Dinsdag 05 augustus

 Tijd voor cultuur: Vandaag gingen we naar Cordoba. De autorit diende zich veel makkelijker aan dan die van gisteren. Hoe meer we in de buurt van de stad kwamen, hoe minder bergen we zagen en het landschap ging langzaam over in glooiende heuvels vol akkers met graan en zonnebloemen.

In de stad wilden we zeker La Mesquita bezoeken, de beroemde door de Moren gebouwde moskee, dus zochten we en parking in de buurt. Die werd ook gevonden, maar zoals ik al vreesde was dit een betaalparking die aan de smalle gangetjes te zien vooral op Seat’jes was voorzien. Onze uit de kluiten gewassen Mercedesbus daar netjes achter laten werd een helse klus. Toen ik al zo’n tien minuten ferm aan het sukkelen was werd ik uit mijn lijden verlost door de parkingbediende die aanbood om het busje voor ons te parkeren. Nadat hij hem netjes geparkeerd had wilde Danny hem een fooi toestoppen, maar dit weigerde onze reddende engel. Spaanse trots zeker?

We waren de parking nog maar goed uit toen we op de paardenkoetsen uitkwamen. Een vlotte koetsier maakte al meteen een prijs op voor ons zessen. Toen we de man vertelden dat we eerst gingen eten ging er al meteen €10 van de prijs af en hij meldde met aandrang dat het na de rit veel beter zou uitkomen om te gaan eten. We gaven toe en ik nam plaats naast de koetsier (aangezien ik als de lokale tolk werd gebombardeerd) terwijl de anderen in de koets plaatsnamen. Het was een fijne rondrit door het historische centrum van Cordoba. Af en toe mummelde onze koetsier wat in het Spaans en ik probeerde dit zo goed mogelijk door te geven aan mijn achterban. We passeerden de Joodse en de Arabische wijk met hun vele mooie verborgen patio’s, kerken en monumenten en zelfs een uit de kluiten gewassen standbeeld van een zeer beroemde toreador. Ik probeerde even om wat in gesprek te gaan met de man, maar algauw bleken we lost in translation en beperkten we ons beiden tot het hoogst noodzakelijke… Blijkbaar was er ergens een ongeval gebeurd, want onze gids diende zijn ‘morena’ langs ook voor hem onbekende wegeltjes te leiden.

Na ons ritje begon de restaurantzoektocht. Zoals we al wel vermoedden vonden we de gebruikelijke toeristenkost in een straal rond de Mesquita. Toen we honderd meter verder stapten ontdekten we een zaak die er interessant uit zag: D’Uclés, een combinatie van Cordobese en Noord-Afrikaanse gerechten . De inkom zag er wat gewoontjes uit: een grote toog met een grote tv erboven, maar er was een mooi ingericht hoekje in patiostijl met Maghrebijnse toetsen. We hebben hier met z’n allen heerlijk gegeten. Danny en Chris maakten kennis met Humus en waren zo te zien verkocht!.

De temperatuur in Cordoba schoot de hoogte in en we waren blij dat de majestueuze Mesquita ons verkoeling schonk. Bij het kopen van de tickets viel het Mathias op dat er serieuze bewapende bewaking op het binnenplein stond. Ook bij de ticketcontrole waren ze vrij streng. Ik diende mijn hoed af te doen en overal stond in grote letters dat er niet gefotografeerd mocht worden. Toen we echter 10 seconden binnenwaren leek het of we op de rode loper in Cannes stonden: werkelijk ie-de-reen was hier foto’s aan het nemen. Een heel mooi gebouw de Mesquita. Opvallend dat de Katholieken hun kapellen en gebedsgedeeltes duidelijk in alle zijmuren hebben verwerkt in deze oorspronkelijke moskee. We keken onze ogen uit op de vele kunstschatten in goud, zilver en platina.

In de toeristengids van Chris stond dat er een winkel was in de Joodse wijk met een prachtige patio waar handgemaakte flamencokleedjes worden gemaakt. We struinden rond door de smalle Cordobese straatjes en vroegen de weg, maar konden het niet vinden.

 De Smartphone bracht redding en we ontdekten een mooie, rustige wijk van de stad. Op het juiste adres toegekomen bleek de winkel gesloten. Het bordje ‘open all year’ diende blijkbaar met een korrel zout genomen te worden, jammer.

Ondertussen was het heel heet geworden. We sleepten ons terug richting binnenstad en hielden halt om een welgekomen Fanta Limon te drinken (en een cerveza voor Danny uiteraard) op een klein terrasje. We waren nu bij de Alcazar. Chris wilde deze graag ook bezoeken, maar hoe zeer ze haar wimpers liet knipperen en ondanks haar smekende stemmetje was Danny niet te vermurwen om de toegangsprijs op te hoesten. Dan maar naar de magnifieke Romaanse brug en het Moorse waterrad, ideaal om mooie foto’s te nemen en nog wat zweet in de Andalusische lucht te laten verdampen.

Tot slot nog een prima terras gevonden in de schaduw van de Mesquita met ventilatoren die een waternevel verspreidden. Ook hier smaakte de Fanta goddelijk, de Sangria van de dames haalde zo te horen niet het keurmerk van Spaans cultuurergfoed. Terug naar de gevreesde parkeergarage en het leek er wel om gedaan, maar onze verdieping was helemaal leeg zodat het manouevreren vlotjes ging en we zonder kleerscheuren en blikschade Cordoba achter ons konden laten. Op de terugweg wilden we nog een brood kopen, maar in onze supermercado hadden ze nog maar 1 brood over. Net buiten het dorp nog bijna een aanrijding met de Guardia Civil (die van rechts kwam).

Maandag 04 augustus

De ochtend startte met de expeditie van Danny en ik om brood te halen in de supermercado in La Rabita. We hadden deze winkel nog niet gespot, dus dat werd zoeken en waarschijnlijk de locals ondervragen. In het dorp vonden we een oude man bereid om ons in megasnel, onverstaanbaar Spaans even onwetend achter te laten. Uit zijn armbewegingen kon ik wel uitmaken dat we in de buurt moesten zijn. Na een blokje om gedaan te hebben in het dorpje vonden we algauw het winkeltje dat gewoon op de hoofdbaan bleek te liggen. Mission accomplished!

Vandaag op het programma: de witte bergdorpen Pampaneira, Bubion en Cappilaira ten zuiden van Granada. Het beloofde een pittige autorit te worden door een ruig berglandschap. Wat een mooie landschappen en uitzichten onderweg! Danny kon er niet ten volle van genieten door een pijnlijke nek. We passeerden ook Granada, maar het Alhambra werd door niemand van ons gespot.

De wegen op de bergflanken waren zeer stijl en voorzien van veel haarspeldbochten, maar veel verkeer was er niet en doorgaans was de weg toch vrij breed. We klommen toch met een behoorlijk tempo. Mathias zag de bergen aanvankelijk niet zitten. Gelukkig was omi er om hem moed in te spreken onderweg. Linde keek haar ogen uit.

Pampaneira was het eerste dorpje dat we bereikten. Helemaal opgebouwd op een hoge bergrug. Via trapjes kwamen we van onze parking in het gezellige stadje. Eerste bekommernis: een deftig restaurantje vinden in dit toeristische dorp op 1400 meter hoogte. We vonden een tof terrasje en de beschrijving van het eten zag er veelbelovend uit, maar wat we kregen was zeer basic, maar wel smakelijk. Eerlijk gezegd waren we allemaal super jaloers op Linde die een overheerlijke kippensoep had besteld. Deze zaak krijgt wel extra punten voor de heel lekkere mojito (met bruine rum) die we er kregen en de zelfgemaakte limonade voor de kinderen. In de hoofdwinkelstraat van Pampaneira was een Nederlander klanten aan het ronselen voor een stoelmassage. Spek naar de bek van Sara natuurlijk. De eerste 5 minuten waren gratis, maar Sara was niet zo overtuigd van ’s mans massagekunsten (‘hij had het niet in zich’) en “Kees” bleef zonder centen achter. Er was een leuk centraal pleintje aan de kerk met, uiteraard, souvenirwinkeltjes. Heel chamant was een steil naar beneden lopend steegje waar een klein kanaaltje in een kleine stenenbedding doorheen liep. Kindjes liepen hier in hun blote voeten door tot aan een bodega van gedroogde hammen. Linde had ook veel zin om haar sandaaltjes af te schudden, maar het kwam er niet van.

Aan de kindjes was nog een ijsje beloofd en dat kwam er in Cappilaira, want in het stadje Bubion, dat tussenin lag, was niet veel te zien. We vonden wat verfrissing aan een dorpsbronnetje en er was een interessante winkel met artikelen in leer (aan de deur hingen echte chappes).

Tussen het slingeren door in het afdalen kreeg Sara erg veel hoofdpijn en werd ze doodmisselijk. We stopten nog in een stad bij een apotheek waar met handen en voeten naar pijnstillers werd gevraagd. Toch werd het niet beter en vlak voor de oprit van de autostrade moesten we even halt houden op de pechstrook zodat ze even kon uitstappen om te bekomen. Toen we daar zo zaten naast de auto, stopte er nog een behulpzame man van een sleepdienst. Na een tijdje konden we op weg richting onze casa, met nog een kleine tussenstop in een tankstation. Toen sloeg de pillencocktail van Sara helemaal aan, ze kreeg een klop van de Spaanse hamer en we bereikten Alcala La Réal om nog eens in de “do you have sacks-winkel” boodschappen te halen. Wat niemand verwachtte was gebeurd: Sara was helemaal beter na haar dutje. Gelukkig, zo werd het nog een fijne avond met zelfgemaakte tapa’s en een mooi uitzicht op de belichte bergdorpjes in de nacht.

Rond 21u30 kregen we opeens bezoek van Herman die zijn mini-farm aan het uitlaten was. Zijn ezel, schaap en geit volgden hem gedwee zonder leiband overal naartoe. Logisch, want hij had zowel het schaap als de geit met de fles grootgebracht en de ezel had hij toch ook al gauw 8 jaar.

Zondag 03 augustus

Linde en Mathias moesten hun portie ochtendtelevisie niet prijs geven, want de avonturen van Mega Mindy konden zelfs hier uit de ether worden geplukt. Ontbijt op onze patio onder de druiventrossen: heerlijk! Onder een staalblauwe hemel verkenden we de omgeving, met name de heuvel waarop ons huis gebouwd was. Tijdens de wandeling ontdekten we vruchtjes die aan een plant op de grond groeiden die verdacht veel op reuzenkappertjes leken. Een mysterie dat ons een hele dag bezighield.

Over groenten en fruit gesproken: op de korte wandeling die ons ook langs het huis van Herman de Hollander bracht kwamen we ook plukbare vijgen, druiven en granaatappels tegen. Chris en Sara konden de verleiding niet weerstaan om onze rugzak rijkelijk te vullen met gratis fruit. De door Herman fel bewierookte ‘mini farm’ bleek wat tegen te vallen: een schaap, een uit de kluiten gewassen geit en een (dixit Sara) lelijke, vuile beplekte ezel en wat kippen.

De plukverse vijgen vonden geen aftrek bij Mathias, maar toen Sara als middagmaal zelfgemaakte tapa’s van kaas en ‘tapenade’ voorstelde liet hij zich de vijgen wel goed smaken.

De dag werd nog vervolmaakt met een duik en een luchtmatraszwemwedstrijd.

Voor het avondmaal trokken we naar het baanrestaurant in La Rabita dat ons door Herman was aangeraden. Ook hier enkel Spaans te spreken, maar wel en door Herman vertaalde taal voor de ‘Hollandès’. Danny was niet bepaald een fan van dit etablissement. Tot Mathias’ opluchting waren er hier in Spanje toch pizza’s en frietjes te krijgen. De schotels werden op wisselend succes onthaald. De kans dat we hier terugkeren is zeer klein vrees ik.

Oh ja, bijna vergeten: een tussenstand: Ben – lage balken 0 – 5.

Zaterdag  02 augustus

Na een erg korte nacht, Mathias had duidelijk last van zijn zenuwen. Toen hij voor de zesenzestigste keer moest gaan plassen hebben we hem maar bij ons in bed genomen. SLECHT IDEE!

Netjes op tijd de taxi buiten gaan opwachten. De buren zullen het geweten hebben dat we gingen vertrekken vanaf 03u05. Stilletjes praten is nu eenmaal niet de specialiteit van Linde en Mathias. Gelukkig was het niet te koud die zaterdagochtend, want we stonden algauw toch zo’n 40 minuten buiten voor het busje ons kwam halen door wat miscommunicatie tussen de centrale en de chauffeur van de taximaatschappij.

Het land uitgeraken was niet zo vanzelfsprekend: Bij de bagagecontrole werd alarm geslagen bij mijn rugzak. Twee extra veiligheidsagenten kwamen erbij om mijn rugzak te controleren. Toen viel mijn nikkel: in één van de zakjes zat nog een prutszakmesje dat ik op school gebruik. Toen ik dit even meldde en zei dat ze het gerust mochten bijhouden werd het terreuralarm afgeblazen.

Het opstijgen was voor de kinderen heel spannend. Vooral Mathias had de dagen voordien al laten merken dat vliegen niet zijn ding is. Gelukkig hadden we de puzzelboekjes, die pakten zijn stress weg. Eens in de lucht ebde de vliegangst snel weg en het laatste halfuur waren ze allebei niet meer van het raam weg te slaan.

In Malaga hadden we vrij snel onze koffers te pakken (gelukkig, want Danny kreeg al na 5 minuten visioenen van een vakantie van 12 dagen zonder propere onderbroeken en scheermesje). Met een shuttlebus werden we naar het autoverhuurbedrijf gebracht. De Marokkaanse chauffeur bleek een notoir kenner te zijn van alle Belgische grootsteden en West-Vlaamse gemeentes en gehuchten. Ons Mercedesbusje bleek niet helemaal deukvrij, maar wel voldoende plaats te hebben voor ons zessen. De baliemedewerkster was zo te zien not so amused toen Danny er op stond om het formulier dat hij zonet getekend had ter controle nog eens terug op te zoeken. De eerste kennismaking met onze huurauto verliep niet bepaald van een leien dakje: een onvindbare handrem, een onbegrijpelijke achteruitstand en uiteraard stond de wagen geparkeerd in een ultrakleine ruimte. Met de hulp van Sara en Danny raakte ik eruit gemanouvreerd en konden we op weg. De GPS had wat kuren en bij gebrek aan een parkeerplaats reden we wat rond op goed geluk rond de luchthaven. Met meer geluk dan kunde vonden we de juiste snelweg richting Malaga en Cordoba. Toen we even later even konden stoppen bij een afritje had ook de GPS door dat hij niet meer in Haacht was en konden we op weg naar Las Grajeras.

Wat een heerlijk mooie autoweg! Door bergen en dalen tussen miljoenen olijfbomen. Gaandeweg leerde ik onze Mercedes ook beter kennen. Gelukkig, want de laatste kilometers slingerde de weg zich vrolijk via La Rabita naar Las Grajeras. Rond 1 uur kregen we toch wel honger en dorst en stopten we bij hotel Mitra. Er was een heel groot terras en speeltuin waar wij veruit de enige klanten waren. Al snel werd duidelijk dat Spaans de enige taal is waar de mensen zich hier van bedienen. Terwijl Linde duchtig gebruik maakte van de trampoline om haar beentjes te strekken, kozen we op de Engelstalige menukaart een heerlijke selectie tapa’s bij elkaar. Even was er paniek toen we halverwege een soort salad niçoise kregen, aangezien we dit niet besteld hadden. Bleek dat ze in de boekjes over de streek niet hadden gelogen, want het was gewoon een gratis aangeboden tapa, zoals hier de gewoonte blijkt te zijn. Er werd ook even gevreesd voor een clash tussen Chris en Sara: Toen Linde wat zeurde om hulp bij het schommelen durfde Chris het aan om Sara’s moederlijk gezag te trotseren door te blijven aandringen om haar te gaan helpen. De schaterlach die volgde op het dreigement van Sara om meteen het eerste vliegtuig terug naar België te nemen deed ons toch even vermoeden dat de ‘leche’ in Chris’ koffie waarschijnlijk een zwaar alcoholische likeur moest zijn. De vredespijp werd gelukkig algauw gerookt. Toen we het Centro Social in Las Grajeras vonden telefoneerde Danny met de eigenaar van het huisje (afin, Sara deed dit aangezien Danny wat moeilijkheden had met zijn telefoon. 5 minuten later arriveerde de jeep van Herman en konden we het laatste stukje aanvatten. We stonden op een steile helling geparkeerd en in één keer draaien daar was de motor van de auto het niet mee eens. Met het zweet onder de armen tussen de afgronden toch gedraaid geraakt en ook op de onverharde bergwegjes naar ons huis sloeg de motor enkele keren uit. Eindelijk, moe maar voldaan, kregen we een rondleiding in ons verblijf, De Molen. Het huis bleek algauw een echt labyrint te zijn van kamers, helemaal in de oude stijl gerestaureerd door Herman inclusief de hobbelige vloeren op de slaapkamers, de enorm hoge trappen en de (veel te) lage balken.

 Een welverdiende duik in ons mooie zwembad kon er nog wel vanaf voor we naar de winkel in Alcala La Réal moesten om nog gauw de nodige boodschappen te doen voor de komende dagen. De Winkel werd algauw gevonden en daar kregen de kinderen en ik een spreekwoordelijke slag van de hamer. Toen we met onze goedgevulde kar aankwamen aan de kassa zag Danny meteen dat we best een paar zakken konden gebruiken om alles in te steken. De kassabediende keek nogal raar op toen hij haar vroeg: “Do you have sacks?” Terend op de slappe lach terug naar ons huis waar we daarna konden genieten van een smakelijke paëlla en sangria. Gelukkig hadden we onze elektrische racket mee om de wespen om het hoekje te helpen. Ook al helde ons bed behoorlijk af, sliepen we heerlijk die nacht. Wat een stilte hier! Enkel verstoord door de dodentocht die je moest afleggen naar het wc als ’s nachts de natuur riep.