Het is alweer een lange tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Acht jaar en een half om precies te zijn. Veel is er niet gebeurd: Michi is nooit teruggevonden... Ik zit ondertussen op de middelbare school en ik heb maar één vriend: Denis. Voor de rest praat er niemand met mij, en dat vind ik niet erg. Ik hou wel van die stilte en rust.
Maar enkele dagen geleden tijdens de middagpauze op school liepen er twee meisjes op mij af. Ik herkende een van hen, Viola heet ze, aangezien het één van die meisjes was die met hun grote mond iedereen kleineerden. Het andere meisje heet Alice. Zij is eerder ingetogen en het verwonderde mij dat zo'n meisje bevriend kon zijn met Viola. Ze kwamen me vertellen dat Denis en ik naar Viola's feestje mochten komen. Ik had meteen gezegd dat ik niet ging gaan, maar enkel dagen later heb ik besloten van toch maar te gaan. Mijn ouders zeggen dat ik wat vaker onder de mensen moet komen.
Vanavond ben ik dus naar dat feestje gegaan. En wat was me dat een vreemde bedoening! Even nadat Denis en ik waren toegekomen, namen Viola en haar vriendinnen Denis mee naar de keuken. Daar heeft hij met ene Giulia gezoend. Op zich is dat niet zo vreemd voor tieners van onze leeftijd, maar Denis is homoseksueel. Hij heeft het mij nooit letterlijk verteld. Het is alsof hij in een doorzichtige kast zit: iedereen ziet hem, maar hij wil er niet uitkomen. Even later nam Alice mij mee naar één van de slaapkamers in het reusachtige huis om mij te zoenen, maar ik heb geweigerd. Zo erg vond ze het niet. Het is me daar opgevallen dat ze mankt, en dan heeft ze me verteld dat ze een paar jaar geleden een skiongeval heeft gehad. Acht jaar en een half om precies te zijn.
Vandaag is er iets verschrikkelijk ergs gebeurd. En dat weet ik zeker, want mama is beneden in de living hysterisch aan het huilen terwijl papa tegen een agent vertelt dat er vandaag iets verschrikkelijk ergs is gebeurd.
Het begon allemaal toen Riccardo Michela, mijn tweelingszusje, en mij had uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeestje. Hoewel ik hem niet echt mocht, was het groot nieuws. Michela en ik waren namelijk nog nooit uitgenodigd naar een feestje van een van onze klasgenootjes. Eigenlijk begrijp ik dat wel. Ik zou ook niet willen omgaan met zo'n lastpak. Ik praat nu niet over mijzelf, maar over Michela. Ze heeft een.. een soort achterstand, zal ik maar zeggen. Ze kan niet goed omgaan met mensen. Of klasgenootjes. Of dieren. Of doperwten. (Ze heeft de een leuke gewoonte ontwikkeld waarbij ze het aangenaam vindt om die kleine groene bolletjes in haar neusgaten te proppen, die daarna dan vast komen te zitten en door een dokter er weer uitgehaald moeten worden. Echt een prachtig tafereel, zeg ik je.) Hoewel ze het nooit gaan toegeven, vinden mama en papa het ook een lastig kind. Maar vooral ik heb er last van.
Mama was door het dolle heen toen we voor het eerst waren uitgenodigd naar een feest. Ze kocht het mooiste stuk speelgoed uit de hele winkel voor Riccardo en Michi en ik kregen een nieuwe outfit. Trots keek ze toe hoe we hand in hand te voet vertrokken naar Riccardo's huis. Pas toen we uit haar zicht verdwenen waren en we ter hoogte van het park liepen, kreeg ik het idee. Het grandioos idee. Het kon gewoon niet mislukken. Ik had Michi nog zo gezegd dat ze op het bankje in het park moest blijven zitten tot ik terug kwam van het feestje. Ik had haar gewaarschuwd om niet te luisteren naar vreemde mensen of om zelf weer naar huis te vertrekken (Niet dat ze de weg zou kennen hoor...). Ze had me dwaas aangestaard vooraleer ze op een eikenblad begon te krassen met een steen. Vol vertrouwen liep ik naar Riccardo's huis.
En nu zit ik hier stil en alleen in mijn kamer, want dat moest van papa. "Het komt allemaal in orde," had hij me toegeluisterd met tranen in zijn ogen voordat hij naar de living liep, waar mama staat te huilen.
