Charlie Babbitt (Tom Cruise) is een eersteklas klootzakje die op een niet al te legale manier dure Europese auto's verpatst. Net op het moment dat hij in een ingewikkelde deal zit omdat een deel van zijn Lamborghini's door de milieu-inspectie worden afgekeurd, krijgt hij een telefoontje dat zijn vader overleden is. Hij was nooit dik met de man, maar máákt zich wel dik als blijkt dat hij geen cent zal zien van zijn vermogen van drie miljoen dollar, en dat hij zich met een oude auto moet tevreden stellen die hij ooit eens had gestolen om te gaan joy-riden. Vader was dus al een even groot klootzakje als zijn zoon. Maar de verbazing wordt nóg groter als hij verneemt wie dan wel het deel van de erfenis krijgt: zijn broer Raymond Babbitt (Dustin Hoffman), een "autistische savant" die in een instelling in Cincinnatti verblijft. Charlie besluit om zijn broer te "ontvoeren" en hem niet naar het tehuis terug te brengen vooraleer hij zijn erfdeel, anderhalf miljoen dollar, mag komen incasseren. Maar Charlie weet niet wat voor een onheil hij zich op de hals gehaald heeft. Raymond wordt namelijk oncontroleerbaar als (1) hij niet zijn favoriete tv- programma's op tijd mag zien; (2) het verkeerde merk onderbroek moet dragen; (3) zijn bed niet voor het raam staat; (4) hij van zijn strikte voedingsschema (maandag pepperoni-dag) wordt afgehaald; (5) hij er nog maar aan denkt om te moeten vliegen of (6) de autosnelweg te nemen, en (7) het buiten regent. Er zit dus Charlie niets anders op dan over provinciale baantjes van Cincinatti naar Los Angeles te rijden, terwijl hij onderweg (deze film dateert van het goeie ouwe non-gsm-tijdperk) telefoontjes pleegt en stukje bij beetje hoort hoe de éne schuldeiser na de andere zijn bedrijfje aan het kaalplukken is. Nog vreemder is dat hij tijdens de rit van één week affectie begint te voelen voor zijn broer, alhoewel hij de week daarvoor nog niet eens wist dat hij nog familie had. Het gevecht om zijn erfdeel wordt al snel een gevecht om het hoederecht over Raymond. Maar daarop is Charlie veel minder voorbereid.

1988