Even heel kort vanaf den iPhone dus: ik ben de bergketen overgepraat. Maar het heeft wel zeer gedaan
En daarstraks kwam ineens het keimaffe besef dat ik er overmorgen waarschijnlijk ben. Gek gevoel ze, na zo vier weken onderweg en een einddoel dat altijd onbereikbaar leek. En nu ligt het ineens binnen handbereik...
Voor degenen die mij live een danske willen zien doen: er is ne webcam op het plein aan de kathedraal in Santiago
Frómista - Mansilla de las Mulas, 98 km, 2.217 km in totaal
Deze ochtend was er nog niks open om verse inkopen te doen, dus na een banaan ben in vertrokken. Wat betreft die bananen kan in u trouwens wel vertellen dat ik ondertussen al bananen schijt. Maar dat even geheel terzijde...
Vlotjes gereden deze voormiddag. Weliswaar met de lange mouwen, want het was niet overdreven warm.
Om 0900 was in in Carrión de las Condes waar ik inkopen gedaan heb en ook eventjes heb moeten zoeken naar een bar met pinchos om te ontbijten.
Om 1130 een eetstop gehouden. Nog altijd niet echt warm.
Rustig doorgebold gedurende de namiddag en rond 1600 voel ik opeens ne steek in mijn linkerkuit, onmiddellijk gevolgd door ne hete, kloppende pijn. Het zal toch niet waar zijn hè... Genen angel gevonden, maar toch maar mijn gerief gepakt om gif uit te zuigen. Er kwam idd wat vocht uit. Maar geen zwelling nadien. Dus toch gene wespensteek volgens mij. Geen idee wat het dan wel was...
Dit was ook de dag dat ik zoveel problemen had met het uploaden van mijn foto's. Man, wat was ik toen slechtgezind
Vandaag wou ik eerst stoppen in El Burgo Rancho, maar waar was echt niks te zien. En het was nog redelijk vroeg in de namiddag, dus ben ik maar doorgereden tot in Mansilla waar ik een heel mooie albergue vond. Het terras zat ook vol met gewoon volk (uit het dorp ) die daar gewoon ene kwamen drinken.
Mansilla de las Mulas- Astorgas, 91 km, 2.308 km in totaal
Ook vanochtend was het nog best fris. Dus weer lange truien-weer. En zelfs het buffke onder den helm van keer. Maar vlotjes gereden. In word daar wel best goed in hoor, in al dat fietsen!
In de namiddag is het weer serieus warm geworden, alhoewel de thermometer bij den apotheek maar 25,5 aangaf. Maar het voelde wel veel warmer aan.
Gestopt in een mooi middeleeuws stadje, Astorgas. In nog een mooiere albergue dan gisteren. Ik begin er ne neus voor te krijgen. Tip: zoek zo dicht mogelijk bij de kathedraal of het stadscentrum. Meestal wel een moordend klimmetje, maar het is het waard!
Waar ik ondertussen ook ne neus voor heb, is waterbevoorrading. Daar bij dat speelpleintje, daar achter de kerk, daar aan dat pleintje, ... 8/10 zit ik juist
Bij het binnenrijden van Astorgas zat trouwens een steil stuk! Niet te doen! Maar koppig als ik ben, ben ik niet afgestapt. Wel bijna dood, dat dan weer wel
In Astorgas was het trouwens ook ne feestdag waarbij iedereen Middeleeuws gekleed liep en er een Middeleeuwse markt was. Had te maken met het feit dat ze zoveel jaar geleden de Romeinen hadden verslagen en daar zijn ze blijkbaar best fier op.
Astorgas - Villafranca del Bierco, 83 km, 2.391 km in totaal
Vanochtend in den albergue eerst een ontbijt gepakt en den telefoon nog wat opgeladen. Dan nog ne cache gaan doen aan de kathedraal, hier naast den albergue.
Vandaag was het nog eens keigoei weer, al vanaf 's morgens. In de voormiddag ook de Fransman nog tegengekomen die ik al sinds Belorado regelmatig tegenkom. Even een babbeltje gedaan en weer verder.
Rond 1200 was ik dan aan Cruz de Fero. Die klim was me ongelooflijk goed meegevallen. Als dit het zwaarste deel van de tocht is? Dan vond ik de Somport toch zwaarder! Ofwel was het vanwege al dat geduim van jullie, dat kan natuurlijk ook...
Cruz de Fero viel tegen. Veel volk, geroep en getier, mensen die daar met den auto stopten. Het leek wel een kermisattractie. Ik heb het rustigste plekske aan den achterkant uitgezocht en heb er mijn steentjes achtergelaten.
Tijdens de afdaling daarna was het opletten geblazen. De bochten waren niet overzichtelijk, de asfalt was van slechte kwaliteit en de mountainbikers zorgden regelmatig voor nen hoop kiezel op de baan. Maar afdalen blijft plezant natuurlijk
Doorgereden tot in Villafranca waar ik terug afgesproken heb met de Lode, die ik al vanaf Chartres niet meer gezien heb!
We hadden al een paar keer gezegd dat we nog eens samen tapa's zouden gaan eten, en dat ging vanavond dus gebeuren! Jammer genoeg (voor morgen) nodigen tapa's blijkbaar uit tot een wijntje, en nog eentje, en nog eentje,...
Het was ne plezanten avond. Dat ga ik morgen cash betalen
Villafranca del Bierzo - Sarria, 81 km, 2.472 km in totaal
Vanochtend, zoals verwacht, opgestaan met haarpijn. En dat terwijl ik er ondertussen achter ben gekomen dat niet gisteren, maar wel vandaag, de zwaarsten dag van den trip moet worden. Zelfs zonder haarpijn...
Het ontbijt was inbegrepen in het hotel (albergue zat vol) dus eerst op het gemakske ontbeten. Tijdens het opladen Gerrit en Meetie nog tegengekomen trouwens. Dan afscheid genomen van de Lode die vandaag maar 30 km wil doen. Zijn ouders komen hem nml vrijdag in Santiago feliciteren waardoor hij ineens een deadline heeft en niet te vroeg mag aankomen.
Maar tijdens mijn eetstop kwam hij er al aan. Hij ging toch de Cebreiro mee over vandaag
Man, was me dat een stevige klim zeg! En dat bleef maar duren! Afgezien, niet normaal.
Maar op 1300 waren we boven! Victorie, verdorie!
Het was daar eigenlijk best plezant. Ik was daar dus met de Lode. Ook Gerrit en Meetie kwamen er aan. Gerrit kwam trouwens heel onverwacht nog voorbijgespurt en klopte me op de meet Ook de zoon van de vader-zoon combinatie uit de Vlaanders was er. Vader was nog achterwege. En ook de twee Hollandse zusjes die de Lode al een paar keer was tegengekomen. Verbroedering op 1.300 meter hoogte
Daarna volgde nog een pittige klim tot de Alto do Poio. Maar dan, het allerplezantste deel van heel de reis, zonder enige twijfel! Een afdaling van 12 km lang tegen 7%! Met perfect overzichtelijke bochten en prachtig asfalt. Ge kunt gewoon niet geloven hoeveel plezier ik daaraan beleefd heb. Ik begin nu, tijdens het typen, weer spontaan te glimlachen
Maar vandaag was zonder twijfel ook wel de zwaarsten dag. Vanwege de zeer lange en steile klim naar de Cebreiro. Maar ook vanwege de vele kleine, pittige klimmetjes die heel de namiddag bleven komen. De beentjes deden nog eens pijn, en dat was alweer een tijdje geleden.
's Avonds mijn tactiek voor het vinden van een mooie albergue nog eens met succes toegepast. De klim was weer pokkesteil, maar het was het was het weer waard
Yep, over de 2.500 km! Morgen laat ik u weten hoeveel km het is van den Haard 3 in Oostmalle tot aan de kathedraal in Santiago!
Vanochtend weer in een lege kamer wakker geworden. Allee, de Lode lag er ook nog deze keer. Wat die andere mensen er toch allemaal in zien om voor dag en dauw te vertrekken, ik weet het niet ze.
Eerst een stevig ontbijt in het dorpke, een groot stuk tortilla, en dan op weg!
In Portomarin (weer via een keiplezante afdaling trouwens) gestopt om ne stempel te halen, en wie zat daar op terras? Den Thomas! Effe nen babbel mee gedaan nog, en hij pikte mee aan om verder door te rijden.
Om 1245 waren we in Palas De Rei, waar we weer ne stempel gingen halen. Den Thomas vroeg waarom we dat deden, dus legden wij dat uit. Ah, dan ging hij dat ook doen! Euh, daar moest ge 100 km terug mee begonnen zijn. Over onvoorbereid vertrekken gesproken trouwens. Ik had beter kunnen doen hè, maar hij heeft op een paar uur tijd zijn zakken gepakt en is vertrokken. Hij heeft slechts een paar, katoenen, fietskleren mee en zelfs geen regenvestje
Soit, in Palas De Rei zijn we met z'n drieën keilekker gaan eten (inktvisjes) en hebben we de Lode achtergelaten. Die gaat in twee dagen tot in Santiago fietsen. Wij gaan morgen aankomen.
Heel de namiddag nog kleine, venijnige, klimmekes. Echt man, dat zijn degene waar ge dood van gaat ze. Ge komt niet in een ritme hè. Elke keer terug opnieuw in het rood. Maar het zijn de laatste. Dus we liggen er echt niet meer van wakker.
Ik weet wel dat ik het vel van den beer niet mag verkopen voor het kalf verdronken is, maar ik heb vandaag wel heel den dag rondgereden alsof ik een ererondje aan het rijden was Volgens mij moet het zo aanvoelen als ge helemaal alleen op de piste van Roubaix aankomt. OK, ge kunt nog wel vallen, maar die kans is heel klein dus geniet ge al met volle teugen van de nakende overwinning
Al goed trouwens dat we ondertussen zo goed zijn met die fiets, want ondertussen zijn we de 100 km-grens gepasseerd. Ne wandelaar moet minstens 100 km doen om zijn Compostellaat te krijgen. Dus nu moet ge er echt tussendoor laveren. Ook tijdens het afdalen tegen 50 per uur
Extra nadeel is dat die ook allemaal in nen albergue willen slapen, om het echte pelgrimsgevoel te ervaren. Daardoor hebben de echte pelgrims dus geen plaats meer
Toen we dus bij den tweeden albergue ook geen plaats vonden heb ik in het Spaans eens efkes van mijn kloten gemaakt, waarop den uitbater den telefoon pakte en wat rond begon te bellen. Slaapplaats OK
En hier zit ik nu, op den iPhone mijnen blog up te daten. Morgen nog slechts 50 km en we staan aan de kathedraal. Gaat een maf gevoel zijn, dat kan in u al wel vertellen. Alsook dat dat gevierd zal worden met ne Gin-tonic en een goei sigaar. Gij deed er ene op, hè vader
Arzúa - Santiago de Compostella, 50 km, 2.606,46 km in totaal
Gisteren hebben de toeristen nog tot 2345 stampij liggen maken in de slaapzaal van den albergue en vanochtend moest blijkbaar ook iedereen weten dat zij, net als de echten, heel vroeg opstonden. Het blijft maf, die kermisgangers ineens tegenkomen. Ze willen het gevoel van de Camino opsnuiven maar met zo´n gedrag zouden ze in elke echte albergue gewoon worden buitengezet. Na het ontbijt waren ze trouwens alle rugzaken aan het inladen in de auto
Anyways, rond een uur of halfnegen vertrokken, samen met den Thomas. In de voormiddag was het mistig en koud. En weer heel de tijd korte, venijnige klimmetjes. De laatste loodjes zijn inderdaad het zwaarst. Maar ge weet dat ge er bijna bent, dus het kan u echt niks meer schelen En ook nog geweldige afdalingen gedaan he. Op een gegeven moment een hele reeks bochten die echt mooi in een ritme lagen. Veel te rap doorgegaan eigenlijk, maar ik beheers de fiets wel ondertussen. Trouwens, over rap afdalen gesproken: gisteren waren we met z´n drieën naar beneden aan het gaan tegen 50 à 55 per uur toen er ineens nen boer met z´n koe de baan overstak. Alle drie vol in de remmen en we stonden maar net op tijd stil. Had wel grappig geweest, 2.500 km zonder problemen om dan tegen een koebeest aan te knallen
Terug naar vandaag. In de voormiddag zijn we nog even gestopt om iets te drinken en vanaf het terras zagen we een wegwijzer staan met daarop "Santiago 19". Maf ze.
En dan, rond de middag was het zo ver. We hadden de stad al een paar keer zien liggen tijdens de laatste afdaling en toen reden we de stad binnen. Nog een tijdje moeten zoeken naar de kathedraal trouwens, en aangekomen en een danske gedaan op het verkeerde plein toen een Nederlandse dame ons kwam vragen of we al op het grote plein geweest waren. Excuseer, het grote plein? Wij dus de hoek om en dat was inderdaad het juiste plein
Fons en Jeaninne stonden ons daar op te wachten, keiplezant. En ook wat geposeerd voor de webcam natuurlijk.
Samen met den Thomas een pension gevonden en terug naar het plein om ook de Lode op te wachten. En toen we daar met z´n allen stonden, kwamen ook Mark en Carinne nog aangereden. De verbroedering van de Kempen Toen bleek trouwens dat de Fons en de Mark mekaar kenden. Grappig
Dan met z´n allen ne grote pot bier gaan pakken natuurlijk. Ik ben ook nog een goei sigaar gaan kopen En nadien met z´n allen gaan eten nog. Het is nog nen heel plezanten avond geworden!
We zijn nu den dag nadien. Ik ben net m´n Compostellaat gaan halen en ga straks nog wat door de - drukke - stad kuieren. Ik ben er sterk over aan het denken om een bus te pakken naar Granada om het Alhambra te gaan bezoeken, nu ik toch in Spanje ben. En dan misschien via Barcelona terug naar huis. Ik weet het nog niet.
Eerst nog wat bekomen. En m´n lichaam laten wennen aan het niet meer moeten fietsen
