Ik betrap me er vaak op dat ik naar De Zoon kijk, die dan net op dat moment zijn allerliefste snoetje bovenhaalt, en denk "Nee, meer dan dit kan ik niet van je houden". Om dan de volgende dag, bij weer een ander lief snoetje of trucje, te denken "Jeetje, nu hou ik nog meer van je dan ik gisteren deed".
Het is zoals een zinnetje uit een boek dat ik ooit gelezen heb " Vandaag hou ik meer van je dan ik gisteren deed en minder dan ik morgen zal doen". En zo is het precies.

Vorige week zat De Zoon op zijn speelmat, heel rustig en braaf te spelen met zijn muzikale hond. Ik zat in de zetel achter hem en alleen al door te kijken hoe hij opging in zijn spel en zat mee te dansen met de muziek, kreeg ik tranen in mijn ogen. Er overviel me echt een "waauw gevoel", een gevoel dat ik ontzettend blij ben dat ik zijn mama mag zijn.

Voor je je kind in de armen hebt gehouden, kan je niet bevatten hoe verliefd je op zo'n klein wezentje kan zijn. Hoe elke blik van dat kleine knulletje je hart sneller doet slaan, hoe elke glimlach je ontroerd en hoe elk klein dingetje dat hij doet je zo trots kan maken. Maar hoe ook elk huiltje, pijntje en ongelukje je hulpeloos maakt. Hoe je je kind wil beschermen, hoe je het wil houden van alle pijn.

Soms vraag ik me wel eens of ik ooit evenveel van een tweede kindje kan houden. Gelukkig is liefde het enige dat zich vermenigvuldigt zodra je het deelt...