Nog eens op een vlaams toetsenbord ! hoera! We laten de ñ die zo graag in plaats van de m komt en de M die zo graag in plaats van het ? komt, even achterwege om helemaal lijk de gewendte te typen.

Anderhalve week zijn we hier ondertussen in Peru en vooraleer alle kleine pigmentjes een Peru-kleur geworden zijn, tijd voor de vertellingen!

Op vijftien augustus in de vroege ochtend was de huissleutel in Leuven foetsjie, smiddags gaf de auto in Meulebeke alarmerende meetstanden aan; maaar.. in het kleine georganiseerde land Belgie kwamen alle onderdeeltjes van de families helemaal samen aan de douane, zelfs onverwachtse nichtjes die eerst even mee naar Madrid leken mee te gaan, en toen toch niet maar speciaal gekomen waren om uit te zwaaien! Om niet te vergeten, de gekregen knuffel pronkt nu naast de correo del dia (krant) van Ayacucho en de vela’s (kaarsen) in afgeknipte waterflessen. Ok, ok, daar begint het romantische beeld al J maar nu ziet het er hier ondertussen wel zo’n beetje uit.

Terug naar de chronologische gebeurtenissen. Eventjes snel vooruit: vliegtuig naar Madrid, dwalen op de luchthaven van Madrid, weerstaan aan de goedkopere campersschoenen, de laatste europese wijn voor een jaar, de nachtvlucht naar Lima; voorzien van oordopjes hebben we zowaar echt geslapen! En al op dit vliegtuig zijn we ongeveer de enige niet-Indianen. Onze Spaanse inspanningen ten spijt, worden we steevast supervriendelijk in het Engels aangesproken. ’s Morgens vroeg plaatselijke tijd 5uur (12uur smiddags van Middelkerke tot Voeren)  komen we aan, we kiezen de juiste douaneman uit en leggen uit dat we ‘quedar un medio ano para trabajar como voluntarios en Ayacucho’. Hij is overtuigd en we krijgen een visum voor een half jaar. Zo moeten we maar een keer de grens over in februari ergens om ons visum te verlengen. We verstoppen de viool in een rugzak en ...

BAM gedaan met de rust van luchthavens en Belgische treinen, Lima is ZOT snel en druk. We vinden een taximan die ons naar het busstation naar Cruz Del Sur wil voeren, busstation dat een versterkt fort blijkt te zijn. het gaat hier goed lukken maar we moeten nog wennen om er gewoon als buitenlander en niet als super-naieve buitenlander uit te zien die graag bestolen wil worden J .

De dag in Lima is wel plezant, nog aan het Belgische uur gewoon bestellen we om 8 uur ‘s morgens een hamburger in Burger King. Heel typisch peru, jaja. Een paar uur later eten we ook in een minibar met sopa’s sustancias en dingen die er ietwat anders uitzien dan we verwacht hadden (bv. Een soort loempia in plaats van soep), maar wel lekker zijn!

De zee is mooi in het stukje Miraflores, de chique wijk van Lima, met echte zeelucht en een parque des amorados.

In de namiddag spreken we af met Illari die in Lima woont en ook bij couchsurfing is. een superlieve, gemotiveerde, sociale, beetje voorzichtige en heel open Peruaanse die oorspronkelijk in de buurt van Cusco woonde en nu in Lima woont. Ze toont ons een abdij, met vrij beknopte en grappige rondleiding. Langs de ene kant is er de trots voor de architectuur, langs de andere kant het gewicht van de kolonisatie dat blijft doorklinken in alles.

Helemaal doodop, nemen we ‘s avonds de bus naar Ayacucho. En ja, van toen was het eerste blogbericht. Helemaal buiten adem, vol van de indrukken!

Conclusie van de busrit:

-cruz del sur is goed omdat ze voorzichtig rijden en nog nooit zaten we in zooo’n luxueuze bus

-minder omdat het ‘s nachts is, wat uitnodigt tot overvallen, ongevallen en andere gevallen; en omdat ik zo misselijk word van voorzichtig rijden en beter ben met hard bonken (was mijn opinie na die bewuste nacht), omdat het eten dus ook overbodig is wegens ziekte.

Conclusie: neem een redelijke bus overdag en weet tenminste wanneer de volgende berg eraan komt.

Conclusie twee: besef dat hoewel Ayacucho op 2900 meter ligt, de bus wel over de 5000 meter gaat.

ZIEK!

Niet bestolen in Lima, maar aangekomen in Ayacucho zien we dat er nog een zak achtergebleven is in Lima. In ons beste spaans, leggen we uit wat er in de zak zit en ongelooflijk, de dag erna komt de zak stipt om half acht smorgens aan met de volgende bus. Chance, anders had Edward voor een heel jaar enkel een broek, een tshirt…

Ayacucho is een hele leuke stad. Het leven gaat trager en is duur voor de meeste mensen. Maar je wordt overal aangesproken, neutraal, open, nieuwsgierig, soms ook wantrouwig. Want hier zijn echt helemaal geen toeristen. Op de vrijwilligers na, is dit een plaats die voorlopig nog steeds gemeden wordt, door de burgeroorlog die ongeveer tien jaar geleden geëindigd is. maar de stad heeft superveel charme. Tis moeilijk uit te leggen. T heeft er ook mee te maken dat de meeste mensen hier niet zo veel hebben en de verschillen niet zo gigantisch zijn. Er is bijvoorbeeld waar wij wonen geen warm water, en water tussen 9uur en 15uur, meestal, soms ook langer. En in het weekend is het feest want dan is er de hele tijd water! Koud weliswaar, maar daar word je bijzonder wakker van. Hoewel ik zolang mogelijk probeer uit te stellen om mijn haar te wassen. Er wordt gekookt op houtvuren, soms ook op gasvuren, maar gas is duur. De straten hier bovenaan de stad zijn niet geasfalteerd, dus is er overal polvo, polvo, polvo. Stof, stof, stof. Maar het is zo mooi als je om kwart voor zes smorgens naar het weeshuis stapt, samen met de zon en de sierra rondom.

Vanuit de projecten horen we wel hoe er veel onrecht is in de families, weinig liefde vaak, misbruik en veel littekens van de burgeroorlog. Maar er is ook veel loyaliteit en nieuwsgierigheid en trots om de cultuur te delen. Zeg ik nu he, na anderhalve week wonen in Peru J.  

Tis hetzelfde als thuis en toch ook anders. Er is geen ondersteuning vanuit de overheid, iedereen werkt voor zichzelf. De stad leeft wel en de straatjes en kleine winkeltjes de ene al met versere paltas (advocados) dan de andere. Officieel krijg je supermoeilijk iets gedaan, maar officieus houdt niemand je tegen. De ene keer kost wat je koopt meer, de andere keer minder. Gelijk het uitkomt en gelijk de rekenkunsten zijn.

Nu wonen we in het huis van Maximo, la casa de Maximo, esta con cuatros pisos en hebben twee kamers met een deur tussen. Grote luxe. Tis leuk om de familie te kennen, spaans te spreken en de vrijwilligers die hier voor lange tijd blijven wonen ook in dit huis. Nono komt uit Parijs, doet een project over wereldse spelen en neemt ondertussen vooral de coördinatie van de vrijwilligers op zich. Louis komt uit spanje en maakt een documentaire over el sendero luminoso, de guerillabeweging die deel uitmaakte van de burgeroorlog uit de jaren tachtig, negentig. Dan heb je Andrea, de vrouw van Maximo, die cebiche kookt en verkoopt op de markt. Maximo zelf die leraar is van zo’n beetje vanalles vooral sociale wetenschappen en recht. Liliana met haar dochtertje Naomi, Soledad, Elisa en Jovanna. Marie-Sol is artesana en maakt sieraden om in de stad te verkopen, hele mooie dingen allemaal. en Jeny is psychologe en werkt ook in het weeshuis.
voila dat is het zo'n beetje.
(ik lees dit twee weken later, en amai alles klinkt zo ferm! maar ik ga het niet meer veranderen :)
ciao!
x lotte
als het lukt, twee foto's: van het weeshuis van ver en van dichter bij.

08-09-2010, 02:06 geschreven door l&e