Op het werk tikken de uren voorbij. Nog 5 notas af te werken en dan naar huis. Het is een race tegen de tijd. Sinds een paar maanden ben ik namelijk nodig, voor meer dan alleen morele steun, een leuke babbel of om eten te maken en feestjes te geven. Sinds een paar maanden ben ik zelf het eten. Vreemd om jezelf als een mandje uit de supermarkt te zien dat op tijd geleverd moet worden.
Ik ben onderweg en weet dat jij honger hebt. Elke seconde dat ik te laat ben, voel ik me schuldig, een slechte moeder. Evolutieleer is hard als je hem aan den lijve ondervindt. Elk vezeltje instinct zegt me dat ik alleen voor de baby nodig ben en ook alleen aan hem moet denken. En het is fantastisch om echt nodig te zijn. Het zet alles in perspectief, je verwachtingen, je daginvulling.
Maar nodig zijn, mag je niet opslokken. Voor je het weet ben je verdwenen en weten de mensen rond je niets meer. Niet eens meer hoeveel je geeft om de baby. Voor je het weet leef je samen met hem in een onbereikbare cocon. Een kleine idiote, maar o zo comfortabele luchtbel. En dan komt de dag dat de luchtbel ontploft en doorprikt wordt. Dan komt de dag dat je baby niet meer van jou, maar meer van de wereld is en dan komt de angst om alleen te zijn. Angst die te laat is, want je man is mijlenver en je vrienden zijn elders. Angst die niet veel meer van je over laat, dan een hoopje moeder dat enkel kan hopen dat haar zoon soms nog eens dag wil komen zeggen. Angst die je verandert van een liefhebbende moeder in een verstikkende allesopslokkende kwal.
En zo tikken de uren voorbij op het werk. Ik probeer er niet bij stil te staan dat mijn zoon me nodig heeft. Dat lukt me eigenlijk beter dan het evolutietheoretisch zou mogen. Alleen als ik onderweg ben, slaat de angst om wie ik worden kan me om het hart.
