Brrrr, vandaag leek het zo mooi zonnig weer en onze mama vond dat we nu écht een beetje buiten moesten gaan spelen. Gelukkig kwam er namiddag weer bezoek. We waren een heel klein beetje onder de indruk van de hond die ze bij hadden... hij leek erg op onze oom Deus, maar hij was nog niet zo breed. Hij mocht wel veel in de grote tuin spelen met Hayden en met Deus... en wij nog niet... Homer heette hij, en hij viel wel mee... alleen als we naar zijn borstjes wilden zoeken dan gromde hij zachtjes.
Zusje witvoet zet de eerste stap naar buiten.
Ze staat daar maar te staren naar de grote honden, met haar grote witte ster op haar borst, en wordt natuurlijk voorbijgestoken door onze lichtgrijze zus.
Dan krijgt ze hulp van onze broer smidje, die zal de lichtgrijze zus wel eens de les spellen...
Waarna dat zusje er een beetje bedremmeld bij zit. Plots snap ik waarom hij haar altijd 'muis' noemt...
Daar komt broer maatje er ook aan...
Nu gaan we feesten!
De meisjes hebben blijjkbaar besloten om te gaan dansen... witvoetje begon,
maar de gekste pasjes werden toch door 'muis' bedacht.
De jongens spelen heel andere spelletjes.
En eigenlijk willen ze gewoon met de groten gaan spelen in de grote tuin!
Nee muis! Nog niet naar binnen gaan! De donkere zus probeertze tegen te houden met haar staartje.
Bbrrr... even later zijn we toch blij dat we allemaal weer binnen zitten en dat ze de deur een beetje dicht doet!
Het was echt wel fijn in de zon, maar toch ook wel erg koud.
Het donkere zusje geniet nog een beetje na....
tot haar oogjes zwaar worden...
Als toetje krijgen jullie nog een zelfportret van mij, de schrijver...
Vandaag hebben we een leuke dag gehad. Veel knuffelbezoek en de baasjes waren bijna heel de dag allebei thuis. We hebben vandaag allemaal een stukje smeerkaas gekregen. Zij had er een pilletje ingestopt om ons te ontwormen. Mmmm, dat vonden we véééél lekkerder dan dat roze spul van de vorige keren. Nu maar hopen dat zij dat ook gemerkt heeft en dat we nog van die pilletjes krijgen!
Hier genieten wij van... knuffels.... mmmm....
en samen spelen....
met elkaar vechten...
Of iedereen ervan kon genieten, betwijfel ik een beetje...ik heb een paar broers en zussen die niet zo voorzichtig zijn met hun vlijmscherpe tandjes!
Mama komt tegenwoordig zo af en toe eens als tussendoortje... mmmmm... lekker! En we drinken nu net zoals Romulus en Remus, zegt zij.
Onze interesse in speelgoed is ook gegroeid. De rangorde-gevechtjes met mekaar zijn een beetje uit de mode.
Je kan een heleboel dingen doen met dat speelgoed, kijk maar naar mijn witvoet-zusje.
Oeps, niet te fel kijken! Dan wordt ze verlegen...
Mijn broer, de vlieger, speelt ook erg graag met al die dingen.
Als je hem bekijkt, legt hij zich op zijn zij.
Hij kijkt daarna niet meer in je ogen.
Ja, de meesten van ons beginnen nu al te weten wat onderwerpen is, op een speelse manier geleerd.
Maar sommigen doen of ze er niets van begrepen hebben...
En dan is mama er weer.. en mogen we lekker lang drinken.
We hadden ons zo stil gehouden, maar toch werd ze wakker.
Ze had natuurlijk baasje gehoord, die maakte ons eten klaar.
Toen heeft onze mama weer hééél lief op hem gelachen...Ze knijpt dan haar oogjes helemaal toe...
En daarna kreeg ze gelukkig zelf ook eten.
Aan het eind van de dag, kwam er nog meer bezoek. Dt is natuurlijk niet slecht voor mijn ondeugende broers. Die kunnen best wel wat opvoeding gebruiken.
Pfff... amai, gisteren wilden we zo graag buiten gaan ravotten, maar toen mochten we nog niet. Wij dus heel blij dat het vandaag wel mocht, maar de pret duurde niet lang. Als we een plasje of een hoopje durven maken, moesten we weer naar binnen... En het ergst van alles was, dat zij ons daarna één voor één weer kwam halen en dan moesten we netjes stil op een tafeltje staan en hij bliksemde toen naar ons! Kijk maar eens hoe plechtig het moest... Hier boven en hier onder zie je onze zus met de witte voetjes
Hier boven en hier onder zie je onze donkere zus, die wel heel licht leek in het zonnetje.
Hier boven en hier onder zie je onze lichte zus, in kleur en in gewicht ook.
Dit is de reu met het tekentje dat altijd op plannen van architecten staat. Een horzontaal streepje met daaronder twee beentje die in het midden samen komen. Het heeft iets te maken met maataanduiding en dus noemen ze hem nu : Maatje.
Hier boven en hier onder staat mijn dikste broer. tenminste, hier boven hangt hij nog meer dan hij staat... hij was echt diep aan het slapen toen ze hem mee nam naar buiten. Hij heeft volgens haar een witte vlinder op zijn borst; maar hij vond het een aambeeld. De eerste week had hij dus twee namen : vlinder en smid. Uiteindelijk heeft zij moeten toegeven dat vlinder niet zo stoer klonk als smid, voor zo'n dikkertje. ,
Deze broer heeft een witte vlieger , echt waar, met een touwtje eraan vast, op zijn borst en dus noemen ze hem de vlieger. Soms als hij heel snel loopt, lijkt het wel of hij echt gaat vliegen. Lopen kan hij alvast het snelst tot nu toe.
Tja, nu kan ik zeker niet meer anoniem blijven als schrijver? Men noemt mij nu de donkere... maar dat is dankzij haar. Ik heb in mijn witte vlek een zwart gaatje, en ja, hij heeft me heel lang gaatje genoemd, en soms zelfs in het dialect: Koet. Geef toe, dat was toch een beetje beneden mijn waardigheid, niet? Zij dacht dat het wel leuk zou zijn, foto's nemen in de namiddagzon, maar het was best fris hoor... We zijn erna in een dik kluwen allemaal dicht bij en op mekaar gekropen. MMMMmmmm, gezellig, niet?
Vandaag hebben we eindelijk nog eens een rustig dagje gehad, nou ja... rustig... We hebben veel gespeeld, veel gegeten, en veel geknuffeld met ons mama, de man, de vrouw en de jonge mannen... Maar als je het aan hen vraagt, vinden ze waarschijnlijk dat we weer hééél veel plasjes en hoopjes gemaakt hebben. Ze rennen maar achter ons aan met sponsen en doekjes en leuke knaagrollen. We krijgen niet eens de tijd om ons eigen hoopje te controleren! Het is echt wel hun eigen schuld, wij willen zo graag naar buiten, maar ze haasten zich altijd om de deur dicht te doen. Ik hoop dat dat verandert als onze dikste zus en broer ophouden met kuchen en snotteren. Zij zijn natuurlijk veel later ziek geworden dan wij en ze moeten nog een paar dagen 's avonds een prikje krijgen. Maar we blijven ons best doen om buiten te geraken, want het lijkt ons daar echt wel hééél fijn! Piep !
We worden knap in het beklimmen van matrassen.
We spelen nog het liefst met zachte knuffeldingen... die niet piepen!!!
Niet iedereen wordt even makkelijk wakker...
Oortjes toe, dan oogjes open...
En dan heel voorzichtig opstaan... zusje heeft vast een ochtendhumeur.
Ik ben de langste, ik ben de langste !
We oefenen onze catch - grepen.
En ook daar worden we elke dag knapper in!
Het lopen gaat ook steeds vlotter.
En dan ontdekt zus een slapende mama...
Oeps, heb ik je wakker gemaakt?
Gelukkig wel, toen kregen we weer lekkere melk!
We beginnen mama soms wel te plagen.
Zie je broertje in haar poot bijten?
Als straf begint mama ons weer te wassen.
Niemand ontsnapt daaraan. Tot nu toe is onze mama nog nooit boos op ons geworden... ik denk dat ze héééél erg verliefd op ons is, zien jullie dat ook?
Dag iedereen! Ik ben Devlynn of Beltine, Irish Wolfhound, geboren op 23 april 2004. Ik heb erg lang moeten wachten tot het eindelijk mijn beurt was om pupjes te krijgen, maar uiteindelijk is het dan toch gebeurd. Eerst moest ik mijn hartje laten onderzoeken, daarna mijn oogjes, en toen dat allemaal in orde bleek, toen mocht ik mee met de auto. Toen ik Embassador zag, begreep ik meteen waarom mijn zus Desertrose zo gek op hem was. Wat hebben we leuk gespeeld! Ik heb hem laten zien hoe snel ik kan lopen en... hoe ver ik kan springen! En toegegeven... met één teen minder, moest hij zeker niet voor mij onderdoen. Op zaterdag 5 en zondag 6 september was hij heel blij om mij te zien en... op deze blog kan u genieten van het resultaat van die ontmoeting. Ik ben zelf niet zo'n praatvaar, dus laat ik met plezier mijn kleintjes aan het woord. Groetjes en een lieve lik, van Devlynn. (soms ook Devlynneke en heel soms Devèlynn genoemd)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
