601 W.O. II

Door: De Schouwer Frans.

Op 22 Februari 1944 rond 4 uur in de namiddag bij het terugkeren van de school naar huis met mijn schoolvrienden dagelijks viermaal  op en neer Slozen – Rossem. Bij het terugkeren van die bewuste dag viel onze aandacht op kleine wolkjes aan de blauwe hemel. Wij konden ons niet voorstellen wat het betekende die kleine net bloem boeketjes die ze open spreiden,  misschien viel het ons dat op daar het zo een heldere zonnig dag was. Bij het aanschouwen van dit mooi en kleurrijk voorval van dat afweergeschut dat op gesteld stond op het vliegveld van Grimbergen en te Peutie bij Vilvoorde. Plots zagen wij twee vliegtuigen aan de einder verschijnen in achtervolging gevechtspositie wij stonden op de straat het  aan te staren toen er plots een regen van kogels op de keien van de straat weg kaatste. Er werd geroepen schuilen en iedereen zo snel mogelijk de gracht in, om veiliger te zijn tegen die moorden dingen, dat had de schoolmeester ons wel op het hart gedrukt bij schiet en bom partijen onder de banken beschutting zoeken, na enkele minuten namen wij dan de vlucht naar de zavelput die zich bevond op een stuk land gelegen enkele meters verder. De beide gevechtsvliegtuigen kwamen terug boven ons aan in en duel, wij konden het gevecht goed volgen  op zeker ogenblik geraakt er een in brand en  konden waarnemen hoe de piloot zich trachtte te redden  door uit het vliegtuig te springen. Het vliegtuig stortte in duik vlucht al branden naar beneden op een goede 300 m van onze schuilplaats. Het neervallende gesloten land uitgerekt parachutes  zagen we neerdalen achter het bos dat hoger op gelegen was, tegen de steenweg naar Londerzeel. Het overwinnend vliegtuig kwam nog een eresaluut brengen boven de neergestorte brandend vliegtuig. Wij rakkers waren er als de kippen bij om er  ons van te vergewissen hoe een brandend vliegtuig er op de grond er wel uitzag. Er aangekomen moesten wij ons reppen om er zonder kleerscheuren er vandaan te komen in het vuur ontplofte de kogels en vlogen ons om de oren. Een landbouwer uit de buurt verjaagde ons al lopend sloegen wij de richting in naar de valschermspringer die neder was gekomen achter het bos geen 250 m vandaan. Aangekomen  was het al een drukte van mensen uit Imde en Slozen die ook dat schouwspel hadden gevolgd de piloot lag in een scheiding  gracht tussen twee weide waar nu het gebouw van de Vlaamse Radio Omroep een 50M richting Londerzeel. Het valscherm was blijven hangen in de telefoondraden met volle geweld is er door de mensen aangetrokken om hem beneden te krijgen en iedereen wilde zijn deel van die zijde stof.  Op zeker ogenblik stopte er een luxe wagen  die er toen niet veel op de wegen reden, en man stapte uit en zei tegen de plunderaars hebt eerbied voor de dode en trok het valscherm over het doden lichaam van de piloot.  Misschien was dit een verzetsman  die zich kwam vergissen om de piloot te redden maar helaas het was te laat. Velen hebben beweerd dat hij in de lucht aan zijn parachute is neergeschoten na de bevrijding heb ik persoonlijk nog al spelend de pilotenmuts op mij hoofd gehad er was enkel een driehoek scheur dit duidt op een  schrappenel dat is te onderscheiden van een kogel er zijn ook geruchten dat hij is neer geschoten ter plaatsen door een vijandige Duitsgezinde persoon wat zeker niet het geval was. Hier werd ook gesproken dat het vliegtuig door twee personen zou bemand geweest zijn maar dit is fout: een rapport van het departement van vermiste vliegtuigen heeft dit bevestigd aan Van Hout Ludo ( zoon een dokter uit Londerzeel.)     

Opmerking:

Als bestuurslid van de Verbroedering Vaderlandse Verenigingen van de gemeente Meise er een gedenkplaat op te richten ter nagedachtenis van die jongen die hier in het verre Europa de dood vond om ons van dat dictatuur regime van de nazi’s te verlossen.      

ADAMS ROSCO CHARLES  2° Lt AC O- 745256 geboren te Alliance Ohio USA op 22 april 1923 gesneuveld op 20 Februari 1944t e Imde

Vergeldingsactie te  Slozen tegenover de Gestapo

In de maand Augustus in anno1944 op een zonnige Dinsdag namiddag is er een man uit  Nerom voor  de herberg bij de ‘coille’ nu ’t Neerhof  dood geschoten. Volgens mijn moet het gebeurt zijn in de late namiddag toen de  Vlaamse SS die daar op volgende nacht de groep van  Verbelen ( nu tot Oostenrijk staatsburger genaturaliseerde Belg uit ‘t Leuvense zoon van een Politie Commissaris). Is er die  bewuste nacht veel slachtoffers maakte te Mensel-Kiezegem later hier meer daarover. Mijn vader die  voor het ogenblik werkloos was als geleider van een vrachtauto in de ijsfabriek van Strombeek was een zaak gestart te Nerom om koekjes te bakken voor een schep ijs, waar in die tijd veel vraag naar was iedereen wilde iets bij verdienen en daar hij een afzet gebied vond bij zijn vroegere ijs klanten van de hoorntjes en  de koekjes. Op maandag komen twee jonge mannen uit Slozen met de fiets er aan gereden daar ze wisten dat Frans  het bewuste slachtoffer er te vinden was, ze vroegen  hem eens naar Slozen te komen, waarop hij antwoord morgen zonder fout ik moet morgen voormiddag naar de post om mijn geld en dan kom ik dadelijk de herbergiers  van Slozen betalen. Hij is nooit meer naar huis gekeerd, wie was die Frans hier in de streek door de ouderen nog wel gekend. Frans was een zoon van twee doodbrave kleine landbouwers uit Nerom. Deze man Frans “lakske” als bijnaam die menig vee voor aankoop in de handel van toen, had afgetekend in de naam als koopman maar ten diensten van  de sluikslachters, deze toestand had hem in een doelloos leven gestort hier en daar met schulden en hij wist  van het hout geen pijlen meer te maken. Moest zich rekenschap geven bij de Belgische Rijkswacht en bij de Duitse bezetters en was ter aller tijden op een doolspoor te recht gekomen. Om uit al die toestanden te kunnen geraken heeft hij getekend als TOT-organisatie een groepering van werknemers die werkte voor het leger in bezetten gebieden om wegen aan te leggen voor de transporten naar het front. Zo was Frans beland in Griekenland, daar heeft er zich een vechtpartij voor gedaan in het kamp  onder hen en heeft hij een dolk steek gekregen in de nek die maar niet wilde genezen en altijd maar dieper en dieper wildvlees naar binnen groeide. De Belgische kampdokter stuurde hem naar het militair Hospitaal te Brussel waar ze hem wilde een operatie uitvoeren, mits hij zo contractueel teken voor de Gestapo wat hij ook  deed. Hier tekende Frans zijn dood, de geallieerden  waren geland en rukte op naar het noorden en de SS van Vlaanderen moest zich klaar maken om naar het oosten en noorden te vluchten naar Duitsland en zochten slachtoffers om plunderingen te kunnen ondernemen, zie Opwijk  en Mensel- Kiezegem  hoeveel slachtoffers dat ze daar maakte dit voorval zo ook te Slozen kunnen toen vallen maar de tijd resten hun niet meer. Het was rond drie uur dat wij bengels van de straat aan het spelen waren op de straat richting de molenbeek Slozenstraat ter hoogte van het  tweede huis links dat wij vuurschoten hoorden drie in aantal  snel naar de afkomst van de schoten wat ik opmerkte twee mannen die  zich ver plaatsten met de fiets  richting Londerzeel. Een doodgeschoten man lang in de greppel naast het café met het aangezicht naar de grond. Die beide fietsers kwamen terug keerde de dode om en namen zijn brieventas  keken er in en staken hem terug in zijn binnenzak zonder iets er uit te nemen. Natuurlijk dit voorval had als gevolg dat iedere inwoner van Slozen het dorp verliet en naar veiliger oorden vluchten. Grootmoeder Wis en mijn moeder die niets hoefde te vrezen daar zijn een vrijgeleide had als verpleegster bezoekster voedvrouw. Bij val avond is er een auto Citroën ‘traction avant’ komen aan gereden met  een Veld polizei  Duitse politie een Gestapo en een Officier  SS Vlaming die zijn eigen taal niet meer sprak ze vroegen aan mijn grootmoeder of ze kennis had wie het zo kunnen gedaan hebben waarom zij op als antwoord  gaf dat hij die twee mannen zeker  moet er kent hebben. Hier op  kwam geen reactie van de SS officier die het onderzoek leidde in zijn slecht Vlaams uit hoogmoed sprak hij Duits de volgende vraag was hoeveel schoten ze had gehoord het waren er drie en toen moest het voordoen van de man in burger die zeker de Gestapo was ze vertelde dat hij zijn schulden was komen betalen en aan de schenktoog stond toen die twee personen binnen kwamen hem aan spraken en plaats namen aan een tafel tussen het raam en de  buiten deur, wat er besproken is kon ze niet vertellen, ze zijn alle drie buiten gegaan en bij het buiten komen links tussen het raam en de deur hebben  ze Frans neer geschoten, liep verder naar de lindeboom en draaide naar de volgende tweede lindeboom er stonden tegen de gracht er drie van die bomen waar hij in de gracht te recht kwam. Hierop vroeg de Duitse politieman of ze iemand kon vinden om hem naar Wolvertem centrum het dodenhuis te brengen. Zorg er voor mevrouw dat het lijk van avond nog naar het dodenhuis gebracht wordt, waarop het drietal vertrokken. Het  hele onderhoud heb ik persoonlijk kunnen volgen grootmoeder stuurde mij naar Alfons Van Moer noodslachter te Slozen  zeker een man die niet zo vluchten voor een Duitser vertelde hij altijd ik heb er in 14-18  genoeg van afgezien in gevangenis in Duitsland.  Deze burgerman heeft op zijn kar in het duister hem naar Wolvertem gebracht grootmoeder heeft Frans nog gedekt met een deken. Er is veel over gerodeld over dit geval “voor wie en voor wat” maar nooit is er iets boven gekomen en zeker niets van voorgekomen.

Belevenissen van enkele bengels uit Slozen in de vakantie van 1943

Misschien zal dit hoofdstuk niet zo helder klinken voor zij die het nu zullen lezen, maar het waren in die oorlogsjaren andere tijden van honger en schrik maar niet ons het boerenvolk, wij bengels konden wat centen verdienen  met op de smokkelgoederen te letten en met onze rollenwagens  wat transport te doen voor de stadbewoners die aankopen kwamen doen van eetwaren en zelf een hofje aanlegde en  wat grond bewerkte op het platte land, om in hun noden van voedsel  te voorzien dat gerantsoeneerd was voor de aankoop met zegeltjes. Ik kan het mij nog best herinneren al was het heden ten dagen, het speelde zich af in het grootverlof van 1943 juli-augustus. Met enkele vriendjes was ik aan spelen op het kruispunt onder de wegwijzer die de weg aantoonde naar Rossem – Temse - Brussel nu zou het  een monument waardig zijn moest deze er nog staan. Menige uren hebben wij op die plaats doorgebracht en van geen kattenkwaad bewust hebben veel fantasieën trachten levend te maken. Wij hebben er ook alles besproken wij hebben zelf gedacht aan een concurrenten strijd aan te gaan met het openbaar vervoer de tram die het in die jaren het heel druk had met smokkelwaren naar de hoofdstad te brengen. Ja zulke gedachten speelde er reeds in onze hoofden, ja handel zat er van in onze jeugdjaren zeker al in, wat het ook niet zo verbaast zal klinken in die harde tijden waar elke centiem werd omgedraaid voor je deze kon missen. Op zekere dag zagen wij in de verte onze buurman, die en verwoed sluikslachter was met een diertje de fiets aan de hand afkomen uit Rossem, al vlug kwam het op in onze gedachten deze man die ons wel eens trakteerde op een limonade of een ijsje,  konden wij best een handje toesteken. Bij het naderen zag ik dat hij een steenezeltje bij had, aan zijn rechterhand zijn fiets. Wij vroegen hem dat we geen handje konden toesteken wat hij zeker aanvaarde, wat mij wel opviel was dat die man wel misschien wat had gedronken op de verkoop met de verkoper en er meer dan een pint geuze hadden op gedronken. Zo aangekomen aan het café bij de Coille waar wij stopte, en de buurman betaalde een rondje voor deze gedienstige jongens en liet ons een toertje op de rug van den ezel maken. Ondertussen was hij op een akkoord gekomen met de bazin Wis de ezel daar te stallen. En wij moesten het diertje voorzien van eten en onderhoud, hij kreeg onze toestemming  op ons erewoord tegen val avond werd het diertje gestald en voor zien van hooi en stro, onze  afspraak was gemaakt de volgende morgen het dier zijn stal uit te mesten. De morgen daar op ik naar de stal met nog een paar vrienden om onze taak uit te voeren, maar het werk was reeds geschied door de eigenaar die ons vertelde dat d e ezel geld kakte en liet  onze enkel kleine stuivers zien. Je kunt je nu best inbeelden dat wij hartpijn hadden dat wij dat niet hadden gevonden, nooit zijn wij nog te laat verschenen om de ezel van eten en strooisel te voorzien maar nooit hebben wij nog iets gevonden. Maar hele goede herinneringen hebben de kinderen uit Slozen  zeker aan over gehouden gedurende het hele verlof hebben wij met het diertje gespeeld en rond gereden soms met drie en vier op de rug het was een heel brave ezel altijd gedienstig. Veel later heb ik vernomen  dat onze speelvriend afkomstig was en gekocht op de  Meuzegemsehoek van Moon. Maar schone liedjes duren nooit lang en een nieuw schooljaar kwam er aan en op een namiddag gingen wij terug spelen met de ezel deze was verdwenen. Enkele dagen later kwam de buurman worsten aanbieden aan moeder die zeker van het vlees van de ezel waren, moeder heeft ze zeker voor een gunst prijsje kunnen kopen en wij hebben ze heel lekker naar binnen gespeeld. Dus mag ik zeggen tot besluit dat ik op de ezel heb gereden maar er ook heb van gegeten. 

Ps: Een tante van mijn was gouvernante van de drie kleine kinderen van een weduwnaar uit Schaarbeek deze kwam eens met de kinderen naar Slozen op bezoek en deze ontdekte ook het speelgenot van de ezel.

En is menige malen naar Slozen moeten komen met haar kroost om met de ezel te rijden. Later ben ik de jongen Marc in zijn fabriek te Vilvoorde nog tegen gekomen hij vertelde ook van de pret die hij toen hier beleefde in Slozen.