Hoera, dacht ik vanmorgen. Mijn studentenkaart ligt klaar! Na drie weken van pure administratieve ellende had ik het gevoel dat eindelijk alles afgerond was, en nu zou ik zelfs een stukje plastic ontvangen dat de rest van de rommel in mijn portefeuille kon vervoegen - better still, het zou bevestigen dat ik hier studeer én me toelaten om een abonnement op Sevici te krijgen. Tussen twee lessen liep ik naar het -mij ondertussen wel bekende- raampje van het departement Geografía y Historia om mijn kaart te gaan halen. Het meisje achter de balie was verbaasd dat ik erachter kwam vragen. "Uw studentenkaart? Neenee, dat duurt twee maand om die te maken. Kom dan nog maar eens terug." Ik was echter verbaasder dan het meisje zelf, want die had mij gisteren nog verteld dat ik vandaag mijn kaart mocht komen halen. Ik had haar ongetwijfeld verkeerd verstaan.
Misschien vertel ik beter wat voorafging aan dit voorval. Vorige week had ik eindelijk alles voor elkaar: De juiste stempels stonden op mijn Learning Agreement, en de juiste handtekeningen op de officiële bevestiging dat ik hier was aangekomen. Die papieren waren klaar om naar België gefaxt te worden. En ik had het roze formulier, dat ik bij mijn aanmelding in de International Office (zie eerder) had ontvangen, netjes ingevuld. Op dat papier moest ik aanduiden welke vakken ik dit jaar zou volgen. Een beetje zoals het Leuvense Toledo - alleen is het hier, ondanks de schone-energie-bussen van Sevilla en alle andere moeite om een vooruitstrevende stad te zijn, nog niet in de universiteit opgekomen om papierwerk te elimineren en een online-platform te creëren. Oftewel bestaat die site, maar heb ik ze nog niet gevonden - wat, gezien de tijd die ik reeds op de universitaire website spendeerde - onwaarschijnlijk is (ofwel is ze goed verborgen). Enfin, over een overzichtelijke site kunnen we in Leuven ook niet bepaald stoefen. Terug naar het Erasmusraampje dus. Ik kwam net uit de les toen ik beneden Joke, een andere Leuvense Erasmusster tegenkwam. Zij had een handtekening nodig en stond al een halfuur te wachten aan het raampje - dat volgens het papier dat was opgehangen, wél open moest zijn. Ze had opgevangen dat de verantwoordelijke was gaan ontbijten. Ik vervolgde mijn weg naar de International Office met mijn roze papier (in drievoud) in de hand. Eenmaal daar aangekomen, wist men mij echter te vertellen dat ik nog een handtekening nodig had op dat formulier, die ik in de faculteit moest gaan halen. Een extra handtekening? Daar had niemand iets over gezegd. Sterker nog, ik zag niet eens de plek waarop die zou moeten komen. Het hele papiercircus begon mij ondertussen ietwat te irriteren, dus ik informeerde de jongen achter de balie dat ik moeilijk een handtekening kon vragen als de Erasmusverantwoordelijke haar ochtendkoffie en -zoete koek was gaan verorberen. "Tja, zei hij, zij moet toch ook ontbijten?" Terloops vroeg ik ook maar eens naar mijn Erasmusstudentenkaart - een stukje gelamineerd papier, dat de meesten onder ons op 2 minuten zouden kunnen ineenknutselen. Nee hoor, de mijne zat niet in de bak. "Vreemd", zei de jongen achter de balie, "die zou er ondertussen moeten zijn. Zet je naam maar op dit papier, dan zorgen we ervoor. Kom volgende week nog maar eens terug." Zucht.
Ik begaf me dus terug naar de faculteit, waar de verantwoordelijke blijkbaar klaar was met eten. Ik schoof aan in de rij. Eenmaal aan de balie, keek het meisje heel verbaasd dat ik een handtekening wilde op het roze papier. "Nee, je moet wel dit extra formulier invullen om een kaart aan te vragen." U begrijpt, op dit moment moest ik me bijzonder hard inhouden om haar niet op sarcastische wijze te vragen of ze mij dat geen 2 weken geleden had kunnen vertellen, of ze mij dat niet hadden kunnen geven op één van de talloze keren dat ik bij haar of bij het Erasmusoffice langsging. Ik troostte me met de gedachte dat mijn Spaans toch niet nog goed genoeg was om sarcasme uit te drukken - en dat zij er waarschijnlijk ook weinig aan kon doen. Zoals Jos Creten en Geert Claassens het op de Didactische Commissie ooit zo passend uitdrukten: "Wij zijn gevangenen van het systeem".
Dus ik keerde huiswaarts en begon het applicatieformulier voor de studentenkaart in te vullen. Daar bleek dat ik ook hier weer een extra serie pasfoto's bij moest stoppen, dus bereidde ik me alvast voor op een extra trip langs de copyshop (ik zweer het, als die aandelen verkochten, ze zouden de laatste weken alvast niet zijn gezakt - telkens als ik daar binnenkom zijn ten minste 4 mensen pasfoto's aan het nemen). Maandag was de universiteit gesloten wegens de nationale feestdag van zondag - jep, de Spaanse bezetting van België is nog steeds voelbaar in sommige kleine details - dus begaf ik mij dinsdag opnieuw naar het raampje. Mijn papieren bleken in orde te zijn, ik kon het nauwelijks zelf geloven! Opeens had ik geen handtekening meer nodig voor het roze papier, dus begon ik daar ook wijselijk niet over. En zo zijn we weer bij het begin - of liever, bijna bij het einde - van dit verhaal. Ik wacht ondertussen nog steeds trouw op mijn Erasmuskaart, mijn studentenkaart en Sevici. Ondertussen neem ik wel de bus.
Ik mag natuurlijk niet alleen maar klagen. Over het algemeen is het fantastisch om hier te zijn: het weer is geweldig, de stad is prachtig en ik kan goed overweg met mijn kotgenotes. Stilletjesaan begin ik meer mensen te ontmoeten, zoals de Sardenische Daniela en een Cypriotische Griek uit de les Protohistorie van Andaluzië. Vreemd genoeg schijn ik steeds maar meer Italianen te ontmoeten. Op zich geen probleem, maar die Italianen kennen steeds andere Italianen, wat meestal leidt tot gesprekken die gevoerd worden in het Italiaans, terwijl ik een beetje in het rond zit te staren. Dit weekend hoefde ik me echter niet te vervelen, want mijn boezemvriendin Vikki uit Salisbury kwam met haar Amerikaanse studentengroep de stad een weekendje onveilig maken. Naast een aantal fijne feestjes, een goede film (in het Engels! Zonder dubben! Puur genot!) en een shoppingtrip (nee hoor, maak je geen illusies, Amerikanen geven echt niet minder uit omdat de economie het niet goed doet) ontmoette ik ook vrienden-van-vrienden, een Amerikaans koppel, die een jaar in Sevilla vertoeven en ook nog niet veel nieuwe mensen hadden ontmoet. Over een paar cerveza's besloten we dat we zeker een keer moesten afspreken. Tof, dit leek me echt wel leuk. Verder vond ik ook eindelijk tofu in de supermarkt van Corte Ingles, en kocht ik een tweedehands naaimachine op eBay - die ondertussen op weg naar hier is. Binnenkort hoef ik me dus geen moment meer te vervelen! Wordt vervolgd, de volgende keer dat ik mezelf er toe kan brengen mij neer te zetten en mijn belevenissen uit de doeken te doen!
