Geachte Europese, Russische, Amerikaanse en Aziatische leiders,
Misschien is het
een beetje naïef om mij rechtstreeks tot u te richten, gezien het feit dat mijn
grieven en wensen zelfs op lokaal politiek niveau al in dovemansoren vallen,
maar toch wil ik een poging wagen om u enkele - voor mij althans - belangrijke
vragen te stellen omtrent de interne en internationale conflicten die zich
gedurende de laatste decennia steeds veelvuldiger ontwikkelen. Meer nog ben ik
vooral geïnteresseerd in de verklaring die u geeft omtrent uw ingrijpen of het
gebrek eraan in deze bloedige, in vele gevallen mensonterende (burger)oorlogen.
Het meest recente bloedbad, waarbij nu reeds dagen wordt geschoten op burgers, speelt zich op dit moment af in Kiev. Reeds enkele maanden geleden waren er tekens aan de wand dat ook dit intern conflict zou kunnen uitdraaien op een gewelddadige confrontatie tussen beide partijen, doch de rest van de wereld sloot haar ogen. Wanneer het deze week dan toch tot een catastrofale uitbarsting komt, wachten alle leiders nog enkele dagen om dan te beslissen tot het nemen van enkele symbolische maatregelen tegen het regime van Janoekovitsj en de zijnen, die zich nota bene gesteund voelt door zijn vriend Vladimir. Ik wil me niet uitspreken over het conflict in se, want dit zal waarschijnlijk heel wat complexer zijn dan mijn simpele verstand kan verwerken, maar waarom moet het zo lang duren voor er ook maar iets van reaktie komt en erger nog, waarom er slechts halfslachtige maatregelen worden genomen.
Een ander triest voorbeeld van onze menselijke lafheid zijn de reeds meer dan twee jaar aanslepende gevechten in het vroeger o zo mooie Syrië. Waar was de internationale gemeenschap toen Assad twee jaar geleden begon met het systematisch uitmoorden van al zijn (politieke) tegenstanders? Waar waren diezelfde leiders wanneer deze wrede dictator het nodig vond om zijn eigen burgers met gifgas te bestoken. Heel de wereld reageerde verontwaardigd, maar wij zaten in de zak van Poetin. Deze zelfverklaarde macho die in bloot bovenlijf de Tsjetsjenen uitroeit, leeft volgens het principe van het alfa-mannetje, en een even erge alleenheerser wil zijn als zijn maatje Assad, vindt het nodig om steun te bieden aan het regime in Syrië. Waarom? Om de beerput in zijn eigen land gesloten te houden? Om zijn spieren te laten rollen? Omdat ze samen gaan jagen? In de goede oude tijd waren de Amerikanen daar om een politiek brandje te stichten en zo een land te destabiliseren - cfr. Pinochet - maar nu laat men die machtsgeile hond maar betijen, terwijl de dodentol in Syrië reeds ver boven de honderdduizend staat.
Als je nu bovenstaande gevallen vergelijkt met de aanpak in Irak, waarbij voordien heel wat minder onschuldige burgers werden gedood, moeten we dan echt het trieste besluit trekken dat het hele politieke bestand enkel om macht en geld draait? Met Saddam aan de macht, verloren we als tegenstanders van zijn regime de toegang tot rijke olievoorraden. Een inval, afzetting en reorganisatie later zit je met heel wat dagelijkse burgerdoden meer, maar de olie is gered. Als het echt om het menselijke draait en niet om al die financiële- en machtsspelletjes errond, waarom niet teruggrijpen naar het ouderwetse politiek liquideren? Als de Amerikanen er zelfs in slagen om de moord op Kennedy in de doofpot te stoppen, dan moet het toch mogelijk zijn om een wrede dictator op één of andere manier uit te schakelen, al dan niet fysiek.
Nee, ik wil niet voor God spelen, noch minder is het mijn recht om te beslissen of sommige mensen wel aan de macht mogen blijven en anderen niet, maar geef toe, "mensen" als Assad of Poetin verdienen toch geen tweede kans, laat staan vergiffenis? Ik had gehoopt dat we na de grote Afrikaanse dictators wel van dergelijk type mensen verlost zouden zijn, maar het probleem blijkt zich alleen te hebben verplaatst. Misschien zie ik het allemaal te simpel, en waarschijnlijk spelen er heel wat meer factoren, maar het maakt me heel triest om dagdagelijks beelden te moeten aanschouwen van dode, verwondde, uitgehongerde kinderen en volwassenen, terwijl wij er naar kijken en niets doen uit naam van de politiek!
Bij elke aanloop naar een
nieuwe 'verkiezingsstrijd' erger ik me mateloos aan het populistisch
gedoe van onze zogenaamde volkse leiders. Telkens dezelfde lege slogans
en moddersmijterij met als enig doel de kiezers zodanig te manipuleren
dat ze toch maar voor dezelfde manipulators blijven kiezen, ongeacht het
feit of ze ook maar enig benul hebben van de haalbaarheid van de vele
loze beloften. Daarom ook zou ik graag volgende vragen aan jullie allen
richten.
Wanneer vinden jullie nog de tijd om te regeren en
daadwerkelijk belangrijke binnenlandse problemen aan te pakken, als we
in ons klein Belgenland wel altijd aan het herstellen zijn van of
uitkijken naar een nieuwe verkiezing, lokaal, federaal of Europees. Veel
tijd kruipt in het voeren van campagne, het handjes schudden hier en
daar, het verkondigen van halve waarheden en hele leugens en dit bij
elke geplande stembusgang.
Waarom houden wij nog steeds al onze
verkiezingen gescheiden, terwijl elke verkiezing, lokaal, nationaal of
Europees de andere beïnvloedt en ook de machtsverhoudingen in alle
regio's schijnen te bepalen. Als een partij op lokaal vlak ten onder
gaat, heeft dit zijn gevolgen op nationaal vlak en omgekeerd. Dit werkt alleen maar het gevoel van het leven van stembus naar stembus danig in de hand.
Wat
is de toegevoegde waarde van elke politieke stoelendans? Als je een
mandaat aanvaardt en ervoor verkozen wordt, dan moet je ook gaan
zetelen, toch? Waarom mag iemand die burgemeester is, zich ook nationaal
kandidaat stellen, terwijl we toch weten dat het enkel is om stemmen te
ronselen en niet de beoogde functie op te nemen? Zo krijg je
politiekers die om het jaar van functie veranderen en dus tegen de tijd
ze ergens zijn ingewerkt, er al weer weg zijn.
Ik ben ook
heel benieuwd te weten waarom ik bij de nationale verkiezingen niet
mag stemmen op een Belgische medemens uit ons Franstalig landsgedeelte?!
Als ik bepaalde mensen in Wallonië heel capabel vind met betrekking tot
het aanpakken van nationale problemen, kan ik die persoon geen duwtje
in de rug geven... Tevens kunnen wij als Vlamingen niet meehelpen om
bepaalde onbekwame figuren en partijen uit het Waalse politieke landschap te
laten verdwijnen, zonder daarbij namen te noemen. Dit zou toch een
waardig alternatief zijn voor het confederalisme niet? In plaats van ons land
verder te verdelen, streven naar een eengemaakt land waar ieder persoon
voor iedereen kan stemmen, Vlaming of Waal, en zo mee nationaal de
politiek bepalen.
Sinds wanneer zijn wij een politiek van
angst beginnen voeren? Elke politieke partij is zo bang om moeilijke
beslissingen te nemen uit schrik afgestraft te worden door haar kiezers
of achterban. Natuurlijk speelt het feit dat we van verkiezing naar
verkiezing leven hierbij een hele grote rol, omdat je zo geen ruimte
meer krijgt om eens een gedurfde aktie te ondernemen. Zo zullen de
Franstalige socialisten altijd beslissingen nemen in het nadeel van de
zelfstandigen en betere verdieners, omdat ze niet enkel sociaalvoelend
zijn, maar meer nog omdat het grootste gedeelte van hun kiezers bestaat
uit mensen die het met minder moeten of willen doen. Maar ondertussen
rijden zij wel belastingsvrij rond met mooie wagens, lopen ze in dure
pakken en nemen overal betaalde mandaten op.
Tenslotte vraag ik
me ook af waar de waarden zijn gebleven van sommige van onze politieke
partijen? Vroeger was het toch niet mogelijk dat mensen zich enerzijds
tegen abortus keerden vanuit Christelijk standpunt, maar anderzijds in
diezelfde Christelijke geest 3 maal trouwden en kinderen kregen bij twee
verschillende vrouwen? Dit natuurlijk zonder iemand te willen viseren,
maar het wijst toch duidelijk op een vorm van hypocrisie? Als je echt
politiek correct wil zijn, kom dan met de fiets naar je werk als je voor
Groen! bent, blijf trouw aan je christelijke waarden als je van de
CD&V bent en gedraag je financieel en maatschappelijk sociaal als je Socialist bent. En stop met overlopen naar andere partijen enkel met
het oog op machtsgewin.
Laat mij er ter afsluiting aan toevoegen
dat er heel wat lokale politici zijn die het wel heel goed menen en wel
het politieke ideaal hoog in het vaandal dragen. Hoed af voor deze
noeste werkers... Maar hun inzet, eerlijkheid en idealisme zal hen nooit
naar het hoogste politieke strijdtoneel brengen!
