Donderdag 1 Oktober. Deze dag zal ik niet snel vergeten. Mijn moeder was jarig en het zou die dag feest worden. Helaas is het anders uitgedraaid...Mijn grootvader was die middag overleden. 69 jaar, kerngezond en vol levenslust. Hartinfarct, op slag dood. Geen hulp kon baten. Daar sta je dan moedeloos te wezen. Ongeloof en gemis waren troef. Waarom hij? En waarom zo snel? Het was hij die me mede op het idee bracht om mee te doen aan de Dodentocht. Hij had hem in de jaren 80 zelf 6 keer meegedaan. ' s Morgens stond hij dan op om 6 uur, hij werkte een ganse dag en tijdens het avondeten vertelde hij doodleuk dat hij mee zou doen aan de 100 km. En ieder jaar stond hij daar om 16.00u aan de finish. Zonder enige voorbereiding en met zwaar ( lees niet proffesioneel) materiaal. Nadien begon mijn grootvader te sukkelen met zijn knie en enkele operaties volgden. De Dodentocht was verleden tijd. Voorgoed. Het leek echter anders uit te draaien. Na mijn deelname van dit jaar wou hij graag terug meedoen. Hij zou wel trainen, we zouden samen trainen. We zouden samen vertrekken en hand in hand de finish overschrijden. Daar ben ik zeker van. Nu loop ik volgend jaar alleen. Maar elke stap is voor vava. Hij zal me de nodige kracht geven en zal zien dat het goed is...
We noteren vrijdag 14 augustus. Dit is het moment waarop ik me de voorbije maanden heb voorbereid. En nu staan we hier, samen met duizenden anderen. En dan begint het aanschuiven, slenteren en de meute voor je aanschouwen. Om klokslag 9 uur deelt de speaker ons mee dat het startschot gegeven is. Een aarzelend applaus weerklinkt. Vervolgens komt de eerste parade-strook aan bod. De Boomstraat staat afgeladen vol. Applaus en luidkeelse kreten weerklinken. Af en toe een knipoog naar vrienden. Om dan weer naar te grond te staren en je te realiseren waar je aan begonnen bent. Via de N16 gaat het naar de dijk. Na een grote lus van 14 kilometer komen we terug aan de start voorbij. Het is dan al na middernacht. ' Friesland Foods, we're comming!' Het rijsttaartje en de Extran waren gewoon verukkelijk! Na het verlaten van de dijk komen we in Hingene tercht. Het hele dorp stond buiten. En dan volgde het kippenvelmoment van de hele dodentocht ( op het overschreiden van de aankomst na natuurlijk). Honderden bewoners van mijn dorp kwamen hun medebewoner aanmoedigen. Al vlug werd mijn naam gescandeerd en ik genoot. De andere wandelaars keken verbaasd op. Wel jongens, dit is mijn gebied! Ga allen aan de kant want ik kom eraan. Via Wintam kwamen we dan rond kilometer 40 aan den Duvel. Het karakter haalt het van de verleiding. Ik ga mijn droom niet laten verpesten door een dom glas bier, dacht ik bij mezelf. Ook aan de Palm werd het bier geruild voor water. Yes, we zijn halfweg!! In Merchtem ( 57 km) nam ik voor de eerste maal even rust. Ik had tot dan nog geen seconde stilgestaan. De lange broek werd aan mijn ouders gegeven. De keuze om van sokken te wisselen drong zich op. Ik voelde nog niets aan de voeten en besloot wijselijk om mijn tocht dan maar verder te zetten met hetzelfde paar sokken. De eerste 200 meters na die stop waren een hel! Het lijk wel of ik had plots 20 blijnen. Nadien vloeide de pijn langzaam maar zeker weg. En dan was de zon er plots. Het was die dag verschrikkelijk warm. Een kleine twee uur later voelde ik me plots misselijk. Ik had geen bescherming op het hoofd en had het begin van een zonneslag. Vanaf kilometer 75 tot 99.5 waren een hel. Ik had zwarte plekken voor m'n ogen, liep scheef van de misselijkheid en had het gevoel dat ik ieder moment tegen de grond kon slaan. 'Als het echt niet meer mukt geef je op hé' sprak iemand. Ik opgeven? Geen denken aan! Dan kennen ze mij nog niet. Ik heb een ontzettend hoge pijngrens en kan enorm afzien. Dat deed ik dan ook. En dan zie je plots het spandoek ' Nog 500 meter, proficiat!'. Ik ben er geraakt!! Ouders, zus, grootouders, neven en nichten, ze stonden er allemaal. Ik overschreid de aankomst en klok af op 18.27u. Mijn gemmiddelde is 4.7km/u. Al bij al tevreden maar had ik niet misselijk geweest, had ik twee uur sneller binnen geweest. Ik was de volgende dag zelfs niet stijf. Ik ben de eerstvolgende dagen zelfs gaan joggen. Op naar 13 augustus 2010!! Walking for a better world!!
Let vooral niet op de klok rechts in uw beeld. Deze stond ingesteld op op middernacht ( begin 14 augustus). Ben reeds wakker, hele nacht liggen woelen. Gelukkig heb ik niet veel slaap nodig want de eerst volgende nacht vertrek ik naar Frankrijk...:p In het slechtste geval kom ik zaterdag om 21.00u aan en dan zal het rap 04.00u zijn!! Duimen hé!!!
Nog een dag en dan is het zo ver! Eindelijk de start van de Dodentocht 2009. Hier heb ik maanden naar toe gewerkt. De rugzak staat klaar en de zenuwen gieren door mijn keel. De weergoden lijken mee te willen werken. Morgen lekker lang ik bed blijven liggen om dan te verhuizen naar de zetel. Elke inspanning is er één te veel. Na de middag om mijn chip en wandelboekje gaan. En dan 4 uur voor de start een bord pasta naar binnen werken. Aan zij die met gedurende de tocht willen volgen: http://tracking.dodentocht.be/ Mijn startnummer is 3643. Naar alle waarschijnlijkheid zal de magische grens van 10 000 deelnemers makkelijk overschreden worden. Laten we hopen dat ze me niet te veel voor de voeten lopen...
De 40ste editie lijkt al niet meer stuk te kunnen ( helaas telt dat niet voor m'n voeten)....
Aan zij die m'n blog bezoeken, gelieve ook even mijn poll te doen. Haal ik het einde? En wanneer zou ik dan binnen zijn? Stem er maar op los!! Juist ' Livestrong' bandje ontvangen. Als fan van Lance Armstrong is dit natuurlijk een must...
Vanavond een kort wandeling gemaakt: 16 km. Gewoon eens om aan te voelen hoe de benen na zaterdag zouden reageren. En ik moet zeggen: geen enkel probleem. Wel een kleine schaafwonde. Door het zweet is deze plek branderig geworden. Ik ben alvast Flammazine aan het smeren... Aan zij die ook mee doen aan de Dodentocht: neem gerust contact op.
Gisteren mijn eerste lange wandeling gemaakt: 36 km. Ging vrij vlot, geen blaren noch stramme spieren. Maandag of dinsdag een tocht van 45 km op het programma. Tussen die wandeling en de eigenlijke tocht geen zware inspanningen meer. Enkel looptrainingen van om en bij de 10km.
In 1970 gingen 70 wandelaars van start voor hun Dodentocht. De start werd gegeven om 21.00u. De deelnemers moesten 100km afleggen in maximaal 24u. 40 jaar later is de tocht uitgegroeid tot dé wandelklassieker. Er zijn verscheidene nationaliteiten vertegenwoordigd. Naast Belgen ook Nederlanders, Duitsers, Fransen, Noren, Britten, Ameikanen en ga zo maar verder. Bij de dodentocht is er geen klassement. Iedereen die de 100 km uitdoet is een winnaar. Naast de 10 000 deelnemers zijn er ook ruim 1500 vrijwilligers op de been. Om nog maar te zwijgen over de tienduizenden toeschouwers langs de kant! Het parcours loopt door 3 vlaamse provincies. Op dat parcours liggen er een stuk of 15 controleposten. Valsspelen is dus haast onmogelijk... Neem zeker ook een kijkje op vogend site: http://www.dodentocht.be/nl/home Houd je van een uitdaging en ben je een sportief type? Waarom waag je je kans dan niet in deze feesteditie?
Nog 50 dagen tot de start. 'k Ben er nog steeds niet uit hoe ik de Dodentocht ga aanpakken. De eerste 10 kilometer lopen of stappen? En wat nadien? Gewoon verder stappen of afwisselen tussen beiden? Wat wel vast staat is dat de conditie uitstekend moet zijn. Graag zou ik een week voor de start 20 kilometer lopen. Over deze afstand zal ik vermoedelijk 2u lopen. Dat kan wel tellen, denk ik! Stappen of lopen, wat maakt het uit? Met de zon op onze snoet gaan we hopelijk een prachtige 100 kilometer tegemoet.
05.30 de wekker loopt af. Nog geen kwartier later had ik al een kilometer achter de boeg. Vandaag enkel een kleine wandeling ( 8 km). Schoenen instappen, weet je wel. Al vlug gemerkt dat ze te klein waren. Enkele dagen later andere schoenen geprobeerd. Resultaat: te groot. Toen nam ik het besluit om het met sportschoenen te proberen. Maar waarom zou ik in godsnaam wandelen met sportschoenen, dacht ik? Misschien moeten we maar een stuk lopen. Enkele dagen later ging ik lopen. Ik verwachtte er niet al te veel van. Het was immers al een paar jaar geleden dat ik meer liep dan 10 km. Rond mijn 12de heb ik in totaal een wedstrijd of 6 gelopen. De resultaten: 3 maal eerste, 2 maal eerste van mijn geboortejaar en 1 maal uitgevallen met een spierverrekking. Die blessure liep ik op tijdens het provinciaal kampioenschap. Ik liep in tweede positie, nam een bocht, schoof uit en weg was het podium. En weg was ineens ook de zin om verder te gaan in de atletiek. Tot mijn grote verbazing liep ik die 10 kilometer zonder enige moeite. Ik zat nooit volledig kapot, en had een mooi tempo. Stelselmatig opgebouwd en nu loop ik 15 kilometer. Traag beginnen, bijna spurten op het einde. De conditie gaat erop vooruit. Maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Je moet goed gek zijn om aan de dodentocht deel te nemen. Waarom zou je in godsnaam 100 kilometer lang jezelf afpeigeren? Laten we eerlijk zijn, ik ken het antwoord zelf niet. Laten we het houden op ' Liefde op het eerste gezicht'. Als kleine jongen ging ik immers ieder jaar naar de aankomst kijken. De lijken strompelde toen binnen. Iedereen had medelijden met zij die hun grenzen verlegd hadden. Ik vond het de max, wou gewoon meestappen. Ik wou een ' held' worden. Zo eentje waarvan de mensen langs de kant dachten: 'Amai, respect.'. Omstreeks 11 uur passeren de eerste lopers voorbij onze straat. De sfeer is niet te beschrijven!! Mensen hebben de sofa voor hun voordeur neergeploft. De microbe moet je dan wel te pakken krijgen!
En dan wordt je al vlug zestien ( de wettelijk toegestane leeftijd om deel te nemen). Mama, ik wil mee doen met de Dodentocht. Sorry, jongen, we hebben al vakantieplannen. Daar lag ik dan enkele maanden later te dagdromen. Ver weg van huis. De editie van 2009 moest dan maar de goeie worden! En nu zijn we intussen Juni. De trainingen lopen goed. Het is aftellen naar dat ene doel. We zullen godverdomme diep moeten gaan. Dat besef ik ook wel. Maar eenmaal de streep te hebben overschreden, lijk je wel even in de zevende hemel. Dan sta ja als het ware boven iedereen. Dan denk je niet langer aan de pijn in nek, arm, kuit en lies. Dan voel je alleen spijt dat het gedaan is. Volg hier alles op de voet. Trainingen, wandeltochten, tijden, hoogtepunten,...
