|
Een half uurtje later kwam de dierenarts op bezoek. Ze controleerde mijn algemene gezondheidstoestand even en toen wilde ze voelen of ik al opening had. Dat was een vervelend gevoel. Toen ik ging liggen hoorde ik haar zeggen dat we, gezien mijn leeftijd en het feit dat ik nog erg gesloten was, beter geen risico konden nemen. Ze zou haar operaties, die ze gepland had, afbellen en alles klaarmaken om mij open te snijden. Oeps, toen ben ik maar heel snel heel hard gaan persen en kreunen!
Toen de dierenarts dat hoorde, besloot ze om maar even af te wachten om te zien of ik de boel langs binnen uit open kon krijgen. Natuurlijk kon ik dat! Omdat de uitdrijving toch niet zo vlot ging, besloot de dierenarts om toch nog maar eens te voelen... Gelukkig maar, want mijn eerste pupje lag wel netjes met haar hoofdje naar voren, maar ook met haar buikje omhoog en dan is het heel moeilijk om ze over het heuveltje voor de uitgang te duwen. Nadat de dierenarts ze gedraaid had met haar buikje naar onder, heeft ze gewacht tot ik ze helemaal alleen eruit duwde. Wat was ik blij toen ik mijn eerste pupje zag, ik heb ze helemaal gewassen en de navelstreng overgeknaagd. Daarna mocht ik lekker in de houten bak gaan liggen en als ik de tweede pup ook alleen eruit zou duwen, dan ging de dierenarts naar huis en mochten de baasjes het verder alleen doen. Als het nodig was zou ze natuurlijk wel terugkomen...
Hier zie je me met mijn eerstgeboren dochter, eruit geduwd om iets voor acht 's morgens en nummertje twee is onderweg...
Ze ging al meteen op zoek naar eten.
Door dat grappige witte voetje zal ik mijn eerstgeboren dochter altijd makkelijk herkennen. Pfff... mijn buik wordt weer erg hard...
Om iets na 10 heb ik nummertje twee er helemaal alleen uitgeduwd. De dierenarts mmoest hem alleen nog aannemen, netjes in een gesloten zak met zijn poepje eerst...
De nevelstreng mocht ik zelf doorbijten en... het is een zoon!
Vrouwtje doet jodium op zijn naveltje en een touwtje errond.
Dat vind ik maar niks en dus lik ik het meteen weer weg.
Vrouwtje legt het nieuwgeboren zoontje bij de anderen.
Dan kijkt ze op haar klok om te zien hoe lang het duurt voor hij de tepel vindt.
Ik hou hem natuurlijk ook goed in 't oog. Moet nog even wennen aan dat gefriemel tegen mijn buikje.
Plots doe ik iets waar vrouwtje echt van schrikt.
Ik sta recht en begin met mijn neus de pupjes aan de kant te wrijven... alle drie tot in haar schoot.
Mijn oor vliegt naar alle kanten daarbij...
En dan leg ik me rustig met mijn rug naar hen toe, klaar om nummertje 4 eruit te duwen...
Tussen de weeën in kan ik ze dan nog even wassen.
Ze liggen daar heel veilig en warm, in haar schoot.
Wriemelend nieuw leven, zo pasgeboren...
Ze draaien rondjes in haar schoot en proberen met hun neusje te ruiken waar ik ben.
Ze zijn nog nat en glanzen zo mooi...
Het zusje slaagt erin om bovenaan te geraken, lekker op de warme broers.
En dan is nummertje 4 er ook bij. Je moet goed tellen... Het is weer een zoon, geboren om kwart over 12, in stuit.
Hier zie je hem beter, de tweede van links.
Hij kan zelfs al staan !!!
Ze vindt dat er 2 uur tussen 2 pupjes mag zijn, zegt ze, dus duw ik sneller dan zij verwacht nummertje 5 eruit, nog een zoon, een donkere, weer met het poepje eerst, om 13u.56. Ik zie haar een beetje teleurgesteld kijken, ze wou zo graag 4 meisjes...
Na al dat zwoegen ben ik heel blij met dit ontbijt op bed.
En daarna mocht ik in de tuin een wandelingetje en een plasje doen en ... drinken aan de kraan. Lekker fris!
Puppetje nummer 6 is geboren om 14u.19, een donkere dochter, met het hoofdje eerst. En om 17u.20 kwam er nog een meisje, ook met het hoofdje eerst, een heel lichtgrijs dochtertje, met haar 490 gram ook letterlijk de lichtste uit het nest.
Op deze foto zie je goed het verschil in kleurtjes...
Ik ben best tevreden met mijn zeven schatjes. Zij ook, ze vindt het een beetje spijtig dat mijn buikje nog niet leeg is...
Ze leggen de 7 veilig in de mand, zodat ik nummertje 8 eruit kan duwen.
Daar word ik echter heel onrustig van... dus laten ze er 4 in de mand liggen, en 3 bij mij... dat vind ik al beter.
Alleen is het me toch niet gelukt om nummertje 8 eruit te krijgen. De dierenarts is na haar spreekuur weer naar ons gekomen. Ik kreeg toen een spuitje, 0,1 ml. oxytocine, een hormoon dat weeën opwekt. Dat deed het wel een beetje, maar zonder hulp van de dierenarts had ik deze dochter toch echt niet op de wereld gekregen. Ze lag in stuit en het leek wel of ze klem zat. Het was uiteindelijk al 22u.50 toen ze er eindelijk was, 530 gram, gehaald door de dierenarts.
Vrouwtje is wel gelukkig nu, met het 4de meisje. Ze vindt ze heel mooi, sierlijk, elegant, mooie hoekingen, lange nek,...
Ik vind ze maar niets, wil haar ook niet wassen...
Ik ben wel gelukkig als ze heel de hoop weer bij me legt.
Een hele bende toch... en... mijn buik is nog steeds niet leeg. Ze voelt nog twee bobbeltjes zitten.
Ik heb geen zin meer om te persen, ik wil rustig liggen en melk geven.
Ik voel me nu echt wel moe. Zij begint te nagelbijten en mompelt iets over een droombevalling die toch nog gaat veranderen in een nachtmerrie....
Mijn pupjes genieten ook van de rust en drinken hun buikjes vol. Het verst van me weg ligt nummertje 5, die weegt 640 gram en is daarmee de zwaartste.
Ze beginnen ook al goed te plassen en te poepen, maar alleen als ik het eruit lik.
Ik zorg goed voor hen, maar vrouwtje kijkt elk uur angstiger...
Ik krijg geen drang meer om te persen, stilaan verliest vrouwtje de hoop op nog een levende pup... De dierenarts vreest dat ze me de volgende dag toch nog zal moeten opereren.
Ik trek er mij niets van aan en zorg rustig verder voor mijn acht lieve kindjes.
De volgende dag komt er een andere dierenarts, met hééél dunne armen en lange slanke handen. Die slaagt er met veel moeite toch in om nummertje 9 nog uit mij te halen. Hij heeft nog één keer zachtjes op haar vingers genepen met zijn mondje, maar was daarna niet meer te reanimeren. Hij was prachtig, donker, en woog 750 gram. De baasjes waren helemaal van de kaart, en ik ook een beetje, want dat heeft wel pijn gedaan... Ik kreeg toen weer een spuitje oxytocine, want nummertje 10 zat nog erg ver weg en hij bewoog ook niet meer... Uiteindelijk is onze dierenarts die nog eruit komen halen om 17u. Ook dat was nog een flinke donkere zoon van meer dan 600 gram. Triest hoor, zeker voor haar, ze heeft al 3 nachten niet meer geslapen...
Tja, een niet zo leuk einde van mijn bevalling, hé. Ik ben er nu ook wel wat moe van, die twee laatste pupjes hebben me wel pijn gedaan. Ik krijg nog twee spuitjes, (oxytocine en peniciline) en dan keert de rust weer. Ik hoop dat zij morgen toch weer een beetje blij kan zijn, tenslotte heb ik nu toch 8 flinke pupjes.
Pff... weet je, dat vertellen ligt mij toch niet echt, ik ga vannacht eens kijken aan wie van de pupjes ik dit kan delegeren, dan mag die pup vanaf nu verder bloggen... kan ik me met het echte werk bezig houden. Maar eerst een nachtje slapen. Dat heb ik wel verdiend, niet?
|
