Dag 20 – donderdag 27 juli 2017

Om 8u45 zouden ze ons komen ophalen aan ons verblijf.  Dachten we in ieder geval.  Gisteren hadden ze ons blijkbaar een mailtje verstuurd dat ze er al om 8u15 zouden zijn …  Sorry dat ik mijn e-mails niet regelmatig lees op reis …Niet getreurd, we weten hoe te reageren in stress situaties, op 5’ waren we klaar, gepakt en gezakt voor een volgend bezoek aan een township, maar ook Robben Island.  Godfrey wist ons alleszins onder tijdsdruk te brengen naar de Waterfront, net op tijd om de boot te nemen naar Robben Island, het ‘Eiland van Ballingschap’. 

Niet enkel de meest beroemde gevangene Nelson Mandela zat er vast, al in 1525 werden Portugese gevangen naar dit eiland verbannen.  Het deed eveneens dienst als een ‘ziekenhuis’ voor niet-geaccepteerden zoals lepralijders en gestoorden.  Het diende ook als legerbasis in WO II.  Eens op het eiland kregen we een busritje over het eiland en ten slotte een wandeling door de gevangenis, waarbij we onder leiding van een ex-gevangene een bezoek brachten aan o.a. de cel van Nelson Mandela.

Eigenlijk kan je die verhalen moeilijk vatten.  We trouwden in het jaar dat Apartheid werd afgeschaft …Maar buiten ‘Give me Hope Joanna’ …

Totdat je er hier mee geconfronteerd wordt.  Maar toch … je wordt eigenlijk het meest geraakt door het positivisme van de ‘zwarten’.  Na ons bezoek aan Robben Island kregen we een begeleid bezoek aan de township ‘Langa’.  We werden eerst een beetje misleid, want de huisjes zagen er naar ‘zwarte’ normen behoorlijk uit.  En ik verontschuldig mij voor deze uitspraken, maar zo werd het ons ook gezegd.  Totdat we dieper in de township trokken.  We kregen eerst weer een kleine les in de plaatselijke taal, en mochten dan een ‘hostel’ bezoeken waar de immigranten uit andere streken belanden om een beter leven tegemoet te gaan.  We mochten in ‘room number four’ binnen gaan … Binnen gaan was eigenlijk zelfs niet mogelijk … de ruimte was maximum 3 op 4m, 1 tv toestel, 3 bedden, voor elk gezin 1 bed, per gezin ongeveer 4 personen.  Ja echt, jullie lezen het goed, er leefden hier 14 personen op 12m².  Je kan het gewoon niet begrijpen dat dit nog bestaat, maar het bestaat dus duidelijk.  Buiten liggen de ratten gewoon aan je voeten.  En toch, je hoort maar 2 woorden, ‘hoop’ en ‘positivisme’.  Gelukkig zijn die mensen niet, de gids woont zelf ook in Langa en bevestigde ons dat, maar ze hebben hoop en gaan ervan uit dat de regering op een goede dag extra inspanningen zal leveren. 

Ik wil gewoon even eindigen met Camille’s woorden, want ik voelde mij rot schuldig daar rond te lopen, ‘Mama, wij kunnen daar niets aan doen, het is onze schuld niet, en wij gaan het probleem ook niet verhelpen’.  Maar we hebben er 3 schilderijtjes gekocht, waarschijnlijk vééééééééééél te duur betaald, maar ik kan alleen maar hopen dat die mensen een super dag gehad hebben met de recette die ze vandaag gedraaid hebben! 

Ik kan het verder niet verwoorden, je moet het gewoon gezien hebben …