Het eerste deel van mijn erasmus is bijna gedaan. Binnen 2 dagen begint 'reading week', een week waarin je tijd hebt om een stukje van Engeland te zien en te werken aan je papers en presentaties. Reading week is zoals de krokusvakantie in België, de prijzen in hotels en dergelijke zijn nu hoger dan binnen 2 à 3 weken. Het plan van de erasmussers is, om nu zoveel mogelijk af te werken en binnen 3 weken naar Londen te reizen (met de nodige tussenstops).
De volgende 2 dagen zullen (zoals gewoonlijk) nog uitermate druk worden. Over 15 minuten heb ik een afspraak met de coördinator en daarna is het non-stop les tot kwart na vier. (Ik heb het gevoel dat ik elke week hetzelfde zeg) Maar dat wil niet zeggen dat ik me al een moment verveeld heb.
Mijn excuses voor het korte bericht, het volgende bericht zal in het begin van reading week zijn, met de tussentijdse stand van zaken over de papers, prestentaties en posters.
En iedereen die mij een mailtje heeft gestuurd de afgelopen weken, hartelijk bedankt om te laten weten hoe het daar is in België.
mijn excuses voor de vertraging, maar in het weekend is er (weer) geen draadloos internet geweest over heel de campus... Er scheelde iets met de router, want de vaste computers werkten nog. Maar hier zijn er maar drie van, en om daar eentje van te kunnen bemachtigen, had je veel geduld voor moeten hebben.
Ik zal onmiddellijk beginnen met de deur in huis vallen. Het was een uiterst aparte ervaring in de stageschool, nu wil ik niet veralgemenen tot in het oneindige maar er zijn toch enkele fundamentele verschillen ten opzichte van het Belgische onderwijssysteem! Zoals in elke school worden eerst de aanwezigheden opgenomen, daarna gingen alle leerlingen samen met de 3 leerkrachten van de klas (jawel 3 per klas) naar een grote zaal (het was niet de sportzaal) om daar allemaal tesamen naar de mededelingen van de directeur te luisteren, de jarigen te vieren en andere formaliteiten. Alles verliep uiterst gestructureerd en uitermate kalm. Hetgeen wat me op die moment al opviel, is dat leerkrachten heel veel aandacht hebben voor het individu, niet voor een groep kinderen, laat staan voor een hele klasgroep. Maar hierover later meer.
Als de samenkomst gedaan was, ging Key Stage I (vijf tot zeven jarigen) naar de sporthal en deden ze daar hun ochtend-oefeningen. Dit zijn (elke dag) 5 liedjes waarop de leerlingen vrij mogen bewegen. Voor mij leek het eerder op een hele verzameling van bewegingstussendoortjes achter elkaar. Mijn klasmentor, vroeg of wij dit ook kenden in België. Ik vertelde dat wij eerder korte momenten tijdens de dag inlassen. Daarna gingen de kinderen naar de klas (de hele klas bestaat uit 2 grote klaslokalen die in verbinding staan met elkaar).
Ze deden een taalles en daarop aansluitend een rekenles. In mijn ogen lag het tempo vrij traag en werd er een (heel) groot verschil gemaakt tussen de verschillende leerlingen die in de klas zaten. Tijdens de taalles, werd de instructie gezamelijk geven, en daarna gingen de zwakkere kinderen met de hulpleerkracht mee. De anderen werden nogmaals in twee verdeeld. De middenmaat en de sterke leerlingen. Dit proces herhaalde zich tijdens de rekenles, maar hier kregen de leerlingen andere werkbladen (lees: zelfde vragen, maar andere gegevens).
De leerkracht heeft me wel verschillende dingen laten doen. In het begin van de dag hebben we even gepraat over België en over de taal/talen. Sommige kinderen kennen het woord 'bonjour' al, maar daar hield de Frans kennis meestal op.
Aangezien de internettoegang uitermate beperkt was, zijn we naar het stadscentrum geweest (maar niet met de bus), maar te voet. Ik heb een paar foto's gemaakt, op de weg naar het centrum. Er is een bepaald thema, en heel kenmerkend voor de rijkere delen van Birmingham. [Ik en Iggy/Ignacio (de Spaanse eramusstudent) maken onze voorkeur duidelijk genoeg, denk ik] >>> Je kan de foto's terugvinden via de link in de linkerkolom van de blog.
Tijdens de les hebben de lectoren ook gezegd dat Bartley Green het armste deel van Birmingham is (sinds de regeerperiode van Tatcher). Alhoewel dat is nog behoorlijk relatief, want vrijwel alle foto's zijn op een afstand van 2 kilometer van Bartley Green gemaakt.
