avonturen van liefde en bitter onbegrip in het leven zoals het niet moet zijn & tevens de niet aflatende inzet op een toekomst die al het goede in zich heeft. Gewoon mijn kijk op dit alles !
17-07-2010
je weet het wel
elke dag mijn kind denk ik aan jou hoe het met je gaat wat je doet wat je verlangens zijn, je dromen, je passies wat je twijfels zijn, je vragen
wandelend door het leven op de fiets of aan 't ontbijt eender waar wil ik naar je luisteren
geven wat ik kan wat het leven me geleerd heeft opdat jij hierop kan verder bouwen
met vallen en opstaan met de raad of het advies van een liefhebbend hart
deze blog moet de kans bieden alles weg te schrijven: het goede, het boze, het frustrerende, het gedurfde, de storm in mijn hoofd, de laatste ervaringen, de vreugde, de glimlach, de grimlach, de strobaal, de halm ..
dit alles vervat in tekst, proza, poëzie met vooral: een boodschap aan mezelf.
jij lezer weet niet wie dit schrijft, wie de persoon is achter "Elke Dag" maar als ook maar één moment ven herkenning en geluk je kan beroeren, dan is mijn doel bereikt. Niemand is immers allen in zijn/haar belevingen. Dit korte leven heeft recht op het beste en waarom doen mensen elkaar zo veel onrecht aan terwijl het echt wel anders kan.
Neem de teksten dan ook op zoals jij ze ervaart. Elk kunstwerk, elke tekst, elk gebeuren is een beleving die je plaatst vanuit de eigen ervaringen, de eigen belevingswereld. Alles hierin is goed bedoeld, ook al is het maar om mezelf.
Haal er uit wat je wil. Het wordt een lang verhaal, eindeloos lang. Een leven lang ..
Een mooi leven vol bochten en heuvels maar steeds een blijvend mooi leven. De kans om een aantal jaren mee in het boek van mijn kinderen aan hun levensverhaal te kunnen en mogen schrijven, is een geluk dat op zich reeds uniek is. Reeds dat gegeven maakt me blij. De weg had anders moeten lopen, maar die loopt nu eenmaal zoals hij loopt. De berg van morgen geraakt ook ooit bestegen en dan is er weer een zalig zwevende ervaring van "even goed voelen". De energiebron om de ongetwijfeld volgende berg aan te kunnen. Niet dat er a priori bergen verwacht worden, maar tot nu toe is de ervaring dat een lange afdaling toch weer een berg komt. Soms aangekondigd en langzaam groeiend aan de einder, soms een muur die met een bliksemflits net voor je neus komt neergedonderd. Blijvende alertheid ontneemt de kans op spontaan verlangen. Ergens is er steeds de latente ruis van het onzekere. Een verwachtingsvol (verwittigd in eigen denken) iemand staat sterker om deze mentale knak aan te kunnen. Om nooit op te geven.
In deze blog willen de gedachten, emoties en gevoelens terecht komen van een vader die onheus van zijn kinderen wordt weggehouden. Doel is het wegschrijven van pijn en verdriet. Doel is tevens sprankels hoop tonen op een betere toekomst waar de kids niet meer onthouden wordt wat een vader bieden kan.
Bij hen, de kids, bevinden zich immers de grootste twijfels en psychologische gevolgen. Zij weten niet meer waar vertrouwen een grond heeft als ze de kans niet krijgen om binnen de spagaat van het ouderschap blijvend dubbele liefde te ontvangen. De scheiding van een koppel projecteren naar de omgang van één der ouders is een nefast gegeven. De gevolgen voor de persoonlijkheidsvorming, het beeld op "houden van", de oprechtheid van de liefde, het kunnen samenleven in "goede en slechte" dagen door alle uitdagingen van het leven heen op een positieve en constructieve wijzen, het vertrouwen in de levenslange verbondenheid, de kwetsbaarheid van hun hart, ziel & denken, zo veel dat hun korte leven beïnvloedt geeft ons een verpletterende verantwoordelijkheid. Daar ga je omzichtig mee om.
De hoop, de niet aflatende liefde en goedheid, de wil om te slagen, .. elke dag, zonder compromissen behalve éé : de kracht houden om hen het beste te kunnen geven. Er zelf onderdoor gaan zou de grootste fout zijn die ik mezelf zou kunnen aandoen.
Nooit op zoek naar haat, vernedering of modderwerpen, wel de vraag "waarom lees je hun leven zo verkeerd" ? Ze hebben recht op zo veel beter.
Over de kloof van het niet kunnen samenleven moet de brug van samen opvoeden en optimaliseren van hun kansen en mogelijkheden alle prioriteit krijgen. Dan pas toon je "ware" liefde voor de kinderen.
Jammer dat we daar zelfs niet gewoon over praten kunnen.
