Deze ochtend weer zonder ontbijt vertrokken uit de Albergue. Dat doe ik ondat de café´s waar ik ga ontbijten meestal nog niet open zijn als ik vertrek. Dus rij ik eerst een tijdje om dan te gaan ontbijten. Maar ik had me wat vergist en in plaats van een uurtje rijden, is het toch een uur en drie kwartier geworden. Maar ik leef nog De Guardia Civil kwam ook het cafë binnen en de mannen begonnen gelijk met een pintje, om 0930 ´s morgens...
Het zonnecelleke dat ik in Werchter gekocht heb voor 12,5 Euro doet het trouwens zeer goed. Overdag laat ik dat ding opladen en als het helemaal vol is, dan kan ik 20% bij in mennen iPhone duwen...
In de voormiddag best vlot gereden. Op een gegeven moment kwam ik Mark en Karin terug tegen en de Mark begon juist kop te trekken op een rechte baan. Tegen 30 per uur. Rap aangepikt Dank u, Mark!
En voor de middag nog een helling gedaan van 14%!!! Maar niet afgestapt he!
Om 1300 aangekomen in Burgos waar ik een hotel gepakt heb en een stadsbezoek ga doen.
Heel lang rondgelopen in de Kathedraal. Echt keiferm! Ook het hoogste punt van de stad weer bezocht, waar een kasteel stond. Niet echt geweldig, maar ernaast lag wel een keigezellig bar waar ze reggae aan het draaien waren
En ook een cacheke gedaan bij de Kathedraal
Dit is trouwens een typisch Spaanse stad. Om 2000 is het nog 27 graden en zijn alle winkels nog open. Morgenvroeg gaan ze dan wel weer pas open om 1000...
Dit zal het zijn voor vandaag, want de bibliotheek waar ik nu zit gaat sebiet dicht.
Vannacht slecht geslapen in mijn hotelbed. Het was wat aan de smalle kant en stond tegen de muur waardoor ik constant het gevoel had er uit gaan vallen. Ik had ook geen daglicht door mijn venster. Dat gaf uit op een soort van koker. Omdat ik mijn wekker niet had gezet en ik dus geen daglicht had om me wakker te maken, heb ik uitgslapen tot 0845!
Weer een nieuw record gezet, want om 0915 zat ik al op de fiets. Eerst naar een café van gisteren, waarvan ik gezien had dat het al vroeg open was. Daar op z´n Spaans gaan ontbijten. Dan inkopen gaan doen zodat ik terug genoeg mondvoorraad had en om 1000 was ik de stad uit aan het fietsen.
In de voormiddag nog een schaapsherder tegengekomen die z´n schapen goed had opgeleerd. Die stonden namelijk klaar om de weg over te steken toen er plots een auto aankwam. De schaapsherder riep iets en de schapen draaiden allemaal terug om en gingen een paar meter van de weg afstaan. Hij had ook 5 honden bij, maar die deden niks Nog een kort babbeltje mee gedaan, maar de mens klapte enkel dialect en daar verstond ik echt niks van.
Dan rond de middag een eetstop gehouden in een boeregat, maar bij een waterkraan. Ik was wat met de Vermeiren aan het zwanzen per SMS en ik update mijn positie. Hij stuurt een SMS´ke met de vraag of ik aan die geel/blauw/groene afvalcontainers sta. En inderdaad, die stonden op nog geen 10 meter van mij De wonderen der techniek he...
Op ongeveer 10 km voor Castojeriz Carl-Heinz nog tegengekomen. Een skileraar uit Winterberg. Ik had die mens een paar dagen terug nog op een terras gezien in Belorado. En nu was die hier te voet! Straffen dude.
Toen ik Castrojeriz aan het naderen was, begon het ook donkerder te worden. Onweer in de lucht! Sinds Belorado is het al elke late namiddag onweer. Maar het leek nog goed mee te vallen, dus ik besloot door te rijden. Het leek allemaal goed te gaan, tot ik op de hoogvlakte tussen 3 onweerskernen zat. Eentje links, eentje rechts en eentje achter mij. Nen hoop gebliksem erbij en niks om te schuilen natuurlijk. Vies ze, als ge zo naar nen top moet rijden. Dan begint ge toch te denken of zo ne fiets genoeg statische electriciteit opwekt om nen bliksemschicht te starten... Maar dat bleek toch niet te zijn
In Boadilla del Camino begon het serieus te regenen. Dus gestopt onder een afdak en ietske later kwam daar nog ne fietser aan die ik al een paar keer gezien had. Babbeltje mee gedaan. Dat bleek den Thomas te zijn. Nen Duitsen ingenieur die zijn werk had opgegeven en aan het fietsen geslagen was. Toffe gast! Nog een tijdje mee opgefietst tot in Frómista waar ik den Albergue pakte en hij verder fietste tot in Carillon.
Na het obligate doucheke en de klerenwas naar de coiffeur geweest. Het was wat druk, zei de madam, dus vroeg ik hoe lang het nog zou duren. En dan zei ze ineens dat ik zelf de tondeuze maar moest pakken en het zelf maar moest doen Ik moest dan wel een kaars voor haar branden in Santiago, en een grote!
Nog wat rondgewandeld in Frómista en ineens ne wegwijzer gezien naar de bibliotheek met een teken erbij dat ik daar kon internetten. En daar heb ik dan gisteren mijn blog geupdated, zoals jullie hebben kunnen zien.
Nu zit ik trouwens in de albergue/toeristische dienst van Sahagún waar ik ne stempel ben gaan halen en ik twee computers zag staan. Sebiet nog effe een terraske doen ze. Maar eerst eens proberen of ik hier foto´s kan uploaden.
Als ik straks de foto's er op krijg, dan hoop ik dat ge er van geniet. Dat ge ze afdrukt en boven uw bed hangt. Dat ge ze als bureaublad gebruikt...
Om een lang verhaal kort te houden: daarstraks heb ik een half uur zitten kijken op ne pc die vastgelopen was toen ik mijn SD-kaartje er in had gestoken. Daarna in een ander cybercafé in Sahagun gingen ze sluiten. In het volgende dorp wou de PC mijn SD-kaart niet lezen. In het eerste cybercafé hier in't dorp ook niet. Even duiden: heel veel café's hebben hier een soort van gesloten systeem van dezelfde firma. En die houden precies niet van externe apparaten. Nu ben ik een tijdje buiten het dorp en heb ik eindelijk een ander soort PC gevonden. Hij is mijn foto's aan het opladen tegen ongeveer ne seconde of vijf per foto (580 foto's ondertussen) en de spacebar werkt niet altijd. Wat niet echt vlot typt...
GENIETEN DUS!!!
Ik ben zelfs nog geen terrasje gaan doen. Toen het daarstraks voor de tweede keer niet lukte, is het persoonlijk geworden
Nu ik hier toch aan het wachten ben op de foto's, kan ik u ondertussen ook even duidelijk maken hoe een standaard dag van een fietspelgrim er uit ziet he.
Opstaan doe je hier in Spanje rond 0700. Dan zijn de meeste wandelaars al lang weg en heb je de wasplaats voor u alleen. Vroeger is het trouwens toch nog donker, en ook gewoon te vroeg...
Dan maak ik mijn zakken, hang ze op de fiets en vertrek ik. Ongeveer een uurtje later ga ik ergens in een bar ontbijten: cafe solo en wat pinchos (hapjes). Om de een of andere reden hebben sommige bars wel pinchos en andere niet. Ik moet nog eens uitvissen of ik dat op voorhand kan zien. Ik probeer trouwens ook nog altijd het verschil te vinden tussen tapas, pìnchos en racciones, maar soit...
Dan rij ik verder tot rond de middag. Ofwel pak ik weer een bar, ofwel ergens in the middle of nowhere. 's Middags heb ik mijn eigen eten: bruin brood, chocolade met noten en een stuk droge worst. En nen banaan natuurlijk. Dat duurt toch wel drie kwartier tot een uur.
In de namiddag fiets ik vrolijk verder. Al dan niet in het gezelschap van Vriend Wind. Wat doe ik tijdens het fietsen? Trappen natuurlijk, en veel drinken. Maar ook zingen. Dat gaat van Metallica tot Franse chansons die ik redelijk vrij invul als ik de tekst niet ken. Mijn klassieker gaat als volgt: "Pour un flirt avec toi, je ferai n'importe quoi. Pour un flirt, avec toi. Pour un nuit dans tes bras, je ferai ik wee ni wa. Pour un nuit, dans tes bras. Oohoooo, un petit jour, un petit four, dat is ne koek, ..." Een maand lang fietsen, het doet wat met ne mens...
Anyways, rond een uur of drie, vier dan zoek ik een slaapplaats uit. Hier zijn dat albergues, in Frankrijk waren het campings. Dan check ik in, pak ik nen douche, was mijn kleren en hang ze te drogen. Dan het dorp in om ergens op een terras mijn dagboek bij te werken en de dag nadien eens door te nemen in mijn boekske. Dit in het gezelschap van een pintje of een wijntje en wat hapjes natuurlijk.
Rond acht, negen uur ga ik iets eten en om tien uur moet ik terug in den albergue zijn, want dan gaat daar de poort toe en het licht uit.
Na een dik anderhalf uur wachten op het inladen van de foto's en een dik half uur proberen aan dit LINUX-fotobewerkingsprogamma aan uit te kunnen (in het Spaans) besluit ik dat ge gaat moeten wachten op de foto's.
Misschien probeer ik het binnen een paar dagen nog eens, anders gaat ge moeten wachten tot thuis.
Want op dit moment heb ik goesting om de bullen hier aan de kant te zwieren, en dat is niet volledig overeenkomstig de pelgrimsgedachte...
Dat zal eens zijn zeker, geen foto's kunnen opladen. Dan kennen die Spaanse computers de Pedro nog niet ze
Gekke roadkill, een adder...
De Col de Somport is open, ik heb geluk (al kan je dat betwisten )
Het begin van het echte klimwerk, nog zalig onwetend...
Boven aan de top. Ik zie er nog goed uit he
Maar eerlijk gezegd was het eerder zo hoor...
Zicht vanaf de top en van onderweg
San Pedro, jawel, in Jaca. De eerst Spaanse stad waar ik ben gepasseerd.
En zo zag mijn slaapkamer in de albergue van Jaca er uit
Zo ziet het er onderweg uit
Mijn stuurcabine. Met van links naar rechts eerst een handig spiegeltje, dan een luide claxon waar ik al veel plezier aan beleefd heb en waardoor ze mij ondertussen al kennen, mijn GPS en fietscomputertje, dan mijn routeboekje, dan de standaardbel die eigenlijk alleen maar goed is om mezelf wat te begeleiden tijdens het zingen...
En de stickers die regelmatig, maar niet altijd, ophangen om de weg te wijzen
Nog een sfeerbeeld van onderweg
Opdat ze zeker niet zouden denken da'k nen Hollander ben...
Even heel kort vanaf den iPhone dus: ik ben de bergketen overgepraat. Maar het heeft wel zeer gedaan
En daarstraks kwam ineens het keimaffe besef dat ik er overmorgen waarschijnlijk ben. Gek gevoel ze, na zo vier weken onderweg en een einddoel dat altijd onbereikbaar leek. En nu ligt het ineens binnen handbereik...
Voor degenen die mij live een danske willen zien doen: er is ne webcam op het plein aan de kathedraal in Santiago
Frómista - Mansilla de las Mulas, 98 km, 2.217 km in totaal
Deze ochtend was er nog niks open om verse inkopen te doen, dus na een banaan ben in vertrokken. Wat betreft die bananen kan in u trouwens wel vertellen dat ik ondertussen al bananen schijt. Maar dat even geheel terzijde...
Vlotjes gereden deze voormiddag. Weliswaar met de lange mouwen, want het was niet overdreven warm.
Om 0900 was in in Carrión de las Condes waar ik inkopen gedaan heb en ook eventjes heb moeten zoeken naar een bar met pinchos om te ontbijten.
Om 1130 een eetstop gehouden. Nog altijd niet echt warm.
Rustig doorgebold gedurende de namiddag en rond 1600 voel ik opeens ne steek in mijn linkerkuit, onmiddellijk gevolgd door ne hete, kloppende pijn. Het zal toch niet waar zijn hè... Genen angel gevonden, maar toch maar mijn gerief gepakt om gif uit te zuigen. Er kwam idd wat vocht uit. Maar geen zwelling nadien. Dus toch gene wespensteek volgens mij. Geen idee wat het dan wel was...
Dit was ook de dag dat ik zoveel problemen had met het uploaden van mijn foto's. Man, wat was ik toen slechtgezind
Vandaag wou ik eerst stoppen in El Burgo Rancho, maar waar was echt niks te zien. En het was nog redelijk vroeg in de namiddag, dus ben ik maar doorgereden tot in Mansilla waar ik een heel mooie albergue vond. Het terras zat ook vol met gewoon volk (uit het dorp ) die daar gewoon ene kwamen drinken.
Mansilla de las Mulas- Astorgas, 91 km, 2.308 km in totaal
Ook vanochtend was het nog best fris. Dus weer lange truien-weer. En zelfs het buffke onder den helm van keer. Maar vlotjes gereden. In word daar wel best goed in hoor, in al dat fietsen!
In de namiddag is het weer serieus warm geworden, alhoewel de thermometer bij den apotheek maar 25,5 aangaf. Maar het voelde wel veel warmer aan.
Gestopt in een mooi middeleeuws stadje, Astorgas. In nog een mooiere albergue dan gisteren. Ik begin er ne neus voor te krijgen. Tip: zoek zo dicht mogelijk bij de kathedraal of het stadscentrum. Meestal wel een moordend klimmetje, maar het is het waard!
Waar ik ondertussen ook ne neus voor heb, is waterbevoorrading. Daar bij dat speelpleintje, daar achter de kerk, daar aan dat pleintje, ... 8/10 zit ik juist
Bij het binnenrijden van Astorgas zat trouwens een steil stuk! Niet te doen! Maar koppig als ik ben, ben ik niet afgestapt. Wel bijna dood, dat dan weer wel
In Astorgas was het trouwens ook ne feestdag waarbij iedereen Middeleeuws gekleed liep en er een Middeleeuwse markt was. Had te maken met het feit dat ze zoveel jaar geleden de Romeinen hadden verslagen en daar zijn ze blijkbaar best fier op.
Astorgas - Villafranca del Bierco, 83 km, 2.391 km in totaal
Vanochtend in den albergue eerst een ontbijt gepakt en den telefoon nog wat opgeladen. Dan nog ne cache gaan doen aan de kathedraal, hier naast den albergue.
Vandaag was het nog eens keigoei weer, al vanaf 's morgens. In de voormiddag ook de Fransman nog tegengekomen die ik al sinds Belorado regelmatig tegenkom. Even een babbeltje gedaan en weer verder.
Rond 1200 was ik dan aan Cruz de Fero. Die klim was me ongelooflijk goed meegevallen. Als dit het zwaarste deel van de tocht is? Dan vond ik de Somport toch zwaarder! Ofwel was het vanwege al dat geduim van jullie, dat kan natuurlijk ook...
Cruz de Fero viel tegen. Veel volk, geroep en getier, mensen die daar met den auto stopten. Het leek wel een kermisattractie. Ik heb het rustigste plekske aan den achterkant uitgezocht en heb er mijn steentjes achtergelaten.
Tijdens de afdaling daarna was het opletten geblazen. De bochten waren niet overzichtelijk, de asfalt was van slechte kwaliteit en de mountainbikers zorgden regelmatig voor nen hoop kiezel op de baan. Maar afdalen blijft plezant natuurlijk
Doorgereden tot in Villafranca waar ik terug afgesproken heb met de Lode, die ik al vanaf Chartres niet meer gezien heb!
We hadden al een paar keer gezegd dat we nog eens samen tapa's zouden gaan eten, en dat ging vanavond dus gebeuren! Jammer genoeg (voor morgen) nodigen tapa's blijkbaar uit tot een wijntje, en nog eentje, en nog eentje,...
Het was ne plezanten avond. Dat ga ik morgen cash betalen
Villafranca del Bierzo - Sarria, 81 km, 2.472 km in totaal
Vanochtend, zoals verwacht, opgestaan met haarpijn. En dat terwijl ik er ondertussen achter ben gekomen dat niet gisteren, maar wel vandaag, de zwaarsten dag van den trip moet worden. Zelfs zonder haarpijn...
Het ontbijt was inbegrepen in het hotel (albergue zat vol) dus eerst op het gemakske ontbeten. Tijdens het opladen Gerrit en Meetie nog tegengekomen trouwens. Dan afscheid genomen van de Lode die vandaag maar 30 km wil doen. Zijn ouders komen hem nml vrijdag in Santiago feliciteren waardoor hij ineens een deadline heeft en niet te vroeg mag aankomen.
Maar tijdens mijn eetstop kwam hij er al aan. Hij ging toch de Cebreiro mee over vandaag
Man, was me dat een stevige klim zeg! En dat bleef maar duren! Afgezien, niet normaal.
Maar op 1300 waren we boven! Victorie, verdorie!
Het was daar eigenlijk best plezant. Ik was daar dus met de Lode. Ook Gerrit en Meetie kwamen er aan. Gerrit kwam trouwens heel onverwacht nog voorbijgespurt en klopte me op de meet Ook de zoon van de vader-zoon combinatie uit de Vlaanders was er. Vader was nog achterwege. En ook de twee Hollandse zusjes die de Lode al een paar keer was tegengekomen. Verbroedering op 1.300 meter hoogte
Daarna volgde nog een pittige klim tot de Alto do Poio. Maar dan, het allerplezantste deel van heel de reis, zonder enige twijfel! Een afdaling van 12 km lang tegen 7%! Met perfect overzichtelijke bochten en prachtig asfalt. Ge kunt gewoon niet geloven hoeveel plezier ik daaraan beleefd heb. Ik begin nu, tijdens het typen, weer spontaan te glimlachen
Maar vandaag was zonder twijfel ook wel de zwaarsten dag. Vanwege de zeer lange en steile klim naar de Cebreiro. Maar ook vanwege de vele kleine, pittige klimmetjes die heel de namiddag bleven komen. De beentjes deden nog eens pijn, en dat was alweer een tijdje geleden.
's Avonds mijn tactiek voor het vinden van een mooie albergue nog eens met succes toegepast. De klim was weer pokkesteil, maar het was het was het weer waard
Yep, over de 2.500 km! Morgen laat ik u weten hoeveel km het is van den Haard 3 in Oostmalle tot aan de kathedraal in Santiago!
Vanochtend weer in een lege kamer wakker geworden. Allee, de Lode lag er ook nog deze keer. Wat die andere mensen er toch allemaal in zien om voor dag en dauw te vertrekken, ik weet het niet ze.
Eerst een stevig ontbijt in het dorpke, een groot stuk tortilla, en dan op weg!
In Portomarin (weer via een keiplezante afdaling trouwens) gestopt om ne stempel te halen, en wie zat daar op terras? Den Thomas! Effe nen babbel mee gedaan nog, en hij pikte mee aan om verder door te rijden.
Om 1245 waren we in Palas De Rei, waar we weer ne stempel gingen halen. Den Thomas vroeg waarom we dat deden, dus legden wij dat uit. Ah, dan ging hij dat ook doen! Euh, daar moest ge 100 km terug mee begonnen zijn. Over onvoorbereid vertrekken gesproken trouwens. Ik had beter kunnen doen hè, maar hij heeft op een paar uur tijd zijn zakken gepakt en is vertrokken. Hij heeft slechts een paar, katoenen, fietskleren mee en zelfs geen regenvestje
Soit, in Palas De Rei zijn we met z'n drieën keilekker gaan eten (inktvisjes) en hebben we de Lode achtergelaten. Die gaat in twee dagen tot in Santiago fietsen. Wij gaan morgen aankomen.
Heel de namiddag nog kleine, venijnige, klimmekes. Echt man, dat zijn degene waar ge dood van gaat ze. Ge komt niet in een ritme hè. Elke keer terug opnieuw in het rood. Maar het zijn de laatste. Dus we liggen er echt niet meer van wakker.
Ik weet wel dat ik het vel van den beer niet mag verkopen voor het kalf verdronken is, maar ik heb vandaag wel heel den dag rondgereden alsof ik een ererondje aan het rijden was Volgens mij moet het zo aanvoelen als ge helemaal alleen op de piste van Roubaix aankomt. OK, ge kunt nog wel vallen, maar die kans is heel klein dus geniet ge al met volle teugen van de nakende overwinning
Al goed trouwens dat we ondertussen zo goed zijn met die fiets, want ondertussen zijn we de 100 km-grens gepasseerd. Ne wandelaar moet minstens 100 km doen om zijn Compostellaat te krijgen. Dus nu moet ge er echt tussendoor laveren. Ook tijdens het afdalen tegen 50 per uur
Extra nadeel is dat die ook allemaal in nen albergue willen slapen, om het echte pelgrimsgevoel te ervaren. Daardoor hebben de echte pelgrims dus geen plaats meer
Toen we dus bij den tweeden albergue ook geen plaats vonden heb ik in het Spaans eens efkes van mijn kloten gemaakt, waarop den uitbater den telefoon pakte en wat rond begon te bellen. Slaapplaats OK
En hier zit ik nu, op den iPhone mijnen blog up te daten. Morgen nog slechts 50 km en we staan aan de kathedraal. Gaat een maf gevoel zijn, dat kan in u al wel vertellen. Alsook dat dat gevierd zal worden met ne Gin-tonic en een goei sigaar. Gij deed er ene op, hè vader
Arzúa - Santiago de Compostella, 50 km, 2.606,46 km in totaal
Gisteren hebben de toeristen nog tot 2345 stampij liggen maken in de slaapzaal van den albergue en vanochtend moest blijkbaar ook iedereen weten dat zij, net als de echten, heel vroeg opstonden. Het blijft maf, die kermisgangers ineens tegenkomen. Ze willen het gevoel van de Camino opsnuiven maar met zo´n gedrag zouden ze in elke echte albergue gewoon worden buitengezet. Na het ontbijt waren ze trouwens alle rugzaken aan het inladen in de auto
Anyways, rond een uur of halfnegen vertrokken, samen met den Thomas. In de voormiddag was het mistig en koud. En weer heel de tijd korte, venijnige klimmetjes. De laatste loodjes zijn inderdaad het zwaarst. Maar ge weet dat ge er bijna bent, dus het kan u echt niks meer schelen En ook nog geweldige afdalingen gedaan he. Op een gegeven moment een hele reeks bochten die echt mooi in een ritme lagen. Veel te rap doorgegaan eigenlijk, maar ik beheers de fiets wel ondertussen. Trouwens, over rap afdalen gesproken: gisteren waren we met z´n drieën naar beneden aan het gaan tegen 50 à 55 per uur toen er ineens nen boer met z´n koe de baan overstak. Alle drie vol in de remmen en we stonden maar net op tijd stil. Had wel grappig geweest, 2.500 km zonder problemen om dan tegen een koebeest aan te knallen
Terug naar vandaag. In de voormiddag zijn we nog even gestopt om iets te drinken en vanaf het terras zagen we een wegwijzer staan met daarop "Santiago 19". Maf ze.
En dan, rond de middag was het zo ver. We hadden de stad al een paar keer zien liggen tijdens de laatste afdaling en toen reden we de stad binnen. Nog een tijdje moeten zoeken naar de kathedraal trouwens, en aangekomen en een danske gedaan op het verkeerde plein toen een Nederlandse dame ons kwam vragen of we al op het grote plein geweest waren. Excuseer, het grote plein? Wij dus de hoek om en dat was inderdaad het juiste plein
Fons en Jeaninne stonden ons daar op te wachten, keiplezant. En ook wat geposeerd voor de webcam natuurlijk.
Samen met den Thomas een pension gevonden en terug naar het plein om ook de Lode op te wachten. En toen we daar met z´n allen stonden, kwamen ook Mark en Carinne nog aangereden. De verbroedering van de Kempen Toen bleek trouwens dat de Fons en de Mark mekaar kenden. Grappig
Dan met z´n allen ne grote pot bier gaan pakken natuurlijk. Ik ben ook nog een goei sigaar gaan kopen En nadien met z´n allen gaan eten nog. Het is nog nen heel plezanten avond geworden!
We zijn nu den dag nadien. Ik ben net m´n Compostellaat gaan halen en ga straks nog wat door de - drukke - stad kuieren. Ik ben er sterk over aan het denken om een bus te pakken naar Granada om het Alhambra te gaan bezoeken, nu ik toch in Spanje ben. En dan misschien via Barcelona terug naar huis. Ik weet het nog niet.
Eerst nog wat bekomen. En m´n lichaam laten wennen aan het niet meer moeten fietsen
De Guardia Civil kwam ook het cafë binnen en de mannen begonnen gelijk met een pintje, om 0930 ´s morgens...
 "Wink"){kind=icon}
