Ik probeer het de laatste dagen echt al zwaar te ontkennen maar het moet toch gebeuren: binnen minder dan drie weken ben ik terug in België. Het is een héél triestige gedachte, als je er even bij stil staat. Ik ben op dit moment ook bedolven onder persoonlijke vragen zoals; heb ik hier wel alles uit gehaald? Ben ik gegroeid? Wat onthou ik hiervan? Snap je, het zijn een heleboel twijfels en twijfels zijn nooit goed. Ik vind het jammer dat ik hier weg moet gaan. Uiteindelijk ben ik het hier nu gewoon, weet je al welke mensen leuk zijn, hoe je jezelf hier kunt zijn, waar je naartoe moet gaan. Ik heb mezelf nooit geen grootstad-mens gevonden maar, goh, nu weet ik wel dat ik overal zou kunnen leven. Alles went. Dat klinkt wat triestig, maar dat is het niet. Het triestige is dat ik er afscheid van moet nemen. Vrijdag 12 december geven ze in Alotra een laatste afscheidsfeestje. Er vertrekken er heel was. Ik ben eigenlijk de enigste Belg die terugkeert maar dat vind ik niet erg. Ik weet hoe het hier is. Misschien zou ik het in de tweede semester zelfs zo leuk niet meer vinden, als ik dan te veel tijd heb. Nee, ik weet het niet, zoiets zeg ik enkel om mijn eigen spijtgevoel te onderdrukken.
De laatste tijd is er hier niet zo veel meer te beleven en dat ligt wellicht wel aan mij. Ik amuseer me hier perfect, ik bedoel gewoon dat er geen supersensationele dingen meer gebeuren. Ok, mijn boiler heeft het wel opgegeven donderdagnacht waardoor ik al ondertussen 3 zonder water zit en op de meest bizarre tijdstippen water ga halen in de inkomhal en hopen dat niemand mij ziet. Tja, het heeft best wel een charme. Ik voel me wat meer scouts als ik water opwarm op mijn keukenvuur om me dan te kunnen wassen. Dinsdag komen ze het herstellen en volgens de conciërge is dat 'heel erg snel'. Ik heb maar niks gezegd.
Volgende week beginnen mijn examens dan: 5 op 4 dagen. Het is echt raar maar niemand lijkt er zich écht zorgen over te maken. Goed, elke cursus zou eigenlijk wel op een dagje moeten lukken maar toch lijk ik er niet zeker van. Ok, de vraag is wel of ik eigenlijk ooit 100% zeker van iets ben. Nee, ik denk dat het wel moet lukken. Bovendien, wij zijn toch hier die uitzonderlijk brave Erasmussers :) Ze moeten ons er gewoon doorlaten. Volgende week is er kans dat we moeten presenteren in Comptabilité. Dat ga ik niet aankunnen hoor, zo voor al die Franse uilen iets staan brabbelen. Goed, ze zei dat ze 'willekeurig' 3 teams gaat aanduiden en gelukkig weet ze dat wij geen supertalenten zijn in't Frans. Ze begrijpt mij echt nooit terwijl ik altijd keiveel moeite doet. De vorige keer zei ze wel dat ze mij mij pluspunten gaat blijven geven, zelfs al gaat het boven de limiet want 'je m'en marre'. Soms is ze wel grappig.
Begin deze maand zijn mijn ouders en Elien trouwens geweest. Het was érg leuk. Echt, gewoon om nog eens over 'gewone' dingen te kunnen praten waar je normaal gezien in België echt beu van wordt. Nee, echt eens bijpraten en ondertussen wat dingen bezoeken. We zijn naar Nîmes en (nog eens) naar Aix geweest. In dat laatste is er vanaf nu definitief niks te beleven, ik blijf erin ontgoocheld. Soms besef je pas dat je iemand gemist hebt wanneer je er terug bij bent, dat gevoel had ik echt bij hen. Desalniettemin was het erg tof en nu is het eigenlijk maar een kleine drie weekjes voordat ik ze terugzie. Echt vreemd vind ik dat. Ik heb er echt zo van genoten om even geen voorspelbaar leven te leiden. Goed - niks is al zeker en alle deuren staan nog steeds open. Dat weet ik wel. Dat is gewoon zo.
Anders geen grote dingen. Een Grieks feestje in Alotra waar ik eigenlijk verbaasd was dat die Grieken echt bizar en groepsgewijs dansen en de film van Mama Mia. Ja, je denkt wellicht hetzelfde. Het was zo stom dat je echt omver lag van het lachen. De liedjes zongen ze in het Engels maar zodra ze gewone tekst hadden, schakelde dat om naar van die Franse stemmen. Hilarisch. Echt, die stem veranderde constant! Nuja, het was in zo'n miniscuul bioscoopje waar er maximum 35 mensen konden zitten, rijtjes van 2 tot 3 man. Net dat soort dingen waar ik van hou. We willen altijd mee.
Ja, het is er dan toch nog eens van gekomen. Het blogfenomeen lijkt al even verschrikkelijk te worden als mijn dagboek: een groeiend gevoel van 'verdomme, schrijf nu toch eens iets!'. Nuja, bij deze is dat alvast weer goedgemaakt :)
Deze week is de school terug begonnen, waarmee ik impliceer dat ik vorige week van een herfstvakantie genoot. Soms vraag je je echt af of dit wel een écht academiejaar is. Goed, we hebben het ervan genomen en zijn er drie dagen op uit getrokken. Eerst naast Nice getreind om daar een ferryboot te nemen naar Ajaccio, Corsica. Het was haast een aaneenschakeling van haast gemiste treinen. Om te beginnen moesten we in Marseille eerst nog naar het loket gaat om ticketten te kopen. Op die manier konden we pas 'rennen' naar onze trein wanneer die eigenlijk al moest vertrekken. Echt, gespurt, niet normaal, maar goed, we zijn er uiteindelijk op geraakt. Drie uur later in Nice; zelfde probleem. Hier moesten we dan zoeken naar die boot waar we om 21u30 moesten inschepen. We hadden nog 5 minuten te tijd om de ganse vieux port te oversteken. Gelukkig kwam er net een soort shuttle bus af die alle wanhopige mensen oppikte. Echt fantastisch. Corsica was ook mooi. We hadden Ajaccio wel in 4uur gezien en hadden eigenlijk nood aan een auto om ons door het eiland te brengen. Dat hadden we niet dus hebben we ook gewoon heel veel geslenterd. Het moet ook gebeuren.
Op zondag hebben we vooral veel getreind. Eerst naar Cannes, waar Maike ook ging zijn. Cannes was absoluut NIET de moeite. Er waren superveel luxewinkels en heel veel toeristen maar verder was het redelijk saai. Er lagen ook keiveel boten en ook over het gebouv over het filmfestival kunnen we nu zeggen dat we er geweest zijn. Punt. Daarna zijn we naar Grasse geweest. Ja, het klonk mij ook compleet onbekend maar als je het een beetje googlet; het is het centrale stadje uit The Perfume. Het is een miniscuul dorpje dat verstopt ligt op de top van een heuvel. Een hele hoop trappen en lege (pitoreske) straatjes later, vind je er 'het geurmuseum'. Dat was wel de moeite. Grasse was mooi maar je zat er wat afgezonderd en dat was jammer. 's Avonds en 's anderendaags hebben we Nice bezocht, dat was verruit het mooiste. Het was een soort upgrade van Marseille maar dan mooier en ruimer. Er waren ook superveel engelstaligen in Nice. Geen idee waarom. Tot slot was er dan nog Monaco. Dat was wel leuk om daar eens te zijn. Het is een land apart en da's op zich al bijzonder.
De maandagavond kwamen we uitgeput maar tevreden terug in Marseille. Voor het eerst werd ik overwelmd door een thuisgevoel. Ik stapte uit de metro in Prado en dan voel je weer die vertrouwde wind om je heen en zie je weer die lampjes en denk je: ja, het is goed om thuis te zijn. De rest van de week heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Elke dag wel wat gewerkt voor school, naar series gekeken, beetje geschreven. Dat is leuk maar soms vond ik het dan wel lastig als ik hoorde wat iedereen in België aan het doen was. Maar goed - daar weiger ik veel over na te denken :) Nu de school terug gestart is (en wij voor het eerst veel werk hebben), voel ik me weer helemaal gelanceerd. Op dit moment zit ik in Duits. Ok, dat wekt natuurlijk een verkeerde indruk over mijn bedrijvigheid maar op dit moment zijn ze presentaties aan het aflezen, dus dat vind ik niet zo interessant (Eveline & ik konden het wel vanbuiten :p). Straks hebben we onze eerst test van comptabilité en morgen tests van Sustainable Development & European Competition Law. Ik hoop stiekem dat ik er veel punten voor zal halen want anders vress ik mij superzinloos te voelen. Gisterenavond zijn Eveline en ik echter naar James Blunt geweest in Le Dome à Marseille. Het was F A N T A S T I S C H. De Dome was geen sportpaleis, ik denk dat er zon 4000 mensen binnenkonden. Maar goed, de kern: James! Man. Als je hem voor het eerst ziet, denk je meteen: het is duidelijk dat die een brit is. Maar na hooguit 3 of 4 liedjes ben je onvoorwaardelijk voor hem gevallen en wil je niks liever dan hopen dat hij je ziet. De show was echt goed. Eveline en ik hebben ons neig geamuseerd. Er waren veel lichtspektakels, discoballen, fantastische muziek, kippenvelmomenten, confetti overal,... Ja, denk maar dat we naïef en niet veel gewoon zijn. Dat is misschien wel zo, maar dat doet ons helemaal niks. James zei trouwens ergens: Je joue pour ton sourire. Ja, dat zal wel. Zijn Frans was soms wel erg grappig. Op Werchter Boutique dat hij dat hij in Wallonnië zat en probeerde hij ook Frans te spreken. In Marseille durfde hij duidelijk minder praten (zeker omdat hij weet dat ze daar meer om taal geven dan om zijn muziek). Eveline heeft superveel filmpjes gemaakt en ik hoop die binnenkort op facebook te kunnen zetten. Oh - het was superleuk. Willem stuurde plots een sms om te vragen wanneer we die test van boekhouden hadden en dan stuurde ik maar terug dat Eveline en ik druk bezig waren met verliefd te zijn op James. Dan stuurde hij terug dat den James blijkbaar al eens een gans skidorp heeft onmaagd. Ok - we zullen maar wat meer down-to-earth worden.
Goed - dan denk ik dat het dat ongeveer weer was. Als er nog eens iets sensationeels gebeurd, zal ik het zeker laten weten :) Tot gauw
Tweede poging tot dit bericht. Dit weekend heb ik geprobeerd hier foto's up te loaden (want ja! ik heb foto's!) maar blijkbaar zijn ze nu te groot. Tot zover ook mijn idyllische fantasie over de blogwereld. Hoewel! Willem (mijn Belg onderbuur) heeft ontdekt dat als hij googlet op 'bloggen & Marseille' je rechtstreeks op mijn blog uitkomt. Hij wist wel nog niet van het bestaan af; maar dat maakt eigenlijk niet zoveel uit :) Willem heeft, trouwens, mijn eten voor de komende week bepaald. Ik ging bij hem eten en moest enkel aardappelen meebrengen maar toen ik bij hem kwam; had hij er zelf al op het vuur staan. Achteraf heb ik de rest van die meegekregen PLUS mijn eigen die al gescheld waren. Ja - ik zoek nog vollop naar aardappelvarianten.
Voor de rest gaat alles goed met mij. Nu school eindelijk wat op dreef begint te komen is het na volgende week ALWEER vakantie. Een mens zou zich echt beginnen afvragen wat ik hier hele dagen doe. Om dat laatste wat af te zwakken: morgen heb ik mijn eerste test! Sustainable Development. Wat het niveau zal zijn; wie weet. In die les let er echt niemand op van die lokale studenten. Maar goed - ik zie morgen wel. Tijdens mijn Franse avondles (= drie kwartier geleden) moest ik mijn presentatie over België maken. Het ging goed. Ik heb niet echt veel stress aangezien het voor mij toch niet op punten staat. Laat het me zo zeggen: ik voelde me nuttig. De les zelf blijft dé beste les van de week; die ene waar de 3 uur zomaar voorbij vliegen. Dat ligt uiteraard aan de docent; zo'n leerkrachten zou je overal moeten hebben. Vandaag een liedje geanalyseerd dat Quatre murs et un toit heet. Als je eens niet weet wat gedaan; zeker youtuben.
Dit weekend zijn we naar Montpellier geweest. Echt een práchtig stadje. Honderd keer mooier dan Marseille! Het is ook wel kleiner en rustiger. Ok - wellicht wel meer mijn ding. In Marseille heb ik soms het gevoel alsof ik doodgewoon door Brussel rondloop. Met dat verschil dat ik hier mijn dag kan eindigen met de Vieux port, de lichtjes van Avenue du Prado en, uiteraard, les calanques. Montpellier had trouwens heel wat kleine, groezelige straatjes waar je poëtische postkaartjes kon kopen en trompes d'oeuil kon bezichtigen. Echt de moeite. Daar zou ik ook kunnen wonen. Laat me duidelijk zijn; er is géén spijt dat ik daar niet naartoe ben gegaaan - ik zeg maar wat ik zie.
Ik denk dat ik gewoon maar wat foto's op mijn msn-space ga plaatsen. Dat dient uiteindelijk ook voor iets. Alsof ik terug in het middelbaar zit kijk ik al erg uit naar de vakantie. Dan gaan we reizen. Eveline & ik zijn er uiteindelijk toch in geslaagd een aantal reisgezellen te vinden en hopelijk groeit ons aantal nog exponentieel! Nu - zover zijn we nog niet. Voorlopig sta ik al 300 euro in het rood op mijn Franse bankrekening omdat ik de tickets voor Corsica heb betaald. Voor ik écht zie dat mijn rekeningstand positief is; begin ik een beetje op m'n geld te zitten. De vloek van het kredietkopen mag mij niet hebben!
Het is er dan toch van gekomen! Het Franse schooljaar echt compleet gestart. Godja - zelfs dat is niet waar want de les French as a foregn language is nog steeds niet gestart. Toch! Ik heb toch al 7 van de 8 lessen gevolgd. Ja, je ziet hier alles. Ik twijfel nog of ik een overzicht zou geven van vakken die ik heb of niet. Eigenlijk is de lezer hiervan daar niet zoveel maar en zou het enkel dienen voor mijn persoonlijk dagboek. Ik zal summier zijn.
Ik heb 3 engelse & 3 franse vakken. Ongelofelijk maar waar; de franse vakken zijn veruit het meest interessant. Zo heb ik Méthode Quantitatives, Comptabilité & Diagnostic Financier. Akkoord; pragmatisch lijken ze wel op de vakken van EHSAL, maar dat helpt! Zo wist ik toch al waarover het ging. Dan heb ik Internation Environment & Geopolitics, European Competition Law & Sustainable Development in't Engels. Die vakken krijg je dan van rasechte Fransmannen met het meest afgrijselijke accent ooit. In het begin is het grappig op den duur gewoon belachelijk. Hun studenten spreken ook géén woord Engels waardoor de leerkracht alles moet herhalen in't Frans. Ja hoor; alles voor de inefficientie.
Voor één van die Engelse vakken moeten we een paper maken (met presentatie; voor elk vak, trouwens). De docent was pro integratie dus welk elke buitenlandse student in een groepje gegooid vol Franse. Ja. Ik ook. Mijn groepje zijn 6 eerstejaarsstudenten. Ze waren best wel tof. Het bizarre was dat die zo'n super open blik hebben. Ze stelden zich er helemaal geen vragen bij dat er een buitenlander in hun groep zat. Ze wilden ook geen tijd verspillen door te vragen hoe ik hier geraakt was ofzo. Nee, dat was allemaal normaal. Het enige waar ze van verbijsterd waren, is dat ik '4' talen spreek. Dat had ik eigenlijk wel al gedacht. Eveline toonde mij deze week een artikel waarin effectief stond dat bedrijven in Frankrijk al dolgelukkig zijn als je één taal spreekt, buiten het Frans. Echt vreemd. Maar goed; die medestudenten. Ze klagen ook niet! Echt, die moeten voor élk vak keiveel groepswerken doen en toch zaten ze daar. Ze vertellen dat elkaar zo wel, van; morgen moeten we dan samenkomen en doen we dit, dat & dat. Als wij dan eens een groepswerk moeten doen is dat altijd met het nodige gezaag vergezeld. Tja, alles verschilt. De 'sectie' waar ik bij zat, is blijkbaar voor mensen die binnen 2 jaar voor nog eens 2 jaar naar Latijns-Amerikaanse landen vertrekken. Ik heb daar echt gefascineerd gezeten. Het is wonderbaarlijk hoe open-minded mensen hier zijn.
Vanavond trek ik nog naar le Vieux Port. Daar schijnt een drink te zijn voor internationale studenten. Morgen gaan Eveline & ik dan mee met de 3 Duitsers naar de Camargue. Ze zijn van plan om paard te rijden. Ik heb nog geen zekerheden. Zondag blijven we noodgedwongen thuis want we hebben echt superveel huiswerk. Elke les krijg je hier oefeningen te doen tegen de volgende les en om de zoveel keren is er ook een test die meetelt voor je eindpunt. Het is bijna middelbaar, maar dan in Frankrijk :)
Voor de foto's: ik hoop er ooit te vinden maar zolang mijn fototoestel kapot is, zit dat er niet meteen in.
OK! Dit is de derde poging om iets op deze post te bloggen dus je zal mij moeten verontschuldigen als wat geërgerd overkom in wat ik typ. Jezus, eerst schrijf ik écht een keilange blog, weigert hij het te posten! Dan typ ik het opnieuw; sluit mijn internet gewoon af! Ik was net afleveringen aan het laden op surfthechannel.com; allemaal weg natuurlijk. Goed, derde keer, goede keer, niet?
Ik heb deze avond een recept gevolgd uit het KVLV-kookboek dat ik van de speelpleiners/Ehsalers heb cadeau gekregen. Het is vol-au-vent geworden en het is (meer belangrijk!) gelukt! Echt lekker! Die bijzondere prestatie zorgt ervoor dat ik deze avond bijzonder trots ben op mezelf, dat mag ook wel eens, vind ik. Het zorgt er ook voor dat ik nu zeker nog meer van die nieuwe dingen ga proberen. Misschien ooit terug Goulash - maar dat zal wellicht nog een poosje duren. Deze week ben ik voor het eerst hier in cité d'université gaan eten. Daar hebben ze een studentenrestaurant en kan je voor 2.85 EUR gaan eten. Da's dan een salade, hoofdgerecht & dessert. Echt geen geld! Als ik dus eens een dag helemaal geen zin heb om iets klaar te maken, heb ik nu alvast de place to be gevonden!
Deze week was veruit de rustigste van de drie. Iedereen krijgt precies bezoek van zijn lief, keert terug naar zijn thuisland of is een weekendje weg. Ja, nu ben ik er uiteraard in geslaagd om mezelf zielig te laten overkomen maar dat is eigenlijk helemaal niet het geval. Ondertussen komen Eveline & ik hier al best goed overeen met een paar Duitsers en ik hoop dat dat gevoel gaat blijven maar dat weet je natuurlijk nooit op voorhand. (ik heb het gevoel dat ik dit al eens getypt heb; indien ja; mijn verontschuldigingen) Maar zoals ik al schreef; dit weekend is er hier precies niemand. Dat zorgt ervoor dat ik nog langer slaap dan anders, veel trager word, extreem lange bustrippen onderneem om prijzen te vergelijken tussen Géant & Carrefour, enzoverder. Het is trouwens vreemd wat tijd met je doet! Vandaag ben ik zelfs gaan joggen. Ja, ongelooflijk. Ik heb de weg gevolgd naar een andere Calanque (een weg die eerder naar het Westen loopt). Op het einde van het pad ben ik dan begonnen met een heuvel op te klimmen om zo op een verbazend uitzicht te hebben op de streek. Echt fantastisch. Telkens als ik overvallen word door stilte besef ik pas weer hoe beklemmend dat gevoel eigenlijk is. Wel, daar zat ik dan; op de top van een heuvel waar de zon nog maar net op schijnen kan zodat de andere kant van de heuvel al bedekt is met een lichte schaduw. Heel pittoresk allemaal. Ik had daar trouwens ook een beeld op de scheidingslijn tussen Marseille stad en de bossen van het Luminy gebied. Het had iets mee van een filmbeeld waarin mensen altijd uitkijken naar een grote stad in de verte, alsof het daar allemaal beter is ;) Mijn overvloed aan tijd zorgt er ook voor dat ik heel wat keren gewoon in de stad ronddool en me dan op ergens gewoon neerzet om te genieten van de omgeving. Op zo'n momenten besef ik dan dan ik vaker zo'n iemand zou willen zijn. In België heb ik daar nooit geen tijd voor (maar, God, wat zou ik dat willen!) om even te luisteren naar de geluiden van slenterende mensen door de straat, auto's die aanschuiven of gewoon golven die aangemoedigd worden door plezierjachten. Je mag wel vinden dat ik nu té verbloemend bezig ben, soms voelt het hier echt zo zalig.
Maandag start dan mijn franse academiejaar. Ja, je mag gerust wel eindelijk denken want na 3 weken hier wat rond te dobberen, krijg ik ook wel het gevoel dat ik er eens moet beginnen invliegen. We gaan hier 10 lessen hebben in 13 weken. Dat klonk heel eenvoudig tot ik hoorde dat één les hier maar liefst 3uur duurde. Op die manier heb ik nu zelfs méér les dan aan Ehsal. Ahja, het heeft ook zijn voordelen; mijn kamer is amper 50m van school :) Alles heeft zijn keerzijde. Hoe het allemaal gaat verlopen; dat post ik zeker de volgende keer!
Tot slot een dankwoordje voor Nele Lapierre omdat ze mij langzaamaan de nummers van Hannelore Bedert stuurt en die liedjes zijn gewoon geweldig, samen met Nele, uiteraard. Ah! Wist je trouwens dat je zowel ongelofelijk als ongelooflijk mag schrijven? Dat zijn toch kleine wondertjes?
Deze week is 'officieel' de eerste lesweek. Er zit daar al meteen een addertje onder het gras; van alle studenten die het programma CeSeMed nemen (een 4 jarige bachelor), gaan enkel de lessen van de 2es en 4es door. Vraag mij niet waarom, maar die andere twee jaren hebben (opnieuw) een introductieweek. Het 'fijne' is dat ik vooral vakken van 1e & 3e bach heb genomen, dus ik eigenlijk (opnieuw) niet veel om handen heb/had. Vandaag ben ik toch twee lessen van 2e bach gaan volgen; optionele vakken wel te verstaan, want eigenlijk heb ik al een 'sluitend' lessenrooster. Goed; tot zover de formaliteiten, meer over de lessen. International Management werd gegegen door een Duitser, Helmut genaamd. Hij droeg een geel hemd met een blauwe das waarop er 50 bierglazen op stonden afgebeeld. Ok - dat doet natuurlijk niet toe. We hebben 3 uur gespendeerd aan drie erg korte 'cases' die steeds een soort filosofische outcome hadden zoals: 'nu hebben jullie geleerd om na het bespreken in groep, één mening te formuleren'. Soms was het echt lachwekkend. Zo had hij een case die over een vrouw ging met een doodgebloed huwelijk. De vrouw had een affaire met een man die aan de overkant van een rivier woonde. Op een dag, wanneer ze wil terugkeren van haar 'rendez-vous' met die kerel, blijkt de brug ingestort en kan ze niet terug. Haar enige optie om een veerboot te nemen, wat verderop de stroom. Die man wil haar echter niet meenemen omdat ze geen geld heeft. De volgende dag wordt de vrouw dood teruggevonden. Dat was de case. Wij moesten zeggen wie het was en wie er verantwoordelijk is. Eén groep antwoordde dat ze ontvoerd was door aliens en dat ze onderweg gestorven was. Helmut vond het héél origineel. Ik zeg niks meer. Deze namiddag volgde ik dan Sustainable Development. Dat was op z'n zachtst gezegd toch al interessanter. De prof is een française die engels spreekt; niet altijd te begrijpen dus. Goed, de les leek een beetje op macro-economie, gemengd met actuele topics (zoals Kyoto, biodiesel, e.d.). Dusja, dat vak ga ik wel volgen. Wat frappant was, is dat 70% van die studenten een laptop meeheeft naar die lessen maar daar eigenlijk niks interessants mee doet. De jongen naast mij heeft 3u zitten pokeren, het meisje voor mij zat (tegelijk!) op Skype, MSN & Facebook te chatten. Ook, om 16u50 besloten de studenten plots dat het genoeg was geweest en liepen ze gewoon de zaal uit. Echt bizar. Er is eigenlijk niet veel respect voor de docenten en da's eigenlijk best triest. Studenten die hier gewoon studeren betalen maar liefst 7000 euro inschrijvingsgeld! Zoveel geld om je daar 3u met iets anders bezig te houden? Goed - ik stop met te oordelen, zo bedoel ik het niet helemaal.
Varia's: als je hier een bankrekening opent, krijg je maar liefst 85 euro gratis. Zo'n programma's mogen ze hier ook wel eens lanceren :)
PS: foto's volgen nog, ik probeer er te verzamelen via de Facebooks van anderen :$
Na bijna twee weken in het zuiden van Frankrijk te verblijven, leek het me hoogtijd om toch maar een blog aan te maken. Hiermee wil ik helemaal niet zeggen dat ik heus niet alles 100x wil herhalen, ik zie het ook voor mezelf als een soort reisdagboek. Wat er al gebeurd is, ga ik niet meer herhalen, dat zou saai voor mezelf zijn, maar ik zal wel proberen terug te verwijzen naar wat ik hier wél al gezien heb.Nu, het lijkt me het best eerst meer te vertellen over de titel van dit bericht.
Gisterenavond organiseerde een groep Polen een Poolse avond (!) in Alotra (= dat is een andere residentie onderaan de Euromedheuvel waar vooral keiveel internationale studenten wonen). Ze hadden speciaal voor iedereen die kwam superveel poolse gerechten klaargemaakt. Het was echt supertof van hen dat ze zoveel moeite wilden doen. Zo hadden ze een soort pannenkoek gemaakt van aardappelen (waar duidelijk ook iets van rijs inzat) & een chocoladecake zoals die uit Roald Dahl's Mathilda, waar de stroperige chocolade er nog bovenaf op drijft. Geniaal. Er lagen ook veel gesneden paprika's & augurken verspeid, voor meteen na de wodka, uiteraard. Meer over de wodka; zodra je aankwam werd er jou meteen een shotglas in de handen geduwd. Dat goten ze meteen vol waarna ze luid het befaamde na zdrowie uitschreeuwen (eigenlijk; na zdrowie is het enige wat we de ganse avond hebben gehoord). Zo deden ze dat ongeveer een uur. Toen was al hun wodka al op. Dan zijn ze begonnen met rode wijn te na zdrowie'n met als gevolg dat na anderhalf uur eigenlijk al een hele hoop chinezen verdwenen waren en dat anderen de polka begonnen te dansen (ja, mijn twee belgische medebroeders). Goed. het grappige aan het ganse verhaal is dat één van die Polen (zijn naam klinkt als Marcus of Matheus, we weten het niet goed) télkens meedronk wanneer hij anderen probeerde zat te voeren dat hij op een bepaald moment gewoon begon over te geven midden zijn éigen feestje. Polen, amai. Daarna is iedereen maar naar buiten getrokken om wat met de vrouwelijke Polen te socializen, wat minstens even leuk was als de overgeglazuurde chocoladecake.
Verder verloopt het Franse leven vandaag héél winderig. Er is zelfs zoveel wind dat het gebied achter mijn school (een groengebied dat loopt tot aan de Calanques) helemaal off-limit was voor brandgevaar. Ik vond het wel stoer klinken. Dan ben ik maar met 5 Duitsers de stad ingetrokken om daar eigenlijk niks te doen. Er is eigenlijk niks wereldschokkends te doen. De mensen van InterAct (een studentengroep) organiseren al een ganse week allemaal uitstapjes maar dit weekend hebben ze plots (!) alles geannuleerd omdat ze massaal naar het jaarlijkse zuipweekend vertrokken zijn dat hier blijkbaar héél populair is. Het heet 'integration' weekend, hoe ironische eigenlijk. Oh ja, het kostte 180 euro, dus de meeste exchange students bleven mooi waar ze waren.
Over school blijf ik mijn antwoorden schuldig blijven om de simpele reden dat we gewoon nog niks weten! Al de ganse week moeten we van de ene plek naar de andere lopen om bankrekeningen te openen, gsm-nummers aan te maken, vakken te registeren, oude vakken verwijderen, een persoonlijk dossier aanmaken, onnodige dingen afprinten en dan uiteindelijk om je studentenkaart gaan. Ja, iedereen wordt hier stillaan heel nerveus van het ongestructureerde systeem. Daarboven komt dat je ook nooit deftig door kunt doen want om 12u stopt iedereen hier steevast met werken om een uitgebreide siësta te houden. Ja hoor - hier gaat alles rustig. Dat is wel even wennen. Volgende week heb ik normaal gezien 1 (van mijn 8!) lessen. Dus ik ben eens benieuwd. Ik geloof het systeem echt nog niet maar dat kan me momenteel niet zoveel schelen. Morgen ga ik wellicht naar de Camargues met de Duitsers.
Ik beloof trouwens de volgende keer niet meer zo uitgebreid te posten ;-)
