Het is dus mogelijk: je dààààgen lang aan één stuk door ellendig voelen, één beter dagje ertussen hebben en daarna, ongelooflijk maar waar, terug de put in gaan! Mijn liefste collega's hebben me vandaag écht op mijn hart getrapt (ik heb ze betrapt toen ze roddelden, en dan nog over iets wat eigenlijk helemaal niet erg was!) en ik voel me nu zo mogelijk NOG slechter in mijn vel dan ik daarvoor al deed...
Het leven is niet eerlijk en ik vraag me meer en meer af: wat doe ik hier en waarom neem ik toch elke dag weer de moeite om op te staan en een nieuwe start te nemen? De moed zakt me met de minuut dieper en dieper, ik ben zo goed als ten einde raad en huilde vandaag in de leraarskamer (ik was wel alleen, maar dan nog). Iemand tips om me uit mijn put te sleuren (en néé geen psychologen en aanverwanten en ook geen pillen...)
Als top of the bill is het vandaag f**king valentijn (ik hààt deze dag) en om het geheel af te werken is mijn allerliefste wederhelft die dag niet alleen vergéten (ondanks mijn koeiengrote bericht op het magneetbord in de keuken waarin ik mijn onsterfelijke liefde betoon) maar heeft hij bovendien ook nog eens de hele keuken in een staat van woestenij achtergelaten, die ik straks (na mijn TANDARTSbezoek, stel je voor) nog mag te lijf gaan.
Ik weet niet of er iemand deze blog leest, zo ja, leuk, zo nee, ook goed... Ik heb er gewoon een enorme nood aan om te weten dat wat ik vanbinnen voel er ook even uit kan. Niet dat ik me daarna beter voel, hoor, maar het gedacht is alles, zeggen wij hier.
De volgende dag. Twee uur in de namiddag. Halve dag op het werk erop zitten, bijna te laat door stom accident op de snelweg (what's new?). Toch erin geslaagd om OP het belteken de leraarskamer binnen te komen en dus totaal niet in ongenade te vallen!
Gisteren heb ik nog een héél goed gesprek gehad met één van mijn beste vriendinnen. Ik heb echt mijn gal gespuwd, net zoals hier op de blog ook al, en ik moet zeggen: praten helpt inderdaad (klopt, Wolfie). Ik had het écht even nodig om gigantisch stoom af te blazen. Nadat mijn vriendin vertrokken is ben ik op mijn gemakje in mijn slaapkleren gestapt, heb uitgebreid (en grondig!!!) mijn tanden gepoetst en ben dan met mijn liefste boek in bed gekropen. Zaaaaaaaalig om zo de dag te eindigen hoor! Ik kan trouwens iedereen die het nog niet gelezen zou hebben mijn boek aanraden: De schaduw van de wind (Carlos R. Zafón). Lezen, gewoon doen!
Lezen, trouwens één van mijn passies. Door mijn 'gemengd' huwelijk ben ik (nog meer dan vroeger, en het was toen al zo erg) enorm gefascineerd door de Arabische en Afrikaanse cultuur. Ik vind de islam enorm boeiend (als leefwijze dan wel, niet als extremistisch excuus tot moord) en kan echt helemaal verdwalen in boeken over 'exotische' landen zoals Afghanistan, Turkije, Kenia en noem maar op. Meer dan eens laat ik een traan en voel ik oprecht mee met de miserie van de personages. Als iemand out there dus nog fantastische boeken kent in dit 'genre' (is het een genre?), altijd welkom.
Tot slot (niet veel tijd vandaag) nog even de lieve berichtenstuurders bedanken (in het bijzonder Wolfie --> ik weet je te vinden als het nog eens nodig is!) voor de harten-onder-de-riem en riemen-onder-het-hart.
Ik hoop dat jullie me gauw van een héél andere (en mooiere, geloof me vrij) kant leren kennen!
Mijn eerste blogbericht: Miserie en Zn. De titel zegt het allemaal. Mijn dag bestaat uit een opeenvolging van miserie, ellende en slecht gevoel. Over alles en iedereen, overal en heel de tijd. Ken je dat gevoel, dat alles tegen je werkt, niks schijnt ook maar een beetje te lukken zoals het zou moeten en iedereen heeft commentaar of, erger nog, negeert je bestaan volledig?
Als je dat kent, heb je ook al 'Miserie en Zn.'-dagen gehad. Iedereen, lijkt me. Begon gisteren al. De zoveelste persoon in mijn naaste omgeving: zwanger. Dansje, lachje, feliciteer, BAAL! Ik probeer al sinds mei vorig jaar, het is (letterlijk) huilen met de pet op. Hoe blijf je blij en gelukkig voor een ander als je eigenlijk alleen maar zwartgallig, pessimistisch en jaloers kan zijn?
Misschien kan ik me toch de moeite nemen om me héél globaal voor te stellen: vrouw, 26, gemengd huwelijk met intercontinentale proporties en héél wat boe en ba, leerkracht en fanatieke zeurkous. Mja, dat laatste nu misschien niet altijd... Maar de laatste dagen in elk geval wel!
Mijn collega's schijnen tijdens de afgelopen vakantie beslist te hebben om te stoppen met mij te zien staan en als het écht moet weten ze me te vinden voor de rotste jobkes. Vervanging? Ellenlange testen afnemen? Eén adres...
Ok, dit is niet te geloven: reclame op tv: 'hey, psst, uw vrouw is zwanger, da wete toch?' Grrrrr!
Beste lezer, waarschijnlijk keer je nooit weer naar deze verdoemde blog, wie weet of ik het zelf ooit nog zal doen? Ik verlaat nu deze webstek en stort me op andere en hopelijk troostende dingen zoals hersenloze tv-soaps...
