avonturen van liefde en bitter onbegrip in het leven zoals het niet moet zijn & tevens de niet aflatende inzet op een toekomst die al het goede in zich heeft. Gewoon mijn kijk op dit alles !
07-09-2010
je weet het toch allemaal zo goed .. alleen
mijn gevoel vandaag:
heb ik als vader ook niet het recht mee te beslissen in de zaken die de kinderen, onze kinderen, uw en mijn kinderen aangaan ? - van school veranderen - hobby stopzetten - gebruik zondagsgeld - begeleiding stopzetten
je doet maar en vergeet in alles het kind centraal te zetten. alleen beslissen is juist beslissen ?
daar moet wat aan gebeuren, zo kan het niet ! zeker weten en vooral weerom jammer .. voor hen.
kinderen "koop" je niet, kinderen voed je op door de weg aan te geven, te overleggen met hen en betrokkenen en zo geluk van later (en nu) af te dwingen. zij zien de wereld anders en hebben de ervaring van volwassenen nodig om hen te helpen juiste keuzes te maken. soms, ja je zal het niet geloven, is de weg aangeven met een krachtdadige beslissing iets waar later de vruchten van gedragen worden.als kind voel en ervaar je dat niet zo. al de rest is ontvluchten van de rol van opvoeder en toegeven om het gemak van vandaag. je laat ze maar doen .
Op aanraden van een gespecialiseerde school moet mijn kleinste zoon de volgende twee jaar bijles volgen voor zijn o.a. discalcullie. De specialiste ter zake gaf aan dat "ouderremediëring" de beste en efficiënste weg is. Dat wil zeggen drie maal per week bij mij op een rustige speelse en toch onderwijzende manier zijn getallengevoel opbouwen. Een activiteit die nog voor de start erg werd aangevochten met zinnen als : "dat wil hij niet !", dat zal niet kunnen want hij wil niet naar de papa". Op de vraag of er dan een concrete aanwijzing was voor deze uitspraken (geweld, ongeduld, roepen, ..) wist geen zinnig antwoord geformuleerd te worden.
De kleine (10 jaar) kan dan ook zonder problemen deze oefensessies aanvangen. Geen probleem .. tot eergisteren. Het zat er aan te komen: "Papa, ik heb buikpijn." "Dat kan met het warme weer en dan veel ijskoud drinken.. papa heeft daar ook een beetje last van". "Mama zegt dat dat komt van de stress omdat ik naar u moet komen en mijn zussen en broer er dan niet bij zijn".
Breekt mijn klomp ! De jongen is altijd "babbelaar" in de auto, maakt grapjes en heeft geen enkel teken van "ongemakkelijk zijn" in zich, integendeel. Hij wisselt aandacht en spelletjes af, wil tegen de tijd goede rekensommen maken (zit in het plan van aanpak) en is fier als hij goed gewerkt heeft.
Hij heeft stress omdat hij naar zijn papa moet komen .. niet de eerste keer dat dat gezegd werd. Mijn andere andere zoon is letterlijk ontvoerd door de mama toen die naar mij zou komen, maar dat is een ander verhaal voor een andere keer.
Deze morgen om 8:36u werd een sms gestuurd dat hij "hoofdpijn" had en niet moest opgehaald worden. Dan maar antwoorden "ok 15u is ook goed" waarop de boodschap kwam dat hij naar de dokter zou gaan wegens toch wel heel erge koppijn.
Het spel zit weer op de wagen. Het moederprotectionisme, de "hij is te veel bij zijn papa en dat gaat precies goed" grens die overgestoken werd.
De zoveelste manipulatie om ook deze jonge telg zijn kansen te ontnemen. Ik heb eergisteren niets mis-zien aan de grapjesmakende, olijk lachende en flink zijn best doende zoon.
dit moet eigenlijk strafbaar zijn, maar waar kan je terecht voor dit subtiele onder de gordel spel dat kinderen zo veel moois ontneemt ?
je vertelt me niets over onze kinderen en dat begrijp ik niet
als bij toeval kreeg ik te horen
- dat onze oudste dochter een medische ingreep had aan de rug - dat onze oudste zoon een enorm probleem heeft met de wetgever - dat er van school veranderd wordt terwijl beide ouders daar toestemming voor moeten geven
je durft op een onwaarschijnlijke wijze de ouderlijke verantwoordelijkheid naar jezelf toe trekken hoe moet dat genoemd worden ? ouderliefde ? overprotectionisme ? projectie van scheidingsfrustaie ?
wie wordt daar beter van ? zeg het maar.
tot de dag dat jij een probleem hebt en de kinderen "ergens" terecht moeten ..
je ontneemt hen zo veel van waar ze recht op hebben
zoiets maakt een vader kapot maar de weg van mijn leven zit boordevol positieve energie je zal daar nooit de bodem van kunnen zien
er komt een dag dat je ontwaakt of dat de kinderen ontwaken
ook dan zal ik er voor hen zijn niet "tegen" iets of iemand die arrogantie meet ik mezelf niet toe
deze blog moet de kans bieden alles weg te schrijven: het goede, het boze, het frustrerende, het gedurfde, de storm in mijn hoofd, de laatste ervaringen, de vreugde, de glimlach, de grimlach, de strobaal, de halm ..
dit alles vervat in tekst, proza, poëzie met vooral: een boodschap aan mezelf.
jij lezer weet niet wie dit schrijft, wie de persoon is achter "Elke Dag" maar als ook maar één moment ven herkenning en geluk je kan beroeren, dan is mijn doel bereikt. Niemand is immers allen in zijn/haar belevingen. Dit korte leven heeft recht op het beste en waarom doen mensen elkaar zo veel onrecht aan terwijl het echt wel anders kan.
Neem de teksten dan ook op zoals jij ze ervaart. Elk kunstwerk, elke tekst, elk gebeuren is een beleving die je plaatst vanuit de eigen ervaringen, de eigen belevingswereld. Alles hierin is goed bedoeld, ook al is het maar om mezelf.
Haal er uit wat je wil. Het wordt een lang verhaal, eindeloos lang. Een leven lang ..
Een mooi leven vol bochten en heuvels maar steeds een blijvend mooi leven. De kans om een aantal jaren mee in het boek van mijn kinderen aan hun levensverhaal te kunnen en mogen schrijven, is een geluk dat op zich reeds uniek is. Reeds dat gegeven maakt me blij. De weg had anders moeten lopen, maar die loopt nu eenmaal zoals hij loopt. De berg van morgen geraakt ook ooit bestegen en dan is er weer een zalig zwevende ervaring van "even goed voelen". De energiebron om de ongetwijfeld volgende berg aan te kunnen. Niet dat er a priori bergen verwacht worden, maar tot nu toe is de ervaring dat een lange afdaling toch weer een berg komt. Soms aangekondigd en langzaam groeiend aan de einder, soms een muur die met een bliksemflits net voor je neus komt neergedonderd. Blijvende alertheid ontneemt de kans op spontaan verlangen. Ergens is er steeds de latente ruis van het onzekere. Een verwachtingsvol (verwittigd in eigen denken) iemand staat sterker om deze mentale knak aan te kunnen. Om nooit op te geven.
In deze blog willen de gedachten, emoties en gevoelens terecht komen van een vader die onheus van zijn kinderen wordt weggehouden. Doel is het wegschrijven van pijn en verdriet. Doel is tevens sprankels hoop tonen op een betere toekomst waar de kids niet meer onthouden wordt wat een vader bieden kan.
Bij hen, de kids, bevinden zich immers de grootste twijfels en psychologische gevolgen. Zij weten niet meer waar vertrouwen een grond heeft als ze de kans niet krijgen om binnen de spagaat van het ouderschap blijvend dubbele liefde te ontvangen. De scheiding van een koppel projecteren naar de omgang van één der ouders is een nefast gegeven. De gevolgen voor de persoonlijkheidsvorming, het beeld op "houden van", de oprechtheid van de liefde, het kunnen samenleven in "goede en slechte" dagen door alle uitdagingen van het leven heen op een positieve en constructieve wijzen, het vertrouwen in de levenslange verbondenheid, de kwetsbaarheid van hun hart, ziel & denken, zo veel dat hun korte leven beïnvloedt geeft ons een verpletterende verantwoordelijkheid. Daar ga je omzichtig mee om.
De hoop, de niet aflatende liefde en goedheid, de wil om te slagen, .. elke dag, zonder compromissen behalve éé : de kracht houden om hen het beste te kunnen geven. Er zelf onderdoor gaan zou de grootste fout zijn die ik mezelf zou kunnen aandoen.
Nooit op zoek naar haat, vernedering of modderwerpen, wel de vraag "waarom lees je hun leven zo verkeerd" ? Ze hebben recht op zo veel beter.
Over de kloof van het niet kunnen samenleven moet de brug van samen opvoeden en optimaliseren van hun kansen en mogelijkheden alle prioriteit krijgen. Dan pas toon je "ware" liefde voor de kinderen.
Jammer dat we daar zelfs niet gewoon over praten kunnen.
