Je moet goed gek zijn om aan de dodentocht deel te nemen. Waarom zou je in godsnaam 100 kilometer lang jezelf afpeigeren? Laten we eerlijk zijn, ik ken het antwoord zelf niet. Laten we het houden op ' Liefde op het eerste gezicht'. Als kleine jongen ging ik immers ieder jaar naar de aankomst kijken. De lijken strompelde toen binnen. Iedereen had medelijden met zij die hun grenzen verlegd hadden. Ik vond het de max, wou gewoon meestappen. Ik wou een ' held' worden. Zo eentje waarvan de mensen langs de kant dachten: 'Amai, respect.'. Omstreeks 11 uur passeren de eerste lopers voorbij onze straat. De sfeer is niet te beschrijven!! Mensen hebben de sofa voor hun voordeur neergeploft. De microbe moet je dan wel te pakken krijgen!
En dan wordt je al vlug zestien ( de wettelijk toegestane leeftijd om deel te nemen). Mama, ik wil mee doen met de Dodentocht. Sorry, jongen, we hebben al vakantieplannen. Daar lag ik dan enkele maanden later te dagdromen. Ver weg van huis. De editie van 2009 moest dan maar de goeie worden! En nu zijn we intussen Juni. De trainingen lopen goed. Het is aftellen naar dat ene doel. We zullen godverdomme diep moeten gaan. Dat besef ik ook wel. Maar eenmaal de streep te hebben overschreden, lijk je wel even in de zevende hemel. Dan sta ja als het ware boven iedereen. Dan denk je niet langer aan de pijn in nek, arm, kuit en lies. Dan voel je alleen spijt dat het gedaan is. Volg hier alles op de voet. Trainingen, wandeltochten, tijden, hoogtepunten,...
