Van de ene dag op de andere stond mijn leven op zijn kop. Maanden vroeg ik mij af of het ooit nog terug als vroeger zoy worden.

Maar ik proberde de moed er in te houden.

En dan, als er na drie maanden eindelijk een lichtje flakkert aan het einde van de tunnel, blijkt het allemaal voor niets te zijn.

Want terwijl mijn sociaal leven nog steeds aan scherven ligt en de eenzaamheid steeds zwaarder begint te wegen, vinden tienduizenden mensen dat zij het recht hebben om massaal op straat te komen.

En waarom?

Omdat er aan de andere kant van de wereld een misdadiger iets te hardhandig is aangepakt. En toevallig een donkere huid had.

Had die politieagent anders greageerd als die misdadiger blank was geweest? 

Ik weet het niet. Had de man nog geleefd als hij niet vol alcohol en drugs had gezeten, geen hartkwaal en geen coronabesmetting had gehad. Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat tienduizenden mensen dit voldoende reden vinden om alle regels aan hun laars te lappen en het leven van anderen daarmee in gevaar te brengen.

Wat is het verschil, vraag ik mij af, tussen degenen die door hun nonchalantheid tientallen, misschien wel honderden coronadoden gaan veroorzaken en het gedrag van die politieman die zijn boekje te buiten ging?

Beiden waren op dehoogte van de risico's. Beiden zijn onverschillig voor het lot van hun slachtoffers. Dus als ze gelijk behandeld willen worden, moeten ze ook allemaal terechtsyaan voor doodslag.