05.30 de wekker loopt af. Nog geen kwartier later had ik al een kilometer achter de boeg. Vandaag enkel een kleine wandeling ( 8 km). Schoenen instappen, weet je wel. Al vlug gemerkt dat ze te klein waren. Enkele dagen later andere schoenen geprobeerd. Resultaat: te groot. Toen nam ik het besluit om het met sportschoenen te proberen. Maar waarom zou ik in godsnaam wandelen met sportschoenen, dacht ik? Misschien moeten we maar een stuk lopen. Enkele dagen later ging ik lopen. Ik verwachtte er niet al te veel van. Het was immers al een paar jaar geleden dat ik meer liep dan 10 km. Rond mijn 12de heb ik in totaal een wedstrijd of 6 gelopen. De resultaten: 3 maal eerste, 2 maal eerste van mijn geboortejaar en 1 maal uitgevallen met een spierverrekking. Die blessure liep ik op tijdens het provinciaal kampioenschap. Ik liep in tweede positie, nam een bocht, schoof uit en weg was het podium. En weg was ineens ook de zin om verder te gaan in de atletiek. Tot mijn grote verbazing liep ik die 10 kilometer zonder enige moeite. Ik zat nooit volledig kapot, en had een mooi tempo. Stelselmatig opgebouwd en nu loop ik 15 kilometer. Traag beginnen, bijna spurten op het einde. De conditie gaat erop vooruit. Maar we hebben nog een lange weg te gaan.
Je moet goed gek zijn om aan de dodentocht deel te nemen. Waarom zou je in godsnaam 100 kilometer lang jezelf afpeigeren? Laten we eerlijk zijn, ik ken het antwoord zelf niet. Laten we het houden op ' Liefde op het eerste gezicht'. Als kleine jongen ging ik immers ieder jaar naar de aankomst kijken. De lijken strompelde toen binnen. Iedereen had medelijden met zij die hun grenzen verlegd hadden. Ik vond het de max, wou gewoon meestappen. Ik wou een ' held' worden. Zo eentje waarvan de mensen langs de kant dachten: 'Amai, respect.'. Omstreeks 11 uur passeren de eerste lopers voorbij onze straat. De sfeer is niet te beschrijven!! Mensen hebben de sofa voor hun voordeur neergeploft. De microbe moet je dan wel te pakken krijgen!
En dan wordt je al vlug zestien ( de wettelijk toegestane leeftijd om deel te nemen). Mama, ik wil mee doen met de Dodentocht. Sorry, jongen, we hebben al vakantieplannen. Daar lag ik dan enkele maanden later te dagdromen. Ver weg van huis. De editie van 2009 moest dan maar de goeie worden! En nu zijn we intussen Juni. De trainingen lopen goed. Het is aftellen naar dat ene doel. We zullen godverdomme diep moeten gaan. Dat besef ik ook wel. Maar eenmaal de streep te hebben overschreden, lijk je wel even in de zevende hemel. Dan sta ja als het ware boven iedereen. Dan denk je niet langer aan de pijn in nek, arm, kuit en lies. Dan voel je alleen spijt dat het gedaan is. Volg hier alles op de voet. Trainingen, wandeltochten, tijden, hoogtepunten,...
