Hallo,

De maandagavond begon het al, mijn keel voelde heel erg geïrriteerd aan. Naarmate de week vorderde voelde ik me slechter en slechter worden… tegen dat het woensdag  was ik al een beetje in paniek. Want het laatste dat ik wilde, was ziek zijn in een land waar ik enkel de supermarkten en  de lekkere afhaalrestaurantjes weet zijn.

 Donderdag ochtend  vertrok ik dan ook naar het lab met sterk gezwollen halsklieren, mijn keelholte vol met witte stipjes en rode vlekken,  mijn huigje hangend op mijn tong (Heel irriterend, want je kan moeilijk iets inslikken dat vast hangt in je mond) en een etterige smaak.  Eten, drinken of speeksel door slikken lukte niet al te , over praten maar te zwijgen. Na een uurtje in het lab , wist ik al dat ik het geen hele dag ging volhouden. Dus ging ik naar mijn mentor en vraagde lief of ik naar huis mocht.  In het labo zelf reageerden ze heel bezorgd, ik  kreeg een klein overlevingspakket mee naar huis: koekjes melk, thee, ect. Ze waren dus super lief, wat mij al een beetje geruststelde. En ze vertelden dat het heel normaal was dat ik ziek was, want de meeste die blijkbaar toekomen in Londen, zijn de eerste 3 tot 6 maanden continu ziek. En bijna iedereen in het lab had het doorgemaakt ( vooral de metro schijnt een goede kweekplaats zijn voor microben) Nu hoop ik dat het bij deze 1keer blijft, want ik zie het niet zitten om de resterende tijd dat ik hier ben ziek rond te lopen. Gelukkig kreeg ik compagnie om naar de dokter te gaan.  We gingen binnen een “walk-in centre” omdat ik nog niet ingeschreven was bij een GP (huisdokter). Daar kwam ik te weten dat ik “onderzocht” ging worden door een verpleegkundige. Tijdens het wachten, kreeg ik al door dat je hier op niet veel privacy moet rekenen. Even een voorbeeldje: een vrouw meldt zich aan de receptie, en kreeg luid meegedeeld over de hele zaal dat ze een plaspotje mocht vullen in het toilet + ze moest het bijhouden dat ze bij de verpleegkundige werd geroepen.  Daar zat die mevrouw dan de hele tijd in wachtzaal maar haar gevuld plaspotje in haar hand. Eventje later mocht ik naar binnen, en ik moet zeggen dat het allemaal super snel verliep, ik mocht gaan zitten op een stoel tegen een muur, hij keek in mijn keel met een lampje voor 10 seconden. En besloot daar uit dat ik een Streptococcus infectie had. Ik kreeg antibiotica voorscheven, en 1 min later stond ik al terug buiten. Echt verast was ik niet, want Londen is nu eenmaal een stadje waar alles vliegensvlug moet gaan.

Dan naar de farmacie, de eerste die ik bezocht had de antibiotica niet in huis, en het ging tot morgenochtend duren voor het binnen was. Dan maar een andere, waar ze een halfuur zochten tegen wanneer ze het juiste doosje vonden. Ondertussen kon ik mijn ogen goed de kost geven. Er kwamen allerlei mensen binnen en toonden een bonnetje aan de apotheker, waarop ze een “drankje” kregen (aan de kassa = geen privacy), en zo waren er wel een stuk of 10 in dat halfuurtje. Ik had al een klein vermoeden dat het om methadon ging,maar ik kon het niet echt geloven en vroeg voor de zekerheid bevestiging aan mijn compagnon. Ik kon het maar niet geloven, dat ze methadon  gaven, terwijl iedereen kon zien aan wie. Zo herkende ik een mevrouw die ik alle dagen zie op het perron van de metro ( ze is heel gemakkelijk te herkennen want de zijkanten van haar haar heeft ze wegscheert).

Mijn conclusie van de dag: was super blij me de goede opvang van mijn stageplaats, maar ik ben toch wel een beetje heel erg blij dat ik een België woon, waar er veel meer rekening wordt gehouden met de privacy  voor de patiënten. Het in de watten gelegd worden van huis uit, als ik ziek ben. Miste ik eerlijk gezegd wel een klein beetje.

vele groetjes

06-03-2011 om 16:44 geschreven door Noortje Samyn  

28-02-2011 om 00:00 geschreven door Noortje Samyn