Hey beste vrienden (of dat nu via Facebook of in het dagelijkse leven daarbuiten is),

Ik ben Jari De Witte, bijna 20 jaar oud en woonachtig te Oosteeklo. Momenteel studeer ik ook nog Bedrijfsvertaler-Tolk aan de Hogeschool Gent.
Vanaf vandaag is het mijn doel om een wekelijkse blog bij te houden, hoofdzakelijk over het maatschappelijke domein dat mij al sinds mijn eerste levensjaren het meest fascineert: de sport, in het algemeen welteverstaan. Dit om deels mijn absolute jongensdroom na te jagen: sportjournalist worden. Ik hoop met deze blog in ieder geval die droom wat te benaderen.

Als Vlaming kan ik mij vooral gepassioneerd onderdompelen in de voetbal (ik pik zeer graag af en toe een 'matchke' mee, of dat nu in het stadion zelf is als groot supporter van KAA Gent , of als neutrale fan tijdens andere matchen) én het wielrennen, dus kom ik vooral in deze periode enorm aan mijn trekken. Andere sporten durf ik ook te volgen, maar dan vooral als er echt Belgen in uitblinken én als ze regelmatig worden uitgezonden op de TV (zoals tennistoernooien en atletiekmeetings, maar geen golftoernooien, Formule 1-races, hockeywedstrijden of boksmatchen of...).  Deze sporten volg ik dan weer wel op de voet tijdens de Olympische spelen. Maar op dit eigenste moment zijn we natuurlijk nog een hele tijd van de volgende editie verwijderd.

Laten we beginnen bij het begin: de sportmicrobe heb ik al héél erg lang te pakken gekregen, een beetje met de paplepel ingegeven door de familie (dan vooral die van moeders' kant). Als kind keek ik al enorm graag naar programma's als 'Studio 1'/'Stadion' voor de voetbal, 'Vive Le Vélo' voor het wielrennen (de Tour de France natuurlijk) en de zondagmiddagomkadering van Sporza, alsook talloze live voetbalmatchen en wielerwedstrijden of tenniswedstrijden van Clijsters en Henin. Die kinderjaren waren op dat vlak echt gouden jaren.

Wat het wielrennen betreft: dit moet zowat de eerste sport zijn waarmee ik als jonge snaak van amper 5 jaar oud werd geconfronteerd, maar ik was er wel meteen voor verkocht. Al die hectiek, de voortdurende spanning of zelfs de typische landschappen en decors die in beeld werden gebracht: het werkte stuk voor stuk aanstekelijk. Omdat ik het zo vroeg had opgepikt kon ik veel mensen verbazen met het feit dat ik ondanks mijn piepjonge leeftijd soms al een half wielerpeloton bij naam kon noemen. Bovendien had ik ook enorm veel fantasie: elke keer ik een koers op TV had gezien, ging ik achteraf in de kast van mijn meetje Lisette doodleuk een landkaart zoeken, pakte ik pen en papier en creëerde ik eigenhandig mijn eigen rittenkoersen, mét uitslagen incluis. Hierbij was mijn uitgebreide kennis van de rennersprofielen enorm handig, zo kon ik niet altijd Boonen of Armstrong of Nys laten winnen, neen integendeel, er zat heel veel variatie in de uitslagen. En wist ik eens niet meteen wie te kiezen, geen nood, dan nam ik er een wielergids bij en zocht ik iemand passend op.
Ook in die tijd was ik enorm geboeid door het commentaar van mannen als Michel Wuyts. Dus soms gebeurde het dat ik 's avonds voor het slapengaan nog een heel koersscenario uit mijn duim wist te zuigen en luidop de laatste kilometer van een welbepaalde koers becommentarieerde.

Niet zo heel veel later werd ik ook door de voetbalmicrobe gebeten. Dit werd vooral in de hand gewerkt door de talloze FIFA-spelletjes die ik heb gekregen/gekocht én doordat mijn pa zelf al lang van voor mijn geboorte een echte KAA Gent-supporter aka Buffalo was. Zelf mocht ik een eerste keer echt mee begin 2007, in de plaats van mijn peetje Gaston. Dus ook ik ben nu al goed 10 jaar diehardfan van de Gantoise. Mijn allereerste match was eentje die kon tellen: meteen tegen dé aartsrivaal, vandaag de dag zelfs zowat meer dan ooit tevoren: Club Brugge K.V. Dat seizoen was het wel de enige match die ik ging bekijken. Ik was nog wat jong en moest vaak op tijd in bed op zondag omdat ik de dag erna een schooldag had. Het seizoen erop ging ik al één match meer bekijken, en sinds augustus 2008 ben ik zowat een permanent abonneehouder op KAA Gent. Ik kwam naar iedere thuismatch, waar we ook eindigden, zelfs de twee donkere jaren zo'n 5 jaar geleden verpinkte ik nooit. Da's wat ze noemen: nen echte Buffalo. Trouwe fan voor altijd.
BUFFALO FOREVER.

Oh ja, voor ik het vergeet: ik speel sinds een jaar ook zelf voetbal, meer bepaald G-voetbal bij de Lembeekse Grasduikers. Een zéér toffe spelersgroep van een man of dertig (kids en adults samen), naar grootse prestaties geleid door fantastische trainers (shoutout naar Joeri, Ivan, en natuurlijk ook Patricia en Sjoerd) en een topbestuur met onder meer Carla en Patrick. Nogmaals bedankt aan jullie om ons de kans te geven zo te groeien als ploeg, als vriendenkring en om ons zoveel plezier te laten beleven aan het spel. Want dat gaat mijlenver boven de rivaliteit en concurrentiestrijd die in het professionele wereldje kan heersen. Topjob, mensen!

Dit was zo'n beetje de essentie, een introductie van hetgeen ik aan bod wil laten komen op deze pagina. Het zal dus hoofdzakelijk over sport gaan, heel misschien soms ook over persoonlijke zaken. Maar het belangrijkste is dat ik gedreven ben om er iets van te maken dat velen aanspreekt.
Morgen vrijdag komt een eerste echte blog online, dit zal zo'n twee keer wekelijks gebeuren (maandag én donderdag/vrijdag). De komende periode zullen mijn blogs waarschijnlijk vooral handelen over de voorjaarsklassiekers in het wielrennen en de Play-Offs in het Belgische voetbal.

See you back soon! Laat desgewenst een reactie na op deze blog, of nodig gewoon wat mensen uit die niet in mijn directe kennissenkring zitten maar die eventueel misschien wel eens van pas kunnen komen met het oog op mijn latere werkloopbaan (wie weet?). Het zou super zijn mocht ik in contact kunnen komen met echte sportleken, mensen die al jaren in het vak zitten! Zo kom ik stapje bij beetje dichter bij die ultieme droom!