Ik weet niet of dit de mooiste of ergste dag van mijn leven is. Gedurende 10 jaar dacht ik dat mijn moeder overleden was. Eigenlijk zat ze na de storm (10 jaren geleden) een week vast op een berg en kon geen enkele persoon bereiken. Mensen dachten vervolgens dat ze gestorven was. Ik werd toevertrouwd aan mensen die ik amper kende, maar die een heel verleden met mijn moeder gedeeld hadden. Tot gisteren dacht ik echt dat ik een normaal leven kon leiden zonder mijn moeder. Maar gisteren nam Philip mij mee naar de luchthaven en ze zat aan een tafel op mij te wachten, alsof ze zich al die jaren op mijn bezoekje verheugde. Ik voelde eerst woede in mijn hele lichaam en wou zelfs niet naar haar verhaal luisteren. Uiteindelijk hebben we uren gepraat en ijsjes gegeten. Ze vertelde me dat ze het noodzakelijke gedaan had om mij te contacteren. Maar toen ze hoorde dat ik bij Philip was, dacht ze dat ik een beter leven met hem kon leiden dan met haar. Zo kon ik naar een goede school gaan en hoefde ik niet meer bang te zijn voor een orkaan, omdat er daar toch geen waren. Maar gedurende 10 jaar beet ik elke nacht op mijn tong. Gedurende 10 jaar had ik elke nacht nachtmerries over haar dood. Gedurende 10 jaar was al die angst voor niets geweest, omdat ze gedurende die 10 jaar nog leefde...
