avonturen van liefde en bitter onbegrip in het leven zoals het niet moet zijn & tevens de niet aflatende inzet op een toekomst die al het goede in zich heeft. Gewoon mijn kijk op dit alles !
24-07-2010
het zat er aan te komen
Het zat er aan te komen.
Op aanraden van een gespecialiseerde school moet mijn kleinste zoon de volgende twee jaar bijles volgen voor zijn o.a. discalcullie. De specialiste ter zake gaf aan dat "ouderremediëring" de beste en efficiënste weg is. Dat wil zeggen drie maal per week bij mij op een rustige speelse en toch onderwijzende manier zijn getallengevoel opbouwen. Een activiteit die nog voor de start erg werd aangevochten met zinnen als : "dat wil hij niet !", dat zal niet kunnen want hij wil niet naar de papa". Op de vraag of er dan een concrete aanwijzing was voor deze uitspraken (geweld, ongeduld, roepen, ..) wist geen zinnig antwoord geformuleerd te worden.
De kleine (10 jaar) kan dan ook zonder problemen deze oefensessies aanvangen. Geen probleem .. tot eergisteren. Het zat er aan te komen: "Papa, ik heb buikpijn." "Dat kan met het warme weer en dan veel ijskoud drinken.. papa heeft daar ook een beetje last van". "Mama zegt dat dat komt van de stress omdat ik naar u moet komen en mijn zussen en broer er dan niet bij zijn".
Breekt mijn klomp ! De jongen is altijd "babbelaar" in de auto, maakt grapjes en heeft geen enkel teken van "ongemakkelijk zijn" in zich, integendeel. Hij wisselt aandacht en spelletjes af, wil tegen de tijd goede rekensommen maken (zit in het plan van aanpak) en is fier als hij goed gewerkt heeft.
Hij heeft stress omdat hij naar zijn papa moet komen .. niet de eerste keer dat dat gezegd werd. Mijn andere andere zoon is letterlijk ontvoerd door de mama toen die naar mij zou komen, maar dat is een ander verhaal voor een andere keer.
Deze morgen om 8:36u werd een sms gestuurd dat hij "hoofdpijn" had en niet moest opgehaald worden. Dan maar antwoorden "ok 15u is ook goed" waarop de boodschap kwam dat hij naar de dokter zou gaan wegens toch wel heel erge koppijn.
Het spel zit weer op de wagen. Het moederprotectionisme, de "hij is te veel bij zijn papa en dat gaat precies goed" grens die overgestoken werd.
De zoveelste manipulatie om ook deze jonge telg zijn kansen te ontnemen. Ik heb eergisteren niets mis-zien aan de grapjesmakende, olijk lachende en flink zijn best doende zoon.
dit moet eigenlijk strafbaar zijn, maar waar kan je terecht voor dit subtiele onder de gordel spel dat kinderen zo veel moois ontneemt ?
je vertelt me niets over onze kinderen en dat begrijp ik niet
als bij toeval kreeg ik te horen
- dat onze oudste dochter een medische ingreep had aan de rug - dat onze oudste zoon een enorm probleem heeft met de wetgever - dat er van school veranderd wordt terwijl beide ouders daar toestemming voor moeten geven
je durft op een onwaarschijnlijke wijze de ouderlijke verantwoordelijkheid naar jezelf toe trekken hoe moet dat genoemd worden ? ouderliefde ? overprotectionisme ? projectie van scheidingsfrustaie ?
wie wordt daar beter van ? zeg het maar.
tot de dag dat jij een probleem hebt en de kinderen "ergens" terecht moeten ..
je ontneemt hen zo veel van waar ze recht op hebben
zoiets maakt een vader kapot maar de weg van mijn leven zit boordevol positieve energie je zal daar nooit de bodem van kunnen zien
er komt een dag dat je ontwaakt of dat de kinderen ontwaken
ook dan zal ik er voor hen zijn niet "tegen" iets of iemand die arrogantie meet ik mezelf niet toe
