Geachte Europese, Russische, Amerikaanse en Aziatische leiders,

Misschien is het een beetje naïef om mij rechtstreeks tot u te richten, gezien het feit dat mijn grieven en wensen zelfs op lokaal politiek niveau al in dovemansoren vallen, maar toch wil ik een poging wagen om u enkele - voor mij althans - belangrijke vragen te stellen omtrent de interne en internationale conflicten die zich gedurende de laatste decennia steeds veelvuldiger ontwikkelen. Meer nog ben ik vooral geïnteresseerd in de verklaring die u geeft omtrent uw ingrijpen of het gebrek eraan in deze bloedige, in vele gevallen mensonterende (burger)oorlogen.

Het meest recente bloedbad, waarbij nu reeds dagen wordt geschoten op burgers, speelt zich op dit moment af in Kiev. Reeds enkele maanden geleden waren er tekens aan de wand dat ook dit intern conflict zou kunnen uitdraaien op een gewelddadige confrontatie tussen beide partijen, doch de rest van de wereld sloot haar ogen. Wanneer het deze week dan toch tot een catastrofale uitbarsting komt, wachten alle leiders nog enkele dagen om dan te beslissen tot het nemen van enkele symbolische maatregelen tegen het regime van Janoekovitsj en de zijnen, die zich nota bene gesteund voelt door zijn vriend Vladimir. Ik wil me niet uitspreken over het conflict in se, want dit zal waarschijnlijk heel wat complexer zijn dan mijn simpele verstand kan verwerken, maar waarom moet het zo lang duren voor er ook maar iets van reaktie komt en erger nog, waarom er slechts halfslachtige maatregelen worden genomen.

Een ander triest voorbeeld van onze menselijke lafheid zijn de reeds meer dan twee jaar aanslepende gevechten in het vroeger o zo mooie Syrië. Waar was de internationale gemeenschap toen Assad twee jaar geleden begon met het systematisch uitmoorden van al zijn (politieke) tegenstanders? Waar waren diezelfde leiders wanneer deze wrede dictator het nodig vond om zijn eigen burgers met gifgas te bestoken. Heel de wereld reageerde verontwaardigd, maar wij zaten in de zak van Poetin. Deze zelfverklaarde macho die in bloot bovenlijf de Tsjetsjenen uitroeit, leeft volgens het principe van het alfa-mannetje, en een even erge alleenheerser wil zijn als zijn maatje Assad, vindt het nodig om steun te bieden aan het regime in Syrië. Waarom? Om de beerput in zijn eigen land gesloten te houden? Om zijn spieren te laten rollen? Omdat ze samen gaan jagen? In de goede oude tijd waren de Amerikanen daar om een politiek brandje te stichten en zo een land te destabiliseren - cfr. Pinochet - maar nu laat men die machtsgeile hond maar betijen, terwijl de dodentol in Syrië reeds ver boven de honderdduizend staat.

Als je nu bovenstaande gevallen vergelijkt met de aanpak in Irak, waarbij voordien heel wat minder onschuldige burgers werden gedood, moeten we dan echt het trieste besluit trekken dat het hele politieke bestand enkel om macht en geld draait? Met Saddam aan de macht, verloren we als tegenstanders van zijn regime de toegang tot rijke olievoorraden. Een inval, afzetting en reorganisatie later zit je met heel wat dagelijkse burgerdoden meer, maar de olie is gered. Als het echt om het menselijke draait en niet om al die financiële- en machtsspelletjes errond, waarom niet teruggrijpen naar het ouderwetse politiek liquideren? Als de Amerikanen er zelfs in slagen om de moord op Kennedy in de doofpot te stoppen, dan moet het toch mogelijk zijn om een wrede dictator op één of andere manier uit te schakelen, al dan niet fysiek.

Nee, ik wil niet voor God spelen, noch minder is het mijn recht om te beslissen of sommige mensen wel aan de macht mogen blijven en anderen niet, maar geef toe, "mensen" als Assad of Poetin verdienen toch geen tweede kans, laat staan vergiffenis? Ik had gehoopt dat we na de grote Afrikaanse dictators wel van dergelijk type mensen verlost zouden zijn, maar het probleem blijkt zich alleen te hebben verplaatst. Misschien zie ik het allemaal te simpel, en waarschijnlijk spelen er heel wat meer factoren, maar het maakt me heel triest om dagdagelijks beelden te moeten aanschouwen van dode, verwondde, uitgehongerde kinderen en volwassenen, terwijl wij er naar kijken en niets doen uit naam van de politiek!