) geschreven. Eenmaal een juffrouw, altijd een juffrouw. Leerkrachten zijn een apart ras. Ze heeft nu een meer overeenstemmende partner (haar soulmate) gevonden, iemand die aan haar hoge verwachtingen kan voldoen, nl een onderwijzer. Bij zijn liefdesbrieven kwam er geen rode pen aan te pas. Deze werden ook met rode kaken gelezen, maar dat had een andere reden.
