Wespelaar-Alpe d'Huez-Santiago de Compostela ----F.V. De Santiago Bikers
Wielertoeristen
08-08-2012
Rit 16 Najero-Burgos: 12Okm hoogtemeters 1750
Voor
diegenen die aan de voorkant van het hotel sliepen was het in min of meerdere mate een woelige nacht.
Zaterdagavond is blijkbaar dé uitgangsavond voor de inwoners van dit stadje. En
vermits de Spanjaarden erg sociaalvoelend zijn en elkaar vooral op straat
treffen laat het vervolg zich raden.
De patron van het hotel Duques de Najera deed echter zijn uiterste best om
ons te vergasten op een uitgebreid ontbijt. In vergelijking met het standaard
Spaans ontbijt was de tafel rijkelijk gevuld. En de resterende muizenissen
i.v.m. de voorbije nacht verdwenen helemaal toen hij bij het afscheid kwam aandraven
met een doos vol ¾ l flessen Riojawijn. Multo gratias sénior!
Het eerste deel van de rit verliep erg vlotjes. Het tempo zat er stevig in. Het
ging dan ook gestaag in dalende lijn. Na de drankstop kregen we echter nog twee
pittige klimmetjes te verorberen. Maar als je dan gaandeweg die prachtige
vergezichten cadeau krijgt heb je er de extra inspanningen graag voor over.
Pittoreske dorpjes die plotseling als uit het niets uit de grond rijzen om
nadien weer even snel aan onze blik te worden onttrokken. (Mooie uitspraak
gepikt van Corry tijdens het fietsen.) Op het einde van de eerste klim wachtte
ons een stevige broodmaaltijd op 1OOO m hoogte. De eerder lage temperatuur noch
de enkele regendruppeltjes konden onze appetijt bederven. We waren trouwens
vergeten hoe dat regen voelde. Omdat het zondag was kwam Rita op het einde van
de maaltijd nog eens aanrukken met un dulce: een appeltaartje van de streek. t
Is hier leven als God in Spanje!
Vervolgens vlogen we als het ware richting Burgos om er tijdig toe te komen en
de kans te grijpen omdeze mooie stad
een bezoek te brengen.Het hotel
Centro overtrof eens te meer onze stoutste verwachtingen. Erg luxueuze kamers
en een avondmaal dat eerder de naam feestmaaltijd waardig was. Meer dan voldaan
legden we ons te rusten, uitkijkend
naar een nieuwe dag.
We zijn in Spanje en alles is anders nu. Bonjour is ola, Ivo
werd Ovo, zijn warme choco heet nu colacao, t is in orde is muy bien,Intussen hebben we na de vele kilometers
allemaal muye biene, muye broine biene. We rijden door eindeloze graanvelden op
lange, rechte wegen, die we zo goed kennen uit de Vuelta. Af en toe staan er
enkele supporters langs de weg, die enthousiast applaudisseren. Het zijn wel
vaak dezelfden: inderdaad, onze trouwe begeleiders Rita en Tomas.
In het pittoreske Puenta de la Reina komen we heel wat
Caminogangers tegen: dit is een bekend stadje op weg naar Compostella, waar
twee routes samenkomen. Even later sluiten twee jonge Poolse fietsers aan bij
onze groep. Marcin en Mattheus vertrokken van vlakbij de grens met Oekraïne en
leggen met veertig kilo bagage in totaal zon 4000 km af. s Middags nodigen we
ze uit aan onze tafel. Ze vertellen dat ze bij hun vertrek gezegend werden door
de Poolse kardinaal, dat de TV kwam
filmen en dat zowat alle Poolsekranten
over hun grote tocht berichtten. Terwijl wij niet eens een vermelding kregen in
het Parochieblad.
Na de middag fietsen we rustig verder door de wijngaarden
van de Rioja, we steken in een Westernlandschap de Rio Ebro over, en we zeggen
heel enthousiast ola als we in een mooi dorpje een nog mooier meisje in een
rood jurkje zien. Onze Poolse vrienden volgen nog altijd met hun zwaarbeladen trekfietsen.
Vlakbij Najera houden we nog een Jupilerstop en nemen we
afscheid van de twee Poolse pelgrims. We slapen opnieuw in een heel tof
hotelletje en eten en drinken voor geen geld in een typisch lokaal
restaurantje. Najera is een stad van feestvierders, want tot s morgens vroeg
is er veel lawaai op straat. Voor sommigen betekent dat een slechte nachtrust,
maar westaan s morgens toch allemaal
op tijd klaar voor de volgende rit.
Vanuit Najera, uw verslaggever Stef Van Attenhoven
Na het rijkelijk ontbijt trekken we nog even over De Muur
van Burgos. Vanuit de hoogte hebben we nog enkele malen een fantastisch zicht
over de stad en zijn Kathedraal, badend in de zon.
Vandaag trekken we over de hoogvlakte tussen Burgos en Leon. Wat aanvankelijk
als een saaie rit werd omschreven verrast ons toch in zekere zin. De
uitgestrekte, desolate vlakte van pas gemaaide tarwevelden is indrukwekkend. De
Picos Del Europa in de verte aan onze rechter kant en de zonnebloemvelden
zorgen voor wat kleur en variatie. Een wegwijzer halfweg op onze rit leert dat
we nog op 497km van Santiago zijn verwijderd. We zijn hier ook in het land van
Don Quichote en het zijn de windmolenparken die hier de schaarse dorpjes
voorzien van de nodige elektriciteit.
Er waait een stevige bries in het nadeel en Stef trekt ons als een locomotief,
kromgebogen over het stuur, doorheen de Spaanse steppe.
Het middagmaal nuttigen we op een gezellig dorpspleintje.Een koppeltje ooievaars kijkt vanuit hun nest
op de kerktoren naar ons en ziet dat het
goed is. We zitten hier samen met een opa en zijn kleindochter uit Quebec,
enkele mensen uit Parijs en wat later komt er ook nog iemand uit Firenze
aangestrompeld. Vreemd hoe verschillende nationaliteiten elkaar hier op deze
weg. vinden
Onstraject loopt in de namiddag parallel met dit van de voetgangers en het
landschap is in nog geen km veranderd. Wij fietsen hier op één dag door, maar
een stappende peregrino doet er 6 à 7
dagen over. Dan word je pas echt met jezelf geconfronteerd.
Net voor de 2e drinkstop ontmoeten we opnieuw één van onze Poolse
vrienden. Na een meningsverschil trekken ze voorlopig even alleen verder. Ook
dit is de Camino.
We nemen hem op sleeptouw tot in Sagahun waar onze paden opnieuw scheiden. We
hopen dat de twee vrienden elkaar nog
terugvinden voor ze aankomen in Santiago.
Ons hotelletje ligt in een rustig godvergeten gat ergens buiten de stad.
De was wordt gedaan en fietsen nog eens proper gemaakt. We kunnen toch niet met
vuile fietsen bij St-Jacob aankomen. Het avondmaal was eerder sober en de
Borlés lopen een 5e en een 6e plaats op de Olympische
spelen, maar dan begint het
Eenpopgroepje speelt hier iets verder
tot 4u de pannen van het dak en alsof dit nog niet genoeg is steekt de
plaatselijke dj nog een tandje bij tot 7u. Dan valt opnieuw de rust over het
anders oh zo rustige dorpje. Maar nu is het voor ons ook niet meer nodig want
Rita en den Tomas staan intussen al te wachten aan de camionette op onze
valies.
Het beloofde een overgangsetappe te worden, je weet wel,
zon etappe in deTour met een lange
ontsnapping en een rustig peloton. Ons peloton was alleen maar rustig,
ontsnappingen werden niet getolereerd. In een egaal tempo reden we door de
streek van de Armagnac, een drankje dat niet meteen aanbevolen wordt voor de
coureur. De streek ook waar rugby de sport nummer één is en de goalen een
stuk groter zijn.
Het landschap viel in vergelijking met de vorige dagen wat
tegen, maar we zijn intussen ook zo verwend .
Maar dan de middagstop, aan de romantische rivier Adour, met
een authentieke stierengevechtarena vlakbij: zo mooi, zo rustig.Inderdaad, we naderen Spanje
Na de middag kregen we toch nog wat pittige hellingen
geserveerd, en een klimmetje naar Pimbo. Ge moet ne pimbo zijn om daar voor uw
plezier naar boven te rijden.
Nog een klimmetje en daar doken voor het eerst de
Pyreneëenop. Nog even drinken, en dan
zalig arriveren aan een supergezellig charmehotelletje. Geweldige speech van
den Ivo voor ons jarig Ritaatje, lekker gegeten, nog wat rosé binnengegoten en
morgen wacht ons weer een mooie dag.
Uw verslaggever vanuit Maslacq voor VRT, VTM en de
Santiagobikers: Stef Van Attenhoven .
Vandaag verlaten wij de vallei van de Lot en rijden we
richting Condom. De grote hitte blijft uit en het is licht bewolkt met
tegenwind. De warmte en het parcours van de voorbije dagen heeft het ons niet
gemakkelijk gemaakt. De overgangsetappes van vandaag en morgen met wat minder
hoogtemeters zouden ons wat op krachten
moeten laten komen voor wat we nog tegoed hebben. De tafel wordt gedekt aan de
Tarn vlak voor de Pont Napoleon in Moissac.
Na de Rhone en de Lot steken wij nu enkele kms verder de
Tarn over op zoek naar de Garonne. Onderweg wordt bij de drinkstop verbroederd
met enkele pelgrims uit Toulouse , ze doen jaarlijks 200 km over 10 dagen
gespreid en starten waar ze het jaar voordien zijn geêindigd. Er worden enkele
gekke fotos genomen, en wij weer weg.
In de laatste 50 KM zitten nog enkele doodstoempers waardoor
ook deze etappe zwaarder uitvalt dan wij vermoedden bij aanvang.
Onderweg maken wegwijzers naar Tarbes en Pau ons duidelijk
dat wij dichter bij de Pyreneeën komen, overmorgen steken wij de grens over.
We waren blij dat wij in Condomarriveerden, het stadje is gekend inde streek
van de Armegnac en ooit hebben zij hier
een zeer nuttige uitvinding gedaan. Het dessert was op basis van Armegnac en dit
hebben wij onmiddellijk gemerkt aan de kok bij aankomst in het hotel.
Toen we deze morgen aan de ontbijttafel zaten, wisten we wat de dag ons brengen zou. De Pyreneeën moesten we over, richting Spanje. Er werd stevig gegeten, muesli met youghourt, dat heeft energie. Dat hoor je toch zeggen in rennersmilieus. De hemel zat bewolkt, de zon was afwezig. Als je moet fietsen, dan kun je daar niet echt treurig om zijn want de warmte put uit. Als we Maslacq verlaten zien we al richtingswijzers naar Pau en Tarbes. Daar liggen de echte kuitenbijters van de Pyreneeën...de Tourmalet, de Aubisque, de Aspin, de Soulor enz... Gelukkig gaat het niet die richting op, wij blijven in de Pyrenees-Atlantique, daar zijn de toppen van de cols iets minder hoog. Als opwarmer starten we met de col d' Osquich, slechts 5km lang, maar ideaal om de spieren te prikkelen. We lassen een drankstop in in Navarrenx, een mooie ommuurde stad. We blijven de spieren pijnigen, met de col de Gamia, niet gekend, maar daarom niet minder zwaar. Op de top komen we even op adem, we kunnen er zelfs een aasgier spotten. Zelfs een kudde koeien op de weg doet ons de remmen even dichtknijpen. We komen aan in St Jean Pied de Port, de verzamelplaats van de pelgrims. Je komt ze tegen in alle maten en gewichten en zelfs te paard. We stoppen even aan de Pont Romain, voor het oprapen van een steen, die moet worden gedeponeerd aan het Sancta Croche op de weg naar Santiago de Compostela. We rijden door poort van de pelgrims en zetten de tocht verder. We komen aan de grens, Spanje is bereikt, we zijn in de provincie Navarra. Nu begint het echte klimwerk, de puerto de Ibaneta, 26km lang onophoudelijk klimmen. De zweetdruppels vloeien rijkelijk. De top ligt op 1057m, we zitten al in de mist, het is er behoorlijk fris. Aan de volgwagen wisselen we naar droge kledij, wat worden we verwend. Nu volgt een afdaling van 30km, richting Aoiz. De bewolking maakt plaats voor een staalblauwe hemel, blijkbaar is Spanje dan toch het land van de zon. Op de top was het amper 10°C, in de vallei van Aoiz is het 30°C. Van een weersomwenteling gesproken. We komen aan in Aoiz, een schitterend hotelletje met alle comfort. Nog 790km tot in Santiago de Compostela staat langs de weg. Gelukkig zijn we met de fiets en niet te voet.
Het was fris vanmorgen maar het werd al vlug heel warm. Na
12 km stonden we al stil om fantastische pitororeske fotoshoots te nemen in
Nasbanals. Daarna enkele moeilijke km te klimmen maar dan weer lekker bergaf.
We zaten bijna op de autostrade maar we vonden rust op het gezellige pleintje
van Vizier. Zoals altijd weer lekker gegeten maar er volgde weer een
onverwachte maar harde klim. Daarna de vallei van de Lot gevolgd, en plots ging
het toch opnieuw steil bergop. Een indrukwekkend panorama deed ons remmen in
Saut de la Mounine en de toppen van de Auvergne in de verte als ultieme
beloning. Daarna door de mooie vallei van de Lot naar onze eindbestemming in
Saint-Cirq-Lapopie. Pittig klimmetje naar onze eindbestemming Hotel La Causse,
2 km aan 10 %.Met zijn allen goed
aangekomen en onmiddellijk genoten van de Jupiler die de patron ons serveerde.
Morgen met een ontbijt van confituur
volgt een nieuwe rit van ongeveer 7 uur.
Persoonlijke nota voor Rik en Wim vanwege Den Bompa
Waar waren jullie op zondag 29 juli ????????? We hebben op jullie gewacht voor volgend menu: - Carpaccio Kabeljauw en gemarineerde Makreel- Taartje van Koolrabi - Oranje Linzen en Krab - Gel van Gember - Sake - Crème van Zwarte Look. - Kreeft op lage temperatuur - Lamsoor - Flan van Erwten - Champignonsaus en Koraal - Fondue van Prunelli - tomaat en Koningskruid. - Halve Kwartel "royal" Gebakken Ganzenlever - Groene asperge -Aardappel en gerookt spek - wortel - zoet-zuur van sjalot en kersen/kriekbier. - Tartelette amandel en framboos - creme van Hazelnoot - Sorbet rabarber - krokant bosaardbei - Coulis Citroenverbena.
Gezien de geleverde inspanning en het niet annuleren, zien we ons verplicht 500 euro per persoon aan te rekenen. Volgende keer niet meer stoefen, Rik en Wim. P.S. Wim, we hadden meer gezang verwacht tijdens onze reis, wat we teleurstellen.
Laatste verslag van Den Bompa Het woord Bompa is misplaatst: zoals de wijn, hoe ouder hoe beter, een persoon met veel zin voor humor. ( de Santiago Bikers).
- het was FANTASTISCH - een vlekkeloze organisatie - veel vriendschap en ondersteuning in moeilijke ogenblikken - de plagerijen waren schering en inslag
Terzijde wilt de eerste groep ook zijn herkentelijkheid betuigen aan de 2 begeleiders. Rita het was PERFECT. Luc ook jouw hulp werd gewaardeerd, maar toch wil ik opmerken dat je een grote "plaaggeest" bent doorspoelt met de nodige humor
Na de zware inspanning van gisteren, genoten we van het avondmaal, beëindigd met een lekkere taart voor de verjaardag van Willy, die wij spijtig genoeg moesten missen. Een gelukkige verjaardag Willy en een spoedig herstel. Tijdens de warme avond vloeide het gerstelijk nat rijkelijk. Volgende dag - rustdag, was iedereen vrij om zijn dag te vullen. Sommige deden een uitgebreide was, anderen keken hun fiets na, of namen een verkwikkende duik in het Olympisch zwembad (hmhm). Toch waren er enkele moedigen die kozen voor de beklimming van Alpe d'Huez. Een tocht met een aanloop van ongeveer 10 km naar Bourg d'Oisans, waar de klim begon. De klim telde 21 officieel genummerde haarspeldbochten. De totale afstand bedraagt 13,2 km en het gemiddelde stijgingspercentage is 8,1 procent met een maximum stijging van 10,6. procent. Het was puffen en afzien tot op de top. Voor hen die het gemist hebben " wat een prachtig uitzicht" . op aanraden van de "habitués"gebeurde de terugtocht langs Villard-Ruculas overspoeld met panoramische vergezichten. Na de terugvocht genoten wij van ons laatste middagmaal te samen met onze moedige vrienden die hun tocht 's anderdaags zouden verder zetten naar Santiago de Compostela. Tijdens het afscheid vielen er enkele druppels regen, door onze "romanticus" Wim omschreven als " de hemel weent mee". We zullen jullie missen, compagnons, die zeer goede vrienden zijn geworden. Deze die terug gingen naar België, moeten zich per fiets vanuit Allemont naar Grenoble fietsen. Dit was een helse tocht langs een "Nationale"waar de vrachtwagens en auto's ons voorbij raasden. Gelukkig was het bergaf maar de "warme, onaangename" zijwind, maakte het voor ons niet gemakkelijk. We waren blij, dat we heelhuids aankwamen bij het "All Seasons" hotel. Na het lekkere avondmaal werd even Grenoble verkend ( alleen kroegen) om onze grote dorst te lessen. Sommige konden het niet nalaten halve liters de drinken ( geen namen (à.u.b.) Medisch verslag: nihil Uw reporter van dienst: Den Bompa.
Dag 10 rit St Privat âd Allier Espalion km 125 hm1530
Ontbijt om 7.30 betekende een half uurtje later uit de
veren.T is niet veel , maar t doet deugd. Na een eerder sober maaltijd trokken
we ons op gang. De temperatuur liet er geen twijfel over bestaan we zaten wel
degelijk op 700 m hoogte. Armstukken en windstoten moesten ons tijdens het
eerste stuk van de voormiddag de nodige bescherming bieden. Neem daar nog bij dat
de eerste 5km in dalende lijn verliepen met wat flink wat schaduwplekken en je
begrijpt waarom het kiekenvlees duidelijk merkbaar was en we met weinig
opgewarmde spieren aan onze klim van ongeveer 1O km begonnen. Het landschap was eens te
meerbetoverend mooi. Was het dit wat
ons dermate overweldigde en voor de
nodigde stilteperiodes zorgde? We zitten duidelijk op een van de pelgrimsroutes
naar Santiago.Verschillende wandelaars
die ons pad kruisten lieten daar geen twijfel over bestaan. De baarden van
sommigen onder hen liet vermoeden dat ze reeds een tijdje onder weg zijn. Het
tempo zat er goed in en op km 80 nodigde het knagend gevoel in de buik ons uit
om eens te meer onze benen onder een rijk gevulde pick-nicktafel te schuiven. In de namiddag stond er nog een
gezapige klim van ongeveer 300 hoogtemeters op het programma. Om nadien in
vliegende vaart te dalen naar Espalion. T is ook eens leuk om een wat kortere rit ( 124
km ) voorgeschoteld te krijgen en zodoende tijdig(16:00) op de bestemming van de dag toe te
komen. De vuile was werd ingezameld en op vraag van ons mama voorgesorteerd als
licht en donker ! Samen met Ivo trok ze naar de wasserette om er voor te
zorgen dat we morgen weer als een frisse groep kunnen vertrekken. En de rest van
de manschappen nam de tijd om de fiets grondig na te kijken en eventueel eens
in het sop te zetten. Het belooft morgen alweer een mooie en vooral een warme dag te worden.
's Morgens de camionette geladen, zodat deze de terugtocht kon aanvatten. De rest van het peloton moest wachten tot de middag om de trein te nemen naar Lyon. Intussen om de tijd te doden deden we aan " sightseeing" en genoten van een middagmaal bij "den Chinees". De reis verliep vlekkeloos, tot die verdomde locomotief van die "Hollanders" in Brussel-Zuid in panne viel, en met 1 uur vertraging aankwamen in Wespelaar. Na "pistolets" en "taart" in Café DE WARANDE keerde iedereen tevreden en voldaan naar huis om daar de heroïsche verhalen te kunnen vertellen aan de thuisblijvers.
Uw verslaggever: Den Bompa, voor diegenen die hem niet kennen: Den Gilbert.
Lekker ontbeten in auberge d'Hugo, weliswaar iets later dan voorzien. Om 8.40u op de fiets, het ziet er naar uit dat we opnieuw een stralende dag tegemoet gaan.
We verlaten de Drôme en worden wakker over de Rhône in de Ardeche. Het wordt klimmen vandaag.
Weeral een rit met een decor om van te snoepen. Er waren cols met hoogtemeters in overvloed.
Onze dorst werd gelest aan een romantische brug over de bronnen van de Loire. Daarna werd het opnieuw lastig, want we moesten nog flink bergop.
Met vereende krachten naar de top en als sublieme beloning een lange afdaling naar St Privat d'Allier, waar we voor het eerst het echte Compostelagevoel kregen. Dit pittoreske dorpje ligt op de Caminoroute, en we kwamen al enkele gebochelde wandelaars tegen.
Heel lekker gegeten in La Vieille Auberge. We kregen er ook onze 1ste stempel, het ultieme bewijs van de echte bedevaarder.
Blog geschreven door de Santiago bikers tijdens het avondmaal.
De laatste rit die we aflegden samen was de koninginnenrit. De voorbije dagen werd veel over deze rit gesproken. Aan de ontbijttafel kon je al de spanning voelen. Het zou een heroïsch gevecht worden met deze col van buiten kategorie.. Onder een stralend blauwe hemel vertrokken we richting Col de Frene, een mooi oplopende col met een paar pittige laatste kilometers. Na de afdaling kregen we een stuk vals plat en nestelden we ons op een tiental kilometers van de voet van de col de Glandon. De spanning tijdens het middageten werd meteen duidelijk. Chocomelk werd achterwege gelaten wegens kans op maagklachten. De zenuwplasjes volgden elkaar snel op. In groep vertrokken we dan aan de voet van de Glandon. Al snel werd duidelijk dat het niet van de poes ging zijn. De verzengende hitte deed zijn werk en joeg de hartslagen snel de hoogte in. De sportdirekteurs in de wagen deden hun best om iedereen zo snel mogelijk te bevoorraden met water De laatste 3 kilometers waren zeer zwaar. Het stijgingspercentage lag steeds boven de 10 procent. Er kwam vloeistof uit alle menselijke holtes............... Gelukkig kregen we er een fantastisch panorama voor in de plaats. Op de top was iedereen uitgeput maar toch ook voor al dat moois dat we vandaag weer gekregen hebben. Toch even vermelden dat er een grote solidariteit onder alle deelnemers was. Men gaf duwtjes als het wat minder ging, men deelde water, iedereen hielp iedereen. PROFICIAT aan alle deelnemers en begeleiders. VENI VIDI VICI. De energievoorraden zijn vandaag serieus aangesproken. De rustdag van morgen komt geen dag te vroeg. Verslaggever: Wim Claes Medisch bulletin: nihil Het verslag van rustdag en terugreis naar België zal geschreven worden door onze vriend G. Boschmans ( volgt weldra).
We rijden van het departement Haute-Alpes naar de Drome. Net als onze fietsvrienden gisteren, trokken we vandaag de deur dicht in auberge La Douce Montagne. Het was een tof fietshotel met Nederlandse campingmentaliteit en centraal gelegen in een echt fietsparadijs.Welke wielerfreak of fietsfanaat smelt niet weg bij het horen van namen als col de la Croix de Fer, col du Glandon, le Bourg d' Oisans, Alpe d' Huez...... Het ligt hier allemaal op een beugscheut van elkaar. We starten met 1 uur vertraging door een fikse regenbui net voor het inladen van de volgwagen. De outfits worden aangepast, maar al snel worden regenjasjes, mouw- en kniestukken uitgetrokken en afgegeven. We duiken richting Grenoble en na 1 uur staat 35km op de teller. De sfeer binnen de groep is zeer goed en we leren zeer veel van elkaar. "Wo is meine vulow" en "woar e minne velo" betekenen hetzelfde en "rig deu" en "regte deure" wil in beide gevallen zeggen dat we rechtdoor moeten rijden. Het is altijd handig als je in een peleton dezelfde taal spreekt of elkaar verstaat. Onze hoogtemeters halen we vooral uit de klim richting St-Mezier-du-Moucherotte, 20km aan 5%, een mooie en aangename klim met Grenoble in de diepte. Voor de afzink naar Villard-de-Lans hebben we opnieuw regenjasjes nodig, maar vanaf de prachtige gorges de Bourne kunnen we ze opbergen en genieten van dit fantastische natuurwonder. Ook het pittoreske St-Nazaire-en-Royans kan ons bekoren en wordt meegenomen als tip voor een volgende bezoek aan de streek. Langs het park regional de Vercors vervolgen we onze weg naar Livron-sur-Drome waar de hitte zijn werk doet en de rit toch extra zwaar maakt. Intussen is onze nieuwe begeleider Tomas Enriques aangekomen, je kan voor een bestemming naar Santiago de Campostela net zo goed iemand meenemen met een exotische naam om het geheel wat extra kleur te geven. We heten hem bij deze van harte welkom in de groep. Voor de mensen die thuis onze blog volgen, we beginnen jullie inderdaad al een beetje te missen, maar de prachtige uitgestippelde routes maken zoveel goed dat we er bij momenten stil van worden. Het leven kan soms (eenvoudig) en (mooi) zijn.
La route du soleil. Een snikhete dag doorheen een wondermooi landschap. Maar laat ons eerst even terugblikken op gisterenavond. Hotel La Poutre heeft ons getrakteerd op een culinair hoogstandje. Tafels en stoelen waren uitgestald op het gazon. De ondergaande zon hield ons gezelschap en bij een gekoeld glaasje rosé d'Arbois.....en streekwijntje, hoe kan het anders ?.....zat de sfeer er dadelijk in. Nadien nog wat nakaarten bij een Leffe of "une grande riviere", wederom une specialité de la region. Maar hier lieten onze smaakpupillen ons in de steek. Een bier aangelengd met caramel en peperkoek, was er voor de meesten iets over. Alhoewel...de gustibus et de coloribus, non disputandum esse. Nu terug naar de dag van vandaag.we reden de ganse dag in een verzengende hitte doorheen het woeste landschap van de Jura. Zoals steeds was weer heel wat natuurschoons te zien. Het meest in het oogspringend waren de bloeiende kaardenbollen ( in de tuin zetten als je distelvinken wilt zien) en de geurende wilde marjolein. Midden op de dag -zo maar - de eerste col. 8 km bergop en 15 km bergaf. Indrukwekkende rotsmassieven, rustig kabbelende bergriviertjes en adembenemende vergezichten, wisselden elkaar af. Maar spijtig genoeg .... Onze blik was meestal gericht op de verzengende tarmac voor ons of het achterste van onze compagnon de route. En dan, na 140 km een hotelletje met een zwembad. Je begrijpt dat mijn verslag hier zal eindigen. -we noteerden vandaag slechts onze tweede platte band ( Ludo) , niet slecht na 5 dagen fietsen. - het lintje van Ivo zijn helm was losgekomen, zo zie je maar... No one is perfect. - een haperende en knarsend versnellingsapparaat verplichtte Gilbert voet aan grond te zetten tijdens een beklimming, den Bomba van de groep nu Willy H. verplicht huiswaarts is. Medisch bulletin: nihil Verslaggever vandaag: Rene Verdonck
Met zicht op de Jura. Na een typisch Frans ontbijt en een groepsfoto met de uitbaatster van Hotel Restaurant Henri IV vertrokken we richting Bonlieu. Goed voor een rit van 160 km. De zon was meteen van de partij en wat voorspelde een warme dag te worden, werd bewaarheid. Onderweg lazen we aan een lokale apotheek: 29 graden Celsius. Ook vandaag hadden de mensen van de organisatie de stopplaatsen er goed gekozen. Al snel kwam de Jura in het zicht. Volgens W. C. ( niet te verwarren met de alom gekende kleine ruimte in de meeste huizen) zou dit maar klein bier zijn t.o.v. de col de Glandon en Alpe d'Huez die ons de komende dagen te wachten staan. En W.C.kan het weten, want hij heeft naar eigen zeggen een semi-buitenverblijf op Alpe d'Huez. Maar de klimmetjes in de Jura die ons vandaag te beurt vielen vormden alvast een stevig voorgerecht. Er worden nu volop heroïsche verhalen verteld door hen diezelfde col de Glandon eerder beklommen. We zijn benieuwd ! De reporter van dienst Ludo Guelinckx
6.15 uur opstaan, dit met een staalblauwe lucht als decor en een lichte oostenwind. Een rit van 158 km staat op het menu door de Lorraine en de Haut-Marne tot Champlitte. Het zal bakken en braden worden op de fiets. Zonnecreme factor 30 is geen overbodige luxe. Bij de start volgen we nog de Maas dit tot Coussey. De wegen liggen voor ons als een rode loper uitgerold. We passeren door dorpen waar de tijd bleef stilstaan. Sommige dorpen hebben namen die doen wegdromen. Zoals Pagny- la- blanche- cote of Vaucouleurs. Het fietsen ging heel vlot met de ideale gangmakers Stef en Ivo.'s middags werd een idyllisch plaatsje gevonden door Luc en Rita voor de lunch. We genoten van de "chocollat" met "broan broad. We genoten van mekaars dialect en welgezind pekten we onzen velow. Met enkele pittige klimmetjes zetten we de tocht verder. Rene - de kolonel- maakte ludieke demarrages, haalde zoveel voorsprong, en had nog de tijd om ons aan te moedigen zoals een supporter in de tour de France. De sfeer zat er goed in,er werd zelfs gezongen in het peloton. Door het strakke tempo kwamen we al om 15.45 uur aan in Champlitte. De benen werden er gekoeld in de plaatselijke fontein. Achteraf genoten we gezellig samen op het plaatselijke terras. De weg naar Compostela.... Heerlijk. P.s. Gelukkige verjaardag aan Roger Van Iseghem. Reporter van de dag : Stefaan Wylin
Deze morgen hadden we nog wat vrees voor het weer. Men had wat regen voorspelt en voor een rit van ongeveer 165 km in de Ardennen is dat niet zo leuk. Onze vrees leek ongegrond, want de hele rit bleef het droog. Af en toe konden we zelfs genieten van een deugddoend zonnetje. Buiten een lekke band van Marc Verryken en een vastgelopen ketting van Patrick Lemberechts waren er geen problemen. Voor het uitgebreid (sportief) middagmaal konden we de tafels onverhoopt in de zon plaatsen. Het werd een vrolijke en lekkere pick-nick. Met vereende krachten werd de volgwagen uit- en ingeladen. Niettegenstaande de zeer heuvelachtige route naar Vresse, kon iedereen goed mee. Iedereen is duidelijk goed voorbereid. Toen we op 10 km van het hotel kwamen sloeg het noodlot toe. Niet goed aangekondigde wegwerkzaamheden zorgde voor verwarring. Willy reed in een put, zijn voorband plofte en in zijn val sleurde hij Andre Witpas mee. De gevolgen waren dramatisch. Naast de vele schaafwonden vreest Andre voor een gebroken sleutelbeen en Willy voor een kwetsuur aan de schouder. Beiden werden met de volgwagen naar het hotel gebracht. Verwittigde familieleden kwam hen ophalen. Moet ik zeggen dat dit een serieuze domper is op onze fietsvakantie. Medisch verslag: Willy Hendrickx, na bezoek aan Bonheiden, zwaar gekwetst - deze week volgt een tweede bezoek, waarbij de mogelijkheid bestaat dat het lichaamsdeel in het gips wordt geplaatst. Voor Andre Witpas, sleutelbeenbreuk en een gebroken rib. Dit verhaal werd geschreven door Danny Desair
't Was mistig vanmorgen in Laforet. In ons hoofd aan de ontbijttafel, want we misten natuurlijk Dre Witpas en de Willy. Ook in het bos hing er mist, en we gingen onmiddellijk bergop. Enkele zuchten en gekreun, maar al vlug brak de zon door. -Door een groot bos langs de Franse grens, en daarna een schitterend panorama op Sedan en de Maasvallei.
Daarna de ganse dag de Maas gevolgd, die altijd smaller en smaller werd. Rustige wegen, vriendelijke hellingen, een kerk zonder dorp en we hebben nu ook nen boskakker.
Samen rustig binnengereden, 168 km op de teller, mooi gemiddelde van 26,5, iedereen goed gezind en de Rik was de wasser van dienst. Dus iedereen klaar om er morgen opnieuw fris tegenaan te gaan.
Dit verslag werd geschreven door Stef Vanattenhoven
Ik ben André WOUTERS
Ik ben een man en woon in Haacht, Vijfhoekweg 7 (België) en mijn beroep is gepensioneerd kaderlid.
Ik ben geboren op 17/05/1949 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielertoerisme - voetbal kleinzoon ( U8).
Mailinglijst
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
