De eenzaamheid van de priemgetallen

Inhoud blog

	De terugkeer
	Een nieuwe start
	Afgestudeerd!
	Onze ontmoeting
	Riccardo's verjaardagsfeestje

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Alice Delhoux

05-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Riccardo's verjaardagsfeestje

Vandaag is er iets verschrikkelijk ergs gebeurd. En dat weet ik zeker, want mama is beneden in de living hysterisch aan het huilen terwijl papa tegen een agent vertelt dat er vandaag iets verschrikkelijk ergs is gebeurd.

Het begon allemaal toen Riccardo Michela, mijn tweelingszusje, en mij had uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeestje. Hoewel ik hem niet echt mocht, was het groot nieuws. Michela en ik waren namelijk nog nooit uitgenodigd naar een feestje van een van onze klasgenootjes. Eigenlijk begrijp ik dat wel. Ik zou ook niet willen omgaan met zo'n lastpak. Ik praat nu niet over mijzelf, maar over Michela. Ze heeft een.. een soort achterstand, zal ik maar zeggen. Ze kan niet goed omgaan met mensen. Of klasgenootjes. Of dieren. Of doperwten. (Ze heeft de een leuke gewoonte ontwikkeld waarbij ze het aangenaam vindt om die kleine groene bolletjes in haar neusgaten te proppen, die daarna dan vast komen te zitten en door een dokter er weer uitgehaald moeten worden. Echt een prachtig tafereel, zeg ik je.) Hoewel ze het nooit gaan toegeven, vinden mama en papa het ook een lastig kind. Maar vooral ik heb er last van.

Mama was door het dolle heen toen we voor het eerst waren uitgenodigd naar een feest. Ze kocht het mooiste stuk speelgoed uit de hele winkel voor Riccardo en Michi en ik kregen een nieuwe outfit. Trots keek ze toe hoe we hand in hand te voet vertrokken naar Riccardo's huis. Pas toen we uit haar zicht verdwenen waren en we ter hoogte van het park liepen, kreeg ik het idee. Het grandioos idee. Het kon gewoon niet mislukken. Ik had Michi nog zo gezegd dat ze op het bankje in het park moest blijven zitten tot ik terug kwam van het feestje. Ik had haar gewaarschuwd om niet te luisteren naar vreemde mensen of om zelf weer naar huis te vertrekken (Niet dat ze de weg zou kennen hoor...). Ze had me dwaas aangestaard vooraleer ze op een eikenblad begon te krassen met een steen. Vol vertrouwen liep ik naar Riccardo's huis.

En nu zit ik hier stil en alleen in mijn kamer, want dat moest van papa. "Het komt allemaal in orde," had hij me toegeluisterd met tranen in zijn ogen voordat hij naar de living liep, waar mama staat te huilen.

Geef hier uw reactie door