Vrijdagmorgen had ik mijn tweede examen. Het verliep op ongeveer dezelfde manier. Ik krijge mijn opgave en werd helemaal alleen achtergelaten in een kantoor. Dit vak, dat over aardbevingen handelde, had ik van twee professoren gekregen: prof. Bonev en prof. Belev. Van prof. Bonev kreeg ik twee vragen omtrent de basis van ontwerpspectra. Van prof. Belev kreeg ik twee mogelijkheden met vier korte vragen. Opnieuw vroegen ze hoeveel tijd ik nodig zou hebben. Met twee uur zou ik voldoende hebben. Tegen twaalf uur had ik gedaan. Ik trok naar het kantoor van prof. Belev, die keek er even naar maar vroeg me om toch nog iets meer op te schrijven. Even later kreeg ik het gezelschap van prof. Bonev, die controleerde mijn antwoorden. Ook voor hem had ik niet voldoende opgeschreven, maar ik kon wel antwoorden op de bijvragen die hij stelde. Daarna moesten we nog even wachten op prof. Belev en dus schakelden we over op een vriendschappelijk gesprek. Toen ook prof. Belev mijn antwoorden had gecontroleerd, dat was iets minder dan het deel van prof. Bonev, kreeg ik het volgende te horen: "Het was niet helemaal correct, maar je hebt wel je best gedaan, daarom geven we je een A." Dat was dus ook weer in orde. Toen ik vroeg hoe lang mijn presentatie van dinsdag moest duren, zij prof. Bonev: "zeker niet langer dan 15 minuten, want daarna zal de aandacht toch verslappen."
Daarna ben ik nog even gaan shoppen, op zoek naar een Bulgaarse vlag, dat was niet zo een groot probleem. Ik ging ook nog op zoek naar een deftige pet in City Center Sofia, maar ik kon in geen enkele winkel iets vinden dat mij aanstond. Morgen zal ik dan maar eens gaan kijken in Serdika, dat zou naar het schijnt het grootste winkelcentrum in de Balkan zijn. Ik ben ook voor de laatste keer mijn busabonnement gaan verlengen. Het einde is helaas in zicht, maar eerst nog twee weken vol plezier.
Vandaag heb ik mijn eerste examen afgelegd. Het onderwerp was Reinforced concrete bridges, in het Nederlands wordt dat dan gewapend betonnen bruggen. Op zich een heel interessant vak om te studeren, ik had goed gestudeerd dit weekend en ik wist ook aan wat ik mij kon verwachten, dus ik zag het wel zitten. Prof. Dimitrov had me verteld dat ik 2 mogelijke examens ging krijgen, met elk 2 vragen en elke vraag zou over 1 onderwerp gaan. Het eerste mogelijke examen zag ik wel zitten, maar toen ik het tweede zag, koos ik dat, omdat me dat zo mogelijk nog beter kon. De prof vroeg hoeveel tijd ik nodig zou hebben: 1 uutje, 2 uur? Een uurtje moest wel volstaan en toen vertrok hij. Ik was de enige in het lokaal. Hij kwam nog even terug om iets op te halen met een student en dan verdween hij weer. Ook kwam er nog een collega van hem iets afleveren. Na een uurtje had ik gedaan, maar hij was nog niet terug. Dus ging ik even een sanitaire stop maken. Daar kwam ik prof. Bonev tegen en we legden het uur voor het examen van vrijdag vast. Dat zal ook doorgaan om 10 uur. Om half 12 was hij terug, hij bekeek mijn antwoorden eens, stelde nog een aantal extra vragen. Die kon ik op eentje na allemaal vlot beantwoorden en toen gaf hij mij een A, die hij speciaal voor mij ook in mijn Students Book zette.
Maar het is niet allemaal goed nieuws. Zondagavond was de laatste avond van Walter, my Italian brother from another mother. Eerst gingen we met een hele bende eten in Fame, we waren toch zeker met ruim twintig man, niet alle Erasmussers waren daar om afscheid te nemen, maar de belangrijkste waren er wel. Omdat ik vandaag examen had, ging ik daarna terug naar mijn kamer, maar natuurlijk niet zonder afscheid te nemen van mijn beste vriend. Ik had moeite om de tranen te bedwingen, maar Walter liet gewoon begaan en stond te huilen in mijn armen. Maar ik ben er zeker van dat we elkaar nog terug zullen zien.
Vandaag heb ik mijn thesis ingediend. De eerste deadline was einde mei, maar mijn promotor had me nog een extra week gegeven, waarin we elke dag een afspraak hadden. Normaal gezien moest mijn eindwerk dus morgen binnen, maar omdat ik maandag al een examen heb, wou ik het toch iets vroeger indienen. De laatste drie dagen had ik er nog behoorlijk laat aan gewerkt en vandaag na mijn laatste afspraak heb ik hem ingediend bij prof. Bonev, die hem zal nakijken. Het feit dat mijn thesis ingediend, zadelt me wel met een dubbel gevoel op: enerzijds ben ik blij dat ik er van af ben, maar anderzijds betekent dit ook dat mijn fantastische avontuur zijn einde, helaas, begint te naderen. Ik ben hier vandaag exact 4 maand, dus resten er mij nog een dikke drie weken, waarvan ik er al één aan examens zal spenderen. Dan nog een weekendje mijn verdediging voorbereiden, mijn presentatie doen en dan kan ik toch nog genieten van anderhalve week vakantie. Vakantie waarin ik het bezoek zal krijgen van Karsten en Thomas. Vanavond ga ik het einde van mijn thesis vieren, voor ik mij op mijn cursussen stort.
De laatste dagen ben ik vooral bezig geweest met mijn thesis. Veel boeiends valt daar niet over te vertellen, behalve dat ik vorige vrijdag een extra afspraak had met mijn promotor. Hij zei dat alles er redelijk ok uit zag, tot ik op maandag terug langsging en hij wat fouten ontdekte in wat ik hem 's vrijdags had laten zien. Mijn berekeningen van dit weekend konden spreekwoordelijk weer de vuilbak in, want ik had het merendeel in Excel gemaakt, waardoor ik slechts enkele kleine aanpassingen moest doen.
Ondertussen blijven er steeds Erasmussers vertrekken, zo goed als alle Polen zijn weg, er blijft er nog eentje over. De Ieren zijn nu ook allemaal weg. Morgen vertrekt de enige Kroatische en ook een Tsjechische en een Slovaakse. Er kunnen er nog meer vertrokken zijn, het is moeilijk bij te houden wie er wanneer vertrekt.
Sorry voor de grote stilte van deze week, maar het was behoorlijk druk. Zoals dat ook het geval is voor de studenten in België. De tijd, die ik niet gebruikte om mijn blog up-to-date te houden, heb ik gespendeerd aan mijn eindwerk en aan mijn twee vakken. Er is vooral veel tijd gekropen in mijn eindwerk, maar er komt schot in de zaak. De grote uittocht is ondertussen ook begonnen. Deze week vertrok er bijna elke dag iemand. Maandag vertrok de eerste Portugees, dinsdag volgde de rest van de portugese armada zijn voorbeeld. Woensdag vertrok er misschien iemand zonder dat ik daar op de hoogte van was. Woensdagavond namen we afscheid Izidor(Slovenië), Agatha (Litouwen), Boni (Spanje) en Fips(Duitsland), al komt die laatste terug over een maand. Ik zal hem dus nog zien voor ik zelf terugkeer. Het weer is hier ondertussen zeer goed. Vorige week was het overdag 10°C, gisteravond verlieten we om 23uur het restaurant en was het nog steeds 21°C. Ik denk dat we vandaag zeker de 30° gehaald hebben, veel beter dan in België al hadden jullie wel een super Pinksterweekend.
Zaterdagavond zijn we met bijna alle overgebleven Erasmussers naar het Casino gegaan. Na het avondmaal in Fame, waar we naar de finale van de Champions League hadden gekeken, namen we de taxi naar Princess Casino. Voor we binnen konden, hadden we een kaart van het casino nodig. Op deze kaart heb ik een nieuwe familienaam: Van, den Eede is dus verdwenen. Het was voor mij de eerste keer in een casino. Ik was niet van plan om veel geld te verliezen. De Texas Hold'em Poker, die ze hier speelden, was niet degene, die ik ken. Daarom besliste ik om roulette te spelen. Het was wel een computerversie. Meestal speelde ik op ofwel zwart of rood. In het begin won ik een beetje, dan verloor ik terug een beetje, dan maakte ik weer wat winst. Vervolgens verloor ik weer, om te eindigen op het bedrag waarmee ik begonnen was. Sommigen verloren een paar leva, anderen boekten een mooie winst van om en bij de 10 leva.
Vandaag heb ik mijn model aangepast. Eerst heb ik een muur verlengd. Daarna nog een muur toegevoegd in de zwakste richting van mijn gebouw. Helaas was dat niet voldoende om de periode genoeg te verkleinen. Om de periode nog verder te verkleinen, heb ik eerst de achtste verdieping verwijderd, maar ook dat was niet voldoende. Dus heb ik ook de zevende verwijderd, maar dat is nog steeds niet voldoende. Indien dit probleem zich stelde, mocht ik mijn promotor een mailtje sturen en dat heb ik ook gedaan.
Donderdagavond ben ik naar Robin Hood gaan kijken. Aan de kassa moest ik zestien leva betalen, 16 LEVA, acht euro zoals we zouden zeggen. Gelukkig konden we met 4 mensen naar de film kijken. Slechts twee euro voor één van de kaskrakers van het moment, zoiets kan enkel in Bulgarije. Op donderdag wordt er in de meeste cinema's korting gegeven, ik kan er maar wel bij varen. De film was niet wat ik er van verwacht had. Ik dacht dat het weer hetzelfde verhaal zou zijn, van Robin die de rijken besteelt, maar dat was niet het geval. Het gaat over de manier waarop hij Robin Hood wordt. Een vernieuwende kijk op het verhaal.
Vrijdag had ik een nieuwe afspraak met mijn promotor. Maar voor ik daar naartoe ging, ging ik eerst nog eens langs bij professor Belev. Het was ondertussen wel eventjes geleden, dat we elkaar ontmoet hadden. De vorige keer had hij mij een boek gegeven, ik had er wel in gelezen, maar het bevatte zoveel informatie, dat het moeilijk uit te maken was, wat belangrijk was en wat niet. Dus heeft hij mij wat andere informatie bezorgd, die me iets beter zou moeten liggen. Volgende week zal ik hem nog eens bezoeken. Mijn promotor was weer te laat, dit keer door problemen in het verkeer. Onze afspraak van half vijf, begon om tien na vijf. Hij hielp me wel aardig vooruit, wat ook wel nodig was. Het is ongelofelijk moeilijk om op een maand tijd met een programma als Etabs te beginnen werken. Ik moet een heel deel van het gebouw aanpassen omdat het niet bestand is tegen een aardbeving. De eigenperiode van de structuur is te groot, iets wat tot serieuze problemen kan zorgen. Vandaag vertrokken er ook nog een heel aantal Bulgaren voor een weekendje naar huis. Dat zal wel het laatste voor de examens zijn, want die beginnen hier op 7 juni.
Meestal komen ze heel stil, maar de laatste feestjes verpesten ze steeds de sfeer. Vorige zaterdag op Walter's feestje waren ze er al na een uur. Nadat we ons verplaatst hadden naar een nabij parkje, kwamen ze ons daar een uur later ook wegjagen. Gisteren(woensdag) was het feestje nog geen half uur aan de gang of mochten blok 40 al verlaten. We gingen opnieuw naar hetzelfde parkje, maar na een goed uur waren dezelfde agenten er weer. Een student, die op de 7e verdieping woont, had al "strijkers" (bommetjes) naar benenden gegooid in de hoop dat we zouden vertrekken. Toen dat niet werkte, zal hij waarschijnlijk de politie gebeld hebben. Blijkbaar heeft de politie hier ook niet zo veel te doen. Dus houden ze zich maar bezig met het verpesten van Erasmus-feestjes. Gisteravond toen we op restaurant waren, konden we naar het voetbal kijken. Er werd mij gelachen omdat Hazard een penalty miste en er was nog meer jolijt toen de Bulgaren scoorden. Na de eerste helft waren we vertrokken naar het feestje. Om middernacht was een Bulgaar nog steeds met mij aan het lachen. Hij zei steeds: "Bulgarije zal wel winnen met 0-2." Om zijn voorspelling te controleren belde hij een vriend. Ik moet zeggen, de ontgoocheling op zijn gezicht was ongelofelijk mooi. Wie laatst lacht, best lacht (en niet: Wie laatst lacht, heeft de mop niet goed begrepen).
Vandaag gebeurde er iets, dat ik bijna onmogelijk achtte. Zowel mijn professor als mijn promotor waren op tijd. Om negen uur, zoals afgesproken, begon mijn les met professor Dimitrov. Drie hoofdstukken en een uur later zat de les erop. Ik keerde terug naar Studentski, want ik moest mijn huur voor deze maand nog betalen, mijn laatste huur in Bulgarije. Ik deed nog wat werk voor school. om 14 uur was ik terug op de universiteit en daar was mijn promotor al, met het nieuws dat onze afspraak niet kon doorgaan, want er was een departementsvergadering. Ik was dus helemaal voor niks naar het centrum teruggekeerd, in het vervolg kan hij mij een mailtje sturen. Dat zou mij een hoop moeite besparen. Morgen kan ik dus terug naar de univ.
Vandaag heb ik mijn ticket besteld voor mijn terugvlucht. Voor zij, die mij dus missen, is dit goed nieuws. Voor zij ,die genieten van mijn afwezigheid, is dit slecht nieuws. De laatsten kunnen best maken dat ze België verlaten hebben voor 27 juni, de anderen kunnen mij om 18 uur verwelkomen op de luchthaven . Toen ik om 13 uur naar het kantoor van mijn promotor ging, stonden daar al een achttal Bulgaarse studenten op hem te wachten. Ik zou op hem moeten wachten, maar dat was geen probleem, want in tussentijd kreeg ik wat hulp van een Bulgaarse kerel. Die hielp me bij het maken van mijn model. Toen mijn promotor, na meer dan een uur, arriveerde, bekeek hij mijn model en had hij slecht nieuws. Er zat een fout in en die is niet op te lossen door een imperfectie in het programma. Ik weet morgen wat te doen.
Een aantal weken geleden had ik een aantal Erasmussers beloofd om een BBQ te organiseren. En zondag was de dag van de BBQ. Het orignele plan was om naar dezelfde plaats te gaan als vorige week voor de picnic. Maar een aantal andere Erasmussers wisten nog een betere plaats. Last minute hebben we dan maar beslist om naar die plaats te gaan. Van de deelnemers kenden enkel Mattias en Izidor deze plaats. Om zeker te zijn dat we een plaatsje zouden hebben, besliste ik om samen met Mattias en een vriend, die op bezoek was, iets vroeger te vertrekken dan de rest. Om half 12 wilden we de bus nemen richting blok 8, vanwaar er een directe bus vertrok naar Zheleznitsa. Helaas moesten we een aantal minuten wachten en toen we aan blok 8 aankwamen, misten we net de bus 69. Omdat Zheleznitsa een bergdorpje is, dat toch een verbinding heeft met Sofia, is er slechts één bus elke 40 minuten. We konden ook bus 68 nemen, maar dan zouden we moeten overstappen op bus 98 of 69 om onze bestemming te bereiken. Bus 68 was er 3 minuten voor 69, maar omdat het toch geen verschil uitmaakte, namen we, de iets latere, 69. Mattias wist blijkbaar niet al te goed meer waar we moesten afstappen. We stapten een dorpje te vroeg af, maar we hadden geluk, geen 5 minuten later stopte er een bus 98. Onderweg zagen we ook een heel raar zicht. met de bus haalden we zigeuners in, met paard en kar, en langs de weg stond er een prostitue in een kort wit kleedje: Dat is Bulgarije! Om 13u15 bereikten we Zheleznitsa en konden we aan onze wandeling beginnen. De weg naar onze BBQ-plaats was heel eenvoudig te vinden, gewoon het bergriviertje volgen. Onderweg namen we al wat hout mee voor de BBQ en na vijftien minuten bereikten we een kleine vlakte. Er waren een aantal banken voorzien en ook een hutje. Verspreid over het terrein waren er plaatsen om te BBQ'en, stel je hier niet te veel bij voor, het zijn stenen die in een cirkelvorm liggen. Helaas waren alle banken al bezet, maar geen probleem, wij hadden geen banken nodig. Eerst gingen we op zoek naar wat fijn hout, om het vuur aan te maken. Omdat de wind constant draaide en het hout niet volledig droog was, raakte het vuur niet meteen aan. Na een half uur hadden we eindelijk deftig vuur en dat was nodig, want op dat moment arriveerde een groep hongerige Erasmussers. Die konden meteen hun vlees beginnen bakken. Ook de zon was van de partij, maar dat bleef helaas niet zo. Ondertussen hadden we ook al een aantal telefoontjes van Toma gekregen. Zij was te laat om samen met de groep te komen en proberen om ons op haar eentje te vinden. Om goed vier uur in de namiddag stak er een frisse wind op en begon het te regenen. Iedereen raapte zijn gerief bij bijeen. Een deel van de groep keerde terug naar beneden in de regen. Wij besloten om te schuilen in de hut. We namen ook wat stukken brandend hout mee en maakten vuur in de hut, want daar was een schouw voorzien. Op een bepaald moment begon het zelfs te hagelen en dat terwijl Toma nog steeds onderweg was naar ons. In onze hut kregen we het gezelschap van een Bulgaars echtpaar. Een kudde koeien kwam ook de berg af. Na een tijdje kregen we ook het gezelschap van Toma, na goed twee uur had ze ons eindelijk gevonden. Onderweg was ze de anderen wel niet tegen gekomen, want toch een beetje raar was. Stilletjes aan begon het ook uit te klaren. Een aantal mensen besloten om ook af te dalen, maar de meesten bleven. We gingen op zoek naar meer hout, want Toma had honger. Gelukkig voor haar was er nog wat vlees en salade voor haar over. Om zes uur 's avonds besloten we om ook terug te keren naar beneden. Opnieuw misten we net de bus. Gelukkig konden we twintig minuten later bus 98 nemen. Om half acht waren we terug in Studentski. Deze BBQ was zeker voor herhaling vatbaar.
Zaterdag had ik in de voormiddag en namiddag gewerkt aan mijn masterthesis. Maar om half 5 werd ik verwacht op de Mongoolse ambassade voor het verjaardagsfeestje van Tugsu, hij werd 22. De ambassade is gelegen in de buurt van een aantal andere ambassades en residenties van ambassades, onder andere de Duitse en Russische. Waar er bij alle andere ambassades veel bewaking was, konden wij zonder problemen binnen wandelen. De ambassade zag er langs buiten zeer proper uit, maar het feestje ging niet door in de ambassade zelf. Daarvoor had hij een veel mooiere locatie op het domein van de ambassade. Het feestje ging door in een yurta, een typische Mongoolse woning. Toen ik arriveerde waren er al wat mensen aanwezig en was er niet zoveel plaats meer. Het was buiten aan het regenen en toen er nog meer mensen arriveerden hadden we niet zoveel bewegingsruimte meer. Ook was er eten voorzien: salades, vlees, rijst en brood. Het enige waarin we onzelf hadden moeten voorzien was onze drank, al de rest had Tugsu voor ons geregeld. Na een tijdje stopte het met regenen en konden buiten plaats nemen aan een picnic-tafel. De tuin was niet al te best onderhouden, het gras mocht dringend eens afgereden worden. Het sanitair bevond zich binnen in de ambassade. Het interieur was dringend aan wat opknapwerk toe. Om half 8 werden we verzocht om de ambassade te verlaten, want dit domein was tevens de residentie van de ambassadeur.
Vrijdagavond werd er een internationaal dinner georganiseerd door ESN in mijn universiteit. Ik had geprobeerd om chocolademousse te maken, maar bij gebrek aan een mixer was dat niet gelukt. Gelukkig was ik inventief genoeg om dat probleem op te lossen. Wat ook goed was aan het dinner, al thans dat dacht ik, was da ACDC een concert gaf in het nationaal stadium. Dat stadium bevindt zich net naast mijn univ. Ik was al eens op het dak van de univ geweest en van daar heb je een heel mooi zicht op het stadium. Het plan was om tijdens het dinner naar het dak te gaan en gratis te genieten van het concert. Maar toen ik aankwam, zag ik dat alles op de 2 verdieping, waar het diner doorging, afgesloten was. De oplossing was zeer eenvoudig, naar de eerste verdieping gaan, daar de traphal betreden, zo naar de derde verdieping, naar de andere toren en zo naar boven. In theorie was dat zeer eenvoudig, tot ik op de 7e verdieping kwam en daar security zag rondlopen. Ik heb mij wijselijk terug omgekeerd om problemen te voorkomen.
Mijn professor van donderdagochtend was weer niet aanwezig. Een half uur heb ik op hem gewacht en dan stak het mij tegen. Ik heb voor hem een vriendelijk berichtje achtergelaten.
Beste professor Dimitrov,
Ik was hier deze morgen om 9 uur, maar zoals u kan zien, ben ik hier nu niet meer. Ik heb wat belangrijkere dingen te doen. Deze namiddag zal ik terugkeren voor mijn afspraak met mijn promotor. Zou u mij, indien mogelijk, het volgende hoofdstuk kunnen bezorgen voor volgende week.
Met vriendelijke groeten, Jeroen Van den Eede En ben terug gekeerd naar Studentski. Op de terugweg wou ik nog even binnenspringen op de Belgische ambassade, maar de was gesloten. Ik was vergeten dat het vandaag Hemelvaart is. Het moet geweldig zijn om op een ambassade te werken, ongelofelijk veel verlof. Als er een feestdag is in Bulgarije, sluiten ze het kantoor. Is er een feestdag in België, dan sluiten ze ook. Vorige week toen we gingen picniccen, liepen we door de wijk waar alle residenties van de ambassades gevestigd zijn. Ik heb er ook de Belgische gevonden en ik moet zeggen, het was niet mis. Er was zelfs een zwembad aanwezig, misschien moet ik maar eens een bezoekje brengen, want deze wijk ligt net naast Studentski.
Woensdag kreeg ik eindelijk nog eens het bezoek van mijn kuisvrouwen. Het was bijna 3 weken geleden, dus stilletjes aan tijd dat ze nog eens langskwamen. Lakens verversen, vegen, dweilen en mijn badkamer onder water zetten. Ook hebben ze de afvoer van mijn douche ontstopt, want de laatste week liep het water niet goed meer weg na een douche. Een kwartier nadat ik dan gedouched had, stond mijn badkamer nog half onder water. 's Middags heb ik samen met Walter en een bulgaarse vriendin van hem, om een klein zaaltje te huren voor zijn verjaardag. Dat was geen al te groot succes. Toen we de eerste keer langsgingen was de verantwoordelijke niet aanwezig. We moesten een uurtje later terugkomen, dus gingen we het nieuwe terras aan mijn blok eens uittesten, dat is open sinds dinsdagavond. Ik moet zeggen, de prijzen zijn er zeer studentvriendelijk: een halve liter voor 1,60 leva ofwel 80 eurocent. Bij onze tweede poging was de verantwoordelijke wel aanwezig, maar hij wou ons het zaaltje niet verhuren, omdat Walter niet op mijn univ zit en het zaaltje eigendom is van mijn universiteit. 's Avonds ben ik langsgegaan bij mijn Bulgaarse vrienden en zij gaan proberen om vrijdag het zaaltje toch vast te leggen voor Walter en Thibault hun verjaardag. Stilletjes aan beginnen een aantal mensen te vertrekken. Twee geleden namen we al afscheid van twee Franse erasmussers: Christelle en Léo. Woensdagavond was het tijd om afscheid te nemen van de drie Denen: Peter, René en Mikkel. Zij vertrekken donderdagavond. Volgende week vrijdag vertrekken er ook een aantal Polen. De exudos is begonnen, gelukkig heb ik nog een aantal weken voor de boeg.
Geen feestjes het voorbije weekend, maar een hoop werk doen voor mijn masterproef. Heel wat handgeschreven berekeningen en resultaten heb ik nu een een Word-document gezet. Hier heb ik ook nog tekst aan toegevoegd om zo een proper geheel te kunnen afgeven over een paar weken. Ook ben ik begonnen met het maken van een computermodel van mijn gebouw, om daar dan later seismische activiteit op los te laten.
Zondag was er de terugkeer van Kuba, een Tsjechische student, die hier het ganse jaar studeert, maar sinds begin maar was hij voor twee maand terug naar huis. In tussentijd was hij ook meerdere keren bij zijn Oostenrijkse vriendin geweest, die tot begin maart in Sofia was. Van bij haar thuis had hij de bus genomen naar Sofia. Na een reis van meer dan 20 uur arriveerde hij in Sofia en ik was zowat de enige om hem te verwelkomen, aangezien de meeste andere Erasmussers nog op de trein richting Sofia zaten. 's Avonds was het dan ook grote reünie in Fame, want Kuba was terug en ook reizigers uit Burgas.
Al de bladzijden die al digitaal verwerkt zijn, zijn doorkruist.
Donderdag was het begin van een verlengd weekend in Bulgarije, omdat op 6 mei de dag van het Bulgaarse leger gevierd wordt. Vrijdag is ook een vrije dag. Nadat ik in de voormiddag wat werk voor school gedaan had, was er in de namiddag een picnic gepland op Vitosha. We hadden om 12 uur afgesproken aan de supermarkt, omdat we daar dan eerst nog wat inkopen konden doen. Zoals gewoonlijk was iedereen, behalve ik, te laat. Om 13 uur namen we met z'n zessen de bus richting Vitosha. 45 minuten later bereikten we de plaats waar we zouden picniccen. Er waren een aantal banken, een hutje en een aantal plaatsen waar je een kampvuur of bbq kon maken. Een beetje verder was er ook een riviertje, dat dienst deed als frigo en er was zelfs een zonneterras met ligbedden. Iedereen kon genieten van al het eten en drinken, dat hij/zij had meegebracht. Ook de zon was van de partij, al viel er af en toe ook een spatje regen. Anderhalf uur na ons arriveerden Fips en Mattias. Zij hadden ook wat vlees meegebracht uit de supermarkt en wilden dus barbequën. Dus gingen we op zoek naar wat hout. Ook maakten ze een steen schoon, die ze zouden gebruiken om hun vlees op te bakken. Na 15 minuten hadden we een aardig vuurtje en konden ze hun vlees beginnen bakken. Ook roosterden ze een beetje brood, al viel dat ook één keer in het vuur. Om half 6 verlieten we deze idyllische plaats. Volgende week zondag zullen we er terugkeren voor een heuse Erasmus-bbq.
Omdat het een verlengd weekend is, zijn heel wat Bulgaren nog eens naar huis gegaan en is het hier dus behoorlijk rustig. Al denk ik wel, dat er nu meer gebleven zijn dan met het paasweekend. Helaas zijn er nu heel veel Erasmussers op weekend naar Burgas. Ik en nog enkele andere ongelukkigen zijn achtergebleven. Er zijn slechts twee redenen waarom mensen hier gebleven zijn: ofwel zitten ze met een te beperkt budget, ofwel hebben ze heel wat werk te doen. Voor mij is dat laatste van tel. Het voordeel is natuurlijk wel, dat er geen feestjes zijn op iemands kamer en ik 's morgens zonder problemen uit mijn bed kan, om aan het werk te gaan.
Op zondag werden we al om half negen voor het hotel verwacht en dat is toch redelijk vroeg. Voor een aantal te vroeg om op te staan en zij kozen ervoor om samen met de groep de tram te nemen naar de haven. Eén van hen was Walter, hij was nog te moe en bleef in bed liggen. De drie Denen waren een kwartiertje te laat en namen dan maar een taxi, al wisten ze niet goed waar ze in de haven moesten zijn. In de haven namen we de ferry naar de Prins-eilanden. Na een tocht van een anderhalf uur bereikten we Buryukada, het grootste eiland. We begonnen aan een wandeling op het eiland, niet goed wetend naar waartoe, gewoon de massa volgend. Speciaal aan dit eiland is dat er geen gemotoriseerd vervoer is, op uitzondering van politie, brandweer en een vuilniskar. Mensen verplaatsen zich hier per koets of per fiets. Ook wonen hier heel wat gegoede burgers. Na een uurtje slenteren, kwamen we aan het strand. Dit was enkel te betreden na betaling. Hier hadden we geen zin in en dus keerden we terug richting haven op zoek naar een plaatsje aan het water. We namen de eerste weg richting de kust. Deze bracht ons terug naar de hoofdweg, maar er was wel een pad dat ons dichter bracht. Dit was echter privé-domein, maar wij zijn Erasmus-studenten, dus wij kunnen ons wel wat permiteren. Aan het einde van het pad en een aantal trappen, belanden we aan een zwembad van een hotel. Ook was er een steiger, waar we konden in de zon genieten van een wondermooi uitzicht op de baai. Om 15 uur namen we de boot terug, net als de meeste ander Erasmussers. Pauline was er niet al te bestaan toe, net als bij alle andere vorige uitstappen. Toen we terug in Istanbul waren, zagen we op een adere boot, de Spanjaarden en walter. Zij vertrokken om 16:15 voor dezelfde uitstap, 6 uur later dan ons. Eens in het hotel was het tijd voor een dutje. Ons avondeten hadden we in een restaurant, dat Walter gisteren had gevonden. Bij mijn hoofdgerecht, een steak, kreeg ik rijst en frieten, iets dat geleden was van op stage in Hongarije. We kregen er gratis dessert en thee. Omadat we met een grote groep waren, kregen we ook een bord waar we iets mochten op schrijven. In de receptieruimte van het hotel was er een feetje ter gelegendheid van Toma's verjaardag. Na een uurtje gingen we terug naar de hippe buurt van Istanbul. We wilden de eerste tram nemen, maar nog niet iedereen had de tijd gehad om een jeton te kopen. De security probeerde ons tegen te houden, maar dat lukte niet. Dus zou hij de politie bellen, als niet iedereen een jeton had gehaald. Op het feestje was Ibo de dj van dienst. Op het einde van het feestje nam ik van hem afscheid, maar misschien ze we elkaar deze zomer terug op de Gentse Feesten.
Maandag konden we eindelijk iets langer slapen, als is dat relatief natuurlijk relatief. Deze ochtend had ik ook Walter uit zijn bed gekregen. Ik had de tactiek van mijn moeder toegepast: gordijnen open, venster open en daarna nog een kleine toevoeging van mezelf: springen op zijn bed. Om half tien was ik aan het ontbijt en na mij zag ik enkele lijken binnen wandelen. David, die ze gisteren naar zijn kamer hadden moeten dragen, beperkte zich tot fruitsap. Ed had niet eens in de gaten dat hij op zijn blote voeten aan het onbijt stond en een heel aantal mensen waren niet eens op tijd voor het onbijt. Sommige mensen gingen daarna nog een aantal souveniers kopen, anderen moesten hun valies nog maken. Om half twaalf werden we aan de receptie verwacht. Zoals gewoonlijk was niet iedereen op tijd. Maar er zijn ergere dingen, Fips was zijn paspoort kwijt en kon het nergens meer vinden. Het had zijn hele kamer onderste boven gehaald, zonder succes. Hij belde de Duitse ambassade op, daar raadden ze hem aan om naar het dichtst bijzijnde politiekantoor te gaan om er een document af te halen. Het hele weekend hadden we het geluk om Emrah bij ons te hebben. Hij vergezelde Fips, iets wat de communicatie zeker ten goede komt. Het was zondagmiddag, een goeie reden om te aperitieven en op die manier van de laatste alcohol af te raken, die we uit Bulgarije hadden meegenomen. Normaal gezien zouden we vertrekken om half twee, maar er waren twee vermisten. Twee Egyptische studenten waren 's ochtends op zoek gegaan naar een markt, maar waren niet op tijd terug. Ook waren ze telefonisch niet te bereiken. Iets na twee vertrokken we met drie mensen minder dan waarmee we vertrokken waren. Maar toen we Istanbul verlieten en op de tolweg kwamen, stopte de bus. Onze Egyptische vrienden, waren iets na ons vertrek aan het hotel gearriveerd en hadden een taxi genomen. We vervolgden onze weg richting Bulgaarse grens. Op de bus werd er heel wat afgeslapen, het was namelijk voor iedereen een vermoeiend weekend. Voor we de grens bereikten, namen we de laatste afrit, richting Edirne. Daar was nog een moskee te zien, ontworpen door dezelfde architect als de Blauwe moskee. Maar de meeste mensen gingen op zoek naar iets eetbaars. Na onze maaltijd hadden we nog een kwartiertje tijd, net voldoende voor een blitsbezoek aan de moskee. Daar werden we opnieuw lastig gevallen door dezelfde verkopers, die ook aan de bus stonden toen we uitstapten. Om kwart na 6 vertrokken we met de bus naar het laatste tankstation voor de grens voor een plaspauze en de mogelijkheid om je laatste lira's uit te geven of te laten wisselen. Op de parking raakte ik ook ongewild betrokken in een watergevecht tussen Miki en Camile, wat mij een doorweekte T-shirt opleverde. Een beetje verfrissing voor de warme bus was geen overbodige luxe. Aan de grens moesten we weer allemaal van de bus om ons paspoort te laten controleren. ESN vroeg aan iedereen die vorige keer problemen had gehad om achteraan aan te schuiven. Dat was buiten een aantal Pakistanen en Egyptenaren gerekend, de weer de mensen achter hun lieten wachten. Toen 35 mensen van onze bus gecontroleerd waren, gingen de raampjes van de controle dicht. Het was half acht: tijd voor een thee-pauze. Een kwartiertje later konden de laatste paspoorten gecontroleerd worden. Voor mij stond Walter, blijkbaar was er deze keer een probleem met zijn paspoort en hij werd naar hetzelfde kantoor gestuurd waar ik drie dagen eerder was geweest. Ik zat al met schrik dat ik er ook naartoe zou moeten, maar deze keer kon ik zonder problemen terug naar de bus. Aan de Bulgaarse post, verliep alles even vlot als de vorige keer, tot we de baggagecontrole bereikten. Er werd ons mede gedeeld dat we zeker een zouden moeten wachten, omdat er nog twee bussen voor ons gecontroleerd moesten worden. Overal in Europa waren er grote controles na de mislukte aanslag op Times Square. Iedereen terug van de bus, de rokers en iedereen die nog een bezoek wou brengen aan de vreselijke toiletten. Ik laste ook nog een plaspauze in. Toen ik terug kwam, vertrok de bus. Onze bus zou niet gecontroleerd worden, omdat we onschuldige studenten zijn. Het was ondertussen kwart na negen, we hadden weer meer dan twee uur verloren aan de grenspost. Aan het volgende tankstation stond de kleine bus ons op te wachten. Zij hadden daar meer dan een uur gestaan, want zij waren voor ons door alle controles gegaan. Het verschil tussen de tolwegen in Turkije en de wegen in Bulgarije is gigantisch. Volgens mij zijn de wegen in Bulgarije aangelegd met de hulp van de hele Europese Unie. Elk land heeft wat oude stenen of beton opgestuurd naar Bulgarije en daar hebben ze dat achter elkaar gelegd, zodat je het idee van een weg krijgt. Na nog een korte tussenstop van een half uurtje, werd het laatste stuk naar Sofia aangevat. Om twee uur 's nachts arriveerden we terug in Sofia. De buschauffeur wou niet naar Studentski grad rijden, ondanks het feit dat meer dan de helft van de mensen op de bus daar verblijven. Van in het centrum moest iedereen dus een taxi nemen. Na deze vermoeiende reis waren we met een aantal hongerige mensen, dus trokken we naar Fame. Het was er zeer rustig, het was al na half drie. Dus moesten we ook niet lang wachten op ons eten.
Dinsdag was een zeer interessante dag. Bij het avondeten hadden we het geluk om Fips te mogen verwelkomen. Na een treinreis van 15 uur was hij terug in Sofia. Hij had de treinconducteur omgekocht om in 1e klasse te kunnen zitten. Hij had ook zijn verloren gewaande paspoort terug gevonden toen hij zijn rugzak had leeggemaakt op zijn kamer in Studentski grad. Moraal van het verhaal: Duitsers kunnen niet goed tegen alcohol en zouden beter wat minder hard doorzakken opzakken op feestjes .
koets op Buryukada
zicht op Heybeliada, een naburig eiland van Buryukada
Donderdagavond werden we om half twaalf verwacht aan de Alexander Nevski-kathedraal. Iedereen was op tijd, op uitzondering van een aantal Spanjaarden en de 2 bussen. Met meer da neen half uur vertraging vertrokken we dan toch richting Istanbul. De af te leggen afstand bedroeg slechts 500 km, maar over Bulgaarse wegen kan je niet snel rijden, dus we hadden een hele trip voor de boeg. Om half drie hadden we onze eerste tussenstop. Een heel aantal mensen had er dan al een dutje op zitten, ik helaas niet bij gebrek aan plaats. Rond half zes bereikten we eindelijk de grens met Turkije. Eerst moesten we de bus verlaten, om ons paspoort te laten controleren door de Bulgaarse grenswachters. Daar rees al gauw een probleem met de paspoorten van de Egyptische en Pakistaanse studenten. Deze bevatten geen chip en konden dus niet electronisch gecontroleerd worden. Toen iedereen terug in de bus zat konden we, onder een opkomende zon, onze weg verder zetten richting Turkse grenspost. Daar aangekomen moesten een heel aantal mensen eerst een visa kopen van 15euro of 40 leva, terwijl het 30 leva zou moeten zijn, als je rekening houd met de huidige wisselkoers. Een aantal mensen hadden dat niet echter niet nodig: alle Bulgaren, Fransen Duitsers en Tsjechen. Eens je jouw visa had, moest er nog een stempel op komen en ook deze keer was er een probleem met de Egyptenaren en Pakistanen. En helaas ook met mij. Ik heb sinds 2 weken een voorlopig paspoort, omdat een gewoon paspoort te veel tijd in beslag zou nemen. Dit paspoort is handgeschreven, met slechts één foto en er stond ook nog geen enkele stempel in. Hierdoor waren de douaniers behoorlijk achterdochtig. De eerste wou het niet aanvaarden, stuurde mij naar zijn buurman, die mij op zijn beurt terugstuurde naar de eerste, dit leverde hem een aantal mooie verwijtwoorden van mijnend wege op. Uiteindelijk moest ik naar het hoofdbureau, waar ze een telefoontje pleegden naar de Bulgaarse post en ik toch mijn stempel in ontvangst mocht nemen. Toen ik terug in de bus kwam, werd ik ontvangen met applaus. Al de zever aan de grens had in totaal twee uur in beslag genomen. Om kwart voor twaalf, op vrijdagmiddag arriveerden we aan ons hotel. Ik moet toegeven, dat een proper onderhouden stad een hele verademing is als je van Sofia komt. Langs de hoofdweg was er heel veel groen te zien. Je merkt ook meteen dat dit een grootstad is, maar dan wel één met een oosters tintje, want om de aantal honderd meter passeer je een moskee. Eens in het hotel, werden onze kamers toegewezen, ik zou een kamer delen met Walter, maar eerst moesten we wachten tot de kamer schoongemaakt was. Dat heeft ongeveer anderhalf uur geduurd, gelukkig kon ik bij onze buurmeisjes (Ania, Marta en Soraia) wat naar TV kijken. In vergelijking met de Bulgaarse hotels waar ik zelf al verbleven heb, was deze kamer de hemel op aarde: een deftig bed, een propere badkamer met aparte douche en zelfs een frigo. Deze frigo kwam goed van pas, want iedereen had alcohol mee uit Bulgarije, omdat dat in Turkije een pak duurder is. Om kwart na drie werden we voor het hotel verwacht voor een wandeling door het historische centrum van Istanbul, maar eerst ging ik nog wat geld afhalen, met 100 lira(50) zou ik de eerst 2 dagen wel doorkomen. De wandeling bracht ons naar de blauwe moskee, officiële heet deze de Sultan Ahmet-moskee. Maar omdat het net gebedstijd was, waren we niet welkom en gingen we eerst iets eten. Nadat we de moskee dan toch bezocht hadden, brachten we nog een kort bezoek aan de Grand Bazar. Toen alle winkeltjes sloten, wandelden we terug naar ons hotel voor een verfrissende douche. Toen ook Walter terug was, wist hij mij te vertellen dat hij een ongelofelijk talent had om te onderhandelen over de prijs. Hij had een sjaal gekocht aan de helft van de oorspronkelijke prijs en had een meisje geholpen om de prijs van een handtas met 60 percent naar beneden te krijgen. 's Avonds zou iemand van ESN Istanbul ons om half negen ophalen en ons naar een aantal leuke plekken brengen in Istanbul. Iedereen was te laat, de kerel van ESN was zelfs 50 minuten te laat, maar dat gaf niks. Verrassend genoeg bleek hij zelf Nederlands te spreken, maar daar was een goeie reden voor: hij had vorig jaar in Gent gestudeerd. Toen ik hem een beetje beter bekeek en zijn baard wegdacht, herkende ik hem van op een kotfeestje bij Ellen, vorig jaar ergens in februari. Wat is de wereld toch klein. Hij bracht ons naar Taksim, een hippe buurt in Istanbul met veel bars, restaurants en clubs. In een bar heb ik mij ook voorzien van een aandenken aan Turkije, een nieuw onderdeel van mijn verzameling. Walter was voor mij terug op de kamer en blijkbaar is hij een heel vaste slaper. Hij was echt niet wakker te krijgen door op de deur te kloppen. Ik ben dan maar bij een paar Spanjaarden gegaan, die samen de taxi terug genomen hadden. Vanuit hun kamer belde ik dan naar onze kamer, maar na een half uur gaf ik alle hoop op. Camile had hetzelfde probleem met haar kamergenoten. We hebben de drie bedden dan maar tegen elkaar gezet en er met 5 mensen geslapen.
Zaterdagochtend werden we gewekt door Iavor. Ik kon eindelijk terug naar mijn kamer, die ik meer dan twaalf uur niet gezien had. In ons hotel konden we genieten van een heerlijk ontbijtbuffet, iets wat in mijn Bulgaarse hotels nooit mogelijk was. Er stond deze dag ook heel wat op het programma, te beginnen met een boottoch door Bosporus. Hierna was er een bezoek gepland aan het Topkapi-paleis, maar daar had ik en met mij nog een aantal andere mensen geen zin in. Op onszelf bezochten we Yerebatan, een waterreservoir uit de Oudheid, dat de stad voorzag van water in tijden van bezetting. Daarna brachten we ook een bezoek aan de Hagia Sofia. Dit gebouw was ooit een kerk, daarna een moskee en nu een museum. De inkom bedroeg 10, ook was er bewaking. Ik zag dat we door een metaaldetector moesten en kreeg al een beetje schrik, want ik had mijn zakmes in mijn broekzak zitten, maar dat was blijkbaar geen probleem. 's Avonds zijn we met een aantal mensen op zoek gegaan naar een restaurant, dat Martin twee weken geleden gevonden had toen hij met zijn ouders Istanbul had bezocht. Daardoor waren we ook te laat om samen met de groep naar Taksim te gaan. We namen dan maar zelf de tram, die we ook de dag ervoor hadden genomen. In de tram zongen we ook voor Toma, wiens verjaardag het was. In de drukke straat kwamen we een lichtelijk beschonken Iavor tegen, die samen met zijn vriendin op zoek was naar de rest van de groep. We gingen er van uit dat het feestje op dezelfde plaats zou beginnen als de dag ervoor, maar dat was niet het geval. Gelukkig kwamen we daar een aantal mensen tegen, die we al ontmoet hadden. Zij vertelden ons dat iedereen in het ESN-huis was. Ze gaven ons het telefoonnummer van Kadir, de "praeses" van ESN Istanbul. Hij pikte ons aan het einde van de drukke straat op en bracht ons naar het ESN-huis. Het is een heel huis dat ze ter beschikking hebben en waar zich een aantal kantoren bevinden. Er zijn ook een heel aantal kamers, waar ze Erasmus-studenten onderdak bieden.
Dinsdag was mijn promotor redelijk onder de indruk van het werk dat ik tijdens het weekend geleverd had. Telkens hij dacht dat ik geen vragen meer had, kon ik hem verbazen. Het was niet allemaal perfect, maar ik heb de indruk dat het stilletjes aan toch in orde aan het komen is. Nu komt het moeilijkste deel, een model maken in ETABS, een computerprogramma dat ik nog nooit gebruikt heb. Dat zorgt wel voor wat problemen. 's Avonds was er een kleine verjaardagsviering in Fame voor Marta, een Portugees meisje. Tijdens de Spaanse tornado die door ons hotel getrokken was in Belogradchik, had ik van wat papier "confetti" gemaakt en sindsdien begon ze steeds over confetes, telkens ze mij zag. Daarom had ik van wat kladpapier confetti gemaakt en over haar gestrooid, ze was zeer gelukkig. Tijdens het "feestje" waren de meeste mensen wel naar de match Lyon - Bayern aan het kijken. Omdat er veel Fransen voor Lyon aan het supporteren waren, was ik voor Bayeren, met Daniel van Buyten. Het was enig mooi om al die bedroefde gezichten te zien.
Woensdag heb ik een Italiaan (Walter) zeer gelukkig gemaakt. In de kamer van mijn buurman was een feestje, en in mijn frigo heb ik wat Belgisch bier liggen, waaronder Duvel, dat ik speciaal voor Walter had laten meebrengen (met dank aan tante Griet). Duvelglazen hebben ze hier niet, maar een Zagorka-glas moest voldoen, voor de gelegenheid had ik het in het diepvriesvak gelegd. Van het schuim alleen al kreeg hij bijna een orgasme. Hij heeft er zeker van genoten en ik heb nog een flesje liggen, maar dat is voor een volgende keer.
Vandaag had ik normaal gezien les van professor Dimitrov, maar hij was weer te laat. Deze keer had hij een vliegtuigticket moeten regelen voor een trip nar Israël. Daardoor had ik mijn les een uur en 45 minuten later. Ze duurde ook maar 20 minuten, dus had ik weer een mooi deel van mijn tijd verspeeld. In de namiddag had ik een afspraak met mijn promotor, deze was redelijk goed. Hij wou ook een afpraak maken voor volgende dinsdag, maar dat zal moeilijk gaan. Want vanavond vertrek ik naar Istanbul en ik zal pas dinsdag terug zijn om 01:00. Veel tijd zal er dit weekend niet zijn. Misschien doe ik een beetje, want volgende week donderdag en vrijdag zijn hier feestdagen en dus is de univ gesloten. We zullen wel zien. De komende dagen moeten jullie dus niks verwachten van mij. Tot dinsdag met het verslag van mijn uitstap.
Erasmus
.
Woensdag kreeg ik eindelijk nog eens het bezoek van mijn kuisvrouwen. Het was bijna 3 weken geleden, dus stilletjes aan tijd dat ze nog eens langskwamen. Lakens verversen, vegen, dweilen en mijn badkamer onder water zetten. Ook hebben ze de afvoer van mijn douche ontstopt, want de laatste week liep het water niet goed meer weg na een douche. Een kwartier nadat ik dan gedouched had, stond mijn badkamer nog half onder water. 
.
