Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
In bedenking
28-05-2009
Op rolletjes
Phoe,
Precies een tijdje geleden dat ik mij in de blog-wereld begeven heb.
Niet dat ik echt druk bezig geweest ben, noem het gewoon een gebrek aan inspiratie.
Ik heb vanavond het gevoel dat ik mijn leven eindelijk terug in eigen handen heb.
Ok, ik ben happy single maar wie heeft een man nodig als het alleen ook perfect lukt.
Ja, ik heb een drukke job, maar wie heeft soms niet het idee dat zijn hoofd op ontploffen staat?
Ik heb zonet een afspraak met de oogarts en de tandarts gemaakt, plan om mijn huis op te ruimen dit weekend en neem mij voor minder naar mannen te kijken, hoe prettig dat ook is.
Dat laatste ben ik morgen al vergeten, geloof mij.
Hoe langer ik rondkijk, hoe meer knappe mannen ik zie.
Zo is er een ontzettend knappe ober in de tearoom waar ik pannenkoeken ga eten met de zus,
een knappe man die ik elke dag op de trein zie, en toeval of niet, hij zit altijd in de zetel schuin over mij,
er is ook een ontzettend lekker ding op mijn werk waar ik vandaag voor in vuur en vlam stond omdat hij overduidelijk superlief gelachen had. Het was geen fantasie van mij, een collega zag het ook en was er de hele dag over bezig. Het streelt mijn ego, altijd leuk.
Het blijft helaas altijd bij lachen naar elkaar en af en toe een stiekeme knipoog.
Maar op dit moment vind ik dat niet erg, ik geniet ervan.
Enfin, C ya next time
Vandaag was het zover. Ik zag een kans om die jongen uit mijn dromen voor mij te winnen. Alles verliep vrij vlot tot op het moment dat ik hem blijkbaar een beetje beledigd heb.
Perongeluk uiteraard! Ik was er mij niet van bewust, in mijn hoofd klonk het allemaal enorm komisch, ik heb wel meer van die momenten. Ik ben er niet zeker van, misschien stond hij gewoon perplex van mijn stelling, kan ook zijn natuurlijk. In ieder geval heeft hij sinds dat moment niets meer gezegd. Kan natuurlijk ook zijn dat hij plots weg moest ofzo, ik blijf maar uitvluchten verzinnen om mijzelf te troosten, maar ik moet het onder ogen zien. Ik ben niet zijn ' type of person'.
Jammer, ik had hem graag nog eens gezien om hem te overtuigen dat ik echt wel diegene voor hem zou kunnen zijn maar ik heb mezelf opgelegd dat vanavond de laatste kans was. Toevallig sprak hij vanavond terug, teken aan de wand of puur toeval?
Nuja, ik neem nu geen initiatief meer, we zien wel waar we raken, niet ver waarschijnlijk maar ik heb er in ieder geval veel moeite en energie in gestoken. Het moet nu zowat overduidelijk zijn dat ik voor hem val als een blok.
Tongen durven nu wel beweren dat het voor een vrouw altijd overduidelijk is terwijl het voor een man casual talk lijkt.
Kan zijn... Maar dan nog heeft hij voldoende kansen gehad om mij te versieren. Heeft hij niet gedaan, jammer.
Enfin, ik ben single en ik kan ermee leven. We zien wel wie mijn pad kruist...
Hoe moet je je voelen als de enige jongen die je vertrouwde een gigantische kettingzaag in je rug ploft? Moet je opgelucht zijn dat hij zijn leven weer opneemt na de pijnlijke breuk? Moet je racuneus zijn omdat al zijn woorden over ' ik hou alleen van jou, ook al is het uit, je blijft de enige voor mij' allemaal zinloze zever blijken te zijn?
Hoe moet je je als mens voelen als je weet dat je de juiste keuze gemaakt hebt maar toch verveeld zit met de situatie?
Op dit moment heb in ongeveer alle gevoelens tergelijkertijd, ik zei toch dat ik enkel gevoelens heb als het rond liefde draait.
Misschien moet ik wel gewoon blij zijn dat ik nu weet dat deze, en misschien nog veel andere, woorden één grote leugen blijken te zijn en dat er dus diep in mij net op tijd een alarmbel is afgegaan. Misschien moet ik wel opgelucht zijn dat mijn buikgevoel mij nooit bedriegt.
Nooit tranen voor jongens, het moet zowaar de grootste wijsheid ooit zijn. Lang leven de mama!
Vandaag bedacht ik hoe complex een mens wel is. Tijdens de drukke werkdag - hum hum- merkte ik dat een collega hier en daar een schampere opmerking probeerde te geven. Het is niet de eerste keer maar omdat het een collega is negeer ik het. Natuurlijk kent ze mijn karakter niet, weet ze niet dat de ene opmerking na de andere zomaar over mijn tong zou kunnen rollen. Nee, ze is voorlopig nog trots op zichzelf dat ze haar mond heeft durven opdoen.
Eigenaardig karakter is het, de hele dag zwijgen, weglopen van werk, mokken en dan plots is het daar. Wat al een tijdje op haar lever ligt moet er op dat moment uit. Gek toch.
Na 2 maanden van dat ging ze plots even te ver voor mij. Ik had het kunnen tegenhouden maar ik had geen zin. Het is vrijdag, iedereen heeft een soms moeilijke werkweek achter de rug, dus waarom ik ook niet.
Ze stond perplex toen mijn woorden haar oren bereikten. Ik niet, ik vond het al bij al wel grappig, dat is dan weer eigen aan mijn karakter. Ze weet nu wie ze voor haar staan heeft.
Ik ben een mens zonder empatisch denkvermogen. Enkele uitzonderlijke gevallen bevestigen de regel. Liefdesverdriet is niets voor mij. Geen tranen laten voor jongens, dat heeft mijn moeder mij altijd gezegd. Slimme vrouw is dat, ze heeft gelijk.
In ieder geval, om even terug te komen op de complexiteit van een mens, wat drijft een mens om dingen te doen en te zeggen waarvan je weet dat ze een ander gaan kwetsen?
Geen idee, dieren doen het niet, dieren doen enkel wat hen het best uitkomt. Als ze daardoor paren met de partner van hun zus zal het dier zich niet schuldig voelen. Een mens wel, gek toch?
Dieren zullen wellicht niet verliefd worden, ze zullen zich hoogstens aangetrokken voelen tot de geur die een mannelijke soortgenoot heeft. Dat moet lekker gemakkelijk zijn, geen complexe verliefdheden op onbereikbare mannen, niet ongeduldig afwachten op een teken van leven van die ene man, geen afwijzingen, geen verplichtingen, alles gemakkelijk en rustig.
Dat gevoel heb ik dan weer in overvloed, verliefdheid. Hardnekkig, ik kan die ene man niet vergeten. Elk uur vraag ik mij af of hij al eens aan mij gedacht zou hebben, of er ooit een kans zou zijn dat we elkaar terug zien, toevallig of niet. Dat is pas lastig, dan is een vervelende collega er niets tegenover.
Daarvoor dient een blog dus, je gedachten rustig op een rij zetten en prioriteiten stellen voor je jezelf.
FYI: de man in kwestie heeft nog niets van zich laten horen, ik heb al alle mogelijke redenen overlopen maar ik vrees het ergste. Maar, je weet nooit wat het leven in petto heeft voor jou. Ik blijf hopen.
Gek hoe een mens plots de behoefte kan voelen om zich te uiten, terwijl hij dat vroeger zelden deed. Op het moment dat de behoefte er is merk je plots dat je uitlaatklep er niet meer is, ahnee, je hebt hem zelf de deur gewezen om een of andere moeilijk definieerbare reden.
In ieder geval, ik ben een prille twintiger, een uitgesproken herfst-type. Snel uit huis gegaan om op eigen benen te staan. Het lukt bewonderenswaardig wel. Het huishouden loopt spaak maar oh, wat maakt dat nu ook uit. Ik ben de enige die de binnenkant van het huis ziet, ik ruim wel op als ik daar zin in heb, er is geen haast bij, ik verwacht niemand.
Als ik zeg dat ik de enige ben moet je het met een korrel zout nemen. Ik, daarmee bedoel ik de enige mens. Verder lopen hier nog een aantal huisdieren rond, stuk voor stuk schatjes waar je veel tegen kan zeggen maar eigen aan dieren is nu eenmaal dat ze bitter weinig terugzeggen, of het zou een miauw moeten zijn omdat je in je overpeinzingen in hun staart bent gaan nijpen. Het kan iedereen overkomen.
Ik ben er eigenlijk altijd van uit gegaan dat ik het schoolvoorbeeld van zelfstandige vrouw ben. Ik luister naar niets of niemand ( misschien wel naar mijn baas, ik heb mijn job broodnodig, wie niet tegenwoordig?) en doe voornamelijk waar ik zin in heb. Wat ik niet graag doe blijft liggen, tot op een moment dat ergens diep in mij een stemmetje begint te spreken dat zegt dat ik niet bij de pakken neer mag blijven zitten.
Als je jonger en onwetender bent lijkt alleen gaan wonen een gigantische stap in je leven. Je ziet zo je blinkende keuken en kraaknette badkamer voor je ogen verschijnen, je inloopkast verbergt meer schoenen dan de gemiddelde schoenenwinkel en je hebt een 4-seizoenencatalogus aan lingerie liggen. Eenmaal wat ouder besef je dat het jeugdelijke naïviteit was, maar ach, het was een mooie droom, je weet nooit wat het leven nog in petto heeft voor jou.
Naast het huishouden, de huisdieren en werken ligt mijn grootste probleem in het vinden van de geschikte man. Verschillende mannen hebben de revue gepasseerd en van de laatste dacht ik echt wel dat het ware zou zijn. Niet dus. Toevallig leerde ik iemand kennen via het werk een aantal weken geleden, liefde op het eerste gezicht van mijn kant.
Een aantal jaar oudere man, zelfstandig, ontzettend knap, slim, ... Noem maar op, hij heeft alle kwaliteiten die ik zoek ik mijn perfecte man. Maarja, hoe begin je nu aan zo een versiertocht?
Het enige contact - 1 bericht over en weer en veel gefantaseer van mijn kant- verloopt via het vervloekte Facebook, wat ben je daar nu ook mee. Hoe kan je nu iemand echt leren kennen via het internet?
Enfin, een blog hoort kort te zijn neem ik aan. Ik heb nog een heel leven om hem aan te vullen.
