Hoera, dacht ik vanmorgen. Mijn studentenkaart ligt klaar! Na drie weken van pure administratieve ellende had ik het gevoel dat eindelijk alles afgerond was, en nu zou ik zelfs een stukje plastic ontvangen dat de rest van de rommel in mijn portefeuille kon vervoegen - better still, het zou bevestigen dat ik hier studeer én me toelaten om een abonnement op Sevici te krijgen. Tussen twee lessen liep ik naar het -mij ondertussen wel bekende- raampje van het departement Geografía y Historia om mijn kaart te gaan halen. Het meisje achter de balie was verbaasd dat ik erachter kwam vragen. "Uw studentenkaart? Neenee, dat duurt twee maand om die te maken. Kom dan nog maar eens terug." Ik was echter verbaasder dan het meisje zelf, want die had mij gisteren nog verteld dat ik vandaag mijn kaart mocht komen halen. Ik had haar ongetwijfeld verkeerd verstaan.
Misschien vertel ik beter wat voorafging aan dit voorval. Vorige week had ik eindelijk alles voor elkaar: De juiste stempels stonden op mijn Learning Agreement, en de juiste handtekeningen op de officiële bevestiging dat ik hier was aangekomen. Die papieren waren klaar om naar België gefaxt te worden. En ik had het roze formulier, dat ik bij mijn aanmelding in de International Office (zie eerder) had ontvangen, netjes ingevuld. Op dat papier moest ik aanduiden welke vakken ik dit jaar zou volgen. Een beetje zoals het Leuvense Toledo - alleen is het hier, ondanks de schone-energie-bussen van Sevilla en alle andere moeite om een vooruitstrevende stad te zijn, nog niet in de universiteit opgekomen om papierwerk te elimineren en een online-platform te creëren. Oftewel bestaat die site, maar heb ik ze nog niet gevonden - wat, gezien de tijd die ik reeds op de universitaire website spendeerde - onwaarschijnlijk is (ofwel is ze goed verborgen). Enfin, over een overzichtelijke site kunnen we in Leuven ook niet bepaald stoefen. Terug naar het Erasmusraampje dus. Ik kwam net uit de les toen ik beneden Joke, een andere Leuvense Erasmusster tegenkwam. Zij had een handtekening nodig en stond al een halfuur te wachten aan het raampje - dat volgens het papier dat was opgehangen, wél open moest zijn. Ze had opgevangen dat de verantwoordelijke was gaan ontbijten. Ik vervolgde mijn weg naar de International Office met mijn roze papier (in drievoud) in de hand. Eenmaal daar aangekomen, wist men mij echter te vertellen dat ik nog een handtekening nodig had op dat formulier, die ik in de faculteit moest gaan halen. Een extra handtekening? Daar had niemand iets over gezegd. Sterker nog, ik zag niet eens de plek waarop die zou moeten komen. Het hele papiercircus begon mij ondertussen ietwat te irriteren, dus ik informeerde de jongen achter de balie dat ik moeilijk een handtekening kon vragen als de Erasmusverantwoordelijke haar ochtendkoffie en -zoete koek was gaan verorberen. "Tja, zei hij, zij moet toch ook ontbijten?" Terloops vroeg ik ook maar eens naar mijn Erasmusstudentenkaart - een stukje gelamineerd papier, dat de meesten onder ons op 2 minuten zouden kunnen ineenknutselen. Nee hoor, de mijne zat niet in de bak. "Vreemd", zei de jongen achter de balie, "die zou er ondertussen moeten zijn. Zet je naam maar op dit papier, dan zorgen we ervoor. Kom volgende week nog maar eens terug." Zucht.
Ik begaf me dus terug naar de faculteit, waar de verantwoordelijke blijkbaar klaar was met eten. Ik schoof aan in de rij. Eenmaal aan de balie, keek het meisje heel verbaasd dat ik een handtekening wilde op het roze papier. "Nee, je moet wel dit extra formulier invullen om een kaart aan te vragen." U begrijpt, op dit moment moest ik me bijzonder hard inhouden om haar niet op sarcastische wijze te vragen of ze mij dat geen 2 weken geleden had kunnen vertellen, of ze mij dat niet hadden kunnen geven op één van de talloze keren dat ik bij haar of bij het Erasmusoffice langsging. Ik troostte me met de gedachte dat mijn Spaans toch niet nog goed genoeg was om sarcasme uit te drukken - en dat zij er waarschijnlijk ook weinig aan kon doen. Zoals Jos Creten en Geert Claassens het op de Didactische Commissie ooit zo passend uitdrukten: "Wij zijn gevangenen van het systeem".
Dus ik keerde huiswaarts en begon het applicatieformulier voor de studentenkaart in te vullen. Daar bleek dat ik ook hier weer een extra serie pasfoto's bij moest stoppen, dus bereidde ik me alvast voor op een extra trip langs de copyshop (ik zweer het, als die aandelen verkochten, ze zouden de laatste weken alvast niet zijn gezakt - telkens als ik daar binnenkom zijn ten minste 4 mensen pasfoto's aan het nemen). Maandag was de universiteit gesloten wegens de nationale feestdag van zondag - jep, de Spaanse bezetting van België is nog steeds voelbaar in sommige kleine details - dus begaf ik mij dinsdag opnieuw naar het raampje. Mijn papieren bleken in orde te zijn, ik kon het nauwelijks zelf geloven! Opeens had ik geen handtekening meer nodig voor het roze papier, dus begon ik daar ook wijselijk niet over. En zo zijn we weer bij het begin - of liever, bijna bij het einde - van dit verhaal. Ik wacht ondertussen nog steeds trouw op mijn Erasmuskaart, mijn studentenkaart en Sevici. Ondertussen neem ik wel de bus.
Ik mag natuurlijk niet alleen maar klagen. Over het algemeen is het fantastisch om hier te zijn: het weer is geweldig, de stad is prachtig en ik kan goed overweg met mijn kotgenotes. Stilletjesaan begin ik meer mensen te ontmoeten, zoals de Sardenische Daniela en een Cypriotische Griek uit de les Protohistorie van Andaluzië. Vreemd genoeg schijn ik steeds maar meer Italianen te ontmoeten. Op zich geen probleem, maar die Italianen kennen steeds andere Italianen, wat meestal leidt tot gesprekken die gevoerd worden in het Italiaans, terwijl ik een beetje in het rond zit te staren. Dit weekend hoefde ik me echter niet te vervelen, want mijn boezemvriendin Vikki uit Salisbury kwam met haar Amerikaanse studentengroep de stad een weekendje onveilig maken. Naast een aantal fijne feestjes, een goede film (in het Engels! Zonder dubben! Puur genot!) en een shoppingtrip (nee hoor, maak je geen illusies, Amerikanen geven echt niet minder uit omdat de economie het niet goed doet) ontmoette ik ook vrienden-van-vrienden, een Amerikaans koppel, die een jaar in Sevilla vertoeven en ook nog niet veel nieuwe mensen hadden ontmoet. Over een paar cerveza's besloten we dat we zeker een keer moesten afspreken. Tof, dit leek me echt wel leuk. Verder vond ik ook eindelijk tofu in de supermarkt van Corte Ingles, en kocht ik een tweedehands naaimachine op eBay - die ondertussen op weg naar hier is. Binnenkort hoef ik me dus geen moment meer te vervelen! Wordt vervolgd, de volgende keer dat ik mezelf er toe kan brengen mij neer te zetten en mijn belevenissen uit de doeken te doen!
Het is donderdag,
al anderhalve week nadat ik vertrokken ben naar Sevilla. De migratie is nu een
feit. Ondertussen raak ik beetje bij beetje gewend aan mijn nieuwe omgeving en
haar gewoontes. De etensuren, bijvoorbeeld. Mijn gebruikelijke Belgisch
etensuur, 20u, dat in ons thuisland al vrij laat is, wordt hier als véél te
vroeg beschouwd. Voor je gaat eten, is het hier de gewoonte om rond 20u eerst
een cerveza of een tinto verano (rode wijn met veel ijs en limonade) te gaan
drinken - en als je maag écht te nuchter aanvoelt, eet je er een beetje chorizo
of tortilla bij. Ofwel blijf je dan plakken in de lokale tapadería en
eet je daar nog wat tapas tot je avondlijke honger gestild is, ofwel keer je
tegen 22u terug naar je huis om aan het avondmaal te beginnen. Toen ik tijdens
onze 'happy hour' aan mijn compañeras de piso vertelde dat heel wat Belgen eten
rond 17u30-18u, reageerden ze met ongeloof. Ondertussen is het 21u en heb ik
net een stuk opwarmtortilla met bloemkool op z'n Indisch op - van culinair
eclecticisme gesproken.
Ondertussen heb ik ook mijn weg gevonden naar de eerste lessen. In totaal moet
ik dit jaar 6 vakken volgen van elk 6 studiepunten. Dat vertaalt zich naar 3
vakken per semester - niet overdreven veel. Een vak van 6 credits neemt hier
echter wel 4 lesuren per week in beslag - in totaal volg ik dus 12u les per
week deze semester. Als je daar bijrekent dat aanwezigheid in de les hier zeer
serieus wordt genomen en je per vak ook nog eens een hele bibliografische lijst
krijgt om te verwerken, is dat - in combinatie met mijn Masterproof - toch al
een aardig pakketje. Aangezien mijn lessen zich vooral concentreren op maandag,
dinsdag en woensdag (donderdag heb ik nog één uur les en vrijdag niets) is het
vrij moeilijk om mijn "interessevakken" nog bij op te nemen - dat zal
iets voor de tweede semester zijn.
De inhoud dan. Die viel, tot mijn grote opluchting, goed mee bij alledrie mijn
eerstekeuzevakken - ik hoef dus niet op zoek naar vervangvakken. De proffen
zijn relatief jong, geven goed les, doen moeite voor de buitenlandse studenten
en zijn heel bereikbaar tegenover de studentenpopulatie.
Omdat ik dit weekend even terugkeerde naar België om de begrafenis van oma bij
te wonen, was ik pas dinsdagmiddag terug in Sevilla. Zo kwam het dus dat ik om
15u op zoek ging naar de aula's van de lessen om 16u en 17u (kwestie van goed
voorbereid te zijn in het labyrint van deze universiteit). Mijn eerste les zou
plaatsvinden in de Aula Magna. Nu moet je weten, elke faculteit die in dit
universiteitsgebouw huist (en dat onder meer rechten, filologie, geschiedenis,
geografie...) heeft een eigen Aula Magna én een eigen nummeringssysteem voor de
aula's. Om het niet te verwarrend te maken voor nieuwe studenten, neem ik
aan... Toen ik dus die Aula Magna - met behulp van o.a. de conciërge en enkele
hulpvaardige Spaanse studenten - gelokaliseerd had, stond ik te wachten. Voor
niets, zo bleek om 16u: er daagde niemand op en de aula was op slot. Een beetje
in paniek ging ik op zoek naar andere Aula Magna's - misschien had ik de
verkeerde? In die van Derecho zaten studenten, maar twee meisjes verzekerden me
dat daar geen Epigrafía gegeven werd. Toen zag ik een aankondiging op één van
de valven van Historia: op 30 september was het opening van het jaar, op 1
oktober inleiding voor de eerstejaars en op woensdag 2 oktober begonnen de
lessen. Een tweede bezoek aan de conciërge bevestigde deze planning: ik was
gewoon een dag te vroeg gekomen. Zowel teleurgesteld als opgelucht vertrok
ik terug in de richting van mijn kot.
Woensdag kreeg ik dus mijn eerste echte lessen. Bij Epigrafía bleken we met 6 studenten te zijn - waarvan 2 buitenlandse. De prof lijkt een toffe man en gaf ons meteen een hele boekenlijst om door te nemen voor zijn vak. Mijn tweede vak, Protohistoria de Andalucia, wordt gegeven door een rasechte archeologe, die ons de eerste les al liet verstaan dat ze graag op excursie wou om het studieterrein beter te leren kennen. En tenslotte is er 'Paleografía y Diplomatica, Epigrafía y Numismatica', een methodologisch - historiografisch vak. De professor gaf meteen een hele bibliografie op, maar was zeer begrijpend tegenover de 3 erasmusstudenten. Donderdag had ik mijn tweede les van dit laatste vak. Alle studenten kregen een replica van een oud manuscript onder de neus geduwd en aan de hand daarvan werd een introductie gegeven over het hoe en wat van de paleografische discipline. De prof praatte zeer traag en duidelijk - behalve als ze enthousiast een verhaal of historische anekdote begint te vertellen, dan raast ze plots als een stoomtrein en in haar lokaal accent door over de historische betekenis en overlevering van dingen als País Vasco of de Fenikiërs in Andaluzië (bij dit laatste spitste ik mijn oren, wat niet betekent dat haar accent veel verstaanbaarder werd). Enfin, terwijl ik daar zat en als een bezetene alles dat ze dicteerde probeerde op te schrijven in achteraf leesbaar Spaans, was ik plotseling erg blij dat ik op Erasmus ben gegaan. Nieuwe dingen leren, een andere omgeving en andere denkwijzes zijn immers de redenen waarom ik graag ergens anders dan Leuven wilde gaan studeren. Tothiertoe lijkt deze belofte zich te vervullen.
Het is donderdag,
al anderhalve week nadat ik vertrokken ben naar Sevilla. De migratie is nu een
feit. Ondertussen raak ik beetje bij beetje gewend aan mijn nieuwe omgeving en
haar gewoontes. De etensuren, bijvoorbeeld. Mijn gebruikelijke Belgisch
etensuur, 20u, dat in ons thuisland al vrij laat is, wordt hier als véél te
vroeg beschouwd. Voor je gaat eten, is het hier de gewoonte om rond 20u eerst
een cerveza of een tinto verano (rode wijn met veel ijs en limonade) te gaan
drinken - en als je maag écht te nuchter aanvoelt, eet je er een beetje chorizo
of tortilla bij. Ofwel blijf je dan plakken in de lokale tapadería en
eet je daar nog wat tapas tot je avondlijke honger gestild is, ofwel keer je
tegen 22u terug naar je huis om aan het avondmaal te beginnen. Toen ik tijdens
onze 'happy hour' aan mijn compañeras de piso vertelde dat heel wat Belgen eten
rond 17u30-18u, reageerden ze met ongeloof. Ondertussen is het 21u en heb ik
net een stuk opwarmtortilla met bloemkool op z'n Indisch op - van culinair
eclecticisme gesproken.
Ondertussen heb ik ook mijn weg gevonden naar de eerste lessen. In totaal moet
ik dit jaar 6 vakken volgen van elk 6 studiepunten. Dat vertaalt zich naar 3
vakken per semester - niet overdreven veel. Een vak van 6 credits neemt hier
echter wel 4 lesuren per week in beslag - in totaal volg ik dus 12u les per
week deze semester. Als je daar bijrekent dat aanwezigheid in de les hier zeer
serieus wordt genomen en je per vak ook nog eens een hele bibliografische lijst
krijgt om te verwerken, is dat - in combinatie met mijn Masterproof - toch al
een aardig pakketje. Aangezien mijn lessen zich vooral concentreren op maandag,
dinsdag en woensdag (donderdag heb ik nog één uur les en vrijdag niets) is het
vrij moeilijk om mijn "interessevakken" nog bij op te nemen - dat zal
iets voor de tweede semester zijn.
De inhoud dan. Die viel, tot mijn grote opluchting, goed mee bij alledrie mijn
eerstekeuzevakken - ik hoef dus niet op zoek naar vervangvakken. De proffen
zijn relatief jong, geven goed les, doen moeite voor de buitenlandse studenten
en zijn heel bereikbaar tegenover de studentenpopulatie.
Omdat ik dit weekend even terugkeerde naar België om de begrafenis van oma bij
te wonen, was ik pas dinsdagmiddag terug in Sevilla. Zo kwam het dus dat ik om
15u op zoek ging naar de aula's van de lessen om 16u en 17u (kwestie van goed
voorbereid te zijn in het labyrint van deze universiteit). Mijn eerste les zou
plaatsvinden in de Aula Magna. Nu moet je weten, elke faculteit die in dit
universiteitsgebouw huist (en dat onder meer rechten, filologie, geschiedenis,
geografie...) heeft een eigen Aula Magna én een eigen nummeringssysteem voor de
aula's. Om het niet te verwarrend te maken voor nieuwe studenten, neem ik
aan... Toen ik dus die Aula Magna - met behulp van o.a. de conciërge en enkele
hulpvaardige Spaanse studenten - gelokaliseerd had, stond ik te wachten. Voor
niets, zo bleek om 16u: er daagde niemand op en de aula was op slot. Een beetje
in paniek ging ik op zoek naar andere Aula Magna's - misschien had ik de
verkeerde? In die van Derecho zaten studenten, maar twee meisjes verzekerden me
dat daar geen Epigrafía gegeven werd. Toen zag ik een aankondiging op één van
de valven van Historia: op 30 september was het opening van het jaar, op 1
oktober inleiding voor de eerstejaars en op woensdag 2 oktober begonnen de
lessen. Een tweede bezoek aan de conciërge bevestigde deze planning: ik was
gewoon een dag te vroeg gekomen. Zowel teleurgesteld als opgelucht vertrok
ik terug in de richting van mijn kot.
Woensdag kreeg ik dus mijn eerste echte lessen. Bij Epigrafía bleken we met 6 studenten te zijn - waarvan 2 buitenlandse. De prof lijkt een toffe man en gaf ons meteen een hele boekenlijst om door te nemen voor zijn vak. Mijn tweede vak, Protohistoria de Andalucia, wordt gegeven door een rasechte archeologe, die ons de eerste les al liet verstaan dat ze graag op excursie wou om het studieterrein beter te leren kennen. En tenslotte is er 'Paleografía y Diplomatica, Epigrafía y Numismatica', een methodologisch - historiografisch vak. De professor gaf meteen een hele bibliografie op, maar was zeer begrijpend tegenover de 3 erasmusstudenten. Donderdag had ik mijn tweede les van dit laatste vak. Alle studenten kregen een replica van een oud manuscript onder de neus geduwd en aan de hand daarvan werd een introductie gegeven over het hoe en wat van de paleografische discipline. De prof praatte zeer traag en duidelijk - behalve als ze enthousiast een verhaal of historische anekdote begint te vertellen, dan raast ze plots als een stoomtrein en in haar lokaal accent door over de historische betekenis en overlevering van dingen als País Vasco of de Fenikiërs in Andaluzië (bij dit laatste spitste ik mijn oren, wat niet betekent dat haar accent veel verstaanbaarder werd). Enfin, terwijl ik daar zat en als een bezetene alles dat ze dicteerde probeerde op te schrijven in achteraf leesbaar Spaans, was ik plotseling erg blij dat ik op Erasmus ben gegaan. Nieuwe dingen leren, een andere omgeving en andere denkwijzes zijn immers de redenen waarom ik graag ergens anders dan Leuven wilde gaan studeren. Tothiertoe lijkt deze belofte zich te vervullen.
Zaterdagavond (de 20ste) ben ik goed gearriveerd in Sevilla... min of meer. Toen ik aankwam op de luchthaven moest ik een rugzak, een kleine en een grote valies meeslepen. Gelukkig stond de bus naar het centrum net buiten de deur. Vanuit het centrum had ik de bus naar mijn nieuwe woonst vrij snel gevonden, en alles ging prima... tot ik een kleine halve kilomter te ver afstapte - zonder kaart. Met mijn beste Spaans vroeg ik dan maar naar de "Calle Porvenir", die sommigen vaag wisten zijn ("Creo que es en este dirección...") en anderen helemaal niet. FYI: het was buiten minstens 30 graden en ik droeg nog steeds mijn Belgische outfit: een dikke lange broek en een warm hemd. Aan het eind van mijn Latijn en het zoeken dik beu kwam ik aan op nummer 14, alwaar ik mijn nieuwe flatgenote leerde kennen: Veronica, een Milanees meisje dat net zoals ik een jaar Erasmus doet. Haar Spaans is beter dan het mijne, en prima verstaanbaar voor een non-native zoals ik. Ze nam me mee naar de supermarkt en ik ontdekte "tortilla-in-een-plastic-pakje" - de Spaanse versie van diepvries-pizza? Veronica en ik beslisten om maandag samen naar de International Office te gaan en ons in te schrijven als Erasmusstudenten.
Zondag sliep ik lekker uit in mijn nieuwe bed. Mijn matras is helaas vervaardigd uit ietwat roestige springveren, zodat ik een luide SKRIETSJJJ hoor telkens wanneer ik me omdraai in bed. Achja, er zijn ergere dingen. In de namiddag namen we de keuken - die kennelijk in jaren geen schoonmaakmiddel van dichtbij had gezien - onder handen. Tot zover mijn eerste Spaanse dag.
Maandag begon de echte uitdaging: inschrijven zonder je geduld te verliezen in het labyrint van deze universiteit. Het "Rectorado", een oude tabaksfabriek, is namelijk gi-gan-tisch en herbergt zowat alle humane richtingen van de Universiteit - aula's en al. Veronica wist gelukkig de weg naar de International Office. Hoewel, office is een groot woord. Denk: een geïmproviseerde balie waarachter constant mensen aan- en af lopen in een smalle gang, waar de echte International Office scheen te zijn. Rond de balie hingen papieren met in alle mogelijke talen (die overigens niemand aan de balie scheen te spreken) de teksten "Don't forget to bring: a copy of your ID, a copy of your medical insurance and two foto carnets" - geen van drieën in mijn bezit. Dan maar eerst terug naar buiten, om pasfoto's te laten nemen en kopies te nemen. Ik begon de copyshop en de universiteit ervan te verdenken onder één hoedje te spelen. Terug binnen werden we tijdens het aanschuiven in de rij voor de balie aangesproken door een geschminkte blondine, die ons een GRATIS bankkaart aanbood, met nog eens extra voordelen als student. Ik weigerde beleefd, wat ze niet bepaald scheen te appreciëren. (Nuja, ik had eerder geweigerd omdat ik de helft niet verstond - hoewel ze aan het rekruteren was in een rij Erasmusstudenten, maakte ze weinig aanstalten om verstaanbaar Spaans uit te kramen). Eens het mijn beurt was, gaf ik alle papieren uit Leuven die ik had af aan het meisje achter de balie. Die keek nogal bedenkelijk, en vroeg of dat alles was. Ik bevestigde dat, en toen vroeg ze of ik niks had met 'de stempel' van mijn universiteit op. Wederom moest ik haar teleurstellen. Ze nam mijn papieren en verdween in een gangetje achter de balie, waar ze zeker 10 minuten wegbleef. Ondertussen probeerde ik mij niet de ergste scenario's voor te stellen. Uiteindelijk kwam ze terug, plantte een 10tal stempels (zowel met het logo van de universiteit als allerhande soorten handtekening-stempels) op mijn paperassen, gaf me een roze papier om mijn vakken op in te vullen en een mapje met informatie voor Erasmusstudenten. Van Toledo of een online systeem om vakken te selecteren, hadden ze kennelijk nog niet gehoord. Enfin, de meeste papieren waren al in orde. Nu nog het Learning Agreement, dat langs het departement Geschiedenis moest - waar men zou beslissen of mijn vakken werden goedgekeurd. Het Geschiedenis departement hadden we gelukkig snel gevonden. Ik sloot aan in een rij achter een loketje. Terwijl ik stond te wachten, speelden enkele interessante taferelen zich af voor mijn neus. Een goedgebouwd meisje (om niet te zeggen, een dikke, lelijke, over-the-top geschminkte troela) kwam aanzetten, waggelde naar de tweede in de rij, gaf uitbundig twee kussen aan het desbetreffende meisje en sloot lustig achter haar aan in de rij. Alsof haar voorstekerij nog niet genoeg was, stak ze rustig een sigaret op, waarvan ze de assen liet vallen op de prachtige, glanzende witmarmeren vloer van het gebouw, de 'Prohibido Fumar'-bordjes negerend. Wanneer haar voorgangster gedaan had, begon ze te praten tegen de vrouw achter het hokje, ongegeneerd rook in haar gezicht blazend. Niemand leek dit aanstootgevend te vinden, dus hield ik mij ook maar stil. Toen het eindelijk mijn beurt was, legde ik uit dat ik een Erasmusstudent was. De vrouw achter het loketje verwees me door naar binnen, alwaar in een hectische compositie van bureaus een vrouw van middelbare leeftijd met geverfd haar in crèmekleurige outfit mij zou verderhelpen. Toen het mijn beurt was, gaf ik mijn Learning Agreement af, waar ze van ver een blik op wierp en twee stempels op plantte (eentje van de universiteit en eentje met iemands handtekening). Toen ik er haar op wees dat ik de handtekeningen nodig had van de coordinator van het departement én van iemand van het instituut zelf, pakte ze een derde stempel en zette die op het andere lijntje. Ik vroeg haar waar ik de uurroosters kon vinden. Ze pakte een bundeltje papieren waarop HISTORIA 2008-2009 stond en legde me uit dat ik naar de copyshop 10 meter verder (in de universiteit) moest, en dat ze mij daar de uurrooster zouden overhandigen. Opdracht volbracht, zo bleek. Tot ik een cruciale fout maakte. Uit pure interesse (zoals het een goede geschiedenisstudent betaamt, zou ik denken) had ik de lijst met vakken al eens doorgenomen en bedacht dat ik graag een paar extra vakken wilde volgen, bijvoorbeeld over de Spaanse kolonisatie van Amerika. Toen ik probeerde uit te leggen aan de vrouw in de crèmekleurige outfit dat ik meer vakken wilde opnemen, vertelde ze me vriendelijk dat dat niet mogelijk was, omdat mijn Learning Agreement maar 60 studiepunten per jaar toestond. "Prima", zei ik, "dat weet ik ook, maar ik wil mij graag inschrijven als vrij student - weet u wel, in Leuven noemen wij dat een creditcontract." "Dat kan niet", antwoordde de vrouw simpelweg. Ik wist zeker dat ik ergens op de website van de universiteit had gelezen dat dat wél kon, dus ik bleef volharden, in de waan dat ze mij niet correct had begrepen. Maar nee, ze was gewoon onwillig. Na een kleine discussie zei ze kattig "Ah, maar dan moet je je inschrijven als 'bezoeker'. En dat gaat veel kosten!" Ik legde opnieuw uit dat gewoon een paar vakjes opnemen toch moet kunnen - dat ik geïnteresseerd was en dat ze dat aan een academische instelling toch zouden moeten kunnen appreciëren. Maar daar had deze vrouw duidelijk geen boodschap aan. Uiteindelijk had ik geen zin meer om een scène te maken en trapte ik het af, na me te verontschuldigen tegenover de man die achter mij stond te wachten. Ik begaf me naar de copyshop, waar ik 80 cent betaalde voor het papieren bundeltje met de uurroosters van alle vakken (over verspilling gesproken). Aangekomen bij Veronica en een groepje Italianen, zuchtte ik "Viva la burocracia" en verlieten we de universiteit.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
