Mijn dochter lacht naar me en laat me versteld staan van het feit dat ze geen kind meer is. Raar maar waar besef ik ineens: mijn dochter is 12 en mijn god, wat is ze groot aan het worden!

De zonneschijnen vallen recht in mijn ogen, maar dochterlief is daar al met haar parasol. Mama, ik ga je helpen.... Zo lief.

Het is echt een schat. Ze gaat straks naar het paardrijden, doet ze hier elke dag. Is een beetje haar leefwereld de laatste week. Een jaar geleden krijste ze alles bijeen omdat ze op een paard moest zitten, nadat ze twee jaar geleden twee maal een harde smak deed van een paard. We probeerden dan met privé les haar vertrouwen terug te krijgen, want ze was nog wel bezig met paarden ( kuisen, posters,...) maar ze wou er niet meer op. Maanden later, nu op onze vakantie, is haar vertrouwen helemaal terug. Ze straalt! Gisteren nog deed ze me aan een dressuurwedstrijd en mits enkele foutjes heeft ze het geweldig gedaan! 

Genoeg met mijn gestoef ;)

Stilletjes aan wordt iedereen wakker rondom ons op de camping. Zelf werd ik wakker van een paar vroege vogels, die al druk in de weer waren op de speeltuin. Het kan erger hoor want de nacht ervoor werd ik heel de nacht door wakker van een huilende hond.

Ik had gehoopt - rust - te vinden. Ik ben nog steeds zoekende. Maar na gisteren ( een heerlijke zonnige dag, kinderen tevree en gezellig contact 

met de buren ) heb ik al iets meer het vakantiegevoel. En daar doen we het  toch voor. Eventjes ertussen uit, uit al die dagelijkse beslommeringen. 

Ik typ graag op de computer en vertel graag over mijn leven. Over de goeie kanten, ook over de minder goeie kanten. Over hetgeen mij bezig houdt, over hetgeen ik mij zorgen maak, ... Hetgeen ik dus schrijf is dus publiek en kan vrij openhartig worden. Hetgeen voor mijzelf te ver gaat schrijf ik dus niet op. Jullie leren me dus nu pas kennen of jullie kennen me al langer... 1 ding staat vast: jullie zullen af en toe versteld staan, af en toe misschien ontgoocheld zijn, of juist heel erg opgelucht. Het staat jullie vrij om opmerkingen te geven, om reacties te uiten... Ik hoor het wel.

Momenteel gaat het dus voornamelijk gaan over de operatie van mijn leven. Ik heb namelijk een zestal maanden beslist dat ik iets ging laten doen aan mijn overgewicht. Ik ben op 20 maart 2012 naar het UZ Brussel gestapt met de vraag of er mogelijkheden waren om zoveel kg af te vallen op een gezonde manier en dat ook blijvend werkt. De chirurg kwam meteen ter zake en vertelde me dat ik best langs de diëtist kon gaan en de psychologe. Ik moest een gastroscopie ondergaan om te zien of ik geen bacterieen meedroeg in mijn maag. Ik moest een groot bloedonderzoek ondergaan alsook een suikertest. Een echo van mijn lever en gal en andere organen kwamen ook aan bod om te zien of zij erg geleden hadden onder mijn jarenlange verkeerd eten. Uit alle testen kwam dan 1 uitslag. Ik had niets overgehouden van vieze bacterien, alsook geen vervette lever,... Ik diende wel nog een slaaponderzoek te ondergaan, en als uitslag kwam daaruit dat ik aan slaapapneu leed. De oplossing hiervoor was vermageren.

Ik ben toen met de chirurg gaan praten en hij had heel mijn situatie besproken met alle andere doktoren die mij zien passeren hadden en kwamen tot de conclusie dat het hem bijna onmogelijk leek om 50 kg (!) af te vallen zonder operatieve hulplijn.

Ik schrok toch wel even want had lang niet stilgestaan bij het ondergaan van een maagverkleining.

Ik wou het op een beloop laten even. Begon toch al een beetje de mensen in mijn leven te verwittigen over mijn plannen. De grootste schrik was om te horen te krijgen: eet toch gewoon wortelen? En ja hoor, dat kreeg ik ook wel te horen. Ieder te dik iemand zal mij bijspringen bij mijn gevoel. Het is niet een kwestie van gewoon gezond te eten, want dat doe ik. Ik eet zelfs weinig vlees, weinig aardappelen en veel groenten. Ik ben daarnaast ook gezegend (hm) met een eetverslaving. Alles wat ik maar kan vinden verdwijnt in mijn mond en liefst van al zo veel mogelijk. Jarenlang heb ik mijzelf voorgehouden dat ik geen probleem had. Niemand zag het echt, kreeg weinig opmerkingen. Tot ik mijzelf op een foto zag, en dacht:'ben ik dat???'. Jakkes, dat had ik nu echt niet verwacht. Van toen af heb ik verschillende diëten geprobeerd. Helaas heb ik zeer weinig discipline en kan ik mijzelf, na al die jaren, er mijzelf niet toe brengen om maar drie maaltijden per dag te nuttigen en daarna op te houden.

Ondertussen ben ik al zover dat ik lijd aan ernstige obesitas ( BMI 38.4) en dat men dus spreekt van eetverslaving. Ik voel dit ook zo aan. Maar heb het wel te laat beseft, zo'n tien jaar te laat dus...

Maar zeg nooit te laat, want nu ga ik er dus iets aan laten doen.

Wat hoop ik? Dat ik mijn eetgedrag onder controle krijg. Dat ik nog steeds kan genieten van lekkere gezonde smaken, maar dan wel met mate. Ik zal moeten veranderen in mijn denk en eetpatroon. Zo zal ik zes keer per dag moeten eten. Zes keer gezond uiteraard en in kleine porties. Er is zeer veel kans dat ik bij het eten van vetten en suikers last zal krijgen van het hoegenaamde 'dumpingsyndroom'. Dat wil zeggen dat je hevige hartkloppingen krijgt, je kan beginnen zweten, misselijkheid voelen,... Helemaal geen pretje dus. Je doet het maar 1x naar het schijnt.

Ondertussen zijn we ook veranderd van chirurg want bij de eerste had ik het gevoel niet serieus te worden genomen. Hij zei me niets over complicaties, en die zijn er wel degelijk. Hij kwam mij ook over dat hij geen tijd had. En dit is nu eenmaal voor mij een zeer belangrijke stap en wil duidelijk weten aan wat ik begin. Zodoende heb ik rondgebeld. Greta, een secretaresse van verpleegafdeling 41 heeft mij zo hard geholpen hiermee. Ik heb haar nog steeds erg dankbaar! Ze heeft ervoor gezorgd dat Dr. De Vogelaere diezelfde dag (!!!) nog tijd kon vrijmaken voor me. Ik en mijn vriend Stefan zijn toen naar haar toegegaan en hebben wel een uur ( ja, een uur! ) gepraat. Van voren af aan. Over alles, echt alles.

Toen heb ik de beslissing genomen: het wordt een gastric bypass. Ik gooi mijn leven om. Ik wil een gezond lichaam en wil terug normaal functioneren. Niettegenstaande heb ik natuurlijk wel schrik voor de complicaties, maar zoals de dokters ook zeggen: ze doen alle moeite om deze te voorkomen. Ze heeft mij alles uitgelegd hoe zij het probeert te voorkomen. Voor de operatie, tijdens de operatie en erna.

Momenteel zijn we op vakantie. Ik had gehoopt hier een beetje rust te vinden maar vind deze niet. 's Nachts komt de jeugd tot leven en wij zitten vlak naast de grote speeltuin, en we hebben sinds gisteren buren die een hond hebben die nogal luidruchtig blaft naar alle honden, katten, mensen... Verschrikkelijk hoor. Ik hou mij alvast voor dat de kinderen er buiten te weinig slaap, wel een heerlijke tijd hebben hier.

Nog even een paar feiten op een rij:

In 1999 woog ik 59 kg. 

Tijdens mijn zwangerschappen in 2000 en 2002 kwam ik telkens zo'n 27 en 32 kg erbij. Deze gingen er ook niet meer af. 

In 2008 leerde ik Stefan kennen en toen woog ik 117 kg.

In 2012, nu dus weeg ik 133 kg en moeten er 48 kg af.

BMI : 38.4 + slaapapneu

Lengte 1m85

Ik zet een paar fotootjes erop van vroeger en van nu...