Dinsdag 4 januari. De vierde dag van het nieuwe jaar en we staan meteen op een keerpunt in de Belgische politiek. Nadat we ondertussen, met 205 dagen, ons vorig record regeringsvormen ruim verbroken hebben rest er slecht één vraag: Wat wordt het nieuwe record? Morgen, 5 januari, zou hier wel eens een cruciale rol in kunnen spelen. Dan worden de zeven partijvoorzitters  die meezitten aan de onderhandelingstafel geacht te antwoorden op de nota van Johan Vande Lanotte. En toch is  dat antwoord  minder belangrijk als dat men het de laatste weken liet uitschijnen.

Ten eerste is deze nota niet te nemen of te laten. Alles staat nog open voor aanpassingen, al moet er dan op een ander domein wel een toegeving gedaan worden. De marge waarmee gewerkt kan worden is dus niet bijzonder groot. De zestig pagina’s tellende nota is al reeds vrij technisch en uitgebreid, dus grote aanpassingen moeten we niet meer verwachten. Daarnaast is deze nota slecht een basis. Een basis om de onderhandelingen verder te zetten waarbij de zeven partijen allemaal tezamen aanwezig zullen zijn. Sinds de aanstelling van Johan Vande Lanotte is dit steeds per taalgroep gebeurd. Het is dus afwachten hoe de zeven partijen, die ruim honderd dagen niet meer samen onderhandeld hebben, hiermee omgaan.

Toch is de drempel om akkoord te gaan met deze nota erg laag. Er wordt hen enkel een stevige basis aangereikt om mee verder te werken. Je zou verwachten dat deze nota zonder al te veel problemen door alle partijen aanvaard zal worden, maar de waarheid ligt iets moeilijker en dit vooral voor de twee grootste partijen van het land. Enerzijds hebben we de PS die met Elio Di Rupo de toekomstige eerste minister van het land in de rangen heeft. Nu de opdracht van Johan Vande Lanotte, met het afronden van zijn nota, ten einde loopt, zal de kopman van de PS opnieuw het voortouw moeten nemen. Dit is tot op heden geen onverdeeld succes gebleken. Hoe sterk hij ook staat in Wallonië, op het federale niveau lijkt zijn persoon minder indruk en daadkracht uit te stralen. Daarnaast blijkt uit de eerste berichten dat Elio Di Rupo voorlopig niet echt happig is om het formateurschap al op zich te nemen. Het blijkt nu al duidelijk dat onze volgende premier geen man is met een groot gevoel voor leiderschap die een team kan meeslepen.

Die andere grote partij in België, de NV-A, zit mogelijk met een nog groter dilemma. Met het goedkeuren van deze nota kunnen ze alle critici bewijzen dat ze wel in staat zijn om een compromis te maken. Anderzijds bewijzen hierdoor tevens dat België als democratie, toch nog functioneert. Net hetgeen waarvan de partij wil bewijzen dat het niet meer mogelijk is. Van je eigen regeringsverklaring gaan zeggen dat het een slecht voorstel is, lijkt me nogal absurd. Dus is het voor de NV-A kiezen tussen de pest en de cholera. Ofwel  onderhandelen ze verder en halen ze één van hun statements, namelijk dat België niet meer werkt, onderuit maar zijn ze wel een partij die beslissingen neemt. Ofwel stoppen ze de onderhandelingen op hun thema, namelijk het communautaire, maar blijken ze toch geen alternatief voor de traditionele partijen. Nu akkoord gaan en later de onderhandelingen toch nog laten mislukken over een economisch thema lijkt me eerder politieke zelfmoord van een graad nog erger dan de Open Vld deed door de regering te laten vallen.

Wie springt er dus morgen in het avontuur? Ik heb een vermoeden maar weet het morgen ook pas zeker. Twee dingen staan volgens mij toch vast. Ten eerste hebben we elke dag een nieuw record, eentje waar we niet echt trots op moeten zijn. Ten tweede zal de NV-A zijn harde kern of gematigde kiezers teleurstellen. Wat de gevolgen daarvan zijn, zullen we de volgende verkiezingen zien.

04-01-2011, 18:52 Geschreven door Randy.cuppens