Sofie stond druipend in de hal. Het weer was afschuwelijk, maar ze had toch glimlachend door de stad gelopen. Haar ochtend was veel beter verlopen dan verwacht en ze had het gevoel onoverwinnelijk te zijn. Zachtjes neuriënd gooide ze haar natte jas over een kapstop, trok haar schoenen uit en wrong zichzelf uit de strakke en kletsnatte jeansbroek. Haar haren plakten in lange slierten langs haar wangen en drupte in haar hals.
De stortbui had haar niet echt verrast, maar ze had geen tijd meer gehad om te wachten tot die gedaan zou zijn. Overal had ze mensen zien rennen met paraplus, boekentassen en plastic zakjes over boven hun hoofd, zij als enige met een brede glimlach en opgewekte tred. Ze moesten haar wel gek hebben verklaard, maar ze gaf er niet om.
Terwijl ze de rest van haar kleren uitdeed en op de waslijn hing, kwam de geur van Pieters lijf onverwacht. Het deed haar rillen en giechelen. Ze voelde opeens weer terug zijn handen over haar billen, zijn mond in haar nek en zijn sterke lichaam over het hare gebogen. Ze liep naar de keuken terwijl ze diep inademde en zijn geur probeerde te bewaren in haar neusgaten. Een warme tas thee zou haar wel opwarmen en dan had ze misschien de moed om daarna te beginnen leren voor het volgende examen. Ze vleide zich in de zetel en duwde op de knop van de muziekinstallatie, die ze handig voorzien had van een harde schijf vol met haar lievelingsmuziek. De stem van Amy Winehouse vulde haar kleine living en in gedachten was het weer tien uur, toen ze zenuwachtig voor de deur stond van Pieter.
De avond ervoor was het haar allemaal even te veel geworden. De fikse ruzie die ze met Peter al was begonnen in de auto, was uitgegroeid tot een ware oorlog. Ze hadden met de deuren gesmeten en elkaar de lelijkste dingen toegeroepen, waarna Sofie huilend naar huis was vertrokken. Zonder te weten waarom, had ze gestuurd naar Pieter, ze moest met iemand praten en hij had haar altijd begrepen, zelfs wanneer ze zichzelf niet snapte. Of ze mocht langskomen de volgende ochtend, na haar examen. Pieter deed nooit moeilijk en voelde bijna meteen aan wanneer er iets scheelde en hij aarzelde dan ook niet om voor haar een gaatje te maken in zijn drukke werkschema. “Jij bent altijd welkom meisje, dat weet je toch?! Kom morgen maar even langs, een lekker koffietje zal helpen.” Sofie was de rest van de avond een beetje beter gezind geweest en had het half en half kunnen bijleggen met Peter.
Deze ochtend was ze al zingend uit bed gesprongen. Na haar leerstof nog even herlezen te hebben, sprong ze in de douche met de radio op het maximum en de koffie pruttelend in de pot. Ze besteedde extra aandacht aan haar haren, smeerde zich in met een lekker ruikende bodylotion en had zich ook nog eens helemaal bijgeschoren. Ook in haar outfit bracht ze onopvallende wijzigingen aan. Het topje werd iets verder naar beneden geschoven, haar trui werd een iets strakker vestje en haar sportieve schoenen verloren het van haar bruine laarsjes. Het examen leek wel eeuwig te duren, maar was gelukkig niet te moeilijk. Zoals verwacht was er van Peter nog geen teken van leven geweest en ze was best een beetje op haar tenen getrapt omdat hij vergeten was dat ze steeds bloednerveus was voor een belangrijk examen. Ze bleef maar heel kort napraten en vertrok zo snel ze kon richting centrum van de stad, waar Pieter woonde.
Daar stond ze dan, voor zijn deur en wachtend tot ze zijn stem door de luidspreker boven de belletjes zou horen. Hij klonk nog moe en een beetje verward, maar deed de deur open. Bovengekomen moest ze even blijven staan toen ze zag hoe Pieter in de deuropening stond. Het was een beetje als een droom, bedacht ze zich een grinnikend. Hij was duidelijk nog maar net wakker, zijn haren in de war, een lange joggingbroek aan en geen t-shirt. In zijn vrije hand hield hij een tas koffie en op zijn mond stond de glimlach die ze al zo lang niet meer gezien had. Zijn haren stonden alle kanten uit en het was alsof Sofie even weer dat verliefde meisje van vijftien was.
Zij en Pieter kenden elkaar al lang. Ze had hem leren kennen op het eerste festival waar ze ooit aanwezig was geweest. Ze had aan de bar gestaan, wachtend op haar vriendinnen en bedelend om een cocktail - waar ze eigenlijk nog te jong voor was – toen ze op de schouder getikt werd en opgetogen gezoend voor één van haar vrienden van het kamp waar ze die zomer vier weken geweest was. Haar ogen waren vrijwel meteen afgedwaald naar de verschijning die naast Jens stond. Een lange jongen met lichtbruine haren keek haar een beetje schuin aan, met een onderzoekend glimlachje om zijn lippen en twinkelende blauwe ogen. Sofie had gelijk met haar mond vol tanden gestaan, iets dat - voor haar - vrij zeldzaam was. Ze had gedurende een paar seconden in zijn blauwe ogen gestaard, waarna ze aan Jens had geëist om hen aan elkaar voor te stellen. Ze hadden een kwartiertje staan praten en ze was meteen verkocht geweest. De eerste dag al was ze met zijn cocktail aan de haal gegaan en was het spelletje van onderling plagen geboren. Het was moeilijk geweest om zich niet op te dringen en ze had hem na die ene dag een aantal weken niet meer gezien. Op het volgende feestje waar ze elkaar tegen het lijf liepen had Sofie er geen gras meer laten overgroeien. Inmiddels hadden immers al menig andere meisjes hun oog laten vallen op dat lekker stuk loslopend wild en ze was vastbesloten hem niet te laten ontsnappen. Ze was in haar opzet geslaagd en had gedurende een aantal feestavonden kunnen genieten van de jaloerse blikken van bijna alle meisjes die er waren. Ze had het zich laten welgevallen en had er zelfs stiekem van genoten. Hij gaf haar een ongelooflijk gevoel over zichzelf, tenslotte keek hij naar hààr, niet naar andere vrouwen.
Natuurlijk was niet alles kunnen blijven zoals het was en er kwam al snel een einde aan haar sprookje. Sofie was hopeloos verliefd geworden en Pieter had nooit interesse getoond. Met een gebroken hart was ze een jaar later tot de conclusie gekomen dat ze hem moest vergeten als ze ooit een goede relatie wilde opbouwen met iemand anders. Jammer genoeg was er in dat jaar zo veel gebeurd tussen hen, hadden ze zo veel zalige nachten en avonturen gehad, dat hij altijd maar een telefoontje weg was gebleven. Het was steeds geweldig als ze intiem waren en in de laatste twee jaar was Sofie hem écht als haar beste vriend gaan bekijken. Ze hadden al zo’n diepe wateren doorzwommen, dat ze voor elkaar altijd méér zouden zijn dan enkel vrienden. Soms, in de diepste krochten van haar ziel, vond Sofie een klein beetje wroeging, een klein stukje van zichzelf dat spijt had dat ze het contact niet gewoon gebroken hadden,maar dat stemmetje werd altijd verdrongen door alle leuke dingen die ze met Pieter al had meegemaakt.
Terwijl ze haar schoenen uitdeed, speelde heel dit verhaal zich in sneltempo af in haar hoofd. Ze voelde weer de diepe steken van verdriet, maar was vooral blij om de leuke herinneringen te herbeleven. Hun dronken avondjes waren er om nooit meer te vergeten. Ze kreeg meteen een zoentje in haar mondhoek en voelde de vlinders in haar onderbuik een beetje opfladderen. Ze dacht liever niet aan wat hij daarmee bedoelde. De tas koffie smaakte heerlijk en ze kroop in de grote rode zetel. Hij kwam dichter zitten dan anders en vroeg op zachte toon naar haar dag en de examens tot dusver. Sofie antwoordde en vergat bijna dat ze geen vijftien meer was, maar zes jaar verder was en ze nu praatten over problemen van een heel andere orde dan welke kleren ze het voorgaande weekend hadden gedragen. Hij was perfect, precies zoals ze verwacht had. Pieter luisterde, lachte wanneer ze iets grappig vertelde en pikte op de juiste momenten in met een gevatte opmerking of grappig geluidje.
“Je hebt het allemaal er maar bij te nemen he Sofietje, je weet dat ruzies de tol zijn van de liefde. Snap je nu waarom ik niet goed ben in relaties?” Pieter zei het heel serieus en ze wist dat hij gelijk had. Hij had bijna altijd gelijk.
“Jij bent niet goed in relaties omdat je te graag bij àlle vrouwen bent! Dat is iets heel anders he Pietertje.” Die opmerking was raak, maar ook hij wist dat ze gelijk had. Als wraak trok hij haar dicht tegen hem en kietelde haar zachtjes in haar flanken. Sofie had het niet meer. Ze lachte en lachte en kwam steeds dichter naar Pieter toe. Op het moment dat hun neuzen elkaar bijna raakten was het opeens doodstil. Ze keken naar elkaars gezicht zonder iets te zeggen en Sofie voelde weer die spanning opbouwen in haar onderbuik, die verwachtingsvolle tintelingen door haar hele lichaam gaan. Elke vezel was opgespannen en wachtte op wat komen zou. Heel stilletjes kwamen ze steeds dichter bij elkaar en toen hun lippen elkaar eindelijk gevonden hadden, leek het alsof ze alleen op de wereld waren. Nu was ze wel weer vijftien en was het de eerste keer dat ze bij hem thuis was. Ze was onzeker over zichzelf maar tegelijk dodelijk nieuwsgierig naar wat komen zou, hoewel haar onderbewustzijn dat natuurlijk al lang wist. Net zoals die eerste keer lagen ze wel uren in de zetel, of zo leek het toch, en zoenden elkaar intens en zonder ophouden. Zonder het echt te merken werd Sofie opgetild en in de sterke armen van Pieter naar de slaapkamer gedragen. Het was allemaal te fantastisch voor woorden. Ze waren terug samen, terug één geheel.
Ze lagen naakt naast elkaar, Sofie met haar ogen gesloten, Pieter met zijn hoofd vlak bij het hare en zacht aaiend over haar zijden.
“Dat was veel te lang geleden. Maar je voelt je nu toch niet schuldig hoop ik?” Het was een vraag die uit de grond van zijn hart kwam en ze wist dat hij zich oprecht zorgen maakte.
“Nee Pieter, je weet toch dat ik me nooit schuldig voel bij jou? Jij bent speciaal voor mij en ik denk ik ook voor jou. Voel jij je soms schuldig wanneer je bij me bent geweest?”
“Nooit.” Zo kort en bondig wilde voor Pieter zo veel zeggen als ‘discussie afgesloten’ en ze wist dat ze haar pleidooi gewonnen had.
Pieter was na seks altijd eerlijk en dit keer vertelde hij haar hoe hij de laatste tijd veel terugdacht aan vroeger, aan hoe hij getwijfeld had aan hun vriendschap, hoe hij soms toch iets had gevoeld voor haar en hoe hij had geworsteld met het feit dat zij verliefd was geweest op hem. Sofie stelde hem gerust en zei dat zoiets niet meer zou terugkomen, terwijl een klein stemmetje in haar hersenen zei dat hij nooit echt weg was geweest en ze altijd liefde voor hem zou voelen, iets wat ze voor hem verzweeg. Ze kleedden zich aan en dronken nog een tasje koffie. Pieter was een echte gentleman en bracht Sofie naar de bus, in de gietende regen en zonder paraplu. Ze namen afscheid en voor het eerst sinds lang werd ze weer een beetje verdrietig toen ze wegreed. Ze zouden elkaar snel terugzien, want in de zomervakantie zou Sofie nog een keertje mee op bezoek gaan bij Pieters moeder.
Nu zat Sofie in haar zetel, genietend van Pieters geur, het natintelen van zijn handen over haar lichaam en met de echo van hun geluiden nog steeds in haar oren. Ze vond het niet eens zo erg dat Peter nog niets had laten weten. Studeren was een eitje en ze sliep zalig vast die nacht…
