Hugues (Idwig Stephane), een jonge veertiger uit een streng burgerlijk Brugs milieu, verliest zijn jonge vrouw Blanche. Hij belooft haar nooit hun samenzijn te vergeten en verzamelt in het glazen huisje in de tuin de herinnering aan haar: fotoâs, een haarlok, juwelen. Hugues leeft vanaf dat moment in het verleden, maakt lange wandelingen door de verstilde en in de tijd bevroren stad waar hij op een keer een jonge danseres ontmoet die als twee druppels water op zijn Blanche lijkt. Hij is nieuwsgierig, volgt haar tot in het huis van haar dansmeester, bespiedt haar op straat, spreekt haar aan en schenkt haar een halsketting van zijn vrouw. Jeanne (Magda Lesage) en Hugues raken in gesprek, maar Hugues komt in een conflictsituatie terecht en raadpleegt zijn biechtvader die hem bezweert de relatie te verbreken. Hij wordt overvallen door twijfel en heeft zwaarmoedige buien, wordt verscheurd door de beloofde trouw aan Blanche en de jeugdige frisheid van Jeanne. Hij installeert haar in het verlaten huis van zijn ouders, bidt tot god, krijgt wroeging, schuldgevoelens en ontwijkt Jeanne een tijdlang. Maar Jeanne heeft haar eigen karakter en haar eigen wil: ze houdt van Hugues en ook van dansen, een activiteit die hij niet kan goedkeuren en die eerder geassocieerd wordt met prostituees en meisjes van lichte zeden. Jeanne is evenwel van goeden huize, opgegroeid in Zuydcoote, Frans-Vlaanderen, en leeft zich uit in de dans. Hugues wordt geplaagd door een huishoudster die zijn nieuwe bezigheden afkeurt, een milieu dat dit soort frivoliteiten niet accepteert en een biechtvader die hem voorhoudt het rechte pad van deugdzaamheid niet te verlaten, als een voorbeeldig christen door het leven te gaan en dus de zonde te mijden. De brieven van Jeanne verbrandt hij in de haard, maar wanneer zij tegen de afspraken in een vreemde man in zijn ouderlijke huis ontvangt, gaat Hugues door het lint.
