Keuzes maken, iedereen maakt elke dag vele keuzes, deels moeten, deels willen. Ergens geloof dat zelfs de kleinste keuze een belangrijk effect kan hebben op je zijn, op je leven. Kan je eigenlijk echt zeggen dat je een foute keuze gemaakt hebt, om het dan maar via de weg van de moraal af te vragen. Volgens mij kan een keuze nooit fout zijn (al is dit wel kort door de bocht en niet genuanceerd). Een keuze maak je in een moment wat je het meest best lijkt op dat specifiek moment.
Als je keuzes maakt, denk je soms niet na over de gevolgen, al heb je bij elke keuze (hoe klein of hoe groot dan ook) gevolgen. En het zijn juist die gevolgen die invloed hebben op je leven. Natuurlijk zou het een onmogelijke taak zijn om bij elke keuze na te gaan, "is dit wel goed?". Wat wel goed is, is een middelpunt vinden in heel de chaos aan keuzes. Wat ook goed is, om over keuzes na te denken, is dat je bewuster in je leven komt te staan.
Bij keuzes komt veel verantwoordelijkheid kijken. Neem nu een simpel voorbeeld: je gaat naar de supermarkt en staat voor het rek met boter. Welke boter kies je? Als ouder heb je immers de verantwoordelijkheid om goed zorg te dragen voor je kinderen. Stel nu dat je een pakje Becel boter koopt en de kinderen hadden liever boter van een ander merk, dan loop je de kans dat je keuze niet gewaardeerd wordt door je kinderen. Een gevolg kan zijn dat de kinderen slecht gezind zullen worden. Dit kleine voorbeeld kan ook doorgetrokken worden naar grotere keuzes, met natuurlijk grotere gevolgen. Denk maar aan wereldleiders, zij maken ook keuzes (al dan niet voor hun eigen winstbejag).
Onze maatschappij wordt stilaan complexer met meer keuzemogelijkheden. Maar al die keuze, is dat werkelijk zo goed voor een mens? Graag verwijs ik naar kinderlijk gedrag. Eigenlijk maak je keuzes voor wat het beste oplevert voor jezelf. Al lijkt een keuze nog zo klein, je zal altijd in context van belonen-straffen redeneren. Een moeder of vader koopt een pakje boter omdat zij/hij weet dat ze iemand die van die boter eet daar een plezier mee zal doen (afhankelijk van het juiste gekochte merk en of mensen graag boter eten). Uiteindelijk is de beloning voor de ouder dat de gevoede persoon tevreden is.
En draait het daar uiteindelijk niet in het leven om, tevreden mensen? Want als men tevreden is zal de entiteit geluk sneller aan iemand z'n deur kloppen. Elke keuze, hoe klein of hoe groot die ook mag zijn, heeft invloed op jezelf, je omgeving en onrechtstreeks op de ganse bevolking. Dit is misschien teveel systeem-theoretisch denken, maar kan wel een heldere blik geven op hoe keuzes maken gevaarlijk kan zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat je bij elke keuze stil moet gaan staan. Door bewuster in het leven te staan brengt je meer tot het hier en nu en minder tot wat je wilt maar niet nodig hebt. Hiervoor verwijs ik graag naar een geweldig boek dat ik aan het lezen ben: 'Een nieuwe aarde' van Eckhart Tolle.
Als we allemaal wat bewuster zouden door het leven gaan dan denken we eerst na voor we iets zeggen, want dat is immers ook een keuze maken. Zo lijkt de simpelste keuze eigenlijk niet zo simpel, maar ik denk ook dat keuzes maken een proces is dat je kan aanleren. Hoe je bv bewustere keuzes maakt. Dit lijkt een behavioristische opstelling, maar is het niet. Het gaat er niet alleen om, om het uiterlijke gedrag te corrigeren, maar vooral ook wat in het menselijk hoofd omgaat. Deze verandering kan alleen maar plaatsvinden als je jezelf beter leert kennen. Dus hoe je in een bepaalde situaties reageert. Bewustwording is een eerste stap die herkenning teweeg brengt. Pas dan kan er verandering en hopelijk verbetering mogelijk gemaakt worden.
Het zal je maar overkomen... Borderline. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis die o.a. gekenmerkt wordt door stemmingswisselingen, dissociatie, het chronisch gevoel van leegte, ongecontroleerde woedeuitbarstingen, concentratieproblemen,... Deze persoonlijkheidsstoornis komt tot uiting in de adolescentie en vroege volwassenheid, waar deze stoornis 'stabiliseert' tussen het dertigste en veertigste levensjaar. Helaas ontnemen vele jonge capabele mensen zich het leven, omdat leven met deze 'zware' ziekte hen zo grijpt dat ze geen uitweg meer zien en deze ziekte als een ware parasiet hen gevangen houdt. Dit gevangenschap grijpt je zo naar de keel dat zelfmoord vaak de enige oplossing lijkt.
In de adolescentie lijkt alles zeer goed te gaan, je omgeving heeft je meestal al aanvaard met je grillen en zo lijkt de mantel van Borderline de gemene kenmerken te bedekken. Maar dan wil je onafhankelijk zijn, je wilt op je eigen benen staan, waardoor je beslist: "ik ga alleen wonen.". Dit zelfstandige leven zorgt ervoor dat die vertrouwde omgeving verder van je leven verwijderd is en je nieuwe mensen leert kennen. Nieuwe relaties bieden zich aan, zowel liefdes- als andere relaties, werk, vriendschappelijk,... Plots is het daar. De eens zo machtige structuur waaraan je je hebt vastgehouden alsof het de enige vaste strohalm was die je nog maar kon vastgrijpen, lijkt ineens in het niets te zijn verdwenen. De structuur wordt chaos en lijkt niet meer op drijfzand dat je langzaam naar beneden trekt. Het zit op je geest, verweven als een soort parasiet.
Niemand in je omgeving lijkt je maar te begrijpen en zo werkt het ook omgekeerd, je begrijpt de anderen niet meer. Hoe is het zo ver kunnen komen? Vroeger was het toch niet zo heftig allemaal? Zo onbegrijpbaar? Omdat je uiteindelijk niet meer kan, meld je je ziek. Deze periode van ziek zijn, wordt alsmaar meer verlengd. Uiteindelijk verlies je je job. Na lange tijd van ziekte ga je weer werk zoeken en ontdekt dat het patroon zich elke keer opnieuw herhaalt. Omdat er lichamelijks niets mis lijkt te zijn, althans niet meer dan wat stress-symptomen, ga je een andere weg bewandelen. Na deze lange weg zoek je heil in de wereld van de psyche, want de gedachte 'als er niets lichamelijks is, zal er misschien wel iets mis zijn met mijn geest?' rijst nu ineens op en toch hoop je dat je ongelijk hebt. Na lange tijd en vele bezoeken aan psycholgen en psychiaters, dit omdat je relaties met mensen altijd maar toe en af nemen, valt dan eindelijk de diagnose, Borderline.
Na wat opzoekwerk op het internet, verschillende gesprekken met hulpverleners en leeswerk in boeken, valt het besef: 'ik heb Borderline'. De aanvaarding van deze ziekte valt zwaar en zorgt ervoor dat de kenmerken ervan zich nog erger uiten dan ze aanvankelijk al deden. Na vele gesprekken met een psycholoog wordt het nog zwaarder eens je beseft dat dit een proces van lange adem kan worden. In verschillende media hoor en lees je dat dit wel te genezen valt en de andere spreekt dit dan weeral tegen. Wat moet je nog geloven? Want geloof in deze ziekte is iets wat zo fragiel is. Het geloof in wat andere mensen zeggen en dat dit waar kan zijn, is beneden alle peil. Je wilt mensen wel geloven, maar je kan ze niet vertrouwen. Dit proces treft je keer op keer, waardoor het lijkt dat jezelf op te sluiten om geen sociaal netwerk meer te hebben de enige oplossing is. Door deze opsluiting neemt de parasiet, die je al zolang in z'n greep houdt, nog meer grip op jou. Uiteindelijk zie je het niet meer en in de stemming van verdrietig, wanhopig en impulsiviteit is er maar één oplossing, zelfmoord. Dit langdurig proces sinds de bekendmaking van je diagnose lijkt je al even zwaar te vallen dan de periode daarvoor, alleen heeft het nu een naam.
Na een paar pogingen besef je meer dat je elke dag opnieuw zal moeten vechten om die parasiet niet te laten bovenkomen, maar hoop je eens zo hard dat er nu eindelijk medicatie zal beschikbaar zijn die de stemmingen doen afvlakken. Uiteindelijk doe je er alles voor en ben je bereidt om zeer ver te gaan in het proces van genezing. Genezing die er wel of niet is voor Borderliners. Elke dag moet je wel vechten, maar elke dag word je ook meer moe, waardoor het patroon van gevecht - opgave zich meer en meer opstapelt. Je wilt wel vechten, maar je wilt ook opgeven. Elke dag opnieuw en je blijft je afvragen, wanneer stopt het? Wanneer kan er gesproken worden van genezing? Toch zijn er ook momenten van hoop, hoop op iemand of iets dat je je niet meer laat voelen zoals je je altijd voelt. Hoop en wanhoop die elkaar elke dag afwisselen. Elke dag vraag je je af, 'wanneer wordt de chaos opnieuw structuur?'
