Hope was 36 jaar oud en logeerde in de cottage van haar ouders. Ze was in Sunset Beach voor de trouw van één van haar beste vriendinnen.
Haar vader was zwaar ziek en leed aan ALS. Hope was daar zeer bang voor want ze wisten dat hij zou streven maar ze wisten niet wanneer. Stilletjes aan zou haar vader niet meer kunnen stappen, niet meer kunnen bewegen, niet meer kunnen praten, niet meer kunnen eten en tenslotte niet meer kunnen ademen. Hope wist dat die dag zou komen en was vooral bang voor haar moeder. Hope woonde in Raleigh samen met haar vriendje josh. Ze waren al 6 jaar samen en hadden vaak ups en downs. Deze keer was het erger en waren ze echt uit elkaar. Normaal moest Josh ook aanwezig zijn op de bruiloft maar hij vond het leuker om naar LA te gaan met zijn vrienden. Ik vond dat zeer naar voor Hope maar diep vanbinnen was ik een soort van opgelucht. Hope en ik brachten meer en meer tijd samen, zij leerde mij kennen en ik haar. Het was raar want ik had het gevoel dat ik ze al heel mijn leven kende en alles voelde zo gewoon met haar. We waren samen gaan eten, hadden samen wijn gedronken en we zijn zelfs naar Kindred Spirit geweest. Dat was voor mij een onbekende plaats maar Hope vertelde me dat we op Kindred Spirit een brievenbus zouden vinden tussen de duinen. Een speciale brievenbus waar mensen brieven insteken waar ze hun verhalen in vertellen. We lazen recepten, rouwbrieven maar hetgene dat mij het meeste bijbleven waren de liefdebrieven.
De zaterdag kwam dichter en dichter en het voelde een beetje aan als het einde. Ik zou eindelijk mijn vader ontmoeten en Hope moest naar de trouw. Ik besloot dus een tekening te maken van Hope om haar voor altijd vast te leggen, vast leggen hoe mooi ze was. Ik denk dat ik dat nog nooit had gevoeld, ik was verliefd op Hope en hield van haar en dat was hetzelfde voor haar.
Het was zaterdag en Hope ging weg naar de bruiloft ik wenste haar veel plezier zelf al wist ik dat het niet goed zou aflopen.
Mijn vader was een oude man met longkanker. Hij wou mij ontmoeten omdat hij bijna zou sterven en mij zeker de waarheid wou vertellen. Ik vond het spijtig dat ik mijn vader maar een paar maanden zou kennen. Ik vroeg hem vooral zaken over mijn moeder. Ik was zeer jong toen ze stierf en herinnerde mij niet veel meer over haar. Hij beschreef hoe ze er uitzag, hoe ze was en wat ze graag deed zoals tekenen. Voordat hij vertrok vertelde mijn vader mij dat hij niet wist dat mijn moeder zwanger was en dat hij anders zeker zou zijn gebleven. Hij is het land uit moeten vluchten door mijn opa of beter de Kolonel omdat hij hem anders zou vermoorden.
Geschockt door al het nieuws dat ik net te horen had gekregen keerde ik terug naar de cottage van Hope om daar op haar te wachten. Het duurde lang voordat ze weer thuis was en ze leek verdrietig, ik wist dat de einde nabij was.
De volgende ochtend voelde ik dat Hope zeer afstandelijk was. Na het drinken van een koffie waren we samen met Scottie gaan wandelen. Hope begon opeens te wenen en ik wist niet wat ik moest doen dus smeekte ik haar om mij te vertellen wat er gebeurde. Ze vertelde me dat Josh ook aanwezig was op de bruiloft en haar ten huwelijk had gevraagd. Normaal zou ze nee gezegd hebben maar er was één ding dat hope echt naar verlangde en dat waren kinderen. Dat was ook het enigste dat ik haar niet kon geven, na een ongeval in Afrika kon ik geen kinderen meer krijgen. Hope begon nog meer te wenen en vond van zichzelf dat ze egoïtisch was. Ik verzekerde haar dat het niet zo was en dat ik haar keuze helemaal verstond. Zo kwam er een einde aan ons verhaal. Ik hield van Hope en zou altijd van haar gehouden hebben. Ik vertelde haar dat ze mij altijd mocht zoeken als ze mij nodig had. Zelf al woonden we zo ver van elkaar, het universum zou er altijd voor zorgen dat we elkaar terug zouden vinden.
Zo nam ik dus afscheid van de liefde van mijn leven...
Een paar weken geleden heb ik een brief gekregen. Een brief die zogezegd van mijn vader was.
Ik had altijd gedacht dat mijn vader was weggegaan eens dat hij wist dat mijn moeder zwanger was. Veel respect had ik dus niet voor hem. In de brief die ik had gekregen legde mijn vader uit dat hij mij graag wou ontmoeten. Ik wist niet echt wat ik moest doen want een vreemde man ontmoeten die uw vader blijkt te zijn, is niet echt iets dat je elke dag doet. In de enveloppe was er ook een vliegticket naar North Carolina. Na een lange tijd nagedacht te hebben, heb ik besloten te gaan.
Aan mijn aankomst in Sunset Beach, stadje waar het huis was waar ik bleef logeren, zag ik een briefje waar mijn vader uitlegde dat hij pas de zaterdag naar me toe zou komen.
Ik had dus bijna een hele Week lang tijd om Sunset Beach te verkennen. Op mijn tweede dag in Sunset Beach besloot ik even een wandeling te maken op het strand. Ik zag een schattig hondje achter Meeuwen lopen en zijn baasje dat druk bezig was met naar de golven te kijken. Ik draaide me even om een hoorde een auto zeer hard remmen. Ik besloot even te gaan kijken en zag het schattig hondje op de grond liggen, hij was aangereden geweest door een auto. Ik ging snel naar het hondje en zorgde ervoor dat alles goed ging. Het hondje mankte een beetje maar was vooral zeer geschrokken. Ik heb hem dan naar zijn baasje gedragen. De vrouw die zeer bezorgd was, was heel blij toen ze haar hondje Scottie zag terugkomen. Ik maakte kennis met haar, ik had dit nog nooit eerder meegemaakt, maar ik denk dat ik ze na 10 minuten al zeer leuk vond. Hope, dat was haar naam, was zeer bang geweest voor Scottie en was mij zeer dankbaar. Ze heeft mij daarna uitgenodigd voor een een koffie om me te bedanken.
Ik denk dat ik toen al wist dat Hope en ik niet alleen vrienden zouden blijven.
