Het is inmiddels al een maand geleden, wat gaat de tijd snel! Althans... wat is tijd? Want die kan uiteindelijk ook traag gaan... welke zin geven we eigenlijk aan tijd?
Tijd is iets constant, iets wat altijd aanwezig is geweest en zal zijn. Toch is tijd het meest onzekere ding, het is niets tastbaar, niets wat subjectief is, maar! we kunnen wel een subjectieve mening/ gevoel erover hebben. Tijd kan je maken of breken, tijd kan je ouder of jonger doen lijken.
Toch is tijd iets wat ik graag eens zou willen doen stilstaan, je leeft dan in het nu-moment. Een enkel moment om alles te laten bezinnen, even stilstaan, even op adem komen. Want hoe erg je het ook hebt, tijd is niets wat je onder controle hebt, ook al heeft het één zekerheid, het gaat vooruit. Daaruit leid ik meteen af dat alles vooruit gaat, hoe slecht of hoe goed het ook is en misschien is dat op zich al een zegen, een moment van innerlijke rust "ook dit gaat voorbij".
Tijd was eigenlijk niet het onderwerp dat ik in gedachten had voor vandaag, maar eerder hoe prikkels van buitenaf zoveel (on)bewuste invloed hebben op mensen. Net zoals je voor 85% communiceert met je lichaamstaal, zoveel kunnen die prikkels ook bij je binnendringen zonder dat daar zichtbaar bewijs van is (het resultaat, het gedrag dat daar het eindpunt van is, is wel een zichtbaar feit, maar dan is het nog zaak om al dat gedrag op een objectieve manier weer te geven, wat heel zelden lukt, aangezien wij subjectieve wezens zijn).
Het is een contradictie om te stellen dat het leven fragiel is, gezien wij sterke wezens zijn. Als je ziet hoeveel mensen er niet zijn die door problemen het leven doorspartelen, hoe sterk zij zijn, hoe zij letterlijk overleven in een jungle van wat een mooi schilderij zou moeten zijn. Wat wordt er ons toch niet voorgelogen als we jong zijn. Hoe hard we door deze consumentenmaatschappij gepusht worden om te zijn wat de maatschappij ons oplegt. Eén mislukking en je wordt getekend voor de rest van je leven. Al van bij de geboorte wordt je gedwongen om te leven, want uiteindelijk hebben wij ervoor gekozen om geboren te worden? Respect voor de ouders moet er zijn, maar zij hebben voor jou gekozen. Of nee! Zij hebben voor een kind gekozen en toevallig ben je bij die mensen terecht gekomen. Zij hebben voor jou gekozen, zij hebben gekozen om te zorgen voor jou (om gewoon hun behoefte van zorgzaamheid te bevredigen). Ok, de meeste ouders doen veel voor hun kroost, maar het respect heeft ook beperkte banden vind ik. Al van bij de geboorte word je gedwongen om keuzes te maken, je wordt gedwongen om geboren te worden. Niemand heeft achter dit leven gevraagd. Dus het 4de gebod kan hierdoor al onderuit gehaald worden: 'Vader, moeder zult gij eren'. Hier zien we het al meteen een 'gebod'! Je wordt verplicht om dit te doen. In een ideale wereld is het nog altijd 'je krijgt wat je geeft'.
De eeuwige zoektocht lijkt steeds weer als een wervelwind op te duiken. Met periodes gaat die storm weer liggen en lijkt het alsof alles ontdekt is en geen ondervinding meer nodig is. Pas dan besef je: ik zit vast!
Vragen zoals: wie ben ik? Wat wil ik? lijken soms als een hoge berg waar je niet over kan kijken omdat er een druk op je schouders rust, die ervoor zorgt dat je de antwoorden helemaal niet kan vinden. Maar juist door die enorme focus lijken de antwoorden onvind- en onbestaanbaar. Hier is wel duidelijk dat de zin 'wie zoekt, die vindt' helemaal niet van toepassing is. Het is te vergelijken met liefde, als je je er te hard op focust en te hard naar zoekt zal je liefde niet in die pure vorm vinden, die elk mens uiteindelijk nodig heeft.
Zoals iedereen komen de levensvragen op mijn deur bonken en dan voel ik die hunkering naar aandacht. Aandacht die je beter wel of beter niet eraan spendeert. Als je iets teveel aandacht geeft, ligt een duidelijke overspoeling van gevoelens en gedachten op de loer. Het is hierbij de kunst om de focus onscherp te stellen en je in de grijze zone te begeven. Die grijze zone is heel moeilijk te vinden, zeker voor mensen die zo bewust in het leven staan, zij die zelfreflectie bijna als een soort van lifestyle om zich heen hebben gewikkeld.
Een aangeleerde gewoonte zoals mindfulness, kan je al ver brengen om die eeuwige zoektocht om te vormen tot een bekend, vertrouwd pad des levens. Maar langs de andere kant, is dat vertrouwd pad wel echt zo vertrouwd? Kan dit pad de zekerheid bieden die we nodig hebben? De enige zekerheid die er is, is het nu-moment. Het verleden is enkel een reflectie van jouw perceptie van het wereldbeeld van dat moment. De toekomst is enkel een hunkering naar wat we willen of denken nodig te hebben, maar nooit zal uitdraaien zoals we het willen.
Wat nog een zekerheid is, is dat ieder persoon een eigen perceptie heeft naar gelang zijn/ haar waarden en normen. Dus in die zin, is de zin van het leven niet iets tastbaars, maar eerder een gevoel. Het gevoel wat voor jou werkt. Wat wil jij? Waar voel jij je het beste bij? De zin van het leven is meer een doel dat je stelt om een bepaalde droom of ambitie waar te maken. Dus in principe is er geen juist of fout. Je maakt altijd een keuze op een bepaald moment, wat voor jou op dat moment juist aanvoelt, of zelfs wat het meest winstgevend is. Winstgevendheid in de meest eerlijke en onbewuste vorm. Daarom botst het ook zo vaak met andere mensen, door andere waarden, normen, principes, overtuigingen, ervaringen en wat ervoor gezorgd heeft dat je de persoon bent, die je nu bent.
