Ik probeer het de laatste dagen echt al zwaar te ontkennen maar het moet toch gebeuren: binnen minder dan drie weken ben ik terug in België. Het is een héél triestige gedachte, als je er even bij stil staat. Ik ben op dit moment ook bedolven onder persoonlijke vragen zoals; heb ik hier wel alles uit gehaald? Ben ik gegroeid? Wat onthou ik hiervan? Snap je, het zijn een heleboel twijfels en twijfels zijn nooit goed. Ik vind het jammer dat ik hier weg moet gaan. Uiteindelijk ben ik het hier nu gewoon, weet je al welke mensen leuk zijn, hoe je jezelf hier kunt zijn, waar je naartoe moet gaan. Ik heb mezelf nooit geen grootstad-mens gevonden maar, goh, nu weet ik wel dat ik overal zou kunnen leven. Alles went. Dat klinkt wat triestig, maar dat is het niet. Het triestige is dat ik er afscheid van moet nemen. Vrijdag 12 december geven ze in Alotra een laatste afscheidsfeestje. Er vertrekken er heel was. Ik ben eigenlijk de enigste Belg die terugkeert maar dat vind ik niet erg. Ik weet hoe het hier is. Misschien zou ik het in de tweede semester zelfs zo leuk niet meer vinden, als ik dan te veel tijd heb. Nee, ik weet het niet, zoiets zeg ik enkel om mijn eigen spijtgevoel te onderdrukken.

De laatste tijd is er hier niet zo veel meer te beleven en dat ligt wellicht wel aan mij. Ik amuseer me hier perfect, ik bedoel gewoon dat er geen supersensationele dingen meer gebeuren. Ok, mijn boiler heeft het wel opgegeven donderdagnacht waardoor ik al ondertussen 3 zonder water zit en op de meest bizarre tijdstippen water ga halen in de inkomhal en hopen dat niemand mij ziet. Tja, het heeft best wel een charme. Ik voel me wat meer scouts als ik water opwarm op mijn keukenvuur om me dan te kunnen wassen. Dinsdag komen ze het herstellen en volgens de conciërge is dat 'heel erg snel'. Ik heb maar niks gezegd.

Volgende week beginnen mijn examens dan: 5 op 4 dagen. Het is echt raar maar niemand lijkt er zich écht zorgen over te maken. Goed, elke cursus zou eigenlijk wel op een dagje moeten lukken maar toch lijk ik er niet zeker van. Ok, de vraag is wel of ik eigenlijk ooit 100% zeker van iets ben. Nee, ik denk dat het wel moet lukken. Bovendien, wij zijn toch hier die uitzonderlijk brave Erasmussers :) Ze moeten ons er gewoon doorlaten. Volgende week is er kans dat we moeten presenteren in Comptabilité. Dat ga ik niet aankunnen hoor, zo voor al die Franse uilen iets staan brabbelen. Goed, ze zei dat ze 'willekeurig' 3 teams gaat aanduiden en gelukkig weet ze dat wij geen supertalenten zijn in't Frans. Ze begrijpt mij echt nooit terwijl ik altijd keiveel moeite doet. De vorige keer zei ze wel dat ze mij mij pluspunten gaat blijven geven, zelfs al gaat het boven de limiet want 'je m'en marre'. Soms is ze wel grappig.

Begin deze maand zijn mijn ouders en Elien trouwens geweest. Het was érg leuk. Echt, gewoon om nog eens over 'gewone' dingen te kunnen praten waar je normaal gezien in België echt beu van wordt. Nee, echt eens bijpraten en ondertussen wat dingen bezoeken. We zijn naar Nîmes en (nog eens) naar Aix geweest. In dat laatste is er vanaf nu definitief niks te beleven, ik blijf erin ontgoocheld. Soms besef je pas dat je iemand gemist hebt wanneer je er terug bij bent, dat gevoel had ik echt bij hen. Desalniettemin was het erg tof en nu is het eigenlijk maar een kleine drie weekjes voordat ik ze terugzie. Echt vreemd vind ik dat. Ik heb er echt zo van genoten om even geen voorspelbaar leven te leiden. Goed - niks is al zeker en alle deuren staan nog steeds open. Dat weet ik wel. Dat is gewoon zo.

Anders geen grote dingen. Een Grieks feestje in Alotra waar ik eigenlijk verbaasd was dat die Grieken echt bizar en groepsgewijs dansen en de film van Mama Mia. Ja, je denkt wellicht hetzelfde. Het was zo stom dat je echt omver lag van het lachen. De liedjes zongen ze in het Engels maar zodra ze gewone tekst hadden, schakelde dat om naar van die Franse stemmen. Hilarisch. Echt, die stem veranderde constant! Nuja, het was in zo'n miniscuul bioscoopje waar er maximum 35 mensen konden zitten, rijtjes van 2 tot 3 man. Net dat soort dingen waar ik van hou. We willen altijd mee.